آتلانتا، ایالت جورجیا

[yami]

جان ravage0ftime

میدونم که داری میایی و بدجوری استرس داری اما خوب دوست من، بزور که اینجا نمیشه از کسی کمک گرفت.
یا کسی از آتلانتا نیست یا اگه هم هست در این موردی که شما کمک خواستی نمیتونه احتمالا کمکی کنه و اصلا نمیخواد. بزور که نمیشه مردم رو مجبور کرد.
خداییش من با 1600 ارسال و و عضویت از سال 2011 اینقدر از مهاجرسرا توقع ندارم که شما که همین ماه پیش آمدی و ده پست زدی و همش هم تقاضای کمک فوری بوده داری.
اصلا قصد جسارت ندارم اما خوب الان که داری میایی به سلامتی آمریکا، بذار یک تجربه ای رو از خودم باهاش شیر کنم.
اینجا به اندازه یک دهم ایران هم نمیشه از هیشکی انتظار کمک داشت. نه کمک پولی ها فکر کنی؟ نه، حتی همین کمک زبانی، اینکه دو کلمه مثلا بهت بشینه بگه که این خونه رو اینجوری بگیر یا فلان کار رو به این صورت بکن.
مردم اینجا اینطوری هستن و ایرانیها هم متاسفانه بخاطر استعداد بی نظیرشون در اداپت شدن با جامعه خارجی، اکثر ولی نه همه مثل اینا شدن.
همه این برنامه ها سر من هم آمده. آخرش به این نتیجه رسیدم که باید آستین رو بالا زد و آدم خودش کار رو بکنه تا اینکه منتظر کمک این و اون باشه.
مثلا بری به سایت Couchsurfing.com یا چه بگم قسمت دوستیابی سایت Craigslist شهر آتلانتا یا خلاصه ازین سایتها و سعی کنی با محلی ها تماس بگیری و سوالاتت رو بپرسی. بلکه کسی جواب داد.
من بعد از این همه سال که اینجا تو مهاجرسرام، سر و تهش فکر کنم (مطمئن نیستم) شش هفت بار به دیگر اعضا بخاطر اینکه نوشته بودن که در زمینه آی تی کار میکنن یا در ایالتی هستن که خیلی دوست دارم مهاجرت کنم از فلوریدا به اونجا، پیام زدم که مثلا از این کار آی تی ات به ما بگو که در آن چطوره یا چه مدرکی میخوان یا مثلا این ایالت و شهری که هستی این شرایط مد نظر من رو داره یا نه.
باور کن جواب ندادن... زور که نیست. چه میشه کرد.
من اگه فکر میکنم که اونا کار درستی نکردن، باید در مسیر کمک کردن به بقیه که بهش اعتقاد دارم، راسخ تر هم بشم با این رفتارها.
موفق باشی

ضمن تاييد حرفهاى دوستمون من هم اينو اضافه كنم من به شخصه از كمك كردن به دوستان تازه وارد نا اميد شدم.
هيچوقت به خاطر هيچكدوم از كارهايى كه انجام دادم از كسى انتظار نداشتم، وقتى اومدم آتلانتا رفتم پيش داييم و ايشون خيلى به پيشرفت من كمك كردن، وقتى خواستم ازشون جدا شم و مستقل زندگى كنم پرسيدم چطور ميتونم لطفشون رو جبران كنم، گفتند همينكه به كسانى كه شرايط خودت رو در بدو ورود به امريكا داشتن كمك كنى جبران كردى
من هم همينكارو كردم ، در حد توانم تا قبل از اينكه دوستان بيان امريكا از طريق وايبر و اسكايپ راهنماييشون مى كردم و وقتى به امريكا ميومدن سعى ميكردم در حد كارهاى پيش و پا افتاده مثل گرفتن سوشال سكيوريتى نامبر و گرفتن گواهينامه و سيمكارت كمكشون كنم، دوستانى كه اينجا گواهينامه گرفتن ميدونن صفهاى طولانى DMV چجوريه و ميدونن كه اگر بخواى حضورى و بدون نوبت قبلى برىد امتحان رانندگى بديد بايد صبح زود قبل از باز شدن DMV اونجا حضور داشته باشيد.
همه ى اينكارها رو كردم، هيچ انتظارى نداشتم، چون در واقع داشتم براى خودم دوستان جديدى پيدا مى كردم، اما از تمام اون آدمهايى كه اومدن و الان اينجا جا افتان حتى يكنفرشون هم يادى از ما نمى كنند، انتظار ندارم زنگ بزنن حالمو بپرسن، ولى انتظار دارم وقتى زنگ ميزنم كه حالشونو بپرسم يا عيد رو تبريك بگم حداقل جواب بدن.
همون دوستانى كه شب و نصفه شب از ايران زنگ ميزدن و وقتى هم اومدن اينجا اصلا توجه نميكردن كه ما سر كار ميريم يا نميريم، آيا استراحت آخر هفته نياز داريم يا نداريم، حالا كه جا افتادن مارو يادشون نمياد، همه هم گوشياشون خراب شده بوده و توى موبايل جديدشون شماره ى مارو ندارن.
بگذريم، راست ميگن ايرانى هاى امريكا بد هستند و به هموطناشون كمك نمى كنند، ولى هيچكس اون سمت قضيه رو نميبينن كه كيا مارو بد كردن، ما از اول بى احساس و بد نبوديم، دوستان بى معرفت انگيزه رو از ما گرفتند.
نديد و نشاخته كسى رو قضاوت نميكنم، ولى تر و خشك باهم ميسوزه، به شخصه ديگه ترجيح ميدم وقتى كه براى دوستان تازه وارد ميزاشتم رو براى خودم و استراحت و تفريح خودم بزارم.

آخر کلام رو گفتی دوست عزیز.
من واقعیتش حتی انتظار این رو ندارم که به تلفن من جواب بدن (که خوب معمولا من ارتباظم رو حفظ نمیکنم) یا به من زنگ بزنن و حالی از من بپرسن.
اما
یک خواهش از همشون میکنم که این همه وقتی که با هم گذاشتیم و اینقدر شما خوشحال شدی که راهنمایی ت کردیم، یک لطفی در حق بقیه بکن و وقتی جا افتادی، ایمیلی یا تلفنی به من بگو که وضع آنجایی که هستی چطور هست که من این تجربیات رو به بقیه که با من تماس میگیرن اطلاع بدم.
دریغ از یـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــک نفر!! که بعدا زنگ بزنه بگه، نهایتا من رفتم فلان جا و اینجا اینجوری شد و خوبه یا بده.
ظاهرا همه ایرانیها اینجا دو راه بیشتر ندارن!

1- یا بعد از سه ساعت صحبت تلفنی که شما با این وضع زبان و عدم تخصص و 3 هزار دولار تو جیب سه هفته هم نمیتونی لس آنجلس دوام بیاری و هوم لس میشی و ... باز میرن میکوبن میرن لس آنجلس! بالاخره جذبه نان سنگک و پنیر تبریز و گژژ اصفهانی که اونجا هست، چیزی نیست که ازش بشه گذشت!!

2- یا میرن یک جایی که ایرانی نباشه و تنها خودشون یک معرف فرهنگ غنی ایرانی باشن!! و مبادا کس دیگه ای بیاد و ذهنیت مردم اونجا رو بر علیه ایرانیها خراب کنه! چیزی که اینا به سختی در این یکی دو ماهه ساختن! و البته به همین دلیل هم نمیخوان نه من نه کس دیگه ای بدونه که کجا هستن و اونجا خوبه یا بد.