در چه سنی باید مهاجرت کنیم ؟!

[humsun]

الان من یه چیز می گم یکی جواب می ده فقط اونایی که مهاجرت کردن جواب بدن یه هر حال بی تردید مهاجرت سخته اگه سن بالاتر باشه سخت تره ولی کسی نمی تونه بگه نشدنیه یا خوب نیست .

سالها پیش یکی از اقوام ما در سن 75 سالگی با دختر 40ساله اش مهاجرت کردند. دختر 40ساله هتوز بعد از 15 سال گریه می کنه با اینکه زتدگیش اونجا خیلی بهتر از ایران هست ولی مادر خدا بیامرز 10 سال آخر زندگیش اونجا شاد و راضی بود.
همه اینها به آمادگی خود آدم بستگی داره (از هر لحاظ) ولی اگه سن کمتر باشه بعد جا افتادن فرصت بیشتری برای لذت بردن داره آدم.

[wushu kung fu]

بهترین سن مهاجرت به نظر من از 18 - 23 سالگی هست و من به شخصا مهاجرت بالای 28 سال رو اصلان قبول ندارم دلیل هم دارم

1- 18- 23 سالگی بهترین سنه مهاجرت چون اولا هرچه زودتر باشه درصد موفقیت بهتره و موقعیت ها بیشتره مسلما کسی که سن 19 -21 سالگی مهاجرت میکنه تا سن 30 سالگی کاملا جا افتاده و ازدواج کرده و زندگیش معلومه

ولی کسی که تو سن 28 سالگی مهاجرت میکنه :

1- اگه مجرد باشه که فقط 4 سالی طول میکشه تو جامعه پذیرفته شه و بعد از 4 سال یعنی در سنی حدود 32-34 تازه میخواد ازدواج کنه ووووووو

2- اگه متاهل باشه به نظر من آدم مهاجرت نکنه بهتره امیدوارم به دوستان برنخوره ولی مهاجرت یعنی تحمل سختی ها حالا فکر کنید چی میشه وقتی مهاجر علاوه بر خود باید مراقب از زن و فرزند هم بکنه !

2- سن 18-23 مخصوصا 19-21 بهترین سنه مهاجرته چون جوون قدرته تغییر تو زندگیش رو داره

و اما این که اگه یک نفر داره با هدف میره آمریکا و هدفش مثلا استخدام اپل ناسا تحصیل و توی X دانشگاه موسیقی - بیزینس و غیره باش به نظر من میرسیم به بهترین سن یعنی 18-19 سالگی
نمونه اش رو هم داشتیم تمام مهاجرانی که به جای رسیدن در حول و حوش این سن مهاجرت کردن نمونه اش
بروسلی که در سن 18 سالگی با 100 دلار توی جیبش رفت آمریکا !

و اما اگر کسی هدف خاصی توی مهاجرت نداره و فقط میخواد زندگی ساده ای کنه مهاجرت توی هر سنی میتونه اتفاق بیوفته

[leila42]

فکر میکنم اگه ادم در سن خیلی پایین مهاجرت کنه فرهنگ و اداب اون کشور جدید زودتر با پوست و گوشتش عجین میشه وزودتر و بهتر میتونه پذیرای تغییرات باشه سن کودکی از این نظر خوبه ولی چون دونستن یه چیزهایی هم از فرهنگ اولیه خود ادم ضروریه شاید یه کودک هنوز همه چیز را فرا نگرفته باشه مثل خیلی از رسومات و ادابی را که داره ازش میاد پس سن نوجوانی سن خوبیه چون بچه ها هم اداب را فراگرفتن و هم ظرفیت فراگیریهای جدید را دارند تازه تحصیلاتشون را هم در همون کشور انجام داده اند و برای ورود به بازار کار مشکلاتشون خیلی کمتره. این نظر منه.

[arefsteps]

20 تا 25

[hamed.]

فقط و فقط در زمان کودکی......هر چی سن پایین تر باشه زودتر میشه فرهنگ و زبان مقصد رو لمس کرد

[asnad]

به هر حال در هر سنی که می خواید اقدام کنید بایستی درست پیش برید و برای اقدام بایستی با پرونده قوی و مناسب پیش برید که بتونید جواب مثبت بگیرید. چون اگه آدم محکم و مطمئن جلو نره و قرار باشه جواب درستی نگیره و سالها آواره باشه اگه از 18 سالگی هم که بره بازم عمرش تلف میشه. من خودم حساب شده رفتم جلو و نتیجه هم گرفتم امیدوارم که همه دوستانی که هدفشون مهاجرت هست بتونن به نتیجه برسند و موفق بشن.

[*NASIM*]

فکر میکنم اگه ادم در سن خیلی پایین مهاجرت کنه فرهنگ و اداب اون کشور جدید زودتر با پوست و گوشتش عجین میشه وزودتر و بهتر میتونه پذیرای تغییرات باشه سن کودکی از این نظر خوبه ولی چون دونستن یه چیزهایی هم از فرهنگ اولیه خود ادم ضروریه شاید یه کودک هنوز همه چیز را فرا نگرفته باشه مثل خیلی از رسومات و ادابی را که داره ازش میاد پس سن نوجوانی سن خوبیه چون بچه ها هم اداب را فراگرفتن و هم ظرفیت فراگیریهای جدید را دارند تازه تحصیلاتشون را هم در همون کشور انجام داده اند و برای ورود به بازار کار مشکلاتشون خیلی کمتره. این نظر منه.

با تمام احترامی که برای نظر لیلای عزیز قائل هستم، اتفاقاً من فکر می کنم نوجوانی بدترین دوران برای مهاجرت است چون یک کودک به دلیل داشتن انعطاف بالا، ساده گیری و قدرت یادگیری به سرعت با فرهنگ و زبان جدید تطبیق پیدا می کند و در جامعۀ مقصد حل می شود. یک بزرگسال هم علی رغم تمام سختی ها به دلیل داشتن درک بالاتر قدرت تحلیل مسائل و پذیرش اختلاف های دو فرهنگ را دارد و دیر یا زود با وجود تمام مشکلات خودش را با محیط سازگار می کند اما... من فکر می کنم در این بین نوجوانان آسیب پذیرترین گروه هستند چون به احتمال قریب به یقین دچار دوگانگی خواهند شد.
من و شما درک می کنیم که چرا در کشورهای دیگر بسیاری از چیزهایی که از کودکی به ما آموخته اند صادق نیست، چرا نوع زندگی و فرهنگ و رفتارها با ما تفاوت های فاحش و گاه ناخوشایندی دارد، من و شما حتی اگر ( تاکید مؤکد بر اگر ) به چشم یک تازه وارد و غریب دیده شویم و در بدو ورود جایگاهی که باید را در جامعۀ مقصد نداشته باشیم باز هم می توانیم درک و تحمل کنیم اما یک نوجوان دیگر نه به اندازه یک کودک منعطف و بی خبر است نه هنوز به اندازۀ یک بزرگسال قدرت تحلیل و تفکیک چنین مسائلی و تحمل روزهای سخت را دارد. من فکر می کنم امکان سرخوردگی و انزوا برای گروه نوجوان از همه بیشتر است، به خصوص که باید مدرسه برود و در بسیاری از موارد ( نه همیشه و نه همۀ افراد) حداقل در بدو ورود احتمالاً میان خود و همسالانش شکافی عمیق چه از نظر فرهنگی و رفتاری و چه از نظر زبانی حس خواهد کرد که به احتمال خیلی زیاد خوشایند نیست. ضمن اینکه والدین هم ممکن است ناخواسته به این تفاوت های رفتاری و انزوا دامن بزنند، چون بسیاری از مسائل و رفتارهایی که مثلاً در اروپا برای یک دختر 14 ساله پذیرفته شده است در فرهنگ ما پسندیده نیست و پدر و مادر ایرانی به احتمال زیاد مایلند همان روند تربیتی را ادامه دهند و این امر، شکاف بین نوجوانِ مهاجر با دیگران را عمیق تر هم می کند.
البته در مورد آَشنایی با آداب و سنن و مقتضیات فرهنگ خودمان من بی تردید با لیلا جان موافقم، موافقم که حتما باید در مورد ایران و فرهنگ ایرانی بدانند اما جداً فکر نمی کنم که مهاجرت در کودکی مغایرتی با شناخت فرهنگ و زبان مادری داشته باشد. چنانکه متاسفانه یا خوشبختانه بسیاری از متولدان خارج حتی بیش از کسانی که تا 20-25 سالگی ( و حتی بالاتر) در ایران زندگی کرده اند نسبت به ایران حس تعلق خاطر دارند و ارادت و قرابت بیشتری با فرهنگ و سنن ایرانی حس می کنند. حتی خیلی بیشتر از گروه دوم اصرار به صحبت کردن به زبان فارسی دارند ( گروه دوم بعضاً دیده شده که بعد از 6 ماه حتی جملات ساده ای مثل دوستت دارم یا دلم برایت تنگ شده را هم دیگر به یاد نمی آورند ).
من باور دارم که این مسئله در کودکی بستگی تام به خانواده دارد که کودکشان را با فرهنگ و زبان مادری اش آَشنا کنند، در بزرگسالی بستگی تام به جنبه و درک فرد دارد که اصل خویش را از یاد نبرد اما در نوجوانی تا حد زیادی خارج از کنترل خانواده یا ارادۀ خود فرد است و به مقتضیات سن بر می گردد و محصول شرایط محیطی ست که یک نوجوان به آن وارد می شود، که به نظر من می تواند آثار سوءای بر رفتار و روحیات نوجوانان بگذارد که حتی والدین هم نمی توانند از آن پیشگیری کنند، عواقبی که شاید در کوتاه مدت منزوی شدن ملموسترین و شایعترینش باشد اما متاسفانه در دراز مدت این پراهمیت ترین نیست.

[Arashiv]

20-25بعد از لیسانس گرفتن

[afshin4749]

دوستان عزیز ،
به نظر اینجانب ، ایجاد چنین تاپیکی معنا ندارد . چرا ، به دلیل آنکه هرکس خیلی خوب میداند که میتواند مهاجرت کند یا نه . این تاپیک در واقع یک تاپیک تکراریست !! بیشتر مطالب آن در گذشته نیز در تاپیکهایی همچون ، آمریکا از خیال تا واقعیت . لاتاری برنده شده ام برم آمریکا یا نرم . و سرآخر و جامع تر از همه اینها ، تاپیک دیدگاههای آرش در مورد آمریکا . پس میبینیم که ایجاد یک چنین تاپیکی موضوعیتی ندارد . البته ممکن است که دیگران از این تاپیک استقبال کرده و موضوعات آنرا به دقت بررسی میفرمایند . اما به نظر من تمام مطالب مورد نیاز در این چند مقوله که عرض کردم موجود میباشد . اینکه کسی میگوید سن پائین مهاجرت کردن مناسبتر است ، این درست نیست . به کرات تجربه شده که خیلی ها هم که در سنین پائین مهاجرت کرده اند ، موفق نبوده اند . میتوانید آمار این دوستان را از همین مهاجرسرا بدست آورید . پارامتر سن مهم است ، اما پایه ها و اهداف یک شخص مهمتر از سن و سال آنهاست . به نظر من تمامی کسانی که به اجبار وارد آمریکا شده اند و امروز جزو آن دسته از مردم مرفه این کشور هستند ، فرقی نمی کند از کدام ملیت باشند ، ایرانی یا غیر ایرانی ، همه تقریباً از سنین بالا در این کشور از صفر شروع کرده اند . میتوانم مثالهایی از این مقوله برایتان بیاورم که متوجه شوید . مثلاً ، در اوایل انقلاب ، بسیاری از ایرانیان ، به دلیل داشتن سمتهای مهمی در حکومت قبلی و بدون داشتن تخصصهای مورد نیاز آمریکا ، جلای وطن کردند و از کارگری شروع و امروز میبینیم که در ایالت کالیفرنیا و یا ویرجینیا و یا تگزاس ، و و و و و ......... روزگار خوبی را سپری میکنند . همه آنها به اتفاق در سنینی بودند که تقریباً زندگی کاملی را در ایران داشتند . پس امروز شما ، دیروز آن افراد است . شرایط زندگی در آمریکا هم تغییری نکرده و در واقع شغلها بصورت تخصصی تر در آمده اند . فرض بفرمایید ، شخصی که سرهنگ ارتش بوده ، چه تخصصی در این آمریکا داشته که بتواند از آن استفاده کند . این شخص یک افسر بوده و تخصص آن فقط در مورد کار خودش کاربرد داشته . یا مثلاً شخصی مهندس برق بوده ، باز هم با وضعیت امروزی تفاوتی نداشته و میبایست دوباره از صفر شروع میکرده . پس این اصل کم سن و سالی ، نمیتواند مطلق باشد . و یا سن زیاد نمی تواند قطعاً با موفقیت همراه باشد . تمام این مسائل به شخص مهاجر بستگی دارد . به هر صورت به نظر من آرمانها و اهداف و گاهی هم اجبار باعث میشود که آدم در این کشور زندگی مناسبتری را داشته باشد . به نظر شما کسی که در ایران کارمند شرکت و یا مراکز دولتی بوده ، چقدر میتوانسته در ایران موفقیت داشته باشد تا حالا آن را از دست بدهد ؟ اکثریت ما همه شبیه هم هستیم و تقریباً هم شبیه به هم زندگی کرده ایم . مگر از بین کارکنان یک سازمان خصوصی و یا دولتی چند نفر رئیس و مدیر میشوند ؟ که بخواهند دلشان را خوش کنند که در ایران زندگی کنند . به نظر شما همه چیز در ایران شغل خوب و درآمد عالیست ؟ آیا داشتن شرایط خوب زندگی در یک محیط آن شکلی قابل تحمل است ؟ چرا بسیاری از مردم کشورمان ، علیرغم داشتن مشاغل خوب ، از ایران مهاجرت میکنند ؟ آیا فقط بحث پول و موقعیت بوده که مردم در ایران زندگی میکنند ؟ چند نفر از خانواده های خودتان در شرایطی نسبتاً پائین در ایران زندگی میکنند ؟ این افراد چه چیزی برای باختن دارند که نباید ریسک کنند ؟
به هر صورت اگر شما فرض را هم بر این موضوع قرار دهید که شخصی با داشتن شغل خوب و پر درآمد و بی اعتنا به وضعیت کنونی کشور ، وجود داشته باشد ، چه اشکالی دارد که چندی در آمریکا زندگی کند ، سیتیزن شود ، و برای روزهای خاص فرصتی طلایی برای خروج از کشور ، آن هم بدون مشکلات مشابه افرادی که ابتدای انقلاب از ایران رفتند ، زندگی خود را ادامه دهد . حالا بدون در نظر گرفتن وضعیت شلم شوربای ایران که عده ای بیخودی پولدار شدن ، به نظر من آدمی که آنقدر زرنگ بوده که یک چنین زندگی را در ایران فراهم کرده ، قطعاً در اینجا هم میتواند مشابه آن را بازسازی کند . حالا با فراهم کردن امکاناتی به نسبت کمتر .
موفق باشید .

[mahbube]

برای خانوم ها 20 تا 30 بنظرم و ترجیحت متاهل باشن

[rs232]

من خودم در سن سی و هفت سالگی به صورت یک مجموعه کاملی از تمامی عقده های فرو خورده شده زندگی به امریکا مهاجرت کردم. گاهی فکر می کنم که ای کاش زودتر به امریکا آمده بودم و عمرم تلف نمی شد و گاهی هم فکر می کنم که چه خوب شد در جایی مثل ایران بزرگ شدم و تجربیات زندگی را فرا گرفتم چون احتمالا اگر در امریکا بزرگ شده بودم از آن چیزی که هستم به مراتب بیغ تر بودم. ولی هیچ گاه نتوانستم به قطعیتی در مورد بهترین سن و سال یک مهاجر برسم و هر سنی برای خودش خوبی ها و بدی های خاص خودش را دارد. به قول افشین ممکن است یک آدمی در سن هفتاد سالگی موقعیت خوبی برای مهاجرت داشته باشد و موفق هم بشود و دیگری در سن بچگی به امریکا بیاید و الدنگ از آب در آید.

ولی از نظر علمی و آسیب شناسی شخصیت حرف نسیم کاملا درست است و دوران نوجوانی به خودی خود بسیار حساس است و بهتر است که در این سنین چالش های مهاجرتی نیز به آن اضافه نشود. یک نوجوان در حال شکل دهی, بازنگری و درستی سنجی تمام اطلاعاتی است که به صورت معیار و ارزش های زندگی در دوران کودکی کسب کرده است و تحول حتی در صورت این معیارها می تواند ساختار فکری او را به کل متلاشی کند. یک نوجوان حتی در ذهن خود مفهوم کلی زندگی را هم به زیر سوال می برد و تمام باید ها و نبایدها را ویران می کند تا بتواند آن چیزی را که خود درست می یابد به دنیای بزرگسالی خود ببرد و شخصیت جدیدی را بنا کند. بنابراین من هم مهاجرت در دوران نوجوانی را چندان مناسب نمی دانم گرچه همیشه هم استثناهایی وجود دارد و هیچوقت نمی شود برای روان آدمیزاد یک نسخه ثابت پیچید.

[amirfriendship]

به نظر من سن خاصی نداره.کسانی بودن با زن و بچه تو 40-50 سالگی مهاجرت کردن.
باید شرایط و سنجید.ولی فکر می کنم متاهل از ایران بریم بهتره.چون غم غربت اولیه را کم می کند.در ضمن کسی هم هست که در کنارت زندگی و بسازی.البته نباید فراموش کنیم دیگر مثل ایران نمیشه 1 نفر تو خونه باشه و 1 نفر بیرون!باید با هم زندگی بسازن.و پیدا کردن چنین کسی که هم نیت مهاجرت داشته باشه و هم تفکراتش به شما بخوره و .. خیلی سخت تر میشه.
من هم اکنون در 30 سالگی پس از اخذ مدرک فوق لیسانس تازه دارم می رم.حداکثر هم تا 1 سال دیگه از ایران می رم. تنها افسوسم دوری از خانواده است.فقط و فقط..

[justusa]

به نظر من 22-30......هم جونی و هم به احتمال زیاد تحصیل کرده....و اینکه قدرت تطابقت هم با محیط جدید بیشتره....

[Mahmood129]

از دید من دوران جوانی . چون دوران خامی و ناپختگی نوجوانی رد شده و الان هم استعداد انسان روی حداکثر است هم توان و قدرت و هم کار برای این سن بیشتر است موارد بیشتری هم هست که جوانی را از دید من بهتر میکند اما همین چند مورد به نظر من کفایت میکنه .
آرزوی موفقیت برای همه ی دوستان

[Officer]

به نظر من در دوران جوانی و بین 18 تا 22 و بدون تحصیلات دانشگاهی.
چون معتقدم برای پیشرفت در USA یکی از مهمترین فاکتورها داشتن تحصیلات اکادمیک در USA هست. و دانشگاه بهترین مکان برای انطباق با فرهنگ و زبان و...... هست