آداب و رسوم هندی ها

[Ali Sepehr]

روز دوشنبه 23 Feb در حیدرآباد تعطیل رسمی بود. این روز فستیوال Mahashivaratri(شب شیوا) است.به عقیده هندوئیسم در این روز lord shiva با Parvati ازدواج می کنه .هندوها در طول این روز چیزی نمی خورند و فقط غروب این روز می تونند میوه بخورند.از غروب نیز شروع به جشن و رقص می کنند تا صبح.و نباید در طول شب بخوابند و کل شب را بیدار هستند(البته ما را هم نذاشتند که بخوابیم چون همه روی پشت بام خانه ها بودند و داشتند می رقصیدند).

برگرفته از وبلاگ ایندیا 302

---

این چند وقتی که هند بودم هر روز از جلوی یک سری از این چادر های کنار خیابان رد میشدم که توش داشتند مجسمه هایی با ابعاد بزرگ یا کوچک می ساختند که بعضی ها شاید به ۲ تا ۳ متر هم می رسیدند .همیشه برام سوال بود که اینها را کی می خره ؟؟؟ و کجا می ذاره؟؟؟

چهارشنبه تعطیل رسمی بود.به خاطر جشنی به نام گانش .و من تازه فهمیدم چرا این مجسمه ها را می ساختند.

طبق اعتقادات هندوها یا همون هندوئیسم.اونها ۵ خدا دارند(به نامهای برهما-شیوا-ویشنو-دورگا - گانش) که گانش فرزند بزرگ شیوا هست.هندی ها به این خدا LORD GANESH میگن.مجسمه هایی که ازش ساخته شده .این خدا سری مانند فیل با بدنی مثل انسان داره و ۴ تا دست داره و معمولا سوار بر یک موش کوچیکه.که در هر کدوم از دستهاش چیزی داره (داس- طناب-شیرینی) که هر کدوم معنای خاصی را دارند.یک دستش را هم به صورت صاف نگه داشته که به معنی بخشندگی این خداست.

جشن گانش از روز تولد گانش شروع میشه و به مدت ۱۰ روز این این مجسمه ها را که خریدن ( با توجه به این که وضعیت مالی چطور باشه میتونه بزرگ یا کوچک باشه) در خانه نگه می دارند و روش گل می ریزن و عود روشن می کنند غروب روز دهم اون را به رودخانه یا دریا می برند و به آب می اندازند تا به جایگاه اصلی خودش به آسمانها برگرده.هندوها اعتقاد دارند درشبی که این مجسمه ها را به آب می ندازند نباید به ماه نگاه کنند چون براشون بد شانسی می یاره.

بعضی از افراد با هم پول می ذارند و یک مجسمه بسیار یزرگ که شاید تا ۳ متر برسه را می خرند و در طول این ۱۰ روز به فقیران نهار و شام می دهند و دعا می خوانند.

متاسفانه نتونستم امروز عکسی از این مراسم بگیرم چون دوربینم را فراموش کرده بودم.ولی براتون چند تا عکس از اینترنت گرفتم که گذاشتم.

نمی دونم چقدر این اعتقادات براتون مسخره به نظر می رسه ولی من معمولا سعی می کنم همه چیز را اون جوری که هست قبول کنم .مهم این نیست که این مسایل چقدر مسخره به نظر برسه .مهم اینه که عده ای بهش معتقدند چه درست و چه غلط. اینجا کشور عجایب است .


برگرفته از وبلاگ ایندیا 302

[rs232]

اطلاعات خیلی جالبیه. من واقعا دوست دارم هندوستان را ببینم و یک روز حتما اینکار را میکنم.
ممنون از نوشته های خوبت

[usa.lover]

جالب بود، خیلی به دردم خورد، مرسی!!!
بازم اطلاعات بگذار صدرا
به نظر من باید به اعتقادات هر کسی احترام گذاشت چه درست و چه غلط، البته فقط در صورتی که به دیگران صدمه ای وارد نکنه یا به دیگران تحمیل نشه ،مثل اس... که به ما تحمیل شده و راهی برای فراری ازش رو نداریم و واقعا هر چی میکشیم از همینه و داره پدرمون رو در میاره!

[Ali Sepehr]

هندى‌ها آداب خاصى در مصرف غذا دارند، آنان در غذا خوردن اسراف نمى‌كنند، زيرا معتقدند با افراط در غذا دچار تنبلى شده و اين امر مانع رشد فكرى و جسمانى‌شان مى‌شود.
از سويى ديگر سعى مى‌كنند غذاى مصرفى‌شان به چرخه طبيعت بسيار نزديك باشد. به همين دليل غذاهايى چون ماهى و گوشت را كه برای به‌دست آوردن آن بايد موجود زنده‌ای را كشت و در نتيجه باعث برهم زدن چرخه طبيعت می‌شود را مانع آرامش روح و نيايش با خدا مى‌دانند.

از آداب جالبی که دارند، با دست غذا خوردن است که هيچ طبقه‌ی خاصی را هم شامل نمی‌شود، در دانشگاه دهلی اساتيد دانشگاه را كه با دست غذا مى‌خوردند، ديدم. وقتى علت اين امر را سئوال كردم، گفتند: هندى‌ها معتقدند براى غذا خوردن نبايد واسطه‌اى وجود داشته باشد تا انرژى بين غذا و انسان در تعامل باشد.

شبيه گستره جغرافيايي ايران، عادات غذایی در هر منطقه هند متفاوت است به طور مثال در جنوب (شهرهايى چون حيدر آباد، شانل و...) غذاهاى تند مصرف مى‌كنند، در غرب (مثل كلكته) غذاى شيرين و در شمال (مثل دهلى) غذاى تند و روغنى.
امّا در كل برخى غذاهاى مشترك را در همه مناطق هند مى‌توان ديد.
به طور مثال «دال» كه از حبوبات تشكيل شده است و معمولاً آن را بر روى برنج مى‌ريزند و مى‌خورند، در تمام هندوستان بسيار رايج است. «دال» (Dal) را با عدس لوبيا و نخود می‌پزند؛ ولى هر كدام از اين حبوبات به طور جداگانه پخته مى‌شوند و همين باعث تنوع در غذا مى‌شود.
اگر اشتباه نکنم، مادر بزرگ‌ام از غذایی با عنوان «دال عدس» نام می‌برد که جز غذاهای قدیمی منطقه نهاوند است. خیلی دوست دارم بدان آیا بین این دو غذا شباهتی هست یا نه!؟
«دوساسامبار» (Dososambar) با اينكه غذاى مخصوص جنوب هند است، امّا مصرف آن در همه جاى هند بسيار رايج است. اين غذا از يك نان بلند و نازك تشكيل شده كه وسط آنرا سيب زمينى، پياز و فلفل مي‌گذارند و مى‌پيچند و براي جاشنی هم از سس خاصى استفاده مى‌كنند، كه «چتنى» (Chatni) نام دارد و با نارگيل و خود سس «سامبار» (Sambar) كه حاوي سبزيجات مختلف است، درست شده است.
باتورا (Batura) هم يكى از نان‌هاى معروف در هند است (البته بعد از نان چاپاتى) كه همراه با غذايى به نام چولا (Chala) خورده مى‌شود. چولا از نخود، گوجه فرنگى، پياز و فلفل و ادويه تشكيل شده و همانند خورشت درست مى‌شود و آن را با نان باتورا كه روغنى و پفى شكل است می‌خورند.
سمبوسه نيز غذايى آشنا و پرطرفدار است كه بيشتر به صورت عصرانه مصرف مى‌شود و در خيابان‌ها مى‌توان شاهد دستفروش‌هايى بود كه سمبوسه مى‌فروشند.
در كل اينگونه معروف است كه طبقات محروم و پايين غذاهاى تندترى مصرف مى‌كنند و غذاها در طبقات بالا از درجه تندى كمترى برخوردار است.
راستی اگر خواستید در هند غذاهای سنتی را مصرف کنید، سعی کنید از دست‌فروش‌ها بخرید، زیرا اولاْ می‌توانید بر بهداشت کارشان نظارت کنید و ثانیاْ اگر از افزودنی خوش‌تان نیامد به فروشنده بگویید که آنرا در غذا نریزد؛ امکانی که در رستوران‌ها ندارید.
هندوها معتقدند كه گاو ماده را نبايد كشت و گوشت اين حيوان مفيد و مقدس را نبايد خورد، اين يكى از دلايلى است كه آنان از گوشت حيواناتى چون بز، گاو نر و گوسفند استفاده مى‌كنند. البته مصرف گوشت در بين هندی‌ها چندان پسنديده نيست، حتى امروزه هم مى‌توان هندو‌هايى را ديد كه در طول زندگى‌شان هرگز گوشت مصرف نكردند. و جالب‌تر آنكه در برخى از شهرهاى بسيار سنتى مثل «بنارس» تا جايی كه من فهميدم، قصابى پيدا نمى‌شود.

منبع : http://www.not8.ir/1387/03/21/post-10.html

---

سرزمین‌های واقع در مشرق زمین مهد آداب و رسوم و سنت‌های كهن هستند. یكی از كشورهایی كه فرهنگ و سنت‌های قدیمی‌دارد هندوستان است. در این مطلب سعی می‌شود به اختصار شما را با برخی از آداب و رسوم مردم كشور هندوستان آشنا كنیم. در واقع این مقاله یك پیش زمینه است برای شما تا بیشتر در مورد كشورهای دیگر به خصوص سرزمین‌های مشرق زمین اطلاعات داشته باشید.
Namaskar
این كلمه یادآور متداول‌ترین و مشهورترین نوع سلام و علیك در هند است كه در هنگام خوش‌آمد گویی و یا خداحافظی به كار می‌رود. دراین شیوه سلام كردن، كف دو دست را به هم می‌چسبانند و در زیر صورت به سمت بالا نگه می‌دارند و كمی‌خم می‌شوند و سپس به شخصی كه دیده‌اند به این روش سلام می‌كنند.
مردم هندوستان معتقدند كه چسباندن دو دست به یكدیگر نشانه همفكری و همرنگی با شخص مقابل است و از طرفی دست راست را مظهر روح و طبیعت معنوی انسانی و دست چپ را نشانگر جهان مادی و جسم انسانی می‌دانند و با این حركت می‌خواهند یكی بودن جسم و جان خود را به شخص مقابل بدهند.
Tilak
تیلاك نشان مذهبی‌ای است كه آن‌ها بر روی پیشانی خود می‌گذارند و معتقدند برای آن‌ها سعادت، خیر و بركت به ارمغان می‌آورد. این نشان معمولاً از خمیر قرمز رنگی كه تركیبی از زردچوبه، زاج سفید، ید و كافور است تهیه می‌شود و سپس به صورت لكه‌ای كوچك در بین ابروان گذاشته می‌شود. به عقیده مردم هند، این نقطه از پیشانی محل خرد نهفته، تمركز و عقل انسانی است. در ضمن از نظر مسائل عبادی هم كانون مهمی‌به حساب می‌آید و از طرفی آن را چشم سوم وجود خود می‌دانند و تمام مراسم مذهبی آن‌ها با گذاشتن تیلاك و چند دانه برنج با انگشت نشانه شست روی این نقطه انجام می‌شود. در ضمن این رسم در بعضی مواقع برای خوش‌آمد گویی یا وداع با میهمان هم دیده می‌شود.
Arati
انجام این سنت نشانی از عشق و تكریم است و در شرایط و موقعیت‌های متفاوت چون ستایش و درخواست بركت از خدا، تولد كودكان، خوش‌آمد گویی به مهمان، شركت در محافل شعری و سرود و خوش‌آمد گویی به عروس و داماد جدید به فراخور موضوع استفاده می‌شود.
روش كار هم بسیار ساده است؛ پنج لامپ یا چراغ كوچك را با كره یا روغن پر می‌كنند و در سینی فلزی كوچكی قرار می‌دهند. در كنار آن نیز صدف حلزونی با آب پر می‌شود و اطرافش را با گل و برگ تزئین می‌كنند. بخور كافور هم به عنوان عطر سینی استفاده می‌شود و در نهایت سینی تهیه شده به حالت چرخان در محافل ذكر شده حركت داده می‌شود تا ارواح شیطانی و تأثیرات چشم‌های شیطانی از آن مجلس دور شود.
حلقه‌های گل
درست كردن حلقه‌های گل در هند بسیار مرسوم است. در هنگام نشان دادن ادب و احترام بیشتر دسته‌گل‌هایی از یاس سفید با گل‌های جعفری یا همیشه بهار (نارنجی رنگ) تهیه می‌كنند. و به شكل ریسمانی به هم می‌بافند و ته آن را گره می‌زنند و آن را در مراسم مختلف بر گردن كسی كه می‌خواهند به او احترام بگذارند می‌اندازند. استفاده از حلقه گل در مراسم ازدواج بسیار مرسوم است.
سنجاق روی بینی


سنجاق روی بینی كه یك نگین براق است، مظهر اخلاص و نشان ازدواج و تأهل زنان هندی است. اگرچه با گذشت زمان این زینت مورد استفاده دخترها هم قرار گرفته است.

Mangalsura
گردنبندی است بر گردن زنان متأهل و معادل حلقه ازدواج در غرب و سایر كشورها است. گردنبند فوق معمولاً از دو رشته كوتاه از مهره‌های سیاه و آویزان از طلا است. در روز عروسی این گردنبند توسط داماد بر گردن عروس آویخته می‌شود تا دانه‌های سیاه آن عروس خانم را در مقابل شیطان حفظ كند.

Shakna-Paula
دستبندی است كه از مرجان قرمز و صدف تهیه می‌شود كه در مجلس عروسی به دست عروس خانم بسته می‌شود. مفهوم این دستبند در میان مردم هند این است كه با این دستبند داماد به عروس قول می‌دهد تا او را خوشبخت كند و او را همیشه دوست داشته باشد. هندی‌ها به این دستبند، دستبند عشق می‌گویند.

منبع : http://www.namrata.blogfa.com

---

عروسی هندو ها مثل تمام آداب و رسوم دیگرشان با تشریفات زیادی همراه است. پانزده مرحله ی مهم برای برگزاری...

عروسی هندو ها مثل تمام آداب و رسوم دیگرشان با تشریفات زیادی همراه است. پانزده مرحله ی مهم برای برگزاری این جشن را به اختصار از سایت ehow.com نقل می کنم. آنچه من دیدم خیلی بیش تر این 15 مرحله بود بنابراین اگر علاقمند به جزییات بیشتر از چند و چون اجرای این مراسم و سمبل ها ی معنایی هر مرحله هستند پیشنهاد می کنم به این سایت مراجعه کنید.



مرحله 1: روز خواستگاری را با اجازه ی بزرگ تر ها تعیین می کنند. در این مراسم حضور ونظر بزرگ تر های فامیل بسیار مهم است.



مرحله 2: با یک منجم مشورت می کنند تا روزو محل مراسم مناسب با طالع زوجین برای برگزاری این جشن مشخص شود.



مرحله 3: تصمیم گیری راجع به پذیرایی از مهمان ها به شیوه ی سنتی که باید روی زمین بنشینند یا تهیه ی میز و صندلی برای برگزاری مهمانی به شیوه ی مدرن.



مرحله 4: تصمیم گیری راجع به اجرای 15 مرحله از تشریفات مذهبی رایج در خانواده های سنتی و یا انتخاب و به جا آوردن گزینه هایی که برای زوجین معنا و مفهوم ویژه ای دارد.



مرحله 5: خرید لباس سنتی هندی (ساری) توسط داماد برای تعویض لباس عروس در روز مراسم. این تعویض لباس از جمله تشریفات مهم به حساب می آید و به معنای واگذاری مسئولیت و سرپرستی عروس از والدین به داماد است.



مرحله 6: تهیه ی تدارکات پذیرایی از جمله غذا، میوه و ... . (خوردن، آشامیدن و صحبت کردن در طول مراسم عروسی هندوها مانعی ندارد)



مرحله 7: سفارش حلقه های گل عروس و داماد که باید از دست همدیگر بگیرند و بر گردن یکدیگر بیاویزد.



مرحله 8: سفارش یک گردن بند طلا که داماد بر گردن عروس می آویزد.



مرحله 9 : در این مرحله عروس و داماد 7 قدم در کنار هم برمی دارند که نماد ازدواج فرخنده، آرزوی ثروت، شادی، قدرت و ... است.



مرحله 10: درست کردن معجونی از ماست و عسل که عروس باید به داماد تعارف کند. این معجون سمبل تضمین سلامت جسمی و شیرینی آغاز ازدواج برای داماد است.



مرحله 11: اهدای غذا و سایر نذورات به خدایان و طلب دعای خیر و برکت. ( در آیین هندو یک قدرت مطلق وجود دارد وسایر خدایان تنها صورت های دیگر آن خدا هستند)



مرحله 12: تهیه یک سنگ که عروس به رسم وفاداری و صداقت بر آن می ایستد و داماد حلقه ای را در انگشت پای او قرار می دهد.



مرحله 13: پاشیدن برنج و گل بر سر عروس و داماد بعد از اعلام پیمان ازدواج در جمع.



مرحله 14: در این مرحله داماد با گذاشتن علامتی بر پیشانی عروس به وسیله ی پودر نارنجی یا sedhu به حضار متاهل شدن عروس را اعلام می کند. بعد از آن زوجین باید پای والدینشان را لمس کرده و از آن طلب دعای خیر کنند.



مرحله 15: برگزاری یک مهمانی مفصل برای حضار و مدعوین به صرف انواع غذا و نوشیدنی.

منبع : http://www.iranmalaysia.com/NewsPage/Page_37/18518.html

[ashool]

حتما به زودی یک مقاله راجع به آداب و رسوم هندی ها و جشن هاشون و غذا های هندی آماده میکنم

[maryam_goli]

سلام



چند مدت پیش دیوالی بود, دیدم تو این تاپیک جاش خالیه
در مورد دیوالی این باید بگم که خاطرهاش فقط به جا مونده
و برای اینکه اطلاعات دقیقتر ی باشه از دانش نامه ویکی پدیا می زارم ..چون کامل تره... تا اینکه ذره ذره یادم بیاد بزارم...


بت گانشا در هنگام جشن












دیوالی یک جشنواره پنج روزه هندوها است که در سراسر هند اجرا می‌شود و تاریخ اجری آن به زمانهای پیش از تاریخ بازمی‌گردد.

این جشنواره پنج روزه بر اساس گاهشماری هندی، در روز پانزدهم کارتیکا آغاز می‌شود. از آنجایی که محاسبه ماههای هندی، قمری است؛ تاریخ دیوالی در تقویمهای دیگر متغیر است. در سال ۲۰۰۵ دیوالی در روز اول نوامبر بود و در سال آینده در ۲۶ اکتبر آغاز خواهد شد.

طی روزهای قبل از جشن، تمام خانه‌ها پاکیزه و مرتب شده و پنجره‌ها برای خوشامدگویی به لاکشمی (Lakshmi)، الهه توانگری و کامیابی گشوده می‌شوند.

نام دیوالی، تحریف شده واژه دیپاوالی (Deepavali) – دیپا به معنی نور و آوالی به معنای ردیف و صف - و در کل به معنای صفی از نور است. درواقع نمایش نور در این جشنواره یکی از جذابترین بخش‌های آن است. تمام خانه‌ها، از فقیرانه‌ترین کلبه‌ها تا اشرافی‌ترین کاخها، با نور نارنجی رنگ فانوسهایی به نام دیا (Diya) برای تبریک و سلام به لاکشمی روشن می‌شوند.

فانوس یا دیپ (Deep)، نشانه دانش است و افروختن چراغ دانش در بین مردم به معنای درک فلسفه هر روز خاص از این جشنواره و به عمل درآوردن این فلسفه، در زندگی روزمره‌است.

طرحهای الوان رنگولی (Rangoli نقوشی سنتی و بسیار زیبا که در روزهای عید و مناسبتها، از دیرباز برای تزیین کف اتاق، حیاط و درگاه خانه‌ها، برای خوشامد گویی به خدایان ترسیم می‌شده‌است.این نقاشیها با پودرهای رنگ و توسط زنان اجرا می‌شده‌است)، گل آرایی و آتش بازی، این فستیوال را که پیام آور شادی، نشاط و خوشبختی در سال جدید است، از شکوه و زیبایی خاصی برخوردار می‌کند.

جشنواره دیوالی در ابعاد وسیع و تقریباً در تمام مناطق هند برگزار می‌شود و درواقع، پیش درآمد سال نو است. دیوالی حتا در کشورهایی چون تایلند، ترینیداد، سیام و مالایا نیز- با تفاوتهایی- اجرا می‌شود.




روز اول
روز اول دیوالی دهان ترایوداشی (Dhantrayodashi) یا دهان تراس (Dhan teras) نام دارد. «دهان» به معنای «ثروت» و «ترایوداشی» به معنی روز سیزدهم است. در کل این نام به روز سیزدهم از نیمه اول ماه قمری کارتیکا اشاره می‌کند که در آن، دهان وانتاری (Dhanvantari)، یکی از نمودهای ویشنو (Vishnu) خدای هندی، از آبهای اقیانوسی که دانش طب روحانی "اهوروداً را در خود دارد، خارج می‌شود و به مردم کمک می‌کند بر علیه بیماری و مرگ مبارزه کنند. در غروب این روز، هندوها باید حمام کنند و هدایای خود را که شامل فانوس‌های روشن دیا (Deeya) و شیرینیهایی به نام پراساد (Prasad) است را به حضور یاما راج (Yama Raj خدای مرگ) تقدیم کنند. این کار باید در نزدیک یک درخت مقدس که ممکن است در باغ یا خانه شخصی افراد هم باشد، صورت می‌گیرد و در صورت نبودن چنین درختی، یک محل پاکیزه در حیاط جلوی خانه هم، قابل قبول خواهد بود.

روز دوم
روز دوم دیوالی نارک چاتورداسی (Narak Chaturdasi) نام دارد. این روز، چهاردهمین روز ماه قمری و شب دیوالی است. در این روز کریشنا (Krishna بزرگ‌ترین خدای هندویان)، اهریمنی به نام ناراکاسور (Narakasur) را نابود کرده و جهان را از ترس رهانیده‌است. مادر ناراکاسور، اعلام می‌کند که روز مرگ فرزندش - که موجب ناراحتی عموم را فراهم می‌کرده- نباید به عزاداری بگذرد و باید روزی برای جشن و شادی اعلام شود.

در نتیجه، پیام روز دوم این است که منافع جامعه باید همواره بر منافع فردی و نسبتهای فامیلی ارجحیت داشته باشد.

از مراسم روز دوم، ماساژ بدن با روغنهای مخصوص برای رفع خستگی، حمام قبل از طلوع آفتاب و استراحت است تا همه بدون خستگی و با شادی و علاقه برای اجرای مراسم دیوالی در روز بعد آماده باشند. فانوس یاما دیا در اسن شب نباید روشن شود.

روز سوم: روز اصلی دیوالی
مراسم واقعی دیوالی در روز سوم اجرا می‌شود. در این شب ماه به کلی غروب می‌کند و تاریکی کامل آسمان را فرا می‌گیرد. در این تاریکی، دیوالی امکان تجلی واقعی خود را به دست می‌آورد.

در این روز مردم از لاکشمی، الهه ثروت، برای نعمات متعدد او سپاسگذاری می‌کنند و مراسم دعای شکرگذاری که پوجا (Puja) نام دارد، هم در سپیده دم و هم هنگام غروب آفتاب انجام می‌گیرد. اعتقاد بر این است که الهه ثروت از خانه‌هایی که پاکیزه نبوده و به خوبی روشن نشده‌اند، دیدن نمی‌کند. بنابر این همه برای تمیز نگه داشتن خانه خود بسیار کوشش می‌کنند، درها و پنجره‌ها را باز میگذارند و تمام چراغها را روشن می‌کنند.

پس از مراسم دعا و عبادت که با سرود و اهدای هدایای مختلف به حضور خدایان همراه است و به جا آوردن عبادت در خانه، مردم به دیدار همدیگر رفته و به رد و بدل کردن شیرینی و هدیه می‌پردازند.

هنگام غروب، خانه‌ها و خیابانها با چراغها، فانوسها و شمعهای بی شمار تزیین می‌شود. و مردم در خارج از خانه‌ها گرد آمده و منتظر ورود الهه به داخل خانه و برکت بخشیدن به آن هستند. در این مدت آنها به آتش بازی و تماشای فانوسها می‌پردازند.
روز چهارم
در این روز، به نامهای پادوا (Padwa)، وارشا پراتی پادا (Varshapratipada) و کارتیکا شودا پادیامی (Kartika Shudda Padyami) خوانده می‌شود. اهمیت این روز در داستانی است که از کریشنا نقل می‌شود.

او متوجه می‌شود که مردم یک دهکده برای زمینهای زراعی خود دست به دامان "ایندراً Indra خدای رعد شده‌اند تا برایشان باران کافی بفرستد و مدام مرقبند تا خشم او موجب بروز طوفان و سیل نشود. کریشنا این کار را نکوهش می‌کند و می‌گوید که هر کس موظف است از گاوهای خود که مهم‌ترین بخش زندگی آنها هستند نگهداری کند نه اینکه به پرستش خدایی خشمگین بپردازد. این گفته موجب خشم فراوان ایندرا می‌شود و طوفانی را بر سر دهکده روانه می‌کند.

کریشنا نیز با بلند کردن تپه گوواردهان (Govardhan) و نگه داشتن آن بر فراز دهکده، از مردم محافظت می‌کند. تا امروز نیز در شمال هند، مردم به طور سمبولیک به پرستش تپه گوواردهان می‌پردازند و آن را محل عبور کریشنا می‌دانند. از طرفی این کار آنها به نوعی برای آرام کردن نیروهای طبیعت و جلوگیری از طوفان و سیل هم هست.

در این روز، برای سال نوی اقتصادی، دفترهای پس انداز تازه‌ای می‌گیرند تا سال را با موفقیت مالی و رونق اقتصادی سپری کنند.


روز پنجم
همانطور که روز راکشا بندهان (Raksha Bandhan) روز برادر نامیده شده‌است، این روز که بهرارتی دوج (Bhratri Dooj) نام دارد، به خواهران اختصاص یافته‌است.

در زمانهای بسیار قدیم، در این روز یاما (خدای مرگ) به دیدار خواهر خود یامونا (Yamuna) رفت و به عنوان هدیه به او مزیتی اعطا کرد که به موجب آن، هر کس در این روز به دیدار یامونا می‌رفت، از تمام گناهانش بری می‌شد. از آن زمان تا کنون، در این روز برادران به دیدار خواهران خود می‌روند تا از این عطیه، سهمی‌برده باشند.

در بنگال، خواهران برای سلامت، موفقیت و شادی برادران خود، مراسم دعای خاصی انجام می‌دهند که بهای فوتا (Bhai fota) نام دارد. جشنواره دیوالی در این روز پایان میابد و مردم با روحیه تازه، سال نو را آغاز می‌کنند.


دیوالی - ویکیپدیا