عوارض روزهای اول پس از هجرت

[sara77]

[/quote]

فقط یک ساعت به پروازم مانده،هنوز چمدانم را کامل نبسته ام ،حتی شمارۀ دقیق پروازم را نمی دانم! مامان را محکم در آغوش می کشم ،طوریکه دلم می خواهد یک تکه از وجودش را با خودم ببرم و آرزو می کنم این لحظه تا آخر عمرم کش بیاید.
زمان سریع می گذرد و من وقت ندارم تا با همه چیز و همه کس خداحافظی کنم .فقط همه چیز را با ولع ،سیر نگاه می کنم تا در ذهنم تصویرش برای همیشه حک شود.کمی به پرواز مانده و کارهای من هنوز تمام نشده ولی همیشه قبل از اینکه سوار هواپیما شوم از خواب می پرم.

در این 4 ماهی که در آمریکا هستم تقریبا یک شب در میان این خواب را می بینم ، گاهی وقتی با خانواده ام تلفنی حرف می زنم و از دلتنگیهایشان می گویند با خنده می گویم که من که مشکلی ندارم من هر شب ایرانم. و آنها نمی دانند که من هر روز صبح از دیدن این خواب با بغض بیدار می شوم.

من نمی دانم که شما چقدر به خانوادتان وابسته اید ،یا تا به حال چقدر از آنها دور بوده اید و چقدر ظرفیت تحمل این دوری را دارید، یا این دوری را چگونه تاب آورده اید.ولی به نظر من بزرگترین درد غربت دوری از عزیزانت است وگرنه که کسی دلش برای ساختمانهای ناهنجار و دود و خیابانهای پر ترافیک و فحش وبد وبیراه مردم در خیابان و برنامه های راستگو و مفرح تلویزیون ایران تنگ نمی شود!

هر روز با خود می گویم خوشا به حال کسانیکه دلبستگی عمیقی به کسانی که از آنها دورند ندارند و همیشه سوراخی را در گوشۀ قلبشان حس نمی کنند.
کاش هیچکدام شما شبیه من نباشید. کاش همۀ شما مثل دوستانی فکر کنید که می گویند:

-بابا بی خیال ، این هم می گذره ،دوروز دیگه همش یادت می ره !
-حالا رفته آمریکا خوشی زده زیر دلش !
-دلتنگی کیلو چنده؟ برو حالش رو ببر.
-تو که جنبه اش رو نداشتی واسه چی اومدی آمریکا ؟همونجا وردل مامان جونت می موندی!
-اینها همش بر می گرده به اینکه شما ... اصطلاح روانشناسیش یادم نمیاد ولی خلاصش این می شه که بچه ننه اید و ظرفیت تحمل سختی ها رو ندارید!
-اه ، بدم میاد از این آدمهایی که وقتی خرشون از پل می گذره شروع می کنند به آه وناله! البته منظورم شما نیستیدها!
-حالا خودشون رفتن اونور دارن حال می کنن ، می خوان با این ننه من غریبم بازیها ،تو دل ما این وریها رو خالی کنند!
-والا ما که سالهاست امریکاییم، همه کس و کارمون هم عاشقانه دوست داریم ولی اینجا اینقدر خوبه و سرمون گرمه که یک لحظه هم یاد فک و فامیلمون توایران نمی افتیم که دلمون تنگ شه!
-به جای دلتنگی برای عزیزان !! یاد روزهایی بیفت که از دست مهمونیای خسته کنندشون فرار می کردی! تو هم حوصله داریا!
-آمریکا بهشت است وهمۀ افرادی که در بهشت چنین افکار مخربی به ذهنشان میرسد ،مغزشان ایراد دارد و مستحق اشد مجازات هستند! پس لطفا آن طناب رابیاورید که ایشان وسط همین سرا در معرض عموم به دار کشیده شوند تا درس عبرتی باشد برای سایرین!
-بابا این نیز بگذرد!
- تو که اینقدر دلت تنگ شده خب برگرد ایران! به همین راحتی!
.....

آره !کاش همۀ شما این حرفها را به همین راحتی، ولی با اعتقاد قلبی و راستگویی نثار من کنید ولی حسی که من دارم را نداشته باشید! کاش هیچکدام شما شبیه من نباشید! کاش همه تان همیشه خوب و خوش وشاد باشید! کاش هیچکدام شبیه من نباشید!

سارا جان گفتی کاش هیچکس شبیه تو نباشه .اما من خیلی شبیه این حرفهایی هستم که تو نوشتی . من نزدیک به یک ماهه که اومدم و مثل یک سال برام گذشته .همه جمله هایی که نوشتی انگار حرفهای من بود .من هر شب این یک ماه رو تو ایران بودم کنار خانواده ام . وقتی از خواب بیدار می شدم بغض داشتم و برای هر تلفنی که صحبت کردم کلی گریه می کردم ! با بغض و گریه اومدم اینجا و لحظه شماری می کنم که برگردم ایران پیش پدر و مادرم و نوروز با اونها باشم . با اینکه من از ابتدایی که همسرم می خواست بیاد امریکا قبول کردم و فکر می کنم دوست داشتن و عشق باعث شد که راه دور رو هم بپذیرم اما حالا با خودم می گم من چه جیزهای گرانبهایی رو گذاشتم و اومدم اینجا . یعنی ارزش داشت؟ باقی عمرم رو بدون اینکه هر روز بتونم پدر مادرم رو ببینم بگذرونم ... الان هم که می نویسم دیگه چشمام نمی بینه از بس زار زدم .
قبل از اومدنم همه حسرت من رو میخوردن . هر کی میدید من ناراحتم همون حرف های تکراری رو می گفت و فکر می کرد پشت ناراحتی که دارم ، بشکن می زنم ! الان هم که با دوست و آشنا در ارتباط هستم همه نصیحت می کنن که برو خوش بگذرون و اولین سوالشون اینه که خوش می گذره؟ اگر بخوام دلتنگی کنم فوری شاکی می شن که تو چرا؟ تو که الان باید خیلی خوش باشی .
به هر حال امیدوارم که غم غربت برای همه گذرا باشه و لحظه هاشون رو با احساس تنهایی و دلتنگی سپری نکنن مثل ما که به نظر زیادی احساساتی و وابسته هستیم نباشه. به قول پدرم این راهیه که انتخاب کردیم و باید سختی هاش رو تحمل کنیم .