سفرنامه و تجربه مصاحبه در آنکارا

[zerogalaxy]

من روزپنجشنبه ساعت 4.30 بامداد به وقت ایران با هواپیمایی ترکیه عازم آنکارا شدم.
حوالی ساعت 7 صبح به وقت ترکیه با اتوبوس ویژه فرودگاه (هاواش) به سمت میدان اولوس حرکت کردیم.
از میدان اولوس تاکسی گرفتم و به میدان مشهور کیزیل آی رفتم از آنجا هم یک تاکسی گرفتم و هتلهای آن منطقه را بررسی کردم بالاخره من هتل آلبا که 4 ستاره بود وشبی 160 لیر بود برای 2 نفر گرفتم البته با تخفیف و چونه زدن(نرخ تبدیل لیر به دلار : یک دلار معادل 1.650 لیر)
هتل آلبا هتل مجلل و راحتی بود دارای سونا و جگوزی و حمام ترک وباشگاه ورزشی واینترنت وایرلس و صبحانه سلف سرویس با انواع و اقسام خوردنی ها و نوشیدنی ها بود.جای شما خالی.
روز پنجشنبه و جمعه را صرف گشت و گذار و خرید کردیم.
روز شنبه ساعت 9.30 رفتم مطب دکتر اونگان از آنجا هم رفتم کلینیک دوزن که یک طبقه پایین تر بود.من خودم ترک هستم مشکلی تو حرف زدن نداشتم از من کیس نامبرم و 2 تا عکس خواست من هم نامه دوم را بهش دادم خلاصه کارهای آزمایشگاه رو انجام دادم ودوباره برگشتم پیش دکتر.پس از سلام و احوال پرسی دکتر سوالات همیشگی را پرسید من که سینوزیت گرفته بودم و دارو مصرف می کردم وحالا هم مریض هستم از دکترم تو ایران یک نامه به انگلیسی گرفته بودم که نوشته شده بود که من تحت درمان سینوزیت هستم در ضمن اسم داروها هم نوشته شده بودند.اون نامه را هم به دکتر اونگان نشان دادم و به من گفت که کار خیلی خوبی کردم اگه نتیجه آزمایش مثبت بشه به دردم می خوره.یک معاینه سرپایی انجام داد و واکسن معروف آبله مرغان را ترزیق کرد.کلا هزینه من با دکتر و واکسن و کلینیک 190دلار دراومد.
قرار شد من روز دوشنبه نتایج آزمایش را بگیرم چون سه شنبه مصاحبه داشتم.
روز یکشنبه و دوشنبه را هم گذراندیم.حتی کنسرت هم رفتیم.
صبح روز سه شنبه ساعت 8.15 دقیقه من جلوی سفارت توی صف ویزای مهاجرتی بودم.یک صف مربوط به ویزاهای غیر مهاجرتی بود و یک صف مربوط به ویزاهای مهاجرتی.
ساعت ورود من به سفارت 8.30 بود پس از کنترل بدنی و کیفم وارد اتاق دیگری شدم و اصل مدارک و گواهی مالی و عکس را تحویل دادم و شماره انتظار گرفتم و بعدا وارد سالن اصلی شدم.
سالن اصلی پر از جمعیت بود هم ترکها بودند و هم ما ایرانی ها.اگه اشتباه نکرده باشم رنگ دیوارهاش زرد لیمویی بود.یک پرچم ایالات متحده هم گوشه سالن بود.
جالب که اونجا آقای خود نگار که تو مسابقه مردان آهنین داور بودن رو هم همراه خانواده ملاقات کردم.
یک تابلو جلوی صندلی ها بود ومرتبا شماره ها را نشان می داد.
صندلی ها طوری بودند که همه پشت به گیشه های پذیرش و صندوق و انگشت نگاری و مصاحبه بودند یک تلویزیون ال سی دی که زیر تابلوی اعلام شماره ها نصب شده بود مناظر زیبایی از واشینگتون و شیکاگو و غیره نشان می داد.در ضمن به زبان انگلیسی وترکی مراحل انگشت نگاری و غیره را می نوشت و نشان می داد.
من اول رفتم برای تکمیل مدارک که یک زن مسن مسئول اونجا بود با توجه به اینکه نامه بانک سامان را داده بودم گفت که مدارک مالیم ناقص است و باید اسپانسر داشته باشم و یا حداقل 18 هزاردلار داشته باشی .ولی من متقاعدش کردم که من تمکن مالی دارم و 23 هزار تا تو بانک دارم.قبول کرد و من دوباره منتظر شدم.
بعد رفتم انگشت نگاری و بعد هم صندوق 819 دلار پرداختم.
نوبت به مصاحبه رسید مسئول اونجا یک آقایی با ریش آنکارد شده و به رنگ حنایی بود
قبل از قسم خوردن من فرم دی اس 230 را ازش گرفتم و اشتباهاتم رو تصحیح کردم.موقع تصحیح اشتباهات متوجه شدم که اونها خودشون بعضی اشتباهات را اصلاح می کنند مثلا اونا اسپلینگ اسم پدرم را از روی ترجمه شناسنامه با خودکار قرمز اصلاح کرده بودند.
بعد از قسم خوردن از من دلیل سفرم و شغلم ووضعیت و مقدارحساب بانکی و خدمت سربازی و آیا کسی را تو آمریکا دارم رو پرسید و من با خونسردی و ارامش براش توضیح دادم.در آخر فرم را امضا کردم وبه من برگه آبی داد و گفت که نقص مدارک ندارم فقط باید منتظر باشم.
من ازش پرسیدم که ما وقت کم داریم وباید تا 30 سپتامبر ویزای ما رو بدهند و اون با لحن شکسته و بسته جواب داد : ما تمام تلاش خود را می کنیم تا آن وقت ویزای شما حاضر شود.
برگه آبی را همراه اصل مدارک وبرگ رسید صندوق را گرفتم.
ساعت 11.30 بود که از سفارت خارج شدم.
این بود سفرنامه مختصر و مفید من.