تا حالا پشیمون شدید از رفتن؟

[inanna]

من از سال 2013 دارم مهاجرسرا را مطالعه میکنم... چندسالی هست که لاتاری ثبت نام میکنم ولی هنوز برنده نشدم..برای همین از روش دیگری اقدام کرده ام و پرونده ام را ارسال کردم.. حالا جوابش چی میشه و اپرووال میشم میام اونجا..یا اینکه هیچی.... ولی خواستم مسایلی را اینجا بازگو کنم که شاید دوستانی که الان اونجا هستنو کمی پشیمان شدن از رفتن، شاید یادآوری شود.

من از کلاس اولم با سیستم آموزشی مشکل داشتم... من مدرسه دولتی میرفتم و تعداد دانش آموزان زیاد بود.. چون یجورایی با هر شخصی نمیتونم دوستی کنم حتی در همان دوران کودکی، و با افراد خاصی دوست میشدم..یجوارایی با بچه های زرنگ کلاس.. و در هر سال تحصیلی فقط با 1نفر قابلیت دوست شدن داشتم..دوست داشتم تمام وقت با همون ینفر باشم..این ویژگی شخصیتی منه خب......................

دوست عزیز کاملا باهاتون موافقم , متاسفانه سیستم بیمار رو , از این بهتر هم نمیشه ازش توقع داشت ! و ما چقدر دیر متوجه شدیم که اشکال از ما نیست ! من هم هیچوقت جرات نمیکردم اتفاقاتی که تو مدرسه برام میوفته رو , تو خونه عنوان کنم , چون از نظر خانواده هم حق با مدرسه بود همیشه .من هم از بچگی همیشه احساس غریبگی داشتم و حس میکردم به جای دیگه تعلق دارم , و همیشه حس میکردم من هیچ حقی اینجا ندارم و اجازه ندارم جوری که میخوام و دوست دارم زندگی کنم و اجازه ندارم درخواست  متفاوت تری داشته باشم ! و " همینه که هست " ! و همین باعث شد که هرچی بزرگتر شدم , بیشتر خودم رو گم کردم و احساس افسردگی و پوچی داشتم و یک مدت طولانی زامبی وار زندگی کردم . فکر میکنم اکثریت ما با یک احساس گناه بیمورد بزرگ شدیم که همیشه سوهان روحمون بوده , جدا از سایر احساسات آزار دهنده دیگه که به عنوان یک دختر تو اون جامعه کذایی  از بچگی یدک کشیدیم    و متاسفانه خیلی هامون هیچوقت متوجه نمیشیم چه به روزمون اومده و فکر میکنیم زندگی همینه !  من که از ۱۰ , ۱۱ سال پیش  بلاخره به خودم اومدم و شروع کردم به خود شناسی و رو خودم کار کردم و کلی تمریناتی که  کمک کرد سیستم روحی و ذهنی خودم رو باز نویسی کنم و recover کنم خودم رو از آثار باور های  مخربی که از بچگی وارد سیستمم شده . خوشبخت و خوش شانس بودم که  کائنات هم کمک کرد , زندگیم رو طوری که دوست دارم تغییر بدم , جوری که به خواب هم نمیدیدم , ولی هنوز که هنوزه تو یک سری شرایط  که پیش میاد , متوجه میشم که هنوز خیلی کار دارم !  هنوز خیلی چیزا درونم هست که نیاز به recovery داره ! فکر میکنم بهترین کاری که میتونیم در این زمان در حق خودمون  بکنیم اینه که به هر شکلی که میتونیم  اول خود سازی و خود شناسی کنیم و سعی کنیم خود واقعیمون بشیم , کسی بشیم که واقعا  در درونمون هستیم  و دلمون میخواد باشیم , بهترین version خودمون بشیم ! نه کسی که اون سیستم بیمار از ما ساخته , و اجازه ندیم تمام اینها به نسل بعد از ما منتقل بشه و فرزاندانمون هم عذاب کار های نکرده رو بکشند ! (هر اتفاقی که برای اجدادمون نسل به نسل افتاده تاثیرش درون ما وجود داره چه بخواهیم ,چه نخواهیم , اتفاقاتی که اونها تجربه کردند و خاطراتشون , درون DNA ما وجود داره ,انگار که برای خودمون اتفاق افتاده ! پس خیلی مهمه که خودمون رو recover کنیم  از خیلی اتفاقات , یا حداقل سعی کنیم تاثیرش رو کم کنیم ) , ببخشید پرحرفی کردم , حرفاتون رو خوندم داغ دل من هم تازه شد .  صمیمانه براتون آرزوی موفقیت میکنم و امیدوارم که بتونید  هرجای دنیا که دوست دارید زندگی کنید و شرایطش به بهترین شکل براتون فراهم بشه ...وقتی چیزی رو با تمام وجود بخواهید و مسوولیتش رو بپذیرید , کائنات همیشه راه رو پیش روتون قرار میده   ما این حق رو داریم که خوشحال و خوشبخت , طوری دوست داریم زندگی کنیم , باید این اجازه رو به خودمون بدیم