2011-07-25 ساعت 11:55
(2011-07-22 ساعت 20:15)Yas Banoo نوشته: همسر من آمریکایی هست. البته از نظر فرهنگی و کنار اومدن با شیوه زندگی اینجا مشکل خاصی نداشتم. زبانم هم خیلی خوب هست ، پس در زمینه ارتباط برقرار کردن با آدم ها به مشکل جدی بر نخوردم، جز در مواردی که صحبت هایی که بهشون گوش می دم، یه پس زمینه فرهنگی خاص اینجا رو داره که حتمن می بایست در این فرهنگ بزرگ شده باشی تا بفهمی چی می گن.
من هم با این موضوع موافقم که باید تا می شه روی Listening کار کرد، و بعد از اون هم روی لهجه. ممکنه خیلی دایره لغات خوبی داشته باشین و جمله سازی تون هم حرف نداشته باشه، ولی دارین میان آمریکا که زبان اولشون انگلیسی هست، پس باید بتونین به لهجه ی رسمی آمریکایی مکالمه کنین تا خودتون رو برای دیگران قابل فهم کنین.
نکته ی دیگر هم اختلاف نظر هست که تو زندگی من هم بوجود اومده. من و همسرم از اول عاشق هم بودیم و حتی چند ماهی هم با هم قبل ازدواج توی کشور دیگه ای زندگی کردیم که بعد از اون هر کدوم برگشتیم به کشورهای خودمون برگشتیم تا دو سال بعدش که پروسه ویزا ی نامزدی تموم شد و من به آمریکا اومدم و با هم ازدواج کردیم. توی این چند ماهی که اینجا بودیم، چند تا دعوای خیلی سخت داشتیم. ولی هر بار که بعدش نشستیم و با هم صحبت کردیم، متوجه شدیم که این مشکلاتمون از عدم درک متقابل و زود قضاوت کردن درباره همدیگه و خشم ما بوده. البته الان داریم نهایت تلاش خودمون رو می کنیم که تا وقتی که منظور همدیگه رو درست متوجه نشدیم ، عکس العمل نشون ندیم و اینکه سعی نکنیم برای اینکه طرف مقابل از ما یه انتظاری داره، خودمون نباشیم. البته از کمک مشاور و کتاب و مقالات مربوطه هم استفاده میکنیم.
کلن شاید بشه گفت که 80 درصد ازدواج رو با تعادل و درک متقابل گذروندیم و 20 درصدش رو هم به جدل که البته از اون جدل ها درنهایت برای بهبود رابطه استفاده کردیم.
زندگی بالا و پایین زیاد داره، و من اینطور متوجه شدم که باید در برابر وقایع زندگی ، عکس العمل نشان نداد، بلکه عمل کرد. به این معنا که صرف اینکه طرف مقابلم حرفی به من زده که من ناراحت شدم، من هم نباید در مقابل حرفی بزنم که اون رو ناراحت کنم یا سریعن دست به واکنش نشون دادن یا قضاوت کردن در موردش بزنم. راه هایی مفید تری برای حفظ تعادل در زندگی وحود داره که با تجربه به دست میاد.
Live and Learn!
در مورد اختلافات فرهنگی خودم به مشکل خاصی بر نخوردم. به خاطر مسایل احمقانه ای چون غیرت وتعصب بسیاری از آقایون در ایران به علاوه قوانین حکومتی ای که در درجه اول ضد بشری و در نهایت فوق العاده ضد زن هستند، مطمئن بودم که هیچ وقت تن به ازدواج در ایران نمی دم. البته من قبل از آشنایی با همسرم تصمیم به مهاجرت گرفته بودم. در همین حین با او آشنا شدم و پس از مدتی رابطه مان جدی تر شد و تصمیم به ازدواج گرفتیم ولی به هیچ عنوان، صرف مهاجرت به آمریکا باهاش ازدواج نکردم.
من موندم هیچ کس به عنوان مهاجرت ازدواج نکرده.خواهشن کمی صادق باشید. 90 درصدتون به خاطر مهاجرت ازدواج کردید و با بیان این مورد در اینجا
مطمینن اتفاق خاصی نمیافته
من خودم شخصا اگر همچین ازدواجی کنم فقط به خاطر مهاجرته و بس