تحمل بلاتکلیفی تا گرفتن ویزا و سفر به آمریکا

[Pay]

یک موضوع قابل توجه دیگر که قبلا" در چند ارسال از دوستانی که سفر نامه خود رو نوشته بودند دیده شده بود و اکثریت ما درگیر آن هستیم یک سری سوال تکراری است:
" شما هنوز اینجائید؟ هنوز نرفتید؟ خبر شما رو از فلانی در آمریکا داشتیم!!؟! مدرسه بچه رو چکار میکنید؟ اگه برید میخواهید چه کار کنید؟ برای شغل چه فکری کردید؟" و خیلی پرسش مشابه.
در نظر بگیرید شما در یک پروسه زمان بلاتکلیف گیر کردید و بارها و بارها خیلیا از شما این سوال ها رو میپرسن.خیلیا از روی خیرخواهی و دوستی . خیلیا نگرانتونن. خیلیا میپرسن که اطلاعاتشون زیاد شه. خیلیا هم میخوان سر به تنتون نباشه و دعا میکنن ایشاله کارش درست نشه و پشت سرتون هم میگن اصلا" پروسه انتظار برای مهاجرت شما از پایه دروغه و ... و این حق رو بخودشون میدن که در مورد زندگی خصوصی شما چه رودر رو چه پشت سرتون اظهار نظر کنن. اونا چه دلسوز و چه دشمن فکر نمیکنن که به هیچ وجه نمیتونن دلسوزتر از خودتون برای زندگیتون باشن .اگه یه وقت شما از یک دلسوز واقعی مثل پدر یا مادر یا دوست صمیمی مشاوره خواستید موضوع فرق میکنه ولی اظهار نظری که هرکس بخودش اجازه میده هر وقت دلش بخواد در موردتون ابراز کنه متاسفانه از فرهنگهای بد ایرانیست . رفته رفته به این موضوع حساس میشید و هرچقدر هم خوددار باشید همسرتون ممکنه نتونه تحملش کنه یا دلیلی برای خودداری نبینه. من این موضوع رو پیش کشیدم تا دوستان آماده مهاجرت نحوه واکنششون رو به این موضوع عنوان کنند و ببینیم تحمل یکی از کوچکترین مسائل بلاتکلیفی چگونه امکانپذیره!