بزرگداشت مارتین لوتر کینگ جونیور
سومین دوشنبه ماه ژانویه در تقویم ایالات متحده آمریکا به احترام مارتبن لوتر کینگ جونیور تعطیل رسمی است. مارتین لوتر کینگ جونیور (۱۵ ژانویه ۱۹۲۹ - ۴ آوریل ۱۹۶۸) رهبر سیاهپوست جنبش حقوق مدنی ایالات متحده آمریکا بوده است. درپی بازداشت رزا پارکس، زن سیاهپوستی که با بلند نشدن از روی صندلی یک اتوبوس عمومی برای یک سفیدپوست زندانی شد، کینگ رهبری جنبش تحریم سیاهپوستان را برعهده گرفت و به‌عنوان یک فعال مبارزه با تبعیض نژادی در سرتاسر ایالات متحده آمریکا شهرت یافت. در سال ۱۹۵۷ به‌همراه ۶۰ رهبر سیاهپوست دیگر سازمانی را بنیان گذاشت که بعدها به کنفرانس رهبران مسیحی جنوب شناخته شد. وی در مبارزه علیه نژادپرستی از تعالیم مسیح و مهاتما گاندی پیروی می‌کرد.
او در سال ۱۹۶۳ به‌عنوان مرد سال ازسوی مجله تایم برگزیده شد و در سال ۱۹۶۴ به‌عنوان جوان‌ترین فرد جایزه صلح نوبل را دریافت کرد. اوج فعالیت‌های مبارزاتی مارتین لوتر کینگ در دههٔ ۱۹۶۰ و برای تصویب قانون حقوق مدنی بود. وی در سال ۱۹۶۳ در گردهمایی بزرگ طرفداران تساوی حقوق سیاهان که دربرابر بنای یادبود آبراهام لینکلن در واشنگتن دی‌سی برگزار شد، معروفترین سخنرانی خود را به‌نام «رویایی دارم» انجام داد که از مهم‌ترین سخنرانی‌ها در تاریخ آمریکا به‌شمار می‌آید. دکتر لوتر کینگ در این سخنرانی، که در آن عبارت «رویایی دارم» تکرار می‌شد، درباره آرزوی خود سخن گفت و ابراز امیدواری کرد که زمانی آمریکا طبق مرام و آرمان خویش زندگی کند و تحقق مساوات و برابری ذاتی انسان‌ها را به چشم ببیند.
وی در ۴ آوریل ۱۹۶۸ در شهر ممفیس ایالت تنسی ترور شد.
سنگ مزار مارتبن لوتر کینگ:
سرانجام آزاد شدم، سرانجام آزاد شدم، شکرت خدای متعال، سرانجام آزاد شدم!
پادکست رادیو کالج پارک در باره مارتین لوتر کینگ
متن انگلیسی سخنرانی "من رویایی دارم" + فیلم سخنرانی
ترجمه متن سخنرانی "من رویایی دارم" (ترجمه علی صباغی- روزنامه سرمایه، شماره 260)
«خوشحالم كه امروز در واقعه اي كه در تاريخ كشورمان به عنوان بزرگ ترين گردهمايي براي آزادي ثبت خواهد شد در ميان شما هستم.
صد سال پيش از اين،يك آمريكايي متشخص (يعني آبراهام لينكن) كه ما امروز در زير سايه مجسمه نمادين وي ايستاده ايم اعلاميه آزادي را امضا كرد. اين فرمان حياتي و بسيار مهم همچون پرتو چراغ عظيم اميد براي ميليون ها برده سياهپوستي بود كه در شراره هاي آتش تحقير آميز بي عدالتي سوخته بودند.
اين فرمان همچون سپيده دم فرح بخشي بود كه براي خاتمه دادن به شب ظلماني اسارت و بردگي فرا رسيده بود اما صد سال بعد از آن واقعه هنوز سياهپوست آزاد نيست. صد سال پس از آن روز، هنوز زندگي يك سياهپوست به شكلي غمبار با غل و زنجير جداسازي [ سياهپوستان از سفيدپوستان ] و تبعيض، فلج و زمين گير است. صد سال پس از آن روز [ هنوز ] سياهپوست در جزيره تنهايي فقر در قلب اقيانوس وسيع ثروت و رفاه مادي گذران عمر مي كند، صد سال پس از آن روز هنوز سياهپوست در گوشه و كنار جامعه آمريكا در حال پژمردن و رنج كشيدن است و خود را در سرزميني كه از آن اوست همچون يك تبعيدي احساس مي كند. بنابراين ما به اين جا آمده ايم تا اين وضعيت و شرايط شرم آور را به نمايش درآوريم.
هنگامي كه معماران جمهوري مان واژگان فخيم قانون اساسي و اعلاميه استقلال را مي نوشتند [ در واقع ] آن ها داشتند پاي سفته اي را امضا مي كردند كه در پي آن تمامي آمريكايي ها وارث آن مي شدند. اين سفته عهد و پيماني بود كه [ براساس آن ] همه انسان ها، بله همه انسان هاي سياهپوست و سفيدپوست، «حق غيرقابل انكار زندگي، آزادي و طلب شادي و خوشبختي» برايشان تضمين مي شد. اما پرواضح است كه امروز آمريكا تا آن جايي كه مربوط به شهروندان رنگين پوستش مي شود قصور و كوتاهي كرده است. آمريكا به جاي ارج نهادن و احترام گذاشتن به اين تعهد و دين به سياهپوستان، تضميني بي اعتبار داده است; تضميني كه مهر «عدم موجودي كافي» بر آن ممهور شده است.
اما ما باور نداريم كه بانك عدالت ورشكسته شده است. ما باور نداريم كه در گاوصندوق بزرگ كشورمان موجودي كافي وجود ندارد. بنابراين اين جا جمع شده ايم تا اين تضمين را محقق كنيم، [ اين تضمين به مثابه ] چكي است كه به همه ما عندالمطالبه ثروت آزادي و امنيت عدالت را هديه مي كند.
ما به اين نقطه متبرك آمده ايم تا اضطرار شديد و جدي اين برهه را به آمريكا گوشزد كنيم. الان وقت آن نيست تا در راحت طلبي و بي توجهي غرق شويم يا داروي آرام بخش اصلاحات تدريجي را سركشيم. اكنون هنگام آن است كه از دره تاريك و متروكه جداسازي به سوي صراط روشن عدالت نژادي روي آوريم. اكنون هنگام آن است تا كشورمان را از شن هاي روان بي عدالتي نژادي برداشته و بر روي صخره محكم و استوار برادري جاي دهيم. اكنون هنگام آن است تا عدالت را براي همه فرزندان خداوند محقق سازيم.
براي كشور [ مان ] مهلك خواهد بود اگر چشمانش را روي اضطرار و فوريت اين برهه [ خطير ] ببندد. تابستان سوزان نارضايتي مشروع و بحق سياهپوستان سر نخواهد شد مگر آن كه پاييز فرح بخش آزادي و برابري به انتظار نشسته باشد.1963 يك پايان نيست، بلكه [ خود ] سرآغازي است و آن هايي كه تصور مي كنند كه سياهپوست [ امروز ] لازم داشت تا خود را تخليه و سبك كند و الان نيز راضي و خشنود است، با هشداري تكان دهنده روبه رو خواهند شد اگر [ آمريكا ] همچون هميشه و [ سابق ] به روال عادي كار خود برگردد. آمريكا هيچ گاه روي آرامش نخواهد ديد مگر اين كه حق شهروندي سياهپوست به او اعطا شود. گردباد انقلاب و ناآرامي، شروع به لرزندان پايه هاي كشورمان خواهد كرد مگر آن كه روز تابناك عدالت فرا رسد.اما نكاتي نيز هست كه بايد با ملتم در ميان بگذارم; ملتي كه در آستانه گرمي ايستاده است كه به كاخ عدالتش رهنمون مي سازد:
ما نبايد در فرآيند رسيدن به موضع بحقمان متهم به انجام اعمال نادرست شويم. بياييد تا براي رفع عطشمان براي آزادي، در پي سركشيدن از جام تندروي و نفرت نباشيم. ما همواره بايد تلاشمان را بر بلنداي رفيع درخت متانت و نظم استوار سازيم. ما نبايد به اعتراض سازنده مان اجازه دهيم تا در ورطه خشونت فيزيكي گرفتار آيد.
دوباره بايد به قله رفيع و شكوهمند برخورداري از قدرت توامان فيزيكي و روحي صعود كنيم. مبارزه جويي و جديت كنوني بي نظيري كه جامعه سياهان را در برگرفته است، نبايد ما را به اين جا سوق دهد كه نسبت به تمامي سفيدپوستان بي اعتماد شويم، چرا كه بسياري از برادران سفيدپوست مان، همان طور كه با حضورشان در اين جا ثابت كرده اند، سرانجام به آن جا رسيده اند كه سرنوشت آن ها به سرنوشت ما گره خورده است و سرانجام پي برده اند كه آزادي آن ها به شكل تفكيك ناپذيري به آزادي ما بسته شده است. ما نمي توانيم به تنهايي قدم برداريم.
همان طوري كه گام برمي داريم بايد متعهد شويم كه ما همواره به پيش خواهيم رفت. ما نبايد به گذشته رجعت كنيم. هستند آناني كه از كساني كه خود را وقف حقوق مدني و شهروندي مي كنند، مي پرسند: «چه هنگام شما راضي خواهيد شد»؟(هرگز)
ما هرگز ممكن نيست راضي شويم مادامي كه سياهپوست قرباني نفرت خوفناك وحشي گري پليس است هرگز ممكن نيست كه راضي شويم، مادامي كه بدن هاي سنگين و خسته از سفرمان نمي توانند اتاقي در هتل هاي بزرگراه ها و هتل هاي شهرها بيابند. مادامي كه تحرك اصلي سياهپوست [تنها] حركت از يك حلبي آباد كوچك تر به حلبي آباد بزرگ تر است ما ممكن نيست راضي باشيم. مادامي كه بچه هاي مان با علامت «تنها براي سفيدپوستان»محروم از منافع و شخصيت شان هستند ما هرگز امكان ندارد كه راضي شويم. مادامي كه يك سياهپوست در مي سي سي پي نتواند راي دهد و يك سياهپوست در نيويورك اين گونه فكر كند كه او چيزي ندارد كه برايش راي دهد ما ممكن نيست راضي شويم. نه، نه، ما راضي نيستيم و راضي نخواهيم بود مگر اين كه روزي عدالت و نيكي همچون رودي پرخروش سرازير نشود.
غافل از اين نيستيم كه برخي از شما از دل رنج و محنت و گرفتاري به اين جا آمده ايد. برخي از شما تازه از سلول هاي تنگ و تاريك زندان آمده ايد. برخي از شما از نواحي اي آمده ايد كه درخواست تان براي آزادي شما را با توفان سهمگين شكنجه و سبعيت پليس مواجه ساخته است. شما كاركشتگان عرصه رنج و محنت هستيد.
با ايمان به كارتان ادامه دهيد كه رنج و محنت، خود،_ رهايي بخش است.
برگرديد به مي سي سي پي، برگرديد به آلاباما، برگرديد به كاروليناي جنوبي، برگرديد به جورجيا، برگرديد به لوئيزيانا، برگرديد به حلبي آبادها و زاغه هاي شهرهاي شمالي تان و بدانيد كه اين وضعيت مي تواند تغيير كند و تغيير خواهد كرد. بياييد تا در دره يأس و نااميدي پرسه نزنيم.
دوستان من، امروز بايد به شما بگويم اگرچه ما امروز و فردا با دشواري هايي دست و پنجه نرم مي كنيم اما من هنوز درسرم رويايي را مي پرورانم (بله) رويايي كه عميقا ريشه در روياي آمريكا دارد.روياي من اين است كه يك روز اين كشور برخيزد و معني واقعي اين اصل را دريابد كه برهمه ما اين حقيقت محرز و آشكار است كه همه انسان ها برابر خلق شده اند.روياي من اين است كه يك روز بر فراز تپه هاي سرخ رنگ جورجيا، پسران بردگان سابق و پسران مالكان سابق بردگان بتوانند در كنار هم روي ميز برادري با يكديگر بنشينند.
روياي من اين است كه روزي حتي ايالت مي سي سي پي، ايالتي كه در جهنم بي عدالتي و سركوب و ظلم مي سوزد، به بهشتي از آزادي و عدالت مبدل شود.آري روياي من اين است كه چهار فرزند كوچكم، روزي در سرزميني زندگي كنند كه در موردشان به جاي قضاوت براساس رنگ پوست شان به ظرفيت شخصيتي شان توجه شود.
روياي من اين است كه روزي در همين آلاباما، با نژادپرست هاي رذل و كثيفش، با فرماندارش كه از زبانش حرف هاي نژادپرستانه جاري است، درست در همين آلاباما، پسران و دختران كوچك سياهپوست و پسران و دختران كوچك سفيدپوست همچون خواهران و برادران دست در دست يكديگر دهند. امروز من رويايي را در سر مي پرورانم.
روياي من اين است كه روزي همه دره ها هموار گردد و همه تپه ها و كوه ها پست تر شوند; صخره ها دشت گردند و راه هاي پرپيچ و خم مستقيم و استوار شوند و عظمت و شكوه خداوند آشكار شود و بشر خاكي، آن را تجربه كند.
اين است روياي من. اين رويا همان باوري است كه با آن به جنوب به خانه ام بر مي گردم.
بله با اين باور است كه ما قادر خواهيم بود تا از كوه نااميدي و يأس، نگيني از اميد بتراشيم بله با اين باور است كه ما قادر خواهيم بود تا موسيقي ناهمگون و گوشخراش كشورمان را به سمفوني زيبا و گوش نواز برادري مبدل كنيم. با اين باور است كه ما قادر خواهيم بود تا در كنار يكديگر كار كنيم، عبادت كنيم، به بحث بپردازيم،به زندان برويم و براي آزادي مبارزه كنيم و ايستادگي كنيم، با علم به اين كه روزي آزاد خواهيم بود [ ...]بنابراين اجازه دهيد تا آزادي به آواز درآيد.بگذاريد تا آزادي از بلندي هاي رفيع پنسيلوانيا به آواز درآيد. بگذاريد تا آزادي از كوه هاي پرصلابت نيويورك به آواز درآيد.
بگذاريد تا آزادي از فراز رشته كوه پوشيده از برف، راكي در كلرادو به آواز درآيد. بگذاريد تا آزادي از دامنه هاي خوش تراش كاليفرنيا به آواز در آيد، بگذاريد تا آزادي از بلنداي كوه استون در جورجيا به آواز درآيد. بگذاريد تا آزادي از فراز كوه لوك اوت در ايالت تنسي به آواز درآيد. بگذاريد تا آزادي از فراز تمامي تپه ها و بلندي هاي ايالت مي سي سي پي به آواز درآيد. بگذاريد تا آزادي از دامنه تمامي كوهساران به آواز درآيد. [ ...]»
لطفا هرگونه سوال مرتبط با موضوعات مهاجرت را در انجمن مطرح کنید، از پاسخ به پیامهای خصوصی و ایمیل در موارد فوق معذورم
".We do not inherit the Earth from our Ancestors, we borrow it from our Children"
