اولین سفر به آمريكا برای فعال سازی گرین کارت

[behjan]

فرودگاه بهترين جاي دنياست، به شرط آنکه مسافر باشي و نه مهاجر. مسافر مي‌داند که برمي‌گردد، دلش به ريشه‌هايش خوش است، به دوستان و آشنايان، به خانه گرم و نرمش، به آرامشي که بعد از بازگشت در انتظار اوست و بابت همين آرامش حتمي هم خطر مي‌کند، تجربه مي‌کند و ته جيب‌هايش را درمي‌آورد. مسافر مي‌تواند ساعت‌هاي طولاني ترانزيت را در فرودگاه‌هاي جهان بنشيند به تماشاي آدم‌هايي از مليت‌هاي مختلف. مسافر نه اضطرابي دارد و نه دل‌نگراني خاصي. چمدانش نيامد هم نيامد. چمدان مسافر حامل چند تکه لباس سفري است و وسايل دم‌دستي. نيامد، مي‌شود همه را از اول خريد و گذاشت سرجايش. اما وضعيت مهاجر فرق مي‌کند. فرودگاه جهنم مهاجر است. مي‌داند قرار نيست برگردد. مي‌داند ريشه‌هايش را جا گذاشته. نه به زبانش اطمينان دارد، نه به ظاهرش، نه به داشته‌هايش. فرودگاه مکان ‌اضطراب و ترديد است براي مهاجر. دلش مي‌خواهد زودتر از اين جهنم بيرون بيايد و زودتر برود به جايي که بايد. چمدان مهاجر همه زندگي اوست. چمدانش هم حامل چيزهايي است که آورده و هم حامل چيز‌هايي که نياورده. محتويات چمدان‌ مهاجر، تنها دلگرمي اوست. انتظار مهاجر براي آمدن چمدانش سخت دراماتيک‌تر از انتظارمسافر است

باسلام دوست عزیز واحترام به نظر شما اما برای من فرودگاه مانند یک سکوی پرواز باشوق دیدن دنیای جدید و آدمهای جدید وشروع یک زندگی متفاوت و سعی وتلاش مضاعف برای ساختن آینده بهتر هست البته تمام زندگی یعنی آزمون وخطا با آرزوی موفقیت تمام مهاجران عزیز