بچه ها همین الان یک خطری از بیخ گوشم گذشت که خداییش دلم نیومد به شما نگم.
ما عادت کردیم که همیشه خدا یک نفر خونه هست برای همین به مسئله قفل کردن درب خونه زیاد عادت نکردیم که چه قفلی باید بسته بشه و کدام کلید میخواد کدام نمیخواد. امشب دیگه کسی خونه نبود و من داشتم میرفتم که نامه ها رو از صندوخ پست بردارم. خیر سرم خواستم دوراندیشی کنم و قفل پشت درب رو چرخاندم و بستن درب همانا و دو دستی بر کله کچلم کوبیدن همانا!
خانمم و خانواده اش هم که کلید دارن در شهری در حدود یک ساعتی اینجا هستن امشب. من ماندم و زیرشلواری و زیر پیراهن رکابی بر تن و یک خانه قفل شده و سه دستگاه ماشین رنگارنگ که کلید همشون خونه هست و نمیتونم حتی یکیشون رو بردارم برم از اونا کلیدشون رو بگیرم برگردم.
با سیخ و میخی که در انباری بود افتادم به جان قفل درب و پنجره ها ولی همان درب پنجره هایی که هیش وقت بهشون اعتمادی نداشتم، امشب به غیرت اومده بودن و قصد باز شدن نداشتن. عاقبت خسته شدم و گفتم تا همسایه ها نخوابیدن برم ببینم میتونم از یکیشون یک شیشه بر بگیرم که بجای شکستن کل شیشه یک قسمتی شو ببرم؟ حداقل بلکه تعمیرش کمی ارزانتر در اومد.
متاسفانه کسی شیشه بر نداشت و به عین خیالشون هم نبود که من بدجوری گیر افتادم. آخری که حق سلام مختصری داریم هم اومد و دفتر مجتمع چک کرد و گفت خانواده شما کلید زاپاس ندادن به ما. میخوای به کلید ساز زنگ بزن. اول به تاکسی اون شهر زنگ زدم که سگ خورد از کلید ساز ارزونتره، که بره از خانواده ام کلید رو بگیره و بیاره اینجا. گفت نمیشه!! حتما باید یک آدم فیزیکی تو ماشین باشه. گفتم زهر مار! خراب شده تهران ما یک چیزی هست به نام پیک موتوری. مردک من آدم فیزیکی شیمیایی از کجا پیدا کنم. یک دونه کلید میخوای بیاری.
کلید ساز هم رقمی فضایی برای اومدن ارائه داد و قول نداد که قفل سالم بمونه، یعنی یک قفل هم میرفت تو پاچه ام و احیانا تعمیر درب چوبی چون قدیمی هست و معلوم نیست بعد از باز شدن قفل فعلی بشه روش قفل جدید زد یا نه.
دیگه کم کم داشت اشکم در میامد. خدا خدا میکردم این همساده هه مرامی به خرج بده و بگه بیا ببرمت این شهر نزدیکه، بنزینش به پای تو! با مخلفات و نون اضافه. لامصب آااااااااااااه آه... اصلا مگه همچین چیزهایی تو خون اینا هست. سرش رو انداخت رفت. لحظه ای که میخواست بره داخل خونه اش، گفت: گاها این پنجره ها رو بالا هل بدی از قفل در میاد. اومدم حیاط و در نهایت حیرت با یک هل دادن پنجره از قفل در اومد و باز شد. یعنی عین حلوا وا رفتم.
خلاصه کلام، یک کپی از کلید منزل و کلید ماشینها رو داخل یک کیسه نایلونی ضد آب یک جایی تو حیاطی، جایی پنهان کنید. با این همسایه های با مرام و تاکسی ارزانتر از تهران و کلیدسازهای صلواتی، یک اتفاق ساده داشت برای من بین صد تا صد و پنجاه دولار یا حتی بیشتر آب میخورد. اگه کلید خونه تو رو جایی قایم کرده بودم یا کلید ماشین حداقل باهاش میرفتم کلید خونه رو میگرفتم.
امیدوارم که این مسئله رو پشت گوش نیاندازید.
ما رو هم از تجربیات زندگی تو بی نصیب نذارید.
در ضمن با این محصول جدید گوگل وویس هم کمی دوست آشنا سر کار بذارین تا آخر سالی و احتمالن آخر عمری (!!!) ناراحت نباشیم
https://www.google.com/santatracker/#/village/santacall
ما عادت کردیم که همیشه خدا یک نفر خونه هست برای همین به مسئله قفل کردن درب خونه زیاد عادت نکردیم که چه قفلی باید بسته بشه و کدام کلید میخواد کدام نمیخواد. امشب دیگه کسی خونه نبود و من داشتم میرفتم که نامه ها رو از صندوخ پست بردارم. خیر سرم خواستم دوراندیشی کنم و قفل پشت درب رو چرخاندم و بستن درب همانا و دو دستی بر کله کچلم کوبیدن همانا!
خانمم و خانواده اش هم که کلید دارن در شهری در حدود یک ساعتی اینجا هستن امشب. من ماندم و زیرشلواری و زیر پیراهن رکابی بر تن و یک خانه قفل شده و سه دستگاه ماشین رنگارنگ که کلید همشون خونه هست و نمیتونم حتی یکیشون رو بردارم برم از اونا کلیدشون رو بگیرم برگردم.
با سیخ و میخی که در انباری بود افتادم به جان قفل درب و پنجره ها ولی همان درب پنجره هایی که هیش وقت بهشون اعتمادی نداشتم، امشب به غیرت اومده بودن و قصد باز شدن نداشتن. عاقبت خسته شدم و گفتم تا همسایه ها نخوابیدن برم ببینم میتونم از یکیشون یک شیشه بر بگیرم که بجای شکستن کل شیشه یک قسمتی شو ببرم؟ حداقل بلکه تعمیرش کمی ارزانتر در اومد.
متاسفانه کسی شیشه بر نداشت و به عین خیالشون هم نبود که من بدجوری گیر افتادم. آخری که حق سلام مختصری داریم هم اومد و دفتر مجتمع چک کرد و گفت خانواده شما کلید زاپاس ندادن به ما. میخوای به کلید ساز زنگ بزن. اول به تاکسی اون شهر زنگ زدم که سگ خورد از کلید ساز ارزونتره، که بره از خانواده ام کلید رو بگیره و بیاره اینجا. گفت نمیشه!! حتما باید یک آدم فیزیکی تو ماشین باشه. گفتم زهر مار! خراب شده تهران ما یک چیزی هست به نام پیک موتوری. مردک من آدم فیزیکی شیمیایی از کجا پیدا کنم. یک دونه کلید میخوای بیاری.
کلید ساز هم رقمی فضایی برای اومدن ارائه داد و قول نداد که قفل سالم بمونه، یعنی یک قفل هم میرفت تو پاچه ام و احیانا تعمیر درب چوبی چون قدیمی هست و معلوم نیست بعد از باز شدن قفل فعلی بشه روش قفل جدید زد یا نه.
دیگه کم کم داشت اشکم در میامد. خدا خدا میکردم این همساده هه مرامی به خرج بده و بگه بیا ببرمت این شهر نزدیکه، بنزینش به پای تو! با مخلفات و نون اضافه. لامصب آااااااااااااه آه... اصلا مگه همچین چیزهایی تو خون اینا هست. سرش رو انداخت رفت. لحظه ای که میخواست بره داخل خونه اش، گفت: گاها این پنجره ها رو بالا هل بدی از قفل در میاد. اومدم حیاط و در نهایت حیرت با یک هل دادن پنجره از قفل در اومد و باز شد. یعنی عین حلوا وا رفتم.
خلاصه کلام، یک کپی از کلید منزل و کلید ماشینها رو داخل یک کیسه نایلونی ضد آب یک جایی تو حیاطی، جایی پنهان کنید. با این همسایه های با مرام و تاکسی ارزانتر از تهران و کلیدسازهای صلواتی، یک اتفاق ساده داشت برای من بین صد تا صد و پنجاه دولار یا حتی بیشتر آب میخورد. اگه کلید خونه تو رو جایی قایم کرده بودم یا کلید ماشین حداقل باهاش میرفتم کلید خونه رو میگرفتم.
امیدوارم که این مسئله رو پشت گوش نیاندازید.
ما رو هم از تجربیات زندگی تو بی نصیب نذارید.
در ضمن با این محصول جدید گوگل وویس هم کمی دوست آشنا سر کار بذارین تا آخر سالی و احتمالن آخر عمری (!!!) ناراحت نباشیم
https://www.google.com/santatracker/#/village/santacall