بر ما چه گذشت، چه می گذرد؟

[omead]

اقاى اميد،فرمايش شما كاملا متين،ولى همين امريكايى ها تو زندگى مشترك اعتماد طرفين رو كليد اصلى ميدونن.وقتى يه اقا نميتونه به خانومش اعتماد كنه،حالا به هر دليلى،زيبايى،جوونى و هزار چيز ديگه،اين ازدواج محكوم به فناست،حالا يا الان،يا ده سال ديگه.چه بسا ازدواجاى توى ايران هم خيلياشون به خطر عدم اعتماد بهم ميخوره

من نگفتم که اعتماد پیدا نخواهد شد. فقط گفتم زمان می‌بره. برادر من سالها پیش با دختری عقد کرد و بعد از یکماه گفت که می‌خواد طلاق بده. به شدت به زنش (هنوز ازدواج نکرده بودند، فقط عقد محرمیت خونده بودند) بی‌اعتماد بود. حتی این موضوع به حال جنون فکری رسونده بودش. از طرف خانوادهٔ خودم طرد شد و .... بالاخره بعد از ۳ سال طلاق داد. بعد از اون، هم هم دختره و هم برادر من با افراد دیگه‌ای ازدواج کردن و هر دو هم خوشبخت شدن. برادر من الان کاملا به زنش اعتماد داره و زندگی بسیار راحتی داره. شما همش فکر می‌کنید وقتی کسی اعتماد کامل نداره یعنی اینکه فکر می‌کنه همسرش تا از خونه می‌ره بیرون به فکر داشتن ارتباط با افراد دیگه است. نه؛ اعتماد به دوست داشتن واقعی است نه به تعهد همسر به ازدواج. این رو خواستم بگم که اعتماد موقعی بوجود می‌آد که هر کدوم از طرفین بدونه که همسرش واقعا دوسش داره. دوست داشتن واقعی هم فقط در صوررت زندگی زیر یک سقف و محبت‌های متوالی بدست می‌آد.