2014-04-27 ساعت 18:35
ما آدم ها عاشق خیالاتمون هستیم
تقریبا هر سال قبل از اعلام نتایج لاتاری، به هر فرومی که سر بزنی حرف از شهرهای مختلف آمریکا و عکس خیابون هاشو ویزاهای مختلف و غیرس با کلی امید و آرزو و خیال.
من یکی که به مورد های خیلی جالبی بر خوردم، بعضی از دوستان فکر میکنن اگر مثبت بمونن و یقین داشته باشن که برنده میشن پس بخت یارشون میشه، بعضی های دیگه در یه رویکرد متضاد فکر میکنن اگر بگن من کلا خرم از کرگی دم نداشته و اصلا شتر بخت به عمرم ندیدم از یه طرف شانس برنده شدنش میره بالا از یه طرف دیگه اگه برنده نشد میگه دیدین گفتم. ولی جالب اینجاس که هر دو گروه ته قلبشون چشم به راهن و با یه استرس مخفی یا آشکار هرچی به روز موعود نزدیک میشیم بیشتر به دلشون برات میشه که حالا دیدی درومد، خدارو چی دیدی! و سیل پست های درد دل و همدردی هست که سرازیر میشه. (البته این نوشابه باسه هم باز کردن ها خالی از لطف هم نیست)
یه خیل بی شمار هم زندگی در آمریکا براشون ارزشه، به کسی که آمریکا رفته به چشم دیگه ای نگاه میکنن و اگر خودشون تشریف ببرن دیگه خدارو بنده نیستن و رو ابرها راه میرن.
و یا موردی که یکی از دوستان همینجا اشاره کرده بودن که چون ملت شنیدن فقط خوشبخت ها برنده میشن اومدن بختشون رو به محک بذارن حالا بماند که همونا درصد قبولی رو برای همه کاهش میدن.
ولی واقعیت دوستان عزیز اینه که شانس ما در لاتاری کمی بیشتر از نیم درصده یعنی این که خواه نا خواه خیلی از ما قبول نمیشیم، بعدشم اونایی که قبول میشن باید از یه هفت خوان رستم رد بشن تا به آمریکا برسن بعد از رسیدن هم تا جا پایی باسه خودشون باز کنن و دم موشی به دست بیارن خیلی سختی میکشن.
کاش ایران زمین به این بلاها دچار نمیشد و همون ایران خودمون رو آباد میکردیم.
تقریبا هر سال قبل از اعلام نتایج لاتاری، به هر فرومی که سر بزنی حرف از شهرهای مختلف آمریکا و عکس خیابون هاشو ویزاهای مختلف و غیرس با کلی امید و آرزو و خیال.
من یکی که به مورد های خیلی جالبی بر خوردم، بعضی از دوستان فکر میکنن اگر مثبت بمونن و یقین داشته باشن که برنده میشن پس بخت یارشون میشه، بعضی های دیگه در یه رویکرد متضاد فکر میکنن اگر بگن من کلا خرم از کرگی دم نداشته و اصلا شتر بخت به عمرم ندیدم از یه طرف شانس برنده شدنش میره بالا از یه طرف دیگه اگه برنده نشد میگه دیدین گفتم. ولی جالب اینجاس که هر دو گروه ته قلبشون چشم به راهن و با یه استرس مخفی یا آشکار هرچی به روز موعود نزدیک میشیم بیشتر به دلشون برات میشه که حالا دیدی درومد، خدارو چی دیدی! و سیل پست های درد دل و همدردی هست که سرازیر میشه. (البته این نوشابه باسه هم باز کردن ها خالی از لطف هم نیست)
یه خیل بی شمار هم زندگی در آمریکا براشون ارزشه، به کسی که آمریکا رفته به چشم دیگه ای نگاه میکنن و اگر خودشون تشریف ببرن دیگه خدارو بنده نیستن و رو ابرها راه میرن.
و یا موردی که یکی از دوستان همینجا اشاره کرده بودن که چون ملت شنیدن فقط خوشبخت ها برنده میشن اومدن بختشون رو به محک بذارن حالا بماند که همونا درصد قبولی رو برای همه کاهش میدن.
ولی واقعیت دوستان عزیز اینه که شانس ما در لاتاری کمی بیشتر از نیم درصده یعنی این که خواه نا خواه خیلی از ما قبول نمیشیم، بعدشم اونایی که قبول میشن باید از یه هفت خوان رستم رد بشن تا به آمریکا برسن بعد از رسیدن هم تا جا پایی باسه خودشون باز کنن و دم موشی به دست بیارن خیلی سختی میکشن.
کاش ایران زمین به این بلاها دچار نمیشد و همون ایران خودمون رو آباد میکردیم.