2012-09-01 ساعت 19:11
(2012-03-29 ساعت 13:18)zer0c00l نوشته: من بین یه دو راهی آمریکا یا انگلستان گیر کردم هر دو فرصت هم میتونم پیش ببرم.
میخوام از دوستان خواهش کنم تمامی نظرات و پیشنهاداتشون رو با ذکر دلیل بدون هیچ نو جبهه گیری نسبت به کشوری خاص در مورد وضعیت و پیشرفت یک مهاجر ایرانی از هر لحاظ قابل مقایسه در یکی از این دو کشور را اینجا بگذارند.
با تشکر
اگه امکان مهاجرت به هر دو کشور رو داريد بايد يه بررسی بکنيد که به چه شکل قراره مهاجرت کنيد
من چند مورد رو مثال ميزنم و آمريکا و انگلستان رو مقايسه ميکنم
مثلا بفرض که شما ميخوای دانشجويی مهاجرت کنی.در اين حالت انگليس و آمريکا هر دو گزينه های بسيار مناسبين چون بهترين دانشگاه های جهان بين اين دو کشور تقسيم شدن. شما در هر ليستی 20 ، 25 دانشگاه اول رو از اين دو کشور ميبينی . اما هزينه زندگی دانشجويی در انگلستان بسيار بالاست چون انگليس کشور بسيار گرانيه. هزينه تحصيل هم بسيار بالاست. گرفتن ويزای تحصيلی هم اينروز ها با شرايطی که پيش اومده اگه سخت تر از آمريکا نباشه، آسون تر نيست. در ضمن بخاطر شرايط بد اقتصادی دانشگاه ها زياد پول ندارن پس گرفتن فاند برای يک دانشجوی اينتر نشنال تقريبا غير ممکنه
در ضمن بايد ديد هدف از گرفتن از ويزای تحصيلی چيست. اگه هدف مهاجرته باز من فکر ميکنم آمريکا گزينه بهتريه.چون باز بخاطر شرايط اقتصادی قوانين ضد مهاجرتی به شکلی وضع شدن که به اين راحتيها کار به يک فارغ التحصيل اينترنشنال نميدن. ويزايی بود بنام ويزای post study که به دانشجو اجازه ميداد بعد از گرفتن مدرک دو سال انگليس بمونه که اين ويزا هم برداشته شد
نتيجه اينکه بعد از گرفتن مدرک اگه جاب داشتين که تغيير ميدين به ويزای کاری و اگه نه بايد برگردين. جاب پيدا کردن هم بسيار بسيار مشکل شده چون home office انگلستان هر جابی رو برای skill worker قبول نميکنه
در آمريکا اوضاع کاری بهتره و احتمال گرفتن جاب بيشتره اما هنوز که هنوز بخصوص در بسياری از رشته های فنی به طرف ويزای single entry ميدن
-
حالت دوم مهاجرت کاريست که باز من فکر ميکنم آمريکا بهتر باشه چون موقعيت شغلی بيشتری هست. در انگلستان الان کار برای انگليسی نيست و خيلی سخت ميشه کار پيدا کرد.ديگه چه برسه به خارجی
..خيلی بد ويزا ميدن و طرف هم همش آويزون صاحب کارست .خوبی آمريکا اينه که صاحب کار ميتونه بعد از مدتی برای شخص تقاضای گرين کارت بکنه در حاليکه انگلستان به اين شکل نيست و فکر کنم 5 سال طول ميکشه. ويزای کاری آمريکا باز single entry هست
-
ميشه از طريق ازدواج به آمريکا و انگلستان رفت. از اين نظر هم باز آمريکا گزينه بهتريه چون اگه طرف مقابل سيتيزن باشه مهاجر خيلی سريع گرين کارت ميگيره در حاليکه در انگلستان بر طنق قوانين جديد که امسال وضع شد طرف 5 سال در انگلستان مثل يک مهمان ميمونه و هيچ حق و حقوقی به طرف تعلق نميگيره
پس باز آمريکا گزينه بهتريه
-
نهايتا ممکنه طرف بخواد به صورت پناهندگی انگليس يا آمريکا بره. در اين حالت بايد به تفاوت های سيستم دو کشور نگاه کرد
آمريکا کشوريست با نظام سرمايه داريی که کمک دولت آنچنان درش تعريف شده نيست.مردم ماليات کمتر ميدن و در ازاش پول بيمه درمانی و پول همه چيز رو بايد خودشون بدن.دولت به کسی خونه نميده. به کسی پول نميده
اما انگلستان يک کشور سوسياليستيست که خيلی چيز ها درش مجانيست. در انگلستان هزينه های درمانی مجانيست. در انگلستان بی خانمان وجود نداره. شما حتی اگه کار نداشته باشی بهت حقوق ميدن و اگه خونه نداشته باشی شهرداری شهرت پول اجاره خونت رو ميده
نتيجه گرفتن گرين کارت در آمريکا اينه که با گرين کارت شخص در آمريکا اجازه کار داره و از معدود خدمات دولتی ميتونه استفاده کنه
در حاليکه گرفتن اقامت در انگلستان يعنی افتادن تو بشکله عسل . يعنی اينکه شما بدون اينکه يک پنی در اين کشور خرج کنی بهت خونه ميدن .ميشه در هر دانشگاهی تحصيل کرد و کلا کنترل زندگی رو دست خودت ميگيری بدون اينکه يک ريال از ايران خرج کنی. مشکلش چيه، مشکل اينه که اين زندگی يک زندگی بخور نميره و اگه زمانی طرف سر کار بره اونوقت روی ديگه سيستم سوسياليستی رو ميبينيه . سيستمی که همه حقوق و درامد رو خرج ماليات دولتی ميکنه
گرفتن اقامت دائم در انگلستان اصلا به اين راحتيها نيست و با تحصيلی و کاری و ازدواج به اين راحتيها نميشه بهش رسيد . از طريق سرمايه داری هم احتياج به 1 ميليون پوند داره اما پناهندگی سريعترين راه رسيدن به اين اقامته که خوب البته ريسک خودش رو هم داره. با توجه به سخت شدن قوانين در انگلستان يه قانون نآنوشته اينجا وجود داره که ميگه شما با هر ويزايی غير از پناهندگی وارد اين کشور بشی راحت بگم ولمعطلی و اين يکی از مهمترين دلايليست که خود من با بردن لاتاری با دمم گردو ميشکونم
--
اين مقايسه دو کشور از لحاظ سختی و آسونی ويزا و کار و ...
اما چی انگليس خوبه چی آمريکا خوبه
تو امريکا شما هر آب و هوايی رو در هر ايالتی ميتونی پيدا کنی اما انگليس از شمال تا جنوبش کلا 2 درجه اختلاف دما داره. هوا معمولا بارونی ، محيط مرطوب و بادهای بدی هم داره.از آفتاب هم خبری نيست.البته يه خوبی که داره اينه که مثل خيلی از کشور های اروپايی در زمستان خيلی سرد نميشه . مثل شمال خودمون ميمونه. اما آمريکا هر ايالتش ممکنه زمين تا آسمون با ايالت ديگه فرق داشته باشه
اگه کسی ميخواد اروپا زندگی کنه انگلستان بهترين انتخاب برای مهاجرته چون پايين ترين ميزان نژاد پرستی رو شما در اين کشور ميبينی. مردم بسيار بسيار با فرهنگی داره که خيلی چيز ها ميشه ازشون ياد گرفت. قوانين ضد نژاد پرستی بسيار سفت و سختی وجود داره و از اين نظر اوضاع حتی از آمريکا هم بهتره اما يه نکته اي اين وسط هست.آمريکا 300 ساله که آمريکاست اما انگليس تاريخ داره، گذشته داره . بالاخره از اول مال اين مردم بوده. پس نهايتا شما در انگسلتان يک خارجی هستی حتی اگه سعی کنی عين اونها بشی. کالچر و فرهنگ انگليسی يه چيز تعريف شدست در حاليکه آمريکايی نداره همچين چيز هايی از خودش پس يه مهاجر در آمريکا سريعتر جا می افته
چون ميدونه داره جايی زندگی ميکنه که صاحابی نداره. تاريخی نداره. تعصبی روش آنچنان وجود نداره. به يه انگليسی بگی برو برای کمپانی سيمنز آلمان کار کن شايد نره چون کمپانی آلمانيه اما به يه آمريکايی بگی برو برای فلان کمپانی ژاپنی کار کن ممکن با کله بره چون نگاه ميکنه کی پول بيشتر ميده
اين کالچر و قدمت خيلی جاها مشکل سازه. چون اونها دوست دارن با يه آدمی که اين کالچر رو ميشناسه و در خونشه ارتباط روزانه داشته باشن. اينرو اصلا نبايد پای نژاد پرستی گذاشت. نتيجه اينکه اگه يه انگليسی و يه خارجی از همه لحاظ با هم برابر باشن,يا حتی انگليسی کمی پايين تر باشه, اونها انگليسی رو ميگيرن چون باهاش راحت ترن. مثل ما ايرانيها . ما هم دقيقا همين جوری هستيم
آمريکايی ها معروفه که خونگرم ترن و انگليسيها مقرراتی تر و اين بر ميگرده به مراودات فرهنگی که آمريکايی ها با نژاد ها و فرهنگ های مختلف داشتن. به هر حال آمريکا يک کشور مهاجر پذيره. انگلستان هم يه کشور کالا مولتی کالچره و هر فرهنگ و زبان و نژادی رو درش مينينی اما نهايتا کشور انگلو ساکسون هاست پس اگه اونها ببينن تعداد مهاجر ها زياد شده و مهاجر ها train نشدن برای زندگی انگليسی جلوش رو ميگيرن در حاليک در آمريکا اينجوری نيست
محيط شهری در انگليس و آمريکا در ساختار يکسانه. يه مرکز کوچيک با کانتی های اطراف که هر کانتی سنتر خودش رو داره . با اين تفاوت که در انگلستان همه چيز سايزه s و در آمريکا XXlarge . در آمريکا هم چيز نو و شيکه اما در انگلستان سنتی با طرح قديمی و آجر های قرمز زنگ
در آمريکا شما کلا چند شهر بزرگ مادر شهر ميبينی و در انگلستان هم دقيقا به همين شکله. در آمريکا نيويورک و شيکاگو و سان فرانسيسکو با تعريف شهری که ما در ايران داريم ، واقعا شهر شناخته ميشن و در انگلستان هم لندن و ليدز و بيرمينگهام و منچستر
خيلی چيز هايی که در انگلستان بسيار بسيار مهمن در آمريکا اصلا وجود ندارن.مثل سرويس حمل و نقل عمومی که در انگلستان کاملا فراگيره اما در آمريکا اصلا وجود خارجی نداره و بدون ماشين اصلا زندگی نميچرخه.اينم برميگرده به تفاوت های جغرافيايی
اگه شما دنبال کشوری باشه که مردمش عقل و شعور و فهم بيشتری داشته باشن مطمئنا انگليس گزينه بهتريه . چون انگليسيها بسيار دموکرات تر، بی دين تر و آدم های فهميم تر و آگاه ترين. از مسائل روز دنيا خبر دارن. خيلی چيز ها براشون مهمه در حاليکه آمريکايی ها در خيلی از اين چيز ها يه گاو بتمام معنا هستن که تنها چيزی که ميبينن و باور ميکنن همون چيز هاييست که در رسانه هاشون ميبينن.
نهايتا اين احساس شخصی منه. اگه شما بتونی در آمريکا کار پيدا کنی آمريکا بهترين جاست. اما اگه تخصص آنچنانی ندری و ميتونی سريع اقامت انگلستان رو بگيری ، انگلستان جای بهتريست چون حمايت دولتی بسيار خوبی داری و زياد دغدغه زندگی نداری . اما گفتم کسی که در آمريکا کار داره کيف دنيا رو ميبره و بهترين ابزار برای لذت بردن از زندگيش براش فراهمه. هوای عالی ، زندگی مدرن . مکان های تفريحی منحصر بفرد و بسيار ارزان مثلا لاس وگاس. در حاليکه انگليسی در اين هوای داغون تنها سرگرميش مست کردن آخر هفتش تو باره
