کلاس های آزاد بازیگری در آمریکا

[rasarasa]

[quote='rasarasa' pid='54111' dateline='1275417667']


خودم در راهی که یکبار آنرا تا ته رفته ام و همه جوره امتحانش کرده ام باشم.[quote]

دوست عزیز این که میگید شما همه کارو کردید این طور که من متوجه شدم داخل ایران بود نه آمریکا درسته ولی در حالی که تو آمریکا چندان تلاش نکردید آیا این میشه که شما بگید من همه کارو کردم همه می دونیم که ایران با آمریکا خیلی فرق داره

بله در ایران بوده .من که در ارسال 13 مفصل توضیح دادم که چرا دیگر حاضر نیستم ریسک کنم ! و اتفاقا آنطور که همه از دور خیال می کنند که در آمریکا همه چیز اصولی و سرجای خودش است متاسفانه از این خبرها نیست ،اینجا هم باند بازی و پارتی خیلی باب است و سیاست در همۀ زمینه ها حرف اول را می زند حتی در همان جوایز اسکار که ما آنرا ملاک خود کرده ایم.
باز هم تاکید می کنم که شرایط بازیگر شدن در دنیای امروز خیلی با دیروز فرق می کند اگر زندگینامۀ بازیگران قدیمی می گوید که فلان بازیگر به واسطۀ استعدادش وارد دنیای بازیگری شد خاک صحنه خورد و با نقشهای کوچک کم کم شناخته شد و پله پله بالا رفت .داستان امروز می گوید که فلان بازیگر بعد از کلی خاک صحنه خوردن ،به واسطۀ پارتیی که پیدا کرد وارد دنیای بازیگری شد ونقش کوچکی به او داده شد و تا آخر عمر کسی پیشنهادی بیشتر از نقش کوچک به او نداد چون برچسب سیاهی لشگر رویش بود. یعنی الان روابط و ضوابط خیلی فرق کرده و این فقط مختص ایران نیست. ولی ما در رویاهایمان همچنان همان داستانهای قدیمی را درنظر می گیریم و به آنها دلخوشیم.

از همۀ اینها که بگذریم شما می توانید هر طور که راحت ترید فکر کنید ، رویا ببافید و به دنبال رویایتان بروید. این کاریست که من هنوز هم می کنم ولی در زمینۀ دیگر و نمی توانم کسی را منع کنم و اصولا رویا پردازی جزء جدانشدنی زندگی من است و کلا در تمام زندگیم کاری جز پیگیری رویاهایم نکرده ام .میتوانید خودتان را در بهترین نقشهای فیلمهای آمریکایی تصور کنید، پارتنر ال پاچینو شوید و اسکار بگیرید .
حرفهای مرا بگذارید به هر حسابی که دوست دارید.و تمام مشکلاتی که به آن اشاره کردم را بندازید گردن من ، شخصیت من ،عدم پیگیری من ، بی استعدادی من ، فیزیک من، اخلاق من ، بی علاقگی من و....من هیچ مشکلی با این طرز فکر ندارم ،خودم هم زمانی راجع به کسی که از مشکلاتِ این حرفه می گفت ،همینطوری فکر می کردم .
ولی اگر کسی دوست داشت حرف مرا بشنود ،تمام حرف من اینست که رفتن در کار بازیگری قمار بزرگیست ،با چشم باز اول موانع را بشناسید ،افسانه هایی که شنیده اید را از ذهنتان پاک کنید و به این فکر کنید که با چه استراتژیی می توانید در دنیای امروز ورقها را به نفع خودتان برگردانید و پیروز شوید.
فقط بعدها به من بگویید که رمز موفقیتتان چه بود.چون من بیش از هرکسی مشتاق شنیدن آن هستم.
با آرزوی موفقیت برای همۀ شما

[N0!$!eRv@mp!eR]

خیلی ممنونم راساراسا ی عزیز مطلبتون خیلی مفید بود!

[ariyan]

استعدادش وارد دنیای بازیگری شد خاک صحنه خورد و با نقشهای کوچک کم کم شناخته شد و پله پله بالا رفت .داستان امروز می گوید که فلان بازیگر بعد از کلی خاک صحنه خوردن ،به واسطۀ پارتیی که پیدا کرد وارد دنیای بازیگری شد ونقش کوچکی به او داده شد و تا آخر عمر کسی پیشنهادی بیشتر از نقش کوچک به او نداد چون برچسب سیاهی لشگر رویش بود. یعنی الان روابط و ضوابط خیلی فرق کرده و این فقط مختص ایران نیست. ولی ما در رویاهایمان همچنان همان داستانهای قدیمی را درنظر می گیریم و به آنها دلخوشیم.

می تونی توضیح بدی باند بازی توی سینمای آمریکا چجوریه،یعنی طرف توی casting call یا acting school ها آشنایی داره.
آیا 100% بازیگران تازه واردهالییوود اینجوری واردش میشن؟

[ariyan]

واقعا آگه اینجور که شما گفتین پارتی بازی بشه وای به هال اونایی که مهاجرنو هیچ آشنایی اونور ندارن و می خوان دنبال این حرفه برن

آخه چه اومیدی واسه آدم میمونه

[rasarasa]

استعدادش وارد دنیای بازیگری شد خاک صحنه خورد و با نقشهای کوچک کم کم شناخته شد و پله پله بالا رفت .داستان امروز می گوید که فلان بازیگر بعد از کلی خاک صحنه خوردن ،به واسطۀ پارتیی که پیدا کرد وارد دنیای بازیگری شد ونقش کوچکی به او داده شد و تا آخر عمر کسی پیشنهادی بیشتر از نقش کوچک به او نداد چون برچسب سیاهی لشگر رویش بود. یعنی الان روابط و ضوابط خیلی فرق کرده و این فقط مختص ایران نیست. ولی ما در رویاهایمان همچنان همان داستانهای قدیمی را درنظر می گیریم و به آنها دلخوشیم.

می تونی توضیح بدی باند بازی توی سینمای آمریکا چجوریه،یعنی طرف توی casting call یا acting school ها آشنایی داره.
آیا 100% بازیگران تازه واردهالییوود اینجوری واردش میشن؟

در آمریکا شما هر جایی که می روی برای درس یا کار از شما توصیه نامه یا معرف می خواهند .و این یکجورایی همان مودبانۀ پارتی خودمان است. اگر شما یک معرف قوی داشته باشی پذیرشت صد درصد است ولی اگر نداشته باشی نه اینکه حذف شوی ولی باید راه سخت تری را برای قبولی طی کنی و از توان و استعدادت چند برابر دیگران مایه بگذاری.
من قبلا گفتم که کلاسی که برای بازیگری انتخاب میکنید خیلی مهم است چون در واقع آنها معرف شما می شوند ،مسلما برای ورود به کلاس چون شما قرار است پول پرداخت کنی نه آنها ،حتما با تست کردنِ میزان توانایی و استعداد شما ،شما را خواهند پذیرفت .تمام حرف من راجع به ورود به دنیای حرفه ایست نه کلاس بازیگری.
باند بازی در این حد است که اگر زندگی نامه ها را خوانده باشید خیلی از بازیگران هالیوود یکی از فک و فامیلشان در هالیوود بوده .البته همه اینطور وارد نشده اند.شما مقولۀ شانس را نادیده نگیرید اگر کسی شانس دیده شدن پیدا کند و آدمهای مهمی او را ببینند و استعداد و تواناییش هم زیاد باشد .خوب همان آدمهای مهم می توانند معرفش شوند ولی باید اول کشف کنید که شانس کجاست ، آیا فلان انستیتو این شانس را به شما می دهد ؟آیا مثلا بازیگر دوره گرد بودن به شما این شانس را می دهد؟ دانشگاه این شانس را به شما می دهد؟ یعنی خود را در معرض دید شانس قرار دهید ببینید شانس بیشتر کجاها می پلکد .آنقدر شما هم آنجاها بپلکید که بلاخره یقه تان را بگیرد.
به نظرم برای اطلاعات بیشتر زندگینامۀ بازیگران هالیوودی که به تازگی وارد این حرفه شده اند را بخوانید و ببینید انها چه کرده اند و از کجا به کجا رسیده اند.آنها می توانند به شما ایده دهند که شانستان از چه طریقی بیشتر است. مثلازندگینامۀ بازیگران ایرانی جدید نشان می دهد که ورود به دنیای حرفه ای از طریق کلاسهای آزاد بازیگریِ آدمهای معروفی مثل پرویز پرستویی صد در صد از ورود به دانشگاه تضمین تر شده است و شانس بیشتری دارد و از آن هم بیشتر ورود از طریق پارتی است.اینها را منطقی برای خودتان بسنجید و ببینید دیگرانی که توانسته اند و هم قشر شما بوده اند چه راهی را در پیش گرفته اند وشما برای موفقیت نیاز به چه فاکتورهایی دارید.

[ariyan]

استعدادش وارد دنیای بازیگری شد خاک صحنه خورد و با نقشهای کوچک کم کم شناخته شد و پله پله بالا رفت .داستان امروز می گوید که فلان بازیگر بعد از کلی خاک صحنه خوردن ،به واسطۀ پارتیی که پیدا کرد وارد دنیای بازیگری شد ونقش کوچکی به او داده شد و تا آخر عمر کسی پیشنهادی بیشتر از نقش کوچک به او نداد چون برچسب سیاهی لشگر رویش بود. یعنی الان روابط و ضوابط خیلی فرق کرده و این فقط مختص ایران نیست. ولی ما در رویاهایمان همچنان همان داستانهای قدیمی را درنظر می گیریم و به آنها دلخوشیم.

می تونی توضیح بدی باند بازی توی سینمای آمریکا چجوریه،یعنی طرف توی casting call یا acting school ها آشنایی داره.
آیا 100% بازیگران تازه واردهالییوود اینجوری واردش میشن؟

در آمریکا شما هر جایی که می روی برای درس یا کار از شما توصیه نامه یا معرف می خواهند .و این یکجورایی همان مودبانۀ پارتی خودمان است. اگر شما یک معرف قوی داشته باشی پذیرشت صد درصد است ولی اگر نداشته باشی نه اینکه حذف شوی ولی باید راه سخت تری را برای قبولی طی کنی و از توان و استعدادت چند برابر دیگران مایه بگذاری.
من قبلا گفتم که کلاسی که برای بازیگری انتخاب میکنید خیلی مهم است چون در واقع آنها معرف شما می شوند ،مسلما برای ورود به کلاس چون شما قرار است پول پرداخت کنی نه آنها ،حتما با تست کردنِ میزان توانایی و استعداد شما ،شما را خواهند پذیرفت .تمام حرف من راجع به ورود به دنیای حرفه ایست نه کلاس بازیگری.
باند بازی در این حد است که اگر زندگی نامه ها را خوانده باشید خیلی از بازیگران هالیوود یکی از فک و فامیلشان در هالیوود بوده .البته همه اینطور وارد نشده اند.شما مقولۀ شانس را نادیده نگیرید اگر کسی شانس دیده شدن پیدا کند و آدمهای مهمی او را ببینند و استعداد و تواناییش هم زیاد باشد .خوب همان آدمهای مهم می توانند معرفش شوند ولی باید اول کشف کنید که شانس کجاست ، آیا فلان انستیتو این شانس را به شما می دهد ؟آیا مثلا بازیگر دوره گرد بودن به شما این شانس را می دهد؟ دانشگاه این شانس را به شما می دهد؟ یعنی خود را در معرض دید شانس قرار دهید ببینید شانس بیشتر کجاها می پلکد .آنقدر شما هم آنجاها بپلکید که بلاخره یقه تان را بگیرد.
به نظرم برای اطلاعات بیشتر زندگینامۀ بازیگران هالیوودی که به تازگی وارد این حرفه شده اند را بخوانید و ببینید انها چه کرده اند و از کجا به کجا رسیده اند.آنها می توانند به شما ایده دهند که شانستان از چه طریقی بیشتر است. مثلازندگینامۀ بازیگران ایرانی جدید نشان می دهد که ورود به دنیای حرفه ای از طریق کلاسهای آزاد بازیگریِ آدمهای معروفی مثل پرویز پرستویی صد در صد از ورود به دانشگاه تضمین تر شده است و شانس بیشتری دارد و از آن هم بیشتر ورود از طریق پارتی است.اینها را منطقی برای خودتان بسنجید و ببینید دیگرانی که توانسته اند و هم قشر شما بوده اند چه راهی را در پیش گرفته اند وشما برای موفقیت نیاز به چه فاکتورهایی دارید.

خوب وقتی اینچیزارو میدونی چرا خودت تو آمریکا دوباره شروع نمیکنی تا شانس در خونتو بزنه.نشستنو قصه خوردن و رویا پردازی کاری رو درست نمی کنه مگر اینکه چشم رو هم بزاریو یک دفعه بعد از 2.....3سال بینی همنجایی هستی که قبلا بودی .

میدونم منظورت از پارتی بازی تو آمریکا و اسکار و اون بازیگر سیاه پوست (Gabourey Sidibe)چیه درسته اون شانس داشت و با اولین فیلمش جایزه نقش مکمل اسکار رو گرفت ولی اگه نگاه به زندگی بازیگر دیگه توی اسکار بکونی مثل Carey Mulligan می بینی اون نسبتا سختی کشیده تا این جایزرو ببره.

یا همین فیلم فرار از زندان خودمون Lane Garrison با نقش تویینر از تبلیغات کلپشتی شروع کرد و الان 30 سال سنشه و فقط بهترین نقشش همین فرار از زندان بوده.....

یا همین ونتورت میلر از انگلستان اومد امریکا تا بازیگر بشه وخودش میگه سختی های زیادی رو تحمل کرده تو مسیر بازیگر شدنش تا به هدفش برسه
میدونم مثال های مزخرفی گفتم ولی همه ی اینها نا امید نشدن

درسته شاید همه ی اینها شانس داشتند ولی تلاشونو کردن.

آنتونی رابینز میگه در معادله ی زندگی گذشته هیچ وقت با آینده برابر نیست.

یعنی دلیل نداره شکستی که تو گذشته خوردی در آیندت هم بیوفته مگر اینگه همون مسیر گذشترو برای رسیدن به هدفت انتخواب کنی.

[ariyan]

من خودم به شخصه مخالف سر سخت رویا پردازی شما هستم چون خودم هم روزی گرفتار این رویا پردازی ها بودم وووووووو هستم ........متاسفانه

ولی از نظر خودم رویا پردازی یک لذت زودگزه که ادم رو از واقعیات دور می کنه بنظرم عین مواد مخدر یا هر چیزی مثل اینهاست و ادم جز زمان چیزه دیگری رو از بین نیبره و وقتی از رویا بیرون میای یا رویا پردازیت تموم میشه و وقتی به واقیت خودت نگاه میکنی خیلی دپرس میشی .و احساس پوچی میکنی


این حسو مطمئنم خیلی ها درک کردن چون خودم هم وقتی میبینم به هدفم نمی رسم یا نا امید شدم میرم تو رویا هام و خودم رو جای افراد دیگه می زارم ولی یک چند ماهیه که دارم باهاش می جنگم تا توی واقیت زندگی کنم و برای رسیدن به همون رویام تلاش کنم چون میدونم این بهترین راهه به جای رویا پردازی.

rasarasa عزیز من از شما کوچیکترم ودر جایی نیستم که بهتون نصیحت کنم ولی شما اینو بدون هنوز توان رسیدن به هدف و رویات رو داری .و به جای رو یا پردازی تلاش کن و بدون تو خوش شانش بودی که از میان این همه متقاضی لنگ در هوا تو لاتاری شما برنده شدی

[rasarasa]

من خودم به شخصه مخالف سر سخت رویا پردازی شما هستم چون خودم هم روزی گرفتار این رویا پردازی ها بودم وووووووو هستم ........متاسفانه

ولی از نظر خودم رویا پردازی یک لذت زودگزه که ادم رو از واقعیات دور می کنه بنظرم عین مواد مخدر یا هر چیزی مثل اینهاست و ادم جز زمان چیزه دیگری رو از بین نیبره و وقتی از رویا بیرون میای یا رویا پردازیت تموم میشه و وقتی به واقیت خودت نگاه میکنی خیلی دپرس میشی .و احساس پوچی میکنی


این حسو مطمئنم خیلی ها درک کردن چون خودم هم وقتی میبینم به هدفم نمی رسم یا نا امید شدم میرم تو رویا هام و خودم رو جای افراد دیگه می زارم ولی یک چند ماهیه که دارم باهاش می جنگم تا توی واقیت زندگی کنم و برای رسیدن به همون رویام تلاش کنم چون میدونم این بهترین راهه به جای رویا پردازی.

rasarasa عزیز من از شما کوچیکترم ودر جایی نیستم که بهتون نصیحت کنم ولی شما اینو بدون هنوز توان رسیدن به هدف و رویات رو داری .و به جای رو یا پردازی تلاش کن و بدون تو خوش شانش بودی که از میان این همه متقاضی لنگ در هوا تو لاتاری شما برنده شدی

ممنون از روحیه دادنتون.ولی من الان اصلا ناراحت و غصه دار نیستم .من به هیچ وجه خودم را بازنده نمی دانم و سرشار از اشتیاق و هدفهای بزرگ هستم.در بازیگری به جایی رسیدن در دنیای امروز ،اخلاقهای خاصی می خواهد که من ندارم .بزرگترین درسی که بازیگری به آدم می دهد درس خود شناسیست.من نمی دانم شما چگونه میتوانید به این راحتی مرا به پیگیری بازیگری در آمریکا تشویق کنید!! این راه خیلی طولانیتر و سخت تر از این حرفهاست مثل اینکه یک پاکستانی بخواهد در فیلمهای ما بازی کند.مشکل زبان و لهجه و عدم آشنایی با فرهنگ و رفتار آمریکاییها مشکل بسیار بزرگیست که با یکی دوسال حل نمی شود.بعد از آن هم که دیگر سن مناسب برای ورود به دنیای بازیگری رد شده.درواقع آن داستان برای من تمام شده است. و من دارم شانسم را درزمینه های دیگر امتحان می کنم. اگر درایران می ماندم قطعا تا آخر عمر همان بازیگری را ادامه میدادم و می جنگیدم ،چون مقداری از مسیر را پیموده بودم و پر از تجربه بودم.ولی در آمریکا سر خط هستم و ترجیح می دهم خودم را از نو بسازم تا اینکه مسیر پر شک و شبهه ای را طی کنم.
برایم جالب است که این جمله را به من میگویید: به جای رویا پردازی تلاش کن!!
من گفتم نمی توانم شماها که رویای بازیگری در امریکا را در سر می پرورانید را منع کنم چون خودم در تمام زندگی آدم رویا پردازی بوده ام ، این به این معنا نیست که من از صبح تا شب می خوابم و رویا می بینم و هیچ کار دیگری نمی کنم .من دنبال هر رویایی که داشته ام تا امروز رفته ام و هیچ کس را اطراف خودم نمی شناسم که اینقدر پی گیر رویاهایش بوده باشد. همین لاتاری بردن من هم از یکی از رویاهایم شروع شد، به این فکر کردم که می خواهم در آمریکا درس بخوانم و همان سال لاتاری بردم.
روزی رویای من این بود که آن طرف میله های سبز دانشگاه تهران باشم ، تلاش کردم و قبول شدم.رویایم این بود که بازیگری بخوانم و با وجود مخالفت خانواده ام ،کمی مقابله کردم و بازیگری خواندم ،جالب است که الان خانواده ام طرفدار پرو پا قرص اجراهای من هستند و حتی به من افتخار هم می کنند.رویایم این بود که در فلان جشنواره جایزه بگیرم که گرفتم.در فلان سالن تئاتر شهر اجرا بروم که رفتم .برای فلان کارگردان بازی کنم که کردم و...
 فکر می کنم آدمهای کمی به اندازۀ من به رویاهایشان رسیده باشند ومن خودم را از این نظر خیلی خوشبخت می دانم . فقط مشکل من این بود که واقع گرایانه از اول به مسائل و مشکلات نگاه نکردم و فکر کردم با استعداد و علاقه و تحصیلات به هر جایی که بخواهم می رسم، ولی مسیر انتخابیم اشتباه بود .دانشگاه مسیر درستی نبود.در مسیری که من انتخاب کردم نهایتش ،همان موقعیتی بود که من به آن رسیدم وبیش از آن تقریبا مسیر مسدود بود ، مگر اینکه به کارهایی که دوست نداشتم تن در می دادم. ولی اگر از اول مسیر را درست انتخاب می کردم اوضاع خیلی فرق می کرد. فقط خواستم شما را آگاه کرده باشم که اشتباه مرا در مسیر بازیگر شدن تکرار نکنید.

من دیگر در این تاپیک چیزی نمی نویسم ، چون هر چه می خواستم بگویم را به هزار زبان گفتم و دیگر حرفی برای گفتن ندارم. پیشاپیش از کسانی که ممکن است به من چیزی بگویندیا سوالی کنند ،عذر می خواهم چون دیگر جوابی برای گفتن ندارم.
برای همگیتان از اعماق قلبم آرزوی موفقیت و امید می کنم.

[rasarasa]

این هم از نقشی که بهتر بودیک ایرانی آن را بازی می کرد،مثل همان سوسن تسلیمی که به آن اشاره کردید:

"مریل استریپ بازی در نقش مکرمه قنبری را پذیرفت

مریل استریپ پیشنهاد کمپانی فاکس برای ایفای نقش مکرمه قنبری، نقاش ایران را پذیرفت، آنها تمایل دارند فیلم را در بابل بسازند.
کمپانی فاکس امتیاز ساخت فیلم از زندگی مکرمه قنبری، نقاش ایرانی را خریداری کرد. مریل استریپ نقش مکرمه را بازی می کند.
امیرعلی بلبلی، مدرس موسیقی و فرزند قنبری با تأیید این خبر و بنابر آخرین مکاتبه با مسؤولان کمپانی فاکس گفت: «در حال حاضر داستان زندگی مادر جمع آوری شده و یکی ازهنرمندان مطرح هالیوود در حال نوشتن سناریو است. این فیلم قرار است به کارگردانی اسی نیک نژاد، هنرمند ایرانی الاصل ساخته شود. مسؤولان کمپانی تمایل دارند در صورت صدور مجوز از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، فیلمبرداری را در روستای دریکنده آغاز کنند. در غیر اینصورت آنها مجبورند فیلم را با بازسازی صحنه ها در هالیوود بسازند.»
طبق آخرین نامه رسیده از کمپانی فاکس، مریل استریپ بازی در این نقش را پذیرفته و در صورتیکه اتفاق غیرمنتظره ای رخ ندهد، نقش به او واگذار می شود.
مسئولان فاکس، به هنگام برپایی نمایشگاهی از آثار مرحوم قنبری در لس آنجلس، با او آشنا شدند و همان زمان درخواست خود برای خریداری امتیاز ساخت فیلم از زندگی این هنرمند را اعلام کردند. اوایل بهار، پیش از مرگ این هنرمند با امضای قرارداد، امتیاز ساخت فیلم به کمپانی امریکایی واگذار شد.
کمپانی یادشده پیش از این اعلام کرده بود اطلاع رسانی درباره این طرح را خود به عهده می گیرد. بنابر نامه دریافت شده انتشار این خبر در نشریات امریکایی، با استقبال زیاد محافل هنری رو به رو شده است.
مکرمه قنبری سال 1307 درروستای دریکنده استان مازندران به دنیا آمد. جوشش درونی او برای خلق تصاویر از همان زمان کودکی به صورت بازی با گل و خاک خود را آشکار می ساخت اما او تا سن 67 سالگی برای بیان احساسات خود از طریق نقاشی فعالیتی نکرد. میل هنری او از طریق دیگر کارهای هنری به ویژه آرایش عروس های دهکده بروز می یافت.
رو آوردن مکرمه به نقاشی از بیماری گاو مورد علاقه اش آغاز شد. او گاو محبوبی داشت که برای چراندن آن مجبور بود روزانه مسافت طولانی ای را بپیماید. پس از چندی مکرمه بیمار شد و فرزندانش که نگران سلامتی مادر بودند بدون اطلاع قبلی او حیوان را فروختند. پس از آن زمان مکرمه بسیار غمگین شد و برای غلبه بر احساساتش به نقاشی پناه برد. او که حتی قادر به خواندن و نوشتن نبود، بدون هیچ گونه آموزش رسمی دست به خلق تصاویری فوق العاده زد."
منبع :سایت تیبان

[N0!$!eRv@mp!eR]

در مورد رویاپردازی به نظر من خیلی چیز خوبیه اما نه تا حدی که شما رو از تلاش برای رسیدن به هدف بازبداره!

[mosafergharbi]

سلا.من تازه وارد این انجمن شدم. من یه سوالی داشتم و میخواستم نظرتون رو درباره موضوعی بدونم.
من 20 سالمه و 2 سال دیگه مهندسی برقمو میگیرم. من میخوام بعد از اتمام درسم یعنی حدودا در سن 25 سالگی برم لس آنجلس برای زندگی و میخوام اونجا بازیگر شم. یعنی الان میخوام تا وقتی که تو ایران هستم هم درس بخونم و هم بازیگریم رو قوی کنم تا رفتم اونجا حداقل بدونم بازیگری چیه.به نظر شما اگه تلاش خودمو بکنم میتونم یه بازیگر موفق و معروف در سن کم بشم. یعنی میتونم در مدت 2 سال یا کمتر ، یه بازیگر موفق و معروف تو هالیوود شم. البته تعریف از خود نباشه چون من چند جا رفتم برای تست و گفتن چهرت خوبه و استعدادش رو داری فقط باید تلاش کنی. لطفا نظر خودتون رو بگیید که آیا این امکان پذیره یا نه؟

[wushu kung fu]

دوست عزیز همه چیز ممکنه به قول استاد بزرگ بروسلی: هیچ چیز غیر ممکن نیست و بهتر بود شما ابتدا کل این تاپیک رو مطالعه می کردید چون فکر کنم دوستان جواب سوالات شما رو دادند

[mosafergharbi]

بله . خوندم ولی جواب درست و حسابی برای سوالم پیدا نکردم. میخواستم دوباره بپرسم که واقعا این فکری که تو سرمه عملی هست یا خیر؟ ممنون میشم یه جواب درست و منطقی بدید

[laili]

دوست عزیز اگه شما به دنبال این هستی که دیگران بیان بگن که بله . حتما. چرا که نه؟ تو موفق میشی. تو بهترین بازیگر دنیا خواهی شد .که کاملا در اشتباهید.
این رو هیچ کسی نمیتونه به شما بگه که در آینده چی براتون پیش میاد .همونطوری که دوستان گفتند این کاملا بستگی به شانس , پارتی, استعداد و تحصیلات و هزار تا فاکتور دیگه داره و همه ی کسانی هم که اینجا هستند صحبتهاشون رو بر اساس تجربه های شخصی خودشون انجام میدن و هیچ دلیلی نداره که اونها درست باشه و صد در صد .
شما هم به دنبال اون چیزهائی که دوست داری و استعداد داری برو و فقط نظر خودت برات مهم باشه و تلاشی که در این راه میکنی نه نظر دیگران و راهکارهای اونها.
امیدوارم موفق بشی .

[wushu kung fu]

دوست عزیز با گفته های خانم لیلی موافقم ولی یه چیز رو مد نظر داشته باشید که باید زبانتون فوق فوق فوق فوق العاده خوب باشد