تا حالا پشیمون شدید از رفتن؟

[farshad_sh]

سلام به همه دوستان.
اگه تشریف بیارین کالیفرنیا (البته بیشتر اینجا) میبینین که جامعه هندی اینجا بیداد میکنه. تقریبا اگه نگم ۸۰ درصد ولی همین حدود هندی (و البته مهاجرین دیگه) اینجا زندگی و کار میکنن. میدونین چرا جمعیتشون زیاد میشه؟ چون همه اینا که اینجا تمام سعیشون رو میکنن که خانواده ها و برادر و خواهر مادر همه کس و کارشون رو بیارن اینجا. بگذریم از اون دسته که اینجا بچه دار میشن و ... خلاصه کولونی این هندی ها زیاده. حالا چرا این حرف رو زدم؟
من الان ۲ ماه و خورده ای هستش که اینجام. دفعه پیش اومدم برای محک زدن و این دفعه اومدم که بمونم. تو این ۲ ماه بار ها و بارها پشیمون شدم. اما باز به خودم فرصت دادم تا ببینم بالاخره میتونم یه کار پیدا کنم یا خیر. حالا دلتنگی های ما در چه حده؟ دلتنگی برای عمو و خاله و دایی یا دلتنگی برای پدر و مادر و نهایتا برای برادر و خواهر؟
یا شاید یکی بگه برای دوست. اما من این ها رو اولویت بندی میکنم و پدر و مادر رو میذارم تو دسته اولویت های اول و باقی بستگان و دوستان رو میذارم اولویت دوم. حالا شما اگه واقعا بتونین اینجا یه مدت تحمل کنین تا بال و پر بگیرین به راحتی میتونین برای پدر و مادر خودتون دعوتنامه بفرستین و اونا رو بیارین اینجا تا بتونن تو آرامش زندگی کنن. برای اولویت دوم هم که فکر کنم همون سالی ۱ بار دیدنشون کافی باشه. (اینا همه نظر منه امیدوارم که جسارت نباشه به کسی)
حالا مثال ما چرا نتونه مثال هندی ها باشه؟ چرا نیایم اینجا و تمام سعیمون رو نکنیم (که هندیه میکنه) به جاها و رتبه های بالا و حقوق های ۱۰ هزار دلاری در ماه نرسیم (که هندیه میرسه) و پدر و مادرمون رو نیاریم اینجا (که باز هم هندیه میاره).. خوب اگه زاویه دید رو عوض کنیم میبینیم که شاید بعد از ۲ سال بازم یه خانواده کنار هم هستیم و تو یه جای به هر حال کم استرس تر.

به هر شکل اینا تراوشات ذهن منه که بسیار بسیار درگیره. به نظر من دلتنگی مهاجر میتونی متاثر از تنهایی که اینجا درگیرش میشه باشه. و اگه مثل من شانس بیاره و از اولین روز ورود دوست پیدا کنه و شبکه دوستها و اطرافیانش رو گسترده تر کنه شاید کمتر طعم دلتنگی رو بچشه. البته که دلتنگ میشه. منم دلتنگم و گهگاهی پشیمون.
از شما چه پنهون همین الان هم با خانم بحث پشیمونی و انجام دادیم. ولی هنوز به خودمون در حال فرصت دادنیم.