اروپـا يا آمريكا؟

[مسافر تنها]

بیزنس همه چیز نیست.به نظر میاد شما همه تمرکزتون رو روی مسئله تجارت گذاشتین که اگرچه معیار مهمی برای مهاجرته ولی خیلی قطعی نمیشه روش نظر داد منظورم اینه شما به طور حتم نمیتونی اینده اقتصادی کشورا رو ارزیابی کنی.برای مهاجرت خیلی مسایل دیگه رو هم باید لحاظ کرد.مطمئن باشین اگه تو یه کشور بهترین سود در بیزنس تون رو داشته باشین ولی اون کشور موردعلاقه شما نباشه از انتخابتون راضی نخواهید بود

قیاس اقتصادی اروپا و آمریکا به هیچ وجه منطقی نیست.آمریکا یه کشور کپیتالیسمه اما اروپا سوسیال.سبک زندگی مردم این دو قاره زمین تا اسمون با هم فرق داره همین طور میزان دستمزد و مالیات و......معلومه که در اروپا با درامد بیشتر باید مخارج زندگی هم بالاتر باشه.یکی از دلایلی که ایرانی ها آمریکا رو می پسندن همینه.مدیریت اروپا بر اساس مالیات مردم بنا شده و هر کس هم درامد بیشتری داشته باشه مالیات بیشتری میده.برعکس آمریکا هر کی پولدارتر زورش بیشتر درست مثل اونچه در ایران در جریانه و ما بهش عادت داریم.برای ما سخته با مالیات سنگین و زندگی های ساده کنار بیایم.در اروپا تجملگرایی در مقایسه با آمریکا و همین طور اختلافات طبقاتی خیلی کمتره.

شما ببین روحیاتت با کدوم یکی از این دو سیستم بیشتر جوره اونقد فکر درامدت نباش هر جایی بری به همون اندازه ای خرج میکنی که داری در میاری

دوست عزيز ممنون از راهنمايي ارزنده شما
ولي اولويت اصلي من در درجه اول امنيت ، امنيت و باز هم امنيت و آينده بچه هام در اون جامعه و سپس بيزنس هست
اين طبيعيه كه اول بايد امنيت اجتماعي در تمام زمينه ها رو داشته باشم ، آينده روشن براي خانواده و مخصوصا بچه هام و سپس سرمايه گذاري رو بررسي كنم
اروپا وضعيتش از نظر نرخ كرايم خيلي بهتر هست از آمريكا ،
انديكس كرايم ( جرم و جنايت ) چند كشور رو به عنوان مثال براتون ميزارم :
انديكس بالا نشان دهنده پائين بودن ضريب امنيت ( امنيت كلي ) در آن كشور است :

United States 64.93
Russia 50.57
United Kingdom 46.04
Denmark 45.31
France 44.76
Austria 44.08
Canada 39.82
Sweden 36.24
Switzerland 25.78
Germany 21.2
Norway 19.07
Finland 17.58
Japan 5.75

خوب آمار و جداول كارشناسي نشون ميده آمريكا از نظر امنيت زياد وضعيت خوبي نداره ولي با انتخاب اروپا ممكنه بچه هاي من در آينده براي جذب در جامعه اروپا به يك سري مشكلات اساسي برخورد كنن همون مشكلاتي كه الان جامعه مهاجرين براي پذيرفته شدن در جوامعي مثل آلمان يا كم و بيش در ساير كشورهاي اروپايي با اون مواجه هستند.
به مثال زير دقت فرمائيد :

ناهيد کشاورز - مشاور امور مهاجران در آلمان مي گويد :
نکاتي که به عنوان عامل نارضايتي کرارا از سوي بسياري از ايراني ها عنوان مي شود، رفتار سرد آلماني ها و عدم آمادگي آنها براي پذيرش خارجيان در جمع خود است

يكي مي گويد :'من اگر قرار باشد يکبار ديگر به مهاجرت بيايم، به هر جايي ممکن است بروم غير از آلمان. ديگر ذله شدم، هوايش هميشه باراني و گرفته است و حسرت يک آفتاب را به دل آدم مي گذارد. مردمش هيچ رابطه اي با آدم برقرار نمي کنند. همه شان ضد خارجي هستند. قوانينشان سخت است.اگر صد سال هم اينجا بماني بازهم خارجي حساب مي شوي. هيچ چيزي در اينجا نيست که دل آدم را خوش کند...'
در يک مرکز فرهنگي، در زير آفتاب کمرنگي که تا چند دقيقه ديگر ابرهاي سياه آن را از همه دريغ مي دارد، گروه هاي مختلف آلماني و خارجي در کنار هم چاي و آبجو مي نوشند.
زني آلماني و زني ايراني در فضايي صميمي گفتگو مي کنند. وقتي از زن ايراني علت آمدن و ماندنش در اينجا را مي پرسم در جواب مي گويد: "من براي آمدن به آلمان تصميم نگرفتم. براي من مهم بيرون آمدن از ايران بود. ده سال قبل يک قاچاقچي مرا به اينجا رساند. اوايل دلم مي خواست به آمريکا يا کانادا بروم ولي حالا از ماندنم در آلمان راضي هستم. در اينجا احساس امنيت مي کنم. به عنوان يک زن، حق و حقوقي دارم. از نظم آلماني ها خوشم مي آيد و توانسته ام در ميان آنها دوستان خوبي پيدا کنم."
بسياري از ايراني هاي آلمان ترجيح مي دادند به آمريکا مهاجرت کرده بودند.
ما بدون اينکه خودمان متوجه باشيم عوض شده بوديم. سالها زندگي دور از اقوام ما را به سکوت و زندگي آرام عادت داده بود. بعد همه آنچه ما در ابتدا از آن لذت مي برديم به مشکل تبديل شد. دخالت خانواده ها و اطرافيان و فشارهاي اجتماعي عرصه را به ما تنگ کرد. جوري که فکر کرديم تا ويزاي اقامت خود را از دست نداده ايم، بازگرديم
مهران و فرانک، زوج ايراني در آلمان
زن آلماني، که مددکار اجتماعي است و صحبتمان به حرمت او به زبان آلماني انجام مي شود، از اين اشتياق متعجب است: "من فکر مي کنم ما چوب گذشته مان را مي خوريم. هنوز در مورد ما يک پيش داوري وجود دارد. رفتار ما را نشان خصلت فرهنگي ما نمي دانند بلکه دليلي براي ضديت ما با خارجي ها قلمداد مي کنند. بطور مثال من در ميان ايراني ها، که به دليل شغلم زياد با آنها سر و کار پيدا کرده ام، مي بينم ميل عجيبي به رفتن به آمريکا دارند. به نوعي آنجا را تحسين مي کنند. در حاليکه در آمريکا وقتي يک خارجي وارد مي شود، کاري به کارش ندارند و اين معنايش اين است که امکاناتي هم در اختيارش نمي گذارند. ولي بعد از مدتي همه خارجي ها سرود ملي آمريکا را از حفظ هستند و خودشان را آمريکايي مي دانند. در حاليکه در آلمان با وجود همه فشارها و صرفه جويي ها هنوز هم يک سيستم تامين اجتماعي وجود دارد که خارجي ها از آن استفاده مي کنند و در عين حال بسياري از آنها به آلماني ها ناسزا مي گويند."
نگاهي به "رفتار سرد" آلماني ها
نارضايتي بسياري ايراني ها از زندگي در آلمان در سطوح مختلف خود را نشان مي دهد؛ چه آنهايي که سالهاي طولاني است در آلمان زندگي مي کنند و به نوعي در جامعه جا افتاده اند و چه ايراني هايي که مدت کوتاهي است در آلمان هستند و از نظر اقامتي وضع نامشخصي دارند.
نکاتي که به عنوان عامل نارضايتي کرارا از سوي بسياري از ايراني ها عنوان مي شود، رفتار سرد آلماني ها و عدم آمادگي آنها براي پذيرش خارجيان در جمع خود و به قولي نداشتن حس تعلق بسياري از ايراني ها در اين جامعه است.
يک شهروند آلماني: 'در آمريکا وقتي يک خارجي وارد مي شود، کاري به کارش ندارند و اين معنايش اين است که امکاناتي هم در اختيارش نمي گذارند. ولي بعد از مدتي همه خارجي ها سرود ملي آمريکا را از حفظ هستند و خودشان را آمريکايي مي دانند"
نارضايتي در عين حال معنايش اين نيست که اين گروه از ايراني ها خواهان بازگشت به ايران هستند.

مطلب بعدي :
موقعيت خارجي‌ها و مهاجران در آلمان
هلموت کوهل صدراعظم آلمان روزي گفته بود:«ما کشوري مهاجرنشين نيستيم.»و مقامات دولت او نيز بارها و بارها اين جمله را تکرار کرده‌اند،اما اين جمله با واقعيت وجودي«خارجيها»در آلمان تضاد بسيار دارد.
سالها است که خارجيها به آلمان سرازير مي‌شوند اما حتي گروهي از قديمي‌ترين آنها جذب جامعه آلماني‌ نشده‌اند و فرهنگ آن ديار را نپذيرفته‌اند.برخي از آنها که‌ سالهاي طولاني است در ساختن و رشد اقتصاد آلمان‌ نقشي مؤثر داشته‌اند و خود و فرزندان و نواده‌هايشان‌ آلماني به حساب مي‌آيند همچنان خارجي و غريبه‌اند. اينان در آلمان کار مي‌کنند،دستمزد مي‌گيرند،از مزاياي‌ تأمين اجتماعي بهره‌مند مي‌شوند ولي به دليل فقدان يک‌ سياست روشن مهاجرت در اين کشور در جامعه آلمان به‌ عنوان آلماني پذيرفته نمي‌شوند.به عنوان مثال آدام‌ دوپيرلا ده سال قبل از لهستان وارد آلمان شد.او که قبلا در انستيتو تحقيقاتي ورشو روابط آلمان-لهستان را تدريس مي‌کرد پس از ورود،به مشاغل متعدد دست زد و پس از سقوط ديوار برلين در يک شرکت ساختماني در شهر برلين مشغول به کار شد.او اينک ضمن آنکه داراي‌ يک تعميرگاه اتومبيل و يک کارواش است،در حال‌ مذاکره براي خريد يک رستوران نيز هست،با اين حال‌ پس از دهسال،ماه گذشته موفق شد گذرنامه آلماني‌ دريافت کند و تبعه آلمان شود.و مثالي ديگر؛انوربکتاش‌ در سن شش سالگي با والدينش که دولت آلمان به آنها عنوان کارگر ميهمان داده بود وارد آلمان شد.پدرش پس‌ از گذشت سالها کارگري موفق به راه‌انداختن يک نانوائي‌ و چند اغذيه فروشي در محله ترک‌نشين کروزبرگ در برلين شد.انور روز و شب به اتفاق همسرش براي اداره‌ اين مغازه‌ها زحمت مي‌کشد و اميدوار است روزي فرزند چهار ساله‌اش شغل او را ادامه دهد،با اينحال هنوز پس از گذشت چند دهه اين خانواده جذب جامعه آلمان‌ نشده‌اند و محله،زبان،سنت و تربيت سنتي فرزندان خود را حفظ کرده‌اند.
گرچه آلمان کشوري مهاجرپذير است،امّا تعداد کمي از مردمان نسلهاي ترک و جنوب اروپا که در گذشته‌هاي دور به آلمان آمده‌اند و در آنجا رشد و زاد و ولد کرده‌اند مليت آلماني را پذيرفته‌اند،و يا موفق به‌ دريافت آن نشده‌اند.
پس از فروپاشي امپراتوري شوروي موج مهاجران‌ اروپاي شرقي که در جستجوي وضع اقتصادي بهتر به‌ اين در و آن در مي‌زدند به آلمان سرازير شدند.
جامعه آلمان اينان را جذب کرد،بطوري که جمعيت‌ خارجي‌ها در آلمان از چهار ميليون و نيم نفر در سال‌ 1988 به هفت ميليون و دويست هزار نفر در حال حاضر بالغ شده که تقريبا 9 درصد جمعيت آلمان است.اين رقم‌ شامل دو ميليون و نيم‌آلماني الاصل که در سال 1981 از روسيه و کشورهاي اروپاي شرقي به آلمان سرازير شدند نمي‌شود.به آنها به دليل داشتن خون آلماني بلافاصله‌ تابعيت آلمان داده شد.با آنکه اخيرا آلمان دست به کنترل‌ شديد مرزهاي خود براي جلوگيري از ورود مهاجران‌ جديد زده،و حتي بعضي مهاجران را از کشور اخراج‌ کرده(اخراج اخير عده‌اي بوسنيائي)باز هم تعادل‌ جمعيت به سود افزايش مهاجران و خارجيها در حرکت‌ است و آلمان دارد به تدريج به کشوري مختلط از نژادهاي‌ گوناگون تبديل مي‌شود و مقامات آلماني نيز که خود را با اين واقعيت روبرو مي‌بينند ناچارند قوانين مهاجرت‌ خود را براساس اين واقعيات تنظيم و تدوين کنند.
مشکلات آلمان با خارجي‌ها موضوع تازه‌اي‌ نيست.بنيادگرائي و تعصب نژادي نازيسم که نخست به‌ برخورد با قوميت‌ها و سرانجام به ايجاد اردوگاههاي‌ هولناک مرگ منجر شد از اين دسته مشکلات به شمار مي‌رفت.از آن زمان آلمان که در چشم جهانيان تحقير شده بود در مورد رفتار با خارجيان بسيار حساس شده‌ بود و اين حساسيت تا سال 1993 که به آوارگاني از اروپاي شرقي،آفريقا و کردستان‌[عراق‌]اجازه ورود به‌ آلمان داده شد ادامه داشت.تا آن سال آلمان داراي يکي از پيشرفته‌ترين سيستمهاي دادن پناهندگي سياسي بود ولي‌ همچنان در دادن تابعيت آلماني به پناهندگان روش‌ سخت و غيرقابل انعطافي را ادامه مي‌داد.در آن سالها تنها به سيصد و بيست و پنج هزار بوسنيائي پناهندگي سياسي‌ داده شد ولي در مورد دادن تابعيت مسئله خون همچنان‌ حاکم بر قوانين و مقررات مهاجرت بود و هست،مثلا به‌ لودميلا گراتچو که اعقاب او در قرن هيجدهم به روسيه‌ مهاجرت کرده بودند اطلاع داده شده بود که هر زمان که‌ مايل باشد مي‌تواند تابعيت آلمان را به دست آورد و او اين تابعيت را در سال 1992 و بلافاصله پس از درخواست،تحصيل کرد و براي بدست آوردن شغل نيز هيچ مشکلي نداشت.خودش مي‌گويد جز اينکه در آلمان دوستاني پيدا نکرده تجارب بدي از داشتن‌ تابعيت آلمان ندارد.تجارب بد را معمولا کساني دارند که آلماني نيستند ولي مقيم آلمان هستند،بسياري از ترکهاي مقيم آلمان مي‌گويند فرزندان آنها که در آلمان به‌ دنيا آمده‌اند جائي در ميان جامعه آلمانيها ندارند.


خوب از اين گونه موارد و مشكلات مثالهاي متعدد ديگري هم ميشه بيان كرد البته در مورد آمريكا هم همينطور

اينجاست كه دودلي هميشه با من بوده و بحث انتخاب آمريكا يا اروپا يك مشكل اساسي براي من و خيلي از هموطناني مثل من بوده و خواهد بود

اميدوارم مطلب من مفيد بوده باشد