(2012-04-06 ساعت 02:57)sunset نوشته: این داستانیه که تا ابد تکرار میشه. کسی که نیومده آرزوی اونطرف رو داره و کسی که اومده میخواد برگرده، معلومه یکجای کار میلنگه یا چند جای کار. اگر بدونی چقدر بر من در مدت سخت گذشته، کمی بهم حق میدادی. روزی صد بار به خودم لعنت میفرستم. من به دنبال فرصت ها اومدم اما میبینم فرصتی که نیست هیچ همونی هم که در ایران داشتم رو هم از دست میدم. اما با این حال مقاومت میکنم و تمام تلاشم رو میکنم که شکست نخورم. مشکل فقط دلتنگی نیست وقتی آدم راه موفقیت رو طی کنه با دلتنگی کنار میاد، اما وقتی مجبوری توی خونه پشت کامپیوتر بشینی و از صبح تا شب دنبال شغل بگردی و در نهایت بی نتیجه به خواب بری تمام غمها بهت حمله میکنن. کسی که در ایران موقعیتی نداشته و حالا اومده اینجا بدنبال فرصت از صفر شروع کردن براش مشکلی نیست. اما اونی که اینقدر براش فرصت شغلی در ایران مهیا بود که برای کارفرما ناز میکرد، از زیر صفر شروع کردن رنجش میده مضاف بر اینکه با کلی آرزو اومده اینطرف. شغل تازه یک مرحله مهم که باید ازش عبور کنی، بعد از عبور تازه با زندگی آمریکایی روبرو میشی که من هنوز تجربش نکردم اما از نزدیک که میبینم، مدینه فاضله ای نمیبینم. بنظرم مهاجرت بدون خانواده و بالای 20 سال سن داشتن چیزی جز حسرت در آینده برای آدم نداره، صحبت رو کوتاه میکنم.من کاملا شرایط شما رو درک میکنم، منم مثل شما خیلی به ایران فکر میکنم، خیلی زیاد، توی این سه ماه کابوس گذشته برام، اونم توی این سن نزدیک 30، در هر صورت من به شما پیشنهاد میکنم هر کاری برات پیش آمد برو، حتی تمیز کردن زمین، کاری که خود من دارم میکنم، شب ها کار میکنم، صبح ها درس میخوانم که بتونم مدرکم رو زودتر بگیرم و شب ها هم بعد از اینکه برگشتم و دیگه نه حوصله کاری دارم و نه انرژی درس خواندن، میگردم دنبال کار، با اینکه از نظر مالی اصلا نیازی به کار کردن ندارم و از هفته دوم که آمدم تمام خرج هام رو دارم از کارم میدم و باعث شده که نه وقت فکر کردن داشته باشم نه فرصت دلتنگی.
یا حق
پیشنهاد میکنم هر شغلی میتونی برو تا سرگرم شی. خدا را شکر پل های پشت سرم همه هستند و اگر دیدم نتونستم پا بگیرم بر میگردم.
(2012-04-06 ساعت 03:12)shahyad نوشته: شما اگه موقعیت شغلیتون تو ایران خوب بود یا پیشنهاد کاری زیاد داشتید پس چرا ایرانو ول کردید؟ چرا قبلش تحقیق نکردید؟ چرا این احتمالاتو قبلش ندادید؟ نظر من اینه حالا که رفتید اونجا باید مقاومت کنید و تا اخرش برید و اگه من جای شما بودم دیگه تو این مرحله و شرایط اصلا به ایران فکر نمی کردم و ایرانو واسه همیشه فراموش میکردم تا بتونم موفق بشم و روی پای خودم بایستم
انسان مثل آب میمونه، با اینکه زلال و پاک هست ولی اگر یکجا بمونه میگنده، میشه مرداب، آدم باید بره همه جای دنیا رو اگر امکانش رو داشت ببینه و هرجا موفق بود بمونه، به تحقیق و اینها هم ربط نداره، آمریکا از نظر خیلی ها مساوی هست با خوشبختی، ولی وقتی میان از نزدیک میبینند متوجه می شوند که یک عمر اشتباه می کردند، یکی از اقوام نزدیک ما از وقتی دیپلم گرفت تا رفت دانشگاه و سربازی و سر کار، خلاصه تا 30 سالگی به قول خودش هر شب خواب آمریکا را میدید و تنها آرزوش این بود که بتونه بیاد آمریکا، وقتی رسید اینجا متوجه شد صدای دهل از دور خوش است...
برگشت به مملکت خودش با حسرت اینکه 12 سال از زندگیش رو در آرزوی سراب گذرونده.
آدمم هم هیچ وقت نمی تونه مملکتش رو فراموش کنه