بر ما چه گذشت، چه می گذرد؟

[shaya]

از روزی که ویزا گرفتم یه روز حالم خوبه یه روز بد !!!کانفیوزم !!خودم هم نمیدونم چه کار کنم !!نگاه مادرم میکنم گریه ام میگیره !!انگار این بند ناف هنوز قطع نشده !!!
یاد این قصه شازده کوچولو افتادم !!شهریار کوچولو با دل‌ِگرفته آخرین نهال‌هاى بائوباب را هم ریشه‌کن کرد. فکر مى‌کرد دیگر هیچ وقت نباید برگردد. موقعى که آخرین آب را پاى گل داد و خواست بگذاردش زیرِ سرپوش چیزى نمانده‌بود که اشکش سرازیر شود.
به گل گفت: -خدا نگهدار!
گل به زبان آمد و گفت:
- ازت عذر مى‌خواهم. سعى کن خوشبخت باشى.
از این که به سرکوفت و سرزنش‌هاى همیشگى برنخورد حیرت کرد و از این محبتِ آرام سر در نمى‌آورد.
گل به‌اش گفت: -خب دیگر، دوستت دارم. اگر تو روحت هم از این موضوع خبردار نشد تقصیر من است. باشد، زیاد مهم نیست. اما تو هم مثل من بى‌عقل بودى... سعى کن خوشبخت بشوى...
بعد گفت:
- دست‌دست نکن دیگر! این کارت خلق آدم را تنگ مى‌کند. حالا که تصمیم گرفته‌اى بروى برو!
و این را گفت، چون که نمى‌خواست شهریار کوچولو گریه‌اش را ببیند. گلى بود تا این حد خودپسند...

امروز دیدم دوستم بعد از 5 سال مهاجرت خاطراتش رو دوباره ثبت کرده و خیلی به من امید داد این نوشته شو خیلی دوست دارم
http://ravanpezeshkemohajer.wordpress.co...%AC%D8%B1/
من مهاجر
اکتبر 13, 2014 بدست آناهیتا بصیرنیا
اینجا رسم است خیلی ها سالروز می نویسند. اغلب هم همین حوالی مرداد-شهریور. حالا گاهی یک خط، گاهی هم بیشتر. می نویسند یک سال، دو سال، ده سال پیش در همین روزها زندگیشان را جا دادند توی دو تا بیست و سه کیلویی و آمدند. گفتن ندارد که چه وزنی دارند این نوشته ها. حتی اگر فقط بنویسند: «پنج سال پیش همین روزها بود که … «. همین کافی است. یا بنویسند «دو تا چمدان». همین ها کافی است. اصلا این روزها خیلی چیزها کافی است. مثل «فرودگاه»، «خانه»، … . بعضی از این کلمات ساده چنان باری گرفته اند که آدم در حیرت می ماند از خودش و بغضهایی که می آیند و می روند.

حالا گیرم بیست روزی از آخر شهریور هم گذشته و این نوشته باید اواخر مرداد نوشته می شد. فرقی هم نمی کند. پنج سال چند روز کم یا زیاد. و این پنج سال آنقدر زیاد هست که بتوانی بگویی تا حدی فهمیده ای چه چیزهایی را از دست داده ای و چه ها به دست آورده ای. آخر مهاجرت با از دست دادن ها شروع می شود. و مدتها طول می کشد تا خورده خورده بفهمی موضوع فقط آن خانه و زندگیت نیست که داخل چمدان جا نشده است. موضوع کتاب هایی نیست که دانه دانه از خیابان انقلاب خریده بودی و صفحه اولش را تاریخ زده بودی و کتابهای خوانده و نخوانده را در قفسه های جدا چیده بودی و … . یا آلبوم های عکس، یا آن همه یادگاری کوچک و بزرگ این طرف و آن طرف خانه، یا دفترهای روزنوشت یا … . اینها چیزهاییست که قبل از آمدن هم پیدا بود که می مانند و تو می روی. خانواده و دوستان هم که بدیهی بود داخل چمدان ها جا نمی شوند. اینها همه از روز اول پیدا بود. گیرم تخیل آدم هیچ وقت درست کار نمی کند و طول می کشد تا بفهمی نبودن همه اینها که از روز اول می دانستی چه شکلی است.

مشکل بعدی اما نبودن چیزهایی است که نمی دانستی از دست می دهی. چیزهایی که فکر می کردی در توست، که خود توست اصلا. آدم خودش را که جا نمی گذارد. مثلا می گفتی من فلان شخصیت را دارم، یا در جمع رفتارم اینطوری است، یا علایقم اینها هستند، یا با این قبیل آدمها معاشرت می کنم، این قبیل کتابها را می خوانم، نظرم نسبت به مسائل مختلف اجتماعی جامعه این جوری است. خلاصه انواع و اقسام منش ها، عقیده ها، و خصوصیات ریز و درشت که مجموعا «خود» آدم است. بعد می بینی جور دیگری هستی. آنی نیستی که همیشه بودی. که از خودت می شناختی. گم شده ای انگار. آدم ها را نمی شناسی. موقعیت ها را، سرنخ های اجتماعی را، گم کرده ای. آدمها در آن الگوهایی که سالیان سال می شناختی قرار نمی گیرند. راجع به هیچ چیز نمی توانی قضاوت کنی. موقعیت خودت یک جور عجیبی شده است. شده ای آن عضوی از گروه که لهجه دارد و من من می کند و شوخی و جک را نمی فهمد و خیلی وقتها مثل مجسمه نگاهت می کند! شده ای آنکه هیچ نمی داند. با همه فرق داری. به حاشیه رانده شده ای. بعد هی می خواهی بگویی من اینطور نیستم. اینی که شما می بینید من نیست. دست کم همه من نیست، من مهاجر است. کسی اما علاقه ای ندارد بداند تو که بوده ای و چه فرقهایی داشته ای. این صفحه جدید بازی توست. کسی نخواسته بودکه بیایی. آمده ای، می توانی بازی کنی یا بروی.

یک جور مثل دوباره به دنیا آمدن است. همه چیز را دوباره باید تعریف کنی. یاد بگیری. انتخاب کنی. خوبیش اینست که می گذرد. مثل افتادن وسط آب است، یا دویدن روی تردمیل. فرصت نمی دهد فکر کنی. خوب یا بد، هر روز می گذرد. و تو کم کم خودت را دوباره تعریف می کنی. گیرم این خود جدید، خود مهاجر توست. اما به هر حال شکل دارد، رنگ و بوی تو را دارد، آشناست. شاید یک سال، دوسال طول بکشد. بیشتر یا کمتر. بعد کم کم می بینی یک موقعیت جدیدی پیدا کرده ای. بعد از همه آن از دست دادن ها، کم کم می توانی ببینی چه چیزهایی به دست آورده ای. می بینی حس کلی هر روزت عوض شده است. راحتی، خوشحالی، زندگیت روال عادی بی دردسری پیدا کرده است. کار بخش عمده آن است. هر روز همین است که صبح قهوه ات را بخوری و به موقع کارت را شروع کنی. سر راه با همکارانت خوش و بشی بکنی، تقویم روزانه ات را نگاه کنی و ببینی هیچ جای خالی ندارد. مریض ها را یکی بعد از دیگری ببینی، وقتت را جوری تنظیم کنی که بین ویزیت ها همه نوتهایت را بنویسی و بعد احساس رضایت کنی که همه چیز طبق برنامه پیش رفته است. نه کسی با تو کاری دارد و نه تو با کسی کاری داری. با هر کسی که مراوده ا ی داری از همکار و پرستار گرفته تا منشی و نگهبان، یا استاد و رئیس گروه و خلاصه همه، هم تو لبخندت را نگه می داری و هم آنها. حالا گیرم همه می دانند خیلی وقتها هم ظاهری است. ولی پشت این ظاهر هم اتفاق بدی در جریان نیست. هرچند هیچ کس به قول معروف «کم فروشی» نمی کند و همه، در هر شرایطی هم که باشند، استاندارد کار را تا حد خوبی حفظ می کنند. خلاصه کارهایت را می کنی و آخر هفته هم زمان استراحت و کارهای شخصی است. و زندگیت می تواند همینطور آرام و بی دردسر و خوشحال پیش رود.

بعد کم کم می توانی به چیزهای دیگر فکر کنی. کتاب و مجله می شود یکی از سرگرمیهای روزانه ات. می بینی می توانی به هر کتابی که هست به راحتی دست رسی داشته باشی؛ از قدیمی ترین کتابها، تا کتابهای تازه چاپ شده، در هر زمینه ای که بخواهی. آن وقت کتاب فروشی های خیابان انقلاب و نگاه کردن به عنواین کتاب های تازه ترجمه شده بیشتر رنگ یک نوستالژی قدیمی را پیدا می کند. یا آن نمایشگاه های سالیانه کتاب. انگار وارد دنیای واقعی شده باشی. می بینی فاصله ات با هر چیزی که نمی دانی یک جستجوی ساده گوگل است و دنیای اطلاعات و کتاب. اصلا خود این اینترنت پرسرعت که مثل غول چراغ جادو می ماند. حالا نه اینکه قبلا اینترنت نداشته باشی یا کتاب خوب نخوانده باشی. اما این دسترسی آسان، منتظر ترجمه و نمایشگاه کتاب و اینهای نبودن، و این آرامشی که می گذارد بی دغدغه بخوانی. در زمینه کارت هم همینطور. نه اینکه همه آدمهای اینجا محقق و دانشمند باشند. اما برای کسی که واقعا بخواهد راه باز است. در هر زمینه ای که بخواهی می توانی با آدمهای بزرگ آن رشته کار کنی. جاهایی که واقعا علم پیشرفت می کند و به دانش دنیا اضافه می شود.

یک چیزهای دیگری هم هست. کم کم به این سیستم عادت می کنی. دغدغه هایت به قول معروف «جهان اولی» می شود. کم کم می بینی داری به این فکر می کنی که دوست داری روزها در پارک بدوی یا کنار دریا؛ قهوه ات را خودت درست کنی یا از استارباکس بخری؛ چطور غذای سالمتر بخوری؛ چه ورزشهایی بکنی؛ تعطیلات آخر هفته را کجا بروی؛ و خیلی چیزهای ریز و کوچک، که پیشتر ها خیلی کمتر پیش می آمد بهشان فکر کنی. دیگر کمتر به «نجات بشریت» و «تاثیر گذار» بودن و این جور چیزها فکر می کنی. حالا این یک جور راحتی هم هست، یک جور سبکی هم هست. گاهی این سبکی اما خیلی سنگین می شود. دلت تنگ می شود برای زمانی که همه چیز سختتر بود، نشدنی تر بود، اما دست کم بود. چیزی بود که بخواهی، که غصه نبودنش را بخوری و عصبانی بشوی و برایش بجنگی. فکر کنی و بحث کنی و دلیل بیاوری که «چرا ما اینطور هستیم و چرا عقب مانده ایم و آنها که اینطور نیستند چطورند و … » چیزی بود که می خواستی تغییر کند. اینجا اما این بحث ها نیست و اگر هم هست در مقیاس دیگری است.

مهاجرت خیلی عظیم است. همه چیز را تغییر می دهد. زندگیت را عوض می کند، خودت را عوض می کند، آینده ات را ، هدفهایت را، انتظاراتت را.

پنج سال گذشته است. هنوز خیلی چیزها به نظر در مرحله گذار می رسند. هنوز این من مهاجر در حال شکل گرفتن است. شاید پنج سال دیگر که بگذرد خیلی چیزها عوض شود.