2016-09-12 ساعت 19:00
سلام
چون بناست اطلاعاتمون رو در اختیار دیگران بگذاریم گفتم منم اطلاعاتی رو ک دارم در اختیار دوستان بگذارم.
خواهرم حدود 12 سال پیش با دو تا بچه ش رفت سوئیس. البته مقصدش دانمارک بود ولی بین راه مشکلاتی پیش اومد که مجبور شد بره سوئیس.
سختی زیاد کشید حدود 2 سال مرتب ما واسشون وسایل و پول میفرستادیم و توی هایمی که زندگی میکرد مجبور بود با داشتن دو تا بچه 6 و 7 ساله کار هم بکنه.
اون سعی میکرد که از سختی زندگیش چیزی نگه ولی ما میدونستیم که داره پنهان کاری میکنه و سعی میکردیم مرتب بهش کمک مالی کنیم...
بهرحال گذشت. مدرک آرایشگری داشت و میخواست که برای خودش اونجا کار کنه اما مدارک مستندی از آرایشگریش نتونستیم پیدا کنیم. یعنی مدرک فنی و حرفه ای. بخاطر همین مجبور شد اونجا 3 سال به مدرسه آرایشگری بره و البته ضمن اون اجازه کار هم بهش داده شد.
در کل چون کیس قوی برای اقامت نداشت شناسنامه خوبی نصیبش نشد و دولت سوئیس کمک چندانی بهش نمیکنه.
بچه ها مثل بچه های خودمون در ایران متاسفانه کمک حال مادرشون نیستند (پدرشون جداشد رفت پی زندگیش) در نتیجه بار اونها هم بدوش خواهرم ست.
حالا بعد از این همه سال هر کی از دور نگاه میکنه میگه wowwww سوییس. اما آواز دهل شنیدن از دور خوش است.
من همون سالهای اول بهش گفتم که شغل تو در اروپا جواب نمیده اما تخصص و تحصیلات بالا هم نداشت.
حالا بعد از این همه سال مغازه ش رو پس داده و دنبال کار میگرده.
مخارجش رو به سختی میتونه تقبل کنه و مجبوره کار سیاه هم بکنه و با بالا رفتن سنش اونقدری که باید و شاید امکان کار نداره که بتونه وضعیت زندگیش رو بهتر کنه.
بعد از همه این حرفا میخوام چند تا توصیه خدمت دوستانم بکنم.
نه برای رفتن به خارج که برای رفتن تا کرج هم برنامه ریزی داشته باشید.
شخصا وقتی میخوام برم مسافرت یه برگه میذارم و وسایل مورد نیاز و مخارج و و و همه رو روی کاغذ میارم.
برنامه ریزی چیزیه که میتونه کم و کاستی های شما رو جلوی چشماتون بیاره و شما رو از ساده نگری در بیاره.
این سایت رو با دقت بخونید. ساده نگر نباشید.
کسی با 100 تومن واسه کسی ویزای کار درست نمیکنه کمی فکر کنید.
شاید کسی در کشوری که قصد رفتن بهش دارید گفته باشه تو بیا بقیه ش با من. اوکی خیلی خوبه ولی این آیتم اول رفتن شما نباید باشه.
تصور شما برای رفتن فقط تنهایی باید باشه. همینطور که دوستمون توی آمریکا گفتن خیلی از ایراینها توی خارج دیگه بعد از مدتی نه ایرانی هستن نه اونجایی. یه طوری شتر گاو پلنگ شدن.
قصد توهین ندارم ولی خوب شرایط گاهی آدما رو تغییر میده.
پس زندگیتون رو بر اساس دیگران پایه ریزی نکنید.
پناهندگی یه جورایی لگد زدن به زندگی الان برای شروع یه زندگی جدید، پس در این مور خوب فکر کنید.
یه حساب دو دو تا 4 تا کنید. دچار جوزدگی مدینه فاضله بیرون این مرزهاست نشید.
نباشه که زندگیتون رو ول کنید برید و روزی بخودتون بگید صد رحمت به زندگی که تو ایران داشتم.
و بعد از همه این وصایا، سنتون رو هم در نظر بگیرید. یه بازه 10-12 ساله برای از صفر شروع کردن لازمه. تو سن 40 سالگی برید که 50 سالگی تازه به شما اجازه کار بدن فکر میکنید توان بدنی کار کردن دارید؟
ببخشید اگر خسته تون کردم.
خواستم کمی از چیزهایی که میدونم به شما بگم.
موفق باشید
چون بناست اطلاعاتمون رو در اختیار دیگران بگذاریم گفتم منم اطلاعاتی رو ک دارم در اختیار دوستان بگذارم.
خواهرم حدود 12 سال پیش با دو تا بچه ش رفت سوئیس. البته مقصدش دانمارک بود ولی بین راه مشکلاتی پیش اومد که مجبور شد بره سوئیس.
سختی زیاد کشید حدود 2 سال مرتب ما واسشون وسایل و پول میفرستادیم و توی هایمی که زندگی میکرد مجبور بود با داشتن دو تا بچه 6 و 7 ساله کار هم بکنه.
اون سعی میکرد که از سختی زندگیش چیزی نگه ولی ما میدونستیم که داره پنهان کاری میکنه و سعی میکردیم مرتب بهش کمک مالی کنیم...
بهرحال گذشت. مدرک آرایشگری داشت و میخواست که برای خودش اونجا کار کنه اما مدارک مستندی از آرایشگریش نتونستیم پیدا کنیم. یعنی مدرک فنی و حرفه ای. بخاطر همین مجبور شد اونجا 3 سال به مدرسه آرایشگری بره و البته ضمن اون اجازه کار هم بهش داده شد.
در کل چون کیس قوی برای اقامت نداشت شناسنامه خوبی نصیبش نشد و دولت سوئیس کمک چندانی بهش نمیکنه.
بچه ها مثل بچه های خودمون در ایران متاسفانه کمک حال مادرشون نیستند (پدرشون جداشد رفت پی زندگیش) در نتیجه بار اونها هم بدوش خواهرم ست.
حالا بعد از این همه سال هر کی از دور نگاه میکنه میگه wowwww سوییس. اما آواز دهل شنیدن از دور خوش است.
من همون سالهای اول بهش گفتم که شغل تو در اروپا جواب نمیده اما تخصص و تحصیلات بالا هم نداشت.
حالا بعد از این همه سال مغازه ش رو پس داده و دنبال کار میگرده.
مخارجش رو به سختی میتونه تقبل کنه و مجبوره کار سیاه هم بکنه و با بالا رفتن سنش اونقدری که باید و شاید امکان کار نداره که بتونه وضعیت زندگیش رو بهتر کنه.
بعد از همه این حرفا میخوام چند تا توصیه خدمت دوستانم بکنم.
نه برای رفتن به خارج که برای رفتن تا کرج هم برنامه ریزی داشته باشید.
شخصا وقتی میخوام برم مسافرت یه برگه میذارم و وسایل مورد نیاز و مخارج و و و همه رو روی کاغذ میارم.
برنامه ریزی چیزیه که میتونه کم و کاستی های شما رو جلوی چشماتون بیاره و شما رو از ساده نگری در بیاره.
این سایت رو با دقت بخونید. ساده نگر نباشید.
کسی با 100 تومن واسه کسی ویزای کار درست نمیکنه کمی فکر کنید.
شاید کسی در کشوری که قصد رفتن بهش دارید گفته باشه تو بیا بقیه ش با من. اوکی خیلی خوبه ولی این آیتم اول رفتن شما نباید باشه.
تصور شما برای رفتن فقط تنهایی باید باشه. همینطور که دوستمون توی آمریکا گفتن خیلی از ایراینها توی خارج دیگه بعد از مدتی نه ایرانی هستن نه اونجایی. یه طوری شتر گاو پلنگ شدن.
قصد توهین ندارم ولی خوب شرایط گاهی آدما رو تغییر میده.
پس زندگیتون رو بر اساس دیگران پایه ریزی نکنید.
پناهندگی یه جورایی لگد زدن به زندگی الان برای شروع یه زندگی جدید، پس در این مور خوب فکر کنید.
یه حساب دو دو تا 4 تا کنید. دچار جوزدگی مدینه فاضله بیرون این مرزهاست نشید.
نباشه که زندگیتون رو ول کنید برید و روزی بخودتون بگید صد رحمت به زندگی که تو ایران داشتم.
و بعد از همه این وصایا، سنتون رو هم در نظر بگیرید. یه بازه 10-12 ساله برای از صفر شروع کردن لازمه. تو سن 40 سالگی برید که 50 سالگی تازه به شما اجازه کار بدن فکر میکنید توان بدنی کار کردن دارید؟
ببخشید اگر خسته تون کردم.
خواستم کمی از چیزهایی که میدونم به شما بگم.
موفق باشید