جاهای دیدنی هند

[ashool]

با درود خدمت همه دوستان
من دانشجوی هند بودم ولی بنا به دلایلی و مشکلاتی که هند برام ایجاد کرد تصمیم به برگشت گرفتم و واقعا از هند متنفر شدم اما باعث نمیشه جاهای دیدنی هند رو نادیده گرفت.
به همه توصیه میکنم هند رو برای تحصیل و یا زندگی و یا حتی راهی برای هارج شدن از ایران و رفتن به کشور دیگه انتخاب تمتید وگرنه بدجوری ضرر خواهید کرد.
اما برای گشت و تفریح، یکی از جاهایی که خودم ترجیه میدم همین هند هست. جاهای دیدنی و تاریخی بسیاری داره که توی خیلی از اونها میشه هنر های ایرانی و زیبایی آن را دید و به کشور و هنر خودمون افتخار کنیم.
من دهلی بودم و بجز دهلی، فقط چند تا شهر دیگه رو دیدم... سعی میکنم در این تاپیک جاهای دیدنی هند که خودم رفتم و دیده های خودم رو براتون ارسال کنم.
همانطور که میدونید، تورها خیلی از جاهای هند رو نشون نمیدند و حتی نشان دادنش برای تور دردسر های زیادی ایجاد میکنه که به دلیل های مذهبی و س . ی. ا . س . ی هست... پس خیلی بهتره که آدم یه مطالعه ای در مورد جاهای دیدنی کشوری داشته باشه تا در وقت هایی که با تور نیستید یا شخصی تشریف میارید، بتونید ببینید و اطلاعاتی هم داشته باشید.
از پست بعدی شروع به معرفی جاهای دیدنی هند میکنم و سعی میکنم عکس هایی که خودم از آنجاها گرفتم رو براتون بذارم

[ashool]

تاج محل: (Taj Mahal)
اولین اسمی که با گفتن نام هند به ذهن ها خطور میکنه، همین تاج محل که یکی از عجایب هفت گانه می باشد، هست. روش معرفی جاهای دیدنی هند رو اینجوری میذارم که اول توضیح و دیده های خودم رو میذارم بعد از سایت های دیگه مطالبی میذارم... البته سعی میکنم از عکس هم استفاده کنم.
تاج محل در شهر آگرا که تقریبا 200 کیلومتر با دهلی فاصله داره قرار گرفته. برای رفتن به آگرا توسط قطار، تقریبا 3 ساعت توی راه هستید (سریعترین راه) و میتونید صبح زود با قطار به آگرا برین و شب هم برگردید به دهلی. بلیط ورودی به تاج محل برای هندی ها 50 روپیه و برای خارجی ها 500 روپیه (تقریبا 12000 تومن) هست.

اونطوری که من شنیدم، تاج محل مسجد و مجموعه توریستی ای هست که در زمان شاه جهان و برای همسر مورد علاقش به اسم ارجمند بانو بیگم ساخته شده. معمار مسجد اصلی تاج محل (همان ساختمان مرمری و بزرگ) یک ایرانی به نام احمد لاهوری بوده و در برخی معماری ها استاد عیسی می باشد. اونطوری که من شنیدم و دلیل این که این بنای عظیم تمام از مرمر سفید ساخته شده این هست که در آن زمان مرمرهای هند توسط کشور های دیگر به یغما میرفته و یا با قیمت پائین از هند خارج میشده و جهان شاه تصمیم میگیره برای اینکه مرمرهای اصیل هندی رو به عنوان سمبل و به مقدار زیادی در خود هند نگاه داره؛ دستور به ساخته شدن و تزئین با مرمر میدهد.در مجموعه تاج محل و در اطراف مسجد آن دو سازه یه صورت قرینه در دو سمت مسجد قرار گرفته که یکی از آنها مسجدی با رنگ قهوه ای و دیگری ساختمانی هست که یه عنوان مهمانسرا استفاده میشده. معماری و فضای سبز داخل محدوده، بیانگر معماری زیبای سنتی و اصیل ایرانیست. فضاهای سبزی که با جریان نهری از وسط آنها به مشابه چهار باغ های معماری ایرانیست.


و اما توضیح تاج محل برگرفته از ویکیپدیا:
تاج‌محل (به هندی: तIज महल، به اردو: تاج محال) آرامگاه زیبا و باشکوهی است که در نزدیکی شهر اگرا و در ۲۰۰ کیلومتری جنوب دهلی نو پایتخت هند واقع شده‌است. این بنا به دستور شاه جهان، پنجمین امپراتور گورکانی هند به منظور یادبود همسر ایرانی محبوبش ممتاز محل که در سال ۱۶۳۱ (میلادی) به‌هنگام وضع حمل فوت کرد بنا شده‌است. شاه بنا به وصیت همسرش تصمیم گرفت با ساخت بنایی زیبا، مجلل و عظیم، همسرش را جاودانه کند. از این‌رو آرامگاهی زیبا بر روی قبر او بنا نهاد.
همانطور که مشخص است، نام این بنای زیبا ایرانی است. این ساختمان بر پایه مخلوطی از معماری ایرانی، هندی و اسلامی بنا شده‌است و در ساخت آن ۲۰،۰۰۰ هنرمند و معمار از نقاط مختلف آسیا به‌خصوص ایران، شبه قاره هند، آسیای میانه و آناتولی شرکت داشته‌اند.
آغاز ساخت تاج‌محل سال ۱۶۳۲م (۱۰۴۲ ش) بوده و در سال ۱۶۴۷م (۱۰۵۷ ش) تکمیل شده است.
احمد لاهوری و برادرش استاد حمید لاهوری (سده یازدهم هجری) سرمعماران ایرانی سازنده تاج محل در هندوستان بوده‌اند. در برخی متون نیز از عیسی خان شیرازی و امانت خان شیرازی طغرانویس، که هر دو ایرانی بوده‌اند نام برده شده‌است، که گویا خوشنویسی کتیبه‌های در و دیوارهای تاج‌محل به امانت خان واگذار شده‌بوده‌است.


نماد وفا و عشق ابدی
تاج محل بنایی مُجَلَّل و رمز عشق ابدیست که سه قرن و نیم از عمر آن می‌گذرد. اخلاص به عشقی رومانتیک، از دوران بسیار دور همچون: «لیلی و مجنون»، «رومئو و ژولیت» و یا «بخت‌النصر» که باغ‌های معلق بابل، یکی از عجایب هفتگانه را به نشان وفاداری برای همسرش ساخت، تاج محل نیز یکی از عجایب هفتگانه جدید دنیاست، تاج محل آرامگاه «ارجمند بانو بیگم» ملقب به ممتازمحل همسر محبوب «شاه‌جهان» پنجمین پادشاه گورکانی یا مغولی هند بود. این بنا به دستور شاه‌جهان برای نشان دادن عمق علاقه و عشق خود به ممتاز محل ساخته شده است. داستان بنای این مجموعه عمارات مجلل که در وسط آن گنبد تاج محل چون نگینی می‌درخشد، بر ارزش تاریخی این شاهکار هنری افزوده است. تاج محل، در واقع، باشکوه‌ترین هدیه یک شاه به همسر از دست رفته‌اش است و پایه‌های آن بر عشق وافر شاه‌جهان گورکانی به ممتاز محل ایرانی تبار استوار است. شاید اگر در سال ١٦٠٧ میلادی «شاهزاده خرم»، که بعداً با نام «شاه جهان» شناخته شد، «ارجمند بانو بیگم» را، که بعداً به «ممتازمحل» ملقب شد، نمی‌دید، امروز از تاج محل خبری نبود.
ارجمند بانو دختر یکی از اشراف ایرانی با نام عبدالحسن آصف خان و متولد شهر آگرای هند بود. خواهر آصف خان یا عمه ارجمند بانو، نور جهان همسر محبوب و پرنفوذ جهانگیر شاه، پدر شاهزاده خرم بود. نور جهان همراه برادرش آصف خان در سیاست و دولتداری نقش بارزی داشت.
شاهزاده خرم که در آتش عشق ارجمند بانو می سوخت، بنا به ضوابط سلطنتی با دو زن دیگر ازدواج کرد که اولی از بستگان دربار صفوی ایران بود. خرم پس از پنج سال انتظار به وصلت ارجمند بانو رسید.
او پس از مراسم عروسی اعلام کرد که عروس تازه از سایر زنان دربار برتر و "ممتازمحل" است. ازآن به بعد ارجمند بانو با همین نام و پسوند "بیگم" خطاب می‌شد. به نوشته یک تاریخ‌نگار دربار گورکانی هند که با نام "قزوینی" از او یاد می‌شود، پیوند شاهزاده با دو همسر دیگرش تنها حکم زناشویی معمولی را داشت و "خرم" هیچ زن دیگری را شایسته آن محبت و شیفتگی که نثار ممتاز محل می‌کرد، نمی‌دانست. سال ١٦٢٨ شاهزاده خرم بر تخت طاووس هند نشست و به "شاه‌جهان" ملقب شد. ممتاز محل نمی‌خواست به مانند عمه قدرتمندش در امور اداری و سیاسی دستی داشته باشد. در عوض فهرست نام‌های زنان بیوه و کودکان یتیم را ترتیب می‌داد و از شوهرش می‌خواست که به نیازهای آنها رسیدگی کند و برای خانواده‌های بینوا نفقه تعیین می‌کرد. او نیز مانند شاه‌جهان به هنر معماری علاقه داشت و در ساماندهی یک باغ کرانه رود یامونا در شهر آگرا، جایی که سرانجام محل آخرت او شد، نقش داشت.


درگذشت ممتاز محل و وصیت او
شاه جهان و ممتازمحل در سال ۱۶۱۲ ازدواج کردند و ۱۸ سال با یکدیگر زندگی کردند و ثمره این ازدواج ۱۴ فرزند بود که هفت تن زنده ماندند و بزرگ شدند. ممتاز محل همسر دوم شاه‌جهان بود که در ۱۷ جون ۱۶۳۱ میلادی در هنگام تولد چهاردهمین فرزندش جان باخت.
در یکی از حمله‌های جنگی، شاه‌جهان ممتاز محل را که بسیار دوست میداشت همراه برده بود. او باردار و در ماه‌های آخر بارداری بود. این نوزاد چهاردهمین فرزندی بود که ممتازمحل به‌دنیا آورد و دختر بود که نامش را «گوهره‌بیگم» گذاشتند. اما ممتازمحل در اثر وضع حمل جان باخت. هنگام درگذشت «ممتاز محل» ۳۹ سال بیش نداشت او از شوهرش درخواست کرد که پس از وی زنی نگیرد و برای او آرامگاهی بسازد که بدان نام وی جاوید بماند.
مرگ ناگهانی «ممتاز محل» پادشاه را دچار غم و اندوه ساخت. شاه داغدیده پس از تفکر و تدبر بنا به وصیت او تصمیم گرفت بنائی بر مزار محبوبش بسازد تا شاهدی بر عشقش باشد، از اینرو طراحان، مهندسان و استادکاران را از گوشه و کنار دنیا گرد آورد تا آرامگاهی را بسازند که آخرین دستاورد معماری گورکانی گردد.
به نوشته تاریخ‌نگاران، شاه‌جهان در پی درگذشت محبوب‌ترین همراه زندگی‌اش خلعت شاهانه‌اش را به عبای سفید عوض کرد و یک سال سوگوار بود. شاهی که قبلا برای توسعه دامنه سلطنتش خون فراوانی ریخته بود، گوشه نشین شد و برای مدتی دخترش «جهان‌آرا» به امور دولتداری پرداخت. روایت حاکی است ک موهای سیاه شاه جهان طی یکی دو ماه سوگواری سفید شد.
شاه‌جهان پس از آنکه از چنگ رخوت رها شد، در اجرای وصیت ممتاز محل بهترین معماران و خوشنویسان را از سراسر هند و بیرون از آن فرا خواند تا بنای یادبود محبوب ازدست رفته‌اش را در شهر آگرا، پایتخت امپراتوری گورکانی، بسازند.
تاریخ نگاران آن دوران، از این بنای یادبود با نام "روضه ممتاز محل" یاد کرده‌اند و برخی بر این نظراند که "تاج محل" مخفف "ممتاز محل" است. "پیتر ماندی"، جهانگرد اروپایی سده ١٧ میلادی نیز در نوشته‌هایش از "تاجِ محل، ملکه دربار گورکانی" نام می‌برد.
خود شاه‌جهان هم که سال‌ها بعد، به دست پسرش اورنگ‌زیب شکست خورد و مدتی در زندان قلعه سرخ یا لال قلعه به سر برد، پس از درگذشت کنار ممتاز محل زیر گنبد تاج محل به خاک سپرده شده است.


معماری باغ و ساختمان تاج محل
شاه‌جهان جایگاهی را در کنار «رود جمنا» برای این بنای بزرگ برگزید. تاج‌محل آرامگاهی است با ۵۸ متر بلندی، ۵۶ متر پهنا که در نزدیکی اگرا در ایالت اوتار پرادش هندوستان بر روی یک تخته عظیم ۱۰۰ متر × ۱۰۰ متر مرمرین ساخته شده‌است. این بنای بزرگ، در یک باغ پهناور ۱۸ هکتاری قرار دارد، که در مرکز این یک باغ نهر آب طولانی وجود دارد که به شیوه چهارباغ‌های ایرانی ساخته شده‌است.
شاه‌جهان قصد داشت برای خود نیز آرامگاهی در کران دیگر «رود جمنا» و برابر آن بسازد و این دو بنا را با پلی به یکدیگر متصل سازد به‌نشانه آنکه پیوند او و همسرش از جریان زمان هم در می‌گذرد. قرار بود که بر خلاف نمای تاج محل که از مرمر سفید است، آرامگاه شاه از مرمر سیاه باشد. اما سرنوشت بر این شد که آرامگاه دوم هرگز برپا نشود و شاه در کنار همسرش آرام گیرد.
تاج محل از سال ۱۹۸۳ جزو میراث جهانی یونسکو درآمده و در نظر سنجی بزرگ جهانی در سال ۲۰۰۷ میلادی که در ۸ ژوئیه همان سال نتیجه آن اعلام گردید این بنا در شمار یکی از عجایب هفتگانه جهان در دوران حاضر شناخته شد.
در دو طرف بنای اصلی دو بنای کوچکتر و قرینه به‌چشم می‌خورد که در سمت غرب یک مسجد سه‌گنبدی وجود دارد که از ماسه‌سنگ (قهوه‌ای مایل به قرمز) ساخته شده و در شرق بنایی است که زمانی به مثابه مهمان‌سرا به کار می‌رفته‌است.
گیوین هامبلی، نویسنده کتاب "شهرهای هندوستان گورکانی"، می‌نویسد که ریشه‌های ایرانی تاج محل، نخستین و پایدارترین برداشتی خواهد بود که یک دانش پژوه رشته معماری اسلامی با دیدن این بنای یادبود حاصل می‌کند. به نظر او، تاج محل یک نمونه از معماری صفوی است و در واقع، نمایانگر حد اعلای نبوغ ایرانی در هنر معماری در خاک هند است. هامبلی با استناد به سخنان هرمان گوتز، کارشناس تاریخ هنر، می‌افزاید: "تاج محل از بهترین نمونه‌های معماری است که با ذوق و سلیقه صفوی انجام شده‌است ... در تاج محل موارد معدود انحراف از ارتدکسی هنری صفوی را می‌توان مشاهده کرد که شامل "چتری‌های راجپوتِ" پیرامون گنبد و تفاوت‌هایی در تناسب میان گنبد و پایه آن می‌شود. گلدسته‌ها هم که احتمالا با الهام از آرامگاه "محمود خلجی" در "ماندو" ساخته شده‌اند، اندکی متفاوت‌اند. از غرایب روزگار است که که یکی از "عجایب جهان" که کمترین ارتباط را با هنر گورکانی (مغولی) دارد، به نمونه کلاسیک و نماد تمدن گورکانی تبدیل شده‌است."


معمار و طراح تاج محل
در متون تاریخی به نام معمار این مجموعه اشاره نشده‌است اما در برخی از متن‌های متأخر، به شخصی به نام استاد احمد لاهوری اشاره شده‌است. بنا به یک دستنویس بازمانده از سده ١٧ میلادی، سرمعمار تاج محل و لال قلعه یا قلعه سرخ در دهلی همین استاد احمد لاهوری بوده است.
علاوه بر این، در برخی از متون از شخصی به نام استاد عیسی نام برده شده که بعضی او را اهل شیراز و عده‌ای وی را اهل استانبول دانسته‌اند. برخی از پژوهشگران نیز به یک نسخه خطی اشاره کرده‌اند که در آن به «استاد عیسی شیرازی نقشه نویس» و « امانت خان شیرازی طغرانویس» اشاره شده‌است.جدای افراد نامبرده از فردی به نام جرونیمو ورونئو اهل ونیز هم نامبرده شده است. عبدالحق شیرازی که سال ١٦٠٩ از شیراز به هند مهاجرت کرد و به خاطر استعداد فوق العاده‌اش در هنر خوش نویسی از سوی شاه جهان به "امانت خان" ملقب شد. به احتمال قریب به یقین، تمام خطاطی‌های روی در و دیوارهای تاج محل به امانت خان واگذار شده بود، چون تنها نام اوست که به شکل "امانت خان الشیرازی" زیر یکی از خطاطی‌ها در ایوان جنوبی تاج محل حک شده است. امضای او حاکی از مقام بلند امانت خان در دربار گورکانیان نیز هست. در بنای تاج محل آنچه کاملا مسلم است این است که خط ثلث کتیبه‌های تاج محل که به رنگ مشکی بر زمینه مرمر سفید نشسته اثر امانت خان شیرازی است.

وجود یک معمار لاهوری در طراحی تاج محل به معنی فقدان یک یا چند معمار ایرانی نیست. زیرا می‌توان اظهار داشت که طراحی و ساخت این مجموعه عظیم و با شکوه، تنها توسط یک معمار صورت نپذیرفته‌است و به احتمال زیاد چند نفر معمار و عده کثیری هنرمند در این کار مشارکت داشته‌اند.
به گفته تاریخدان آمریکایی "میلو بیچ"، در این مورد می‌توان تنها گمانه زنی کرد که معمار اصلی تاج محل چه کسی بوده، اما این نکته روشن است که خود شاه جهان به هنر معماری علاقه داشت ولابد در طراحی تاج محل نیز دستکم نقش یک رایزن را داشته است.
گفته می‌شود برای ساخت این بنا بیست هزار کارگر، استادکار، معمار، سنگ‌تراش، نقاش، فلزکار و جواهرتراش به‌مدت بیست و دو سال کار کرده‌اند.


اینها عکس هایی بود که خودم گرفته بودم... سرچ کنید حتما عکس های قشنگتری پیدا میکنید

[ashool]

معبد نیلوفر (Lotus Temple):


مشاهده ها و توضیح های خودم:
معبد نیلوفر یا لوتوس تمپل یکی دیگر از شاهکارهای معماری ایرانی در هند و شهر دهلی هست. این معبد که سازه ای بتونی و سفید رنگ هست در جنوب غربی دهلی قرار گرفته و واقعا چشم هر بیننده ای رو خیره میکنه... یک معماری استثنایی که حتی میشه برتر از خیلی سازه های مدرن امروزی دنیا دونستش...


برای رسیدن به این محل باید با مترو دهلی تا ایستگاه سنترال سکریتریت رفت و از اونجا اتوریکشا گرفت... به اتوریکشا هم فقط باید 60 روپیه پرداخت کرد نه بیشتر... ساعت کار مجموعه تا 5 بعد از ظهر هست و هیچگونه هزینه ورودی و یا حتی بلیت برای دوربین نداره! و هیچ کجا هم حف اینکه دوربین رو نگه دارند و بعد از ویزیت شما بهتون برگردونند رو ندارند (گول حرفهاشون رو نخورید وگرنه دوربینتون دزدیده میشه!)... در محوطه بیرونی معبد عکس برداری کاملا آزاد هست ولی در داخل آن ممنوع هست و در صورت دیدن عکسبرداری خیلی برخورد بدی با شما میشه...

(این عکس رو از داخل معبد و با هزار بدبختی گرفتم... نمایی از سقف معبد که گلبرگ های معبد به هم میرسند)

توجه داشته باشید این معبد یکی از ده معبد مهم ب.ه.ا.ی.ی ها می باشد (مهمترین معبد ب.ه.ا.ی.یان در شرق) و همونطور که میدونید ب.ه.ا.ی.ی های هند، همان ب.ه.ا.ی.ی های ایران هستند که به هند مهاجرت کردند... این مکان یکی از جاهایی هست که بیشترین تعداد ایرانی ها رو در حال بازدید می بینید و همچنین بسیاری از راهنما های آنجا ایرانی هستند و به زبان پارسی کاملا تسلط دارند... به دلیل اینکه این معبد برای ب.ه.ا.ی.یان هست، تورها به هیچ وجه شما رو به بازدید از آن نمیبرند و لازم هست که خودتون به صورت شخصی به آنجا بروید.


اما در مورد معبد، باید توجه کنید که در داخل آن حتی پچ پچ کردن نیز ممنوع هست و سکوت مطلق برپا هست و از هر دینی باشید محدودیتی برای ورود ندارید... در جایی که گلبرگ های معماری این بنا به هم میرسد، و از داخل، یک کتیبه که همان علامت ب.ه.ا.ی.ین به زبان پارسی هست بر روی سقف بر روی کتیبه ای از طلا نصب شده... (رجوع به عکس نمای داخلی که در بالا گذاشتم)

در بیرون از معبد و به طور قرینه استخر هایی دورتادور معبد قرار گرفته و در طبقه زیر زمین آن نمایشگاهی از آثار ب.ه.ا.ی.ی (اغلب به زبان پارسی) قرار دارد و به نشانه صلح و دوستی با تمام ادیان، بر روی هر یک از دیوارهای بیرونی موزه کتاب آن، علامت و توضیح ها و همچنین وجه های تشابه دینی هر یک از ادیان (حتی اسلام) قرار دارد...


راستی فراموش نکنید که حتما برای دوربین خود باتری از بیرون تهییه کنید... برای ورود به معبد باید کفشهای خود را تحویل دهید و پا برهنه وارد شوید... در محوطه سبز این مجموعه به همانند تاج محل، باغ ها و فضای سبز به سبک چهارباغ و معماری اصبل ایرانی می باشد... در یک جمله می توان این مجموعه رو یکی از بهترین و دوستانه ترین جاهای دیدنی هندوستان و دهلی معرفی کرد


در مورد معبد نیلوفر و برگرفته از ویکیپدیا پارسی:

مشرق‌الاذکار نیلوفر آبی:

لوتوس تمپل یا معبد نیلوفر آبی (Bahá'í Houses of Worship یا Lotus Temple) معبد آیین ب.ه.ا.ی.ی یا مشرق الاذکار ب.ه.ا.ی.یان در شهر دهلی‌نو پایتخت هندوستان است و به عنوان مادر معابد شبه قاره هند شناخته شده‌است.


معمار این ساختمان یک ایرانی ب.ه.ا.ی.ی به نام فریبرز صهبا است که در طرح معماری این بنا از گل نیلوفر آبی الهام گرفته‌است. این گل در هندوستان با عبادت و دیانت پیوند داشته است. این معبد که جوایز متعددی در زمینه معماری برده‌است در سال ۱۹۸۶ تکمیل شد.



معماری مشرق‌الاذکار
این ساختمان شامل ۲۷ گلبرگ است که از بتُن سفید ساخته شده و با سنگ مرمر سفید پوشیده شده این سنگ‌ها از یونان خریداری و در ایتالیا برش داده شده‌اند. هر یک از نُه طرف ساختمان سه گلبرگ دارد و نُه در بزرگ به تالار مرکزی به‌ظرفیّت ۱۳۰۰ نفر باز می‌شود. ارتفاع بنا از کف تا بالای ساختمان ۲۷/۳۴ متر و قطر ساختمان ۷۰ متر است و در زمینی به‌مساحت ۶۴/۱۰ هکتار در نزدیکی کاخ ریاست جمهوری هندوستان نشسته‌است.


این بنای عظیم جدیدترین مشرق اُلاذکار ب.ه.ا.ی.ییان است که در جهان ساخته شده زمین آن در سال ۱۹۵۳ خریداری شده و ساخت آن در سال ۱۹۸۰ شروع و پس از ۶ سال، در ۲۴ دسامبر ۱۹۸۶ به‌اتمام رسیده‌است. در طی بیش از ۲۰ سالی که از عمر این بنا می‌گذرد بیش از ۵۰ میلیون نفر از آن دیدن کرده‌اند و گاه در هنگام تعطیلات مملکتی هند، تعداد بازدیدکنندگان به یکصد هزار نفر در یک روز بالغ شده‌است.


هندوستان با جمعیتی بین ۱٬۷ تا ۲٬۲ میلیون نفر ب.ه.ا.ی.ی بزرگترین جمعیت پیروان این آیین در جهان به‌شمار می‌آید. در این بنا به ندرت مناسکی ویژه ب.ه.ا.ی.یان انجام می‌شود و همه می‌توانند با هر اعتقادی با سکوت به تفکر و مناجات بپردازند. انجام مراسم مذهبی و سخنرانی در سالن اصلی ممنوع است و اغلب مردم هندوستان از هر مذهب و طایفه‌ای آن‌را محترم می‌شمارند.


وقایع پیرامون
پس از چاپ تصویر این معبد در یک آگهی روزنامه همشهری در مورخ اول آذر ماه ۱۳۸۸ ، هیئت نظارت بر مطبوعات تصمیم بر توقیف یک هفته‌ای این روزنامه گرفت که که پس از چند ساعت رفع توقیف شد.

[hhf]

سلام:-)
مرسي از اينكه با وجود دلخوريت از هند اومدي و در مورد نقاط ديدنيش نوشتي
اميدوارم از اين به بعد هرجا ميري بهت خوش بگذره
ميخواستم اگه وقتشو داري بازم در مورد نقاط ديدني ديگه ي هند بنويسي و
ميخواستم ازت اجازه بگيرم از عكسات استفاده كنم
مرسي