کلاس های آزاد بازیگری در آمریکا

[ariyan]

سلام من تازه عضو سایت شدم
و میخواستم از اعضای سایت و برو بچه های هنر بپرسم که اگه در یک رشته ی دیگه درس بخونی و بعدن بخوای و بتونی با اون رشته از یکی از دانشگاه های امریکا پذیرش بگیری،،،،،، آیا ممکنه اونجا همراه بارشته ی تحصیلیت که داری تحصیل میکنی دنبال آموزش رشته ی بازیگری خارج از دانشگاه بری؟

آیا میشه توی کلاس های آموزشی یا acting school ها ثبت نام کرد؟
هزینه ی کلاس هاش چقره؟
شانس بازیگر شدن بعد از پایان دوره آموزشیشون چقدره؟(منظورم این نیست که بعد از تموم شدن کلاس هاشون میشه برد پیت شد منظورم اینه که طی یک مدتی میشه پیشنهاد کوچیکی داشت؟)
آدم باید چقدر بودجه داشته باشه که هم خرج زندگیش رو در بیاره ، هم خرج دانشگاهش و هم خرج کلاس های اینجوری؟

در ضمن می خواست بدونین از این ادم های رویا پرداز نیستم که بخوام توی ارزوهام بازیگر شدن توی هالیوود رو داشته باشم، خیلی در این مورد تحقیق کردم هم توی ایران هم توی یکسری سایت های خارجی.
توی ایران که میگن هر چقدر هم تلاش کنی باید یکی از اینهارو داشته باشی
1-چهره و فیزیک مناسب
2-داشتن یک آشنا در سینمای ایران
3-استعداد
که داشتن پارتی یا آشنا توی سینمای ایران مهمترینشونه.

خیلی حرف زدم ولی می خواستم از اونایی که توی آمریکا هستند و دارن زندگی میکنند خواهش کنم بهم کمک کنند که آیا برای یک ایرانی مهاجر توی هالیوود یا هر جایی مثل تبلیغات تلوزیوونی شانسی برای بازیگری هست

آیا با رفتن به این کلاس های بازیگری شانسی هست

خیلی خیلی ممنون میشم اگه کمکم کنید .

[wushu kung fu]

دوست عزیز این سوالاتی که پرسیدید چندان اطلاع مهمی ندارم ولی یه مدرسه بازیگری تو هالیوود بود مستندش و که دیدم می موندن تست می دادن میرفتن و اگه قبول می شدند منتظر می موندند تا یک فرصت براش پیدا بشه

البته دوست عزیز وقتی آدم رویاپرداز باشه شاید به جای نرسه ولی اگر رویا پرداز هدف پرداز باشی(نمی دونم منظورم فهمیدی یا نه) مطمئن باشه به امید خدا جایی می رسه

[ariyan]

دوست عزیز این سوالاتی که پرسیدید چندان اطلاع مهمی ندارم ولی یه مدرسه بازیگری تو هالیوود بود مستندش و که دیدم می موندن تست می دادن میرفتن و اگه قبول می شدند منتظر می موندند تا یک فرصت براش پیدا بشه

البته دوست عزیز وقتی آدم رویاپرداز باشه شاید به جای نرسه ولی اگر رویا پرداز هدف پرداز باشی(نمی دونم منظورم فهمیدی یا نه) مطمئن باشه به امید خدا جایی می رسه

مدرسه های هالیوود توی آمریکا فراوونه من منظورم این بود که آیا شانسی هست واسه بازیگر شدن

چون اینقدرو میدونم که بعد از پایان دوره ی کلاس های بازیگری تو هر جای آمریکا باید تو casting callها اسم بنویسی تا شاید اونجا بد از مدتی باهات تماس بگیرن واسیه تست

که شاید بر اساس اون فیلم قبولت بکنن یا نه

ولی بدبختی اینکه شانس قبول کردنت تو casting callها به دلیل جمعیت زیاد ثبتنامی ها کم هست

[wushu kung fu]

دوست عزیز آیا شما ساکن آمریکا هستید؟ اگر نیستید اول بیاید فکر مهاجرت بکنید بعد

ولی اگر هستید
http://www.lafilm.com سایتی در همین مورد است

البته تاحدی هم به توانایی های شما بستگی دارد اگر رفتید و تست دادید مثبت فکر کنید


تنها با طی کردن کوه های بلند می توان دشت های وسیع رو دید

[N0!$!eRv@mp!eR]

سلام دوست عزیز! چرا که نه؟!؟! مثبت اندیش باشید!
در بعضی از مناطق آمریکا از جمله لس آنجلس و نیویورک مدرسه های Performing arts هست که بازیگری هم جزوشه و برای ورود به این مدرسه ها باید بری شرکت کنی یعنی یه چیزیو اجرا کنی براشون (auditon) که نشون بده استعدادتو بعدم به اون مدرسه وارد میشیو وقتی فارغالتحصیل شدی پیشنهاد هم بهت میدن!

البته اگه واقعا استعداد داشته باشی میتونی بری جاهایی که دنبال یه بازیگر برای فیلمشون میگردن برای مثال Disney chanell (حالا فقط دیسنی نیستا )همیشه سعی داره برای انتخاب بازیگرای فیلماش دنبال آدما و تین ایجرای جدید بگرده و کشفشون کنه به خاطر همین یه سری acting audition گذاشته که بازم باید بری اجرا کنی تا ببینن اونی که میخوان هستی یا نه! خیلی هم زیادن میتونی همین acting audition رو توی گوگل سرچ کنی یه عالمه هست!...
و باید بگم بله شانس هست! why not?!

[ariyan]

سلام دوست عزیز! چرا که نه؟!؟! مثبت اندیش باشید!
در بعضی از مناطق آمریکا از جمله لس آنجلس و نیویورک مدرسه های Performing arts هست که بازیگری هم جزوشه و برای ورود به این مدرسه ها باید بری شرکت کنی یعنی یه چیزیو اجرا کنی براشون (auditon) که نشون بده استعدادتو بعدم به اون مدرسه وارد میشیو وقتی فارغالتحصیل شدی پیشنهاد هم بهت میدن!

البته اگه واقعا استعداد داشته باشی میتونی بری جاهایی که دنبال یه بازیگر برای فیلمشون میگردن برای مثال Disney chanell (حالا فقط دیسنی نیستا )همیشه سعی داره برای انتخاب بازیگرای فیلماش دنبال آدما و تین ایجرای جدید بگرده و کشفشون کنه به خاطر همین یه سری acting audition گذاشته که بازم باید بری اجرا کنی تا ببینن اونی که میخوان هستی یا نه! خیلی هم زیادن میتونی همین acting audition رو توی گوگل سرچ کنی یه عالمه هست!...
و باید بگم بله شانس هست! why not?!

آخه طبق تحقیقاتی که من کردم میگن جمعیت افرادیکه داخل آمریکا دنبال بازیگری میرن خیلی زیاده و همشون هم بازیگر نمی شن و تعداد انگشتشماری این شانسو میارن

حالا چه برسه به یه مهاجر؟

راستی اگه من د رحال تحصیل یک رشته ی دیگه بودم آیا آمریکا بهم اجازه ی شرکت تو این کلاس ها رو میده ؟

اگه مثلا توی یک پیشنهاد کاری یا فیلمی بهم بشه میتونم انجامش بدم؟

[N0!$!eRv@mp!eR]

سلام دوست عزیز! چرا که نه؟!؟! مثبت اندیش باشید!
در بعضی از مناطق آمریکا از جمله لس آنجلس و نیویورک مدرسه های Performing arts هست که بازیگری هم جزوشه و برای ورود به این مدرسه ها باید بری شرکت کنی یعنی یه چیزیو اجرا کنی براشون (auditon) که نشون بده استعدادتو بعدم به اون مدرسه وارد میشیو وقتی فارغالتحصیل شدی پیشنهاد هم بهت میدن!

البته اگه واقعا استعداد داشته باشی میتونی بری جاهایی که دنبال یه بازیگر برای فیلمشون میگردن برای مثال Disney chanell (حالا فقط دیسنی نیستا )همیشه سعی داره برای انتخاب بازیگرای فیلماش دنبال آدما و تین ایجرای جدید بگرده و کشفشون کنه به خاطر همین یه سری acting audition گذاشته که بازم باید بری اجرا کنی تا ببینن اونی که میخوان هستی یا نه! خیلی هم زیادن میتونی همین acting audition رو توی گوگل سرچ کنی یه عالمه هست!...
و باید بگم بله شانس هست! why not?!

آخه طبق تحقیقاتی که من کردم میگن جمعیت افرادیکه داخل آمریکا دنبال بازیگری میرن خیلی زیاده و همشون هم بازیگر نمی شن و تعداد انگشتشماری این شانسو میارن

حالا چه برسه به یه مهاجر؟

راستی اگه من د رحال تحصیل یک رشته ی دیگه بودم آیا آمریکا بهم اجازه ی شرکت تو این کلاس ها رو میده ؟

اگه مثلا توی یک پیشنهاد کاری یا فیلمی بهم بشه میتونم انجامش بدم؟

اگه واقعا استعداد داشته باشی میتونی!
چه ربطی داره مهاجر یا غیر مهاجر وقتی استعداد داشته باشیو اونا خوششون بیاد؟! آره اجازه میده!

[ariyan]

سلام دوست عزیز! چرا که نه؟!؟! مثبت اندیش باشید!
در بعضی از مناطق آمریکا از جمله لس آنجلس و نیویورک مدرسه های Performing arts هست که بازیگری هم جزوشه و برای ورود به این مدرسه ها باید بری شرکت کنی یعنی یه چیزیو اجرا کنی براشون (auditon) که نشون بده استعدادتو بعدم به اون مدرسه وارد میشیو وقتی فارغالتحصیل شدی پیشنهاد هم بهت میدن!

البته اگه واقعا استعداد داشته باشی میتونی بری جاهایی که دنبال یه بازیگر برای فیلمشون میگردن برای مثال Disney chanell (حالا فقط دیسنی نیستا )همیشه سعی داره برای انتخاب بازیگرای فیلماش دنبال آدما و تین ایجرای جدید بگرده و کشفشون کنه به خاطر همین یه سری acting audition گذاشته که بازم باید بری اجرا کنی تا ببینن اونی که میخوان هستی یا نه! خیلی هم زیادن میتونی همین acting audition رو توی گوگل سرچ کنی یه عالمه هست!...
و باید بگم بله شانس هست! why not?!

آخه طبق تحقیقاتی که من کردم میگن جمعیت افرادیکه داخل آمریکا دنبال بازیگری میرن خیلی زیاده و همشون هم بازیگر نمی شن و تعداد انگشتشماری این شانسو میارن

حالا چه برسه به یه مهاجر؟

راستی اگه من د رحال تحصیل یک رشته ی دیگه بودم آیا آمریکا بهم اجازه ی شرکت تو این کلاس ها رو میده ؟

اگه مثلا توی یک پیشنهاد کاری یا فیلمی بهم بشه میتونم انجامش بدم؟

اگه واقعا استعداد داشته باشی میتونی!
چه ربطی داره مهاجر یا غیر مهاجر وقتی استعداد داشته باشیو اونا خوششون بیاد؟! آره اجازه میده!

راستشو بخوای من خیلی در مورد بازیگری تحقیق کردم چه تو ایران چه تو خارج از ایران و شاید باور نکنی تعداد افرادی که توی آمریکا میخوان بازیگر بشن فوق العاده زیاده

البته من هیچ وقت ناامید نمیشم ولی میترسم مپلا اگه روزی که مهاجرت کردم و توی آمریکا خواستم دنبال بازیگری برم ........اونجا شرایط اون جوری که فکر میکردم نباشه؟(آخه یه جورایی تمام هدف هام به آمریکا و مهاجرت به هر نحوی ختم میشه)
در ضمن از هزینه های این کلاس ها خیلی میترسم .......که شاید زیاد باشه.

راستش من این تاپیک رو زدم تا اونایی که آمریکا هستن هم بهم یه کمکی بکنن ولی همه یه سرکس میکشنو میرن

---

ببا اونایی که تو آمریکا هستن هم یه کمکی بکنن

[N0!$!eRv@mp!eR]

دوست عزیز هزینه ی این کلاس ها بستگی به این داره که کجای آمریکا زندگی کنی! چون هر جا متفاوته! و کلاس های بازیگری آنلاینی هم هستن که رایگان یاد میدن یا ویدئو های یو..توب و...!

[rasarasa]

دوست عزیز من هی این تاپیک را خواندم و صبر کردم ببینم بقیه چه می گویند و دیدم بقیه دارند فقط روحیه می دهند که شاید در این حرفۀ خاص واقعا جوابگو نباشد.
من در ایران بازیگری خواندم ،بازیگرتئاتر بودم و از نظر علاقه هم فکرنکنم کسی به پای من برسد، در کل دپارتمان نمایش هنرهای زیبا هم همۀ اساتید و دانشجویان، استعداد و سخت کوشی من را تحسین می کردند وکلکسیونی از تندیسها و دیپلم افتخار از جشنواره های دانشجویی دارم.اینها را نمیگویم که بخواهم از خودم تعریف کرده باشم چون حتی گفتنش برایم بیشتر درداور است تا لذتبخش ،فقط من باب بیان میزان علاقه و استعداد گفتم که خیلی از دوستان در جواب شما آنرا شرط لازم و کافی می دانند .
من به مدت 10 سال شرافتمندانه با سیستم مورچه ای در هنر خودم پیش رفتم .مورچه ای پیش رفتم چون می خواستم به خودم ثابت شود که استعداد و علاقه راهگشاست که نبود و جلوی چشمم تمام کسانی که نه استعداد مرا داشتند و نه سخت کوشی مرا و نه تحصیلات آکادمیک مرا ،به واسطۀ فلان کلاس بازیگری و فلان روابطی که بهم زدند کم کم سر از انواع و اقسام فیلمها درآوردند،دوستان هم کلاسیم هم به دلیل همین فضای هر کی به هر کی کم کم از بازیگری بردیدند و به کارهای دیگر مشغول شدند .فقط من و یکی دیگر از دوستانم همچنان ادامه دادیم و نهایت این شد که به اجرا در فلان فستیوال و جشنواره محدود ماندیم ،چون روحیه مان اجازه نمی داد که مدام روابط بهم بزنیم و مجیز گویی کنیم .فیلمسازان محترم هم که بلاخره بازیگرانشان را از دوستان و اشنایان و ... پیدا می کردند و رسما نیازی به ما در دنیای حرفه ایشان ،وجود نداشت. تا اینکه زد و من لاتاری برنده شدم که اگر در ایران می ماندم احتمالا روانۀ تیمارستان می شدم ولی در آمریکا دیگر به دنبال بازیگری نرفتم به دلایل متعدد.
در بازیگری حرف اول را زبان می زند ،خیلی اوقات می شود یک بازیگر خوب یا بد را از آهنگ صدایش و نحوۀ بیانش تشخیص داد، پس اولین مشکل در بازیگری در کشور دیگر مشکل زبان است برای همین بازیگران ایرانی مقیم خارج در بهترین حالت محدود می مانند به بازی در نقشهای خارجی و نزدیک به ملیت خودشان.
حالا از این مشکل هم که بگذریم و خودمان را استثنا فرض کنیم،چیزی که مرا بیش از همه از ادامۀ راه مایوس کرد اینست که آمریکا هم مثل ایران خودمان سرزمین رابطه ها و پارتی بازیست،پس همان سیستمی که مرا در ایران منزجر و دپرس کرده بود و نمی توانستم با آن کنار بیایم اینجا هم برقراراست.
در ضمن اگر یک نگاهی به آگهیهای بازیگری در آمریکا بیندازید در اکثر آنها تاکید شده که نیاز به هیچ تجربه ای وجود ندارد یعنی مثل ایران خودمان تحصیلات در این رشته آنچنان جایگاه خاصی ندارد و از همۀ اینها مهمتر اینکه وقتی زندگینامۀ بازیگران جدیدتر را می خوانی غیر از اکثریتی که با روابط فامیلی آمده اند ،می بینی که بقیه هر کدام مشغول یک کار بی ربط بوده اند و یکهو بخت و اقبال به آنها رو میکند و طی یک حادثه بازیگر می شوند.پس یعنی هیچ لزومی ندارد که آدم تحصیل کرده و با تجربه ای باشی و هر فرد صرفا علاقه مندی می تواند در فلان نقشی که تو برایش عمر و زندگیت را گذاشته ای قرار گیرد.

تمام این قضایا در جهان امروز ،باعث شده که این حرفه روی شانس و رابطه بگردد. من که به مهاجرت به چشم فرصت دوباره برای زندگی نگاه می کنم با تمام علاقۀ چندین ساله و پی گیریم با توجه به تمام مصائبی که در ایران کشیدم دیگر حاضر نیستم روی بقیۀ زندگیم هم قمار کنم و دنبال این کار بروم،کاری که پارامترهای موفقیتش بر اساس آپشنهای متزلزلی مثل شانس و پارتیست و رسما ممکن است با کمی بدشانسی بازندۀ محض این قمار باشی .
البته همیشه هم این آپشن را هم برای خودم دارم که گوشه چشمی به آن داشته باشم چون روی دیگر سکۀ این قمار برنده شدن است ، ولی بین کسی که کل زندگیش را بر اساس قمار بچیند با کسی که از دور دستی برآتش دارد از زمین تا آسمان تفاوت است.حالا شما خودت تصمیم بگیر که تا چه حد حاضری ریسک کنی و فکر اینکه من چون استعداد دارم و باهوشم و سخت کوشم و علاقمند و...را از سرت بیرون کن چون در این رشته برای ورود تا جاییکه من تجربه کرده ام نیازی به این موارد نداری ولی اگر شانس به تو رو کرد و واردش شدی برای حفظ و ارتقای موقعیتت نیاز به موارد اشاره شده مثل استعداد و هوش و... است ولی قدم اول وارد شدن است،وقتی نتوانی وارد شوی حفظ و ارتقای آن معنا ندارد.

البته خیلیها هم هستند که با تحصیلات وارد دنیای حرفه ای بازیگری می شوند که البته با فرمول من، اینها جزو تحصیلکرده های خوش شانسند که باید بیشتر مدیون شانس و یا روابط خود باشتد نه استعدادو مهارتشان. در ضمن مرکز تحصیلی یا آموزشگاه یا دانشگاه می تواند به طور جدی در حالت بدشانسی هم به شما کمک کند و شما را به دنیای حرفه ای وصل کند. نه به این خاطر که به شما خوب آموزش می دهد و از شما بازیگر خیلی خوبی می سازد،بلکه می تواند مورد دیگر رمز موفقیت را برای شما ساپورت کند یعنی پارتی!یک آموزشگاه با کانکشنهای خوب در دنیای حرفه ای می تواند برای شما به عنوان پارتی عمل کند و شما را به جایی که می خواهی برساند .پس به نظر من در پیدا کردن مرکز آموزشی بازیگری معیار را بر روابط قوی آن مرکز با دنیای حرفه ای بگذارید نه سطح آموزشی آن.
اگر درتمام رشته های دنیا جواب 2*2 چهار است در این رشته ممکن است 0 یا 12- یا 20 باشد و هیچ قانونی وجود ندارد.حرفه ای که یک تینجر سیاهپوست بدون هیچ استعداد خاصی با یک معرف قوی و هنر کار گردان تبدیل به نامزد اسکار میشود ،یعنی که در همان آمریکایش هم نمی شود روی هیچ چیزش حساب کرد .حالا شما می پرسی که برای شما شانسی برای بازیگر شدن در آمریکا هست من می گویم :بله اگر شانس و پارتی خوب با شما یار باشد /نخیر اگر خدای استعداد و علاقه هم باشید و شانس با شما یار نباشد و نتوانید روابطی بهم زنید.
موفق باشید

[rasarasa]

سلام
مرسی...واقعا خوب نوشتین!
اما من یه جورایی قانع نشدم...یه سوال دارم :
شما بین بازیگران فیلم 4 شگفت انگیز با بعد از ظهر سگی اختلاف قائلید ؟
اگر هستید پس به نظر من تو راه و روش مطرح شدن باید بازبینی کنید !
البته جسارت نباشه...اون طوری که شما گفتید دپارتمان هنرهای زیبا رو ترکوندین ! برای این که مثالی هم بیارم...سوسن تسلیمی بعد از مهاجرت به سوئد

در سال ۱۹۹۱، و در سومین سال خروج خود از ایران، تئاتر تک‌ نفره "مده‌آ" را به زبان سوئدی اجرا کرد. وی در نخستین کار خود در خارج از کشور، همه نقش‌های آن را با بهره‌گیری از ماسک‌های مختلف اجرا کرد.

من شنیدم از خود سوئدی ها جایزه هم گرفت ( شما دیگه خودتون تا تهش برین ...بیان این ادم باید چقدر قوی باشه !!!)...تازه اصلا در بدو ورودش اصلا زبان بلد نبود و معروفه وقتی وارد سوئد شده بود 100 دلار پول همراه داشته...فقط 100دلار!!!!
مرسی

دوست عزیز یا من بد نوشتم یا شما منظور مرا درست متوجه نشدید منظور من این نیست که یک بازیگر بی استعداد و یک بازیگر بااستعداد فرقی ندارند و کیفیتشان یکیست که حتی کمیتشان هم یکی نیست ،چون بازیگر بی استعداد به مرور محو می شود .
من منظورم ورود به دنیای بازیگرست که هیچ قا عده و قانونی ندارد .من می گویم اگر به واسطۀ نداشتن پارامتر شانس دیده شدن و رابطه نتوانی وارد شوی، استعدادت به درد در کوزه می خوردو فکر نکنید در این رشته همه چیز روال منطقی خود را طی خواهد کرد.
در ضمن سوسن تسلیمی با آن همه دبدبه و کبکه و استعداد الان در جایگاهی که باید باشد است ؟یعنی همین که جایزه گرفت خوشبخت شد؟ چقدر به او پیشنهاد کار می شود؟ چند تا فیلم بازی کرد ؟ او که به بازی در فیلم هم علاقمند بود نبود؟از همۀ اینها که بگذریم اروپا و آمریکا خیلی متفاوت هستند در اروپا سیر منطقی و کلاسیک موفقیت همچنان رعایت می شودو باید پله پله پیش روی. ولی در آمریکا همۀ قواعد شکسته شده تو میتوانی یک شبه از هیچ به همه چیز برسی و برعکس.
ربط سوال شما با جملۀ ترکوندن هنرهای زیبا را نفهمیدم!! قرار نیست این وسط میزان استعداد و علاقۀ من سنجیده شود !!شما می توانید فکر کنید من خنگترین بازیگر هنرهای زیبا بودم، ولی قطعا تمام بازیگرانش خنگ نبودند ولی آخرین کسی که از هنرهای زیبا توانست به جایگاه خوبی در سینما و تئاتر برسد ماهایا پطروسیان بود که او هم دیگر محو شده .می دانید او ورودی چند سال پیش است؟ یعنی در تمام این سالها هیچ استعدادی وارد هنرهای زیبا نشده؟! آنهم با گذراندن هفت خوان رستم برای ورود به این دانشگاه!یعنی همه بی استعداد و بی علاقه بوذه اند؟!!
من حرفم اینست که من و دوستانم یکبار تمام این مسیر را رفته ایم و از نظر من برای ورود به دنیای حرفه ای بازیگری امروزحرف اول را پارتی و شانس می زند ولی کسی ماندگار می شود که استعدادو علاقه دارد.حالا شما من را در دستۀ بی استعدادها و بی علاقه ها بگذارید فرق چندانی در اصل قضیه نمی کند من تجربۀ شخصی خودم و هم دانشگاهیهایم را در دنیای امروز گفتم نه دیروز .که به واسطۀ همین استعداد، در دنیای دیروز سوسن تسلیمی از هنرهای زیبا به همه جا رسید ،چون دیروز همه چیز قاعده و قانون خودش را داشت و اوضاع بازیگری روال منطقی و درستی داشت.و این داستانهایی که از علاقه و استعداد یک بازیگر برای رمز موفقیت می گویند داستان نسل امروز نیست داستان دیروز است. چون برای موفقیت اول باید بتوانی وارد شوی وقتی وارد شدنت به پارامترهای متزلزل بستگی دارد و در شک و شبهه است ،بقیۀ چیزها در اولویت بعدی قرار می گیرند.

[ariyan]

دوست عزیز من هی این تاپیک را خواندم و صبر کردم ببینم بقیه چه می گویند و دیدم بقیه دارند فقط روحیه می دهند که شاید در این حرفۀ خاص واقعا جوابگو نباشد.
من در ایران بازیگری خواندم ،بازیگرتئاتر بودم و از نظر علاقه هم فکرنکنم کسی به پای من برسد، در کل دپارتمان نمایش هنرهای زیبا هم همۀ اساتید و دانشجویان، استعداد و سخت کوشی من را تحسین می کردند وکلکسیونی از تندیسها و دیپلم افتخار از جشنواره های دانشجویی دارم.اینها را نمیگویم که بخواهم از خودم تعریف کرده باشم چون حتی گفتنش برایم بیشتر درداور است تا لذتبخش ،فقط من باب بیان میزان علاقه و استعداد گفتم که خیلی از دوستان در جواب شما آنرا شرط لازم و کافی می دانند .
من به مدت 10 سال شرافتمندانه با سیستم مورچه ای در هنر خودم پیش رفتم .مورچه ای پیش رفتم چون می خواستم به خودم ثابت شود که استعداد و علاقه راهگشاست که نبود و جلوی چشمم تمام کسانی که نه استعداد مرا داشتند و نه سخت کوشی مرا و نه تحصیلات آکادمیک مرا ،به واسطۀ فلان کلاس بازیگری و فلان روابطی که بهم زدند کم کم سر از انواع و اقسام فیلمها درآوردند،دوستان هم کلاسیم هم به دلیل همین فضای هر کی به هر کی کم کم از بازیگری بردیدند و به کارهای دیگر مشغول شدند .فقط من و یکی دیگر از دوستانم همچنان ادامه دادیم و نهایت این شد که به اجرا در فلان فستیوال و جشنواره محدود ماندیم ،چون روحیه مان اجازه نمی داد که مدام روابط بهم بزنیم و مجیز گویی کنیم .فیلمسازان محترم هم که بلاخره بازیگرانشان را از دوستان و اشنایان و ... پیدا می کردند و رسما نیازی به ما در دنیای حرفه ایشان ،وجود نداشت. تا اینکه زد و من لاتاری برنده شدم که اگر در ایران می ماندم احتمالا روانۀ تیمارستان می شدم ولی در آمریکا دیگر به دنبال بازیگری نرفتم به دلایل متعدد.
در بازیگری حرف اول را زبان می زند ،خیلی اوقات می شود یک بازیگر خوب یا بد را از آهنگ صدایش و نحوۀ بیانش تشخیص داد، پس اولین مشکل در بازیگری در کشور دیگر مشکل زبان است برای همین بازیگران ایرانی مقیم خارج در بهترین حالت محدود می مانند به بازی در نقشهای خارجی و نزدیک به ملیت خودشان.
حالا از این مشکل هم که بگذریم و خودمان را استثنا فرض کنیم،چیزی که مرا بیش از همه از ادامۀ راه مایوس کرد اینست که آمریکا هم مثل ایران خودمان سرزمین رابطه ها و پارتی بازیست،پس همان سیستمی که مرا در ایران منزجر و دپرس کرده بود و نمی توانستم با آن کنار بیایم اینجا هم برقراراست.
در ضمن اگر یک نگاهی به آگهیهای بازیگری در آمریکا بیندازید در اکثر آنها تاکید شده که نیاز به هیچ تجربه ای وجود ندارد یعنی مثل ایران خودمان تحصیلات در این رشته آنچنان جایگاه خاصی ندارد و از همۀ اینها مهمتر اینکه وقتی زندگینامۀ بازیگران جدیدتر را می خوانی غیر از اکثریتی که با روابط فامیلی آمده اند ،می بینی که بقیه هر کدام مشغول یک کار بی ربط بوده اند و یکهو بخت و اقبال به آنها رو میکند و طی یک حادثه بازیگر می شوند.پس یعنی هیچ لزومی ندارد که آدم تحصیل کرده و با تجربه ای باشی و هر فرد صرفا علاقه مندی می تواند در فلان نقشی که تو برایش عمر و زندگیت را گذاشته ای قرار گیرد.

تمام این قضایا در جهان امروز ،باعث شده که این حرفه روی شانس و رابطه بگردد. من که به مهاجرت به چشم فرصت دوباره برای زندگی نگاه می کنم با تمام علاقۀ چندین ساله و پی گیریم با توجه به تمام مصائبی که در ایران کشیدم دیگر حاضر نیستم روی بقیۀ زندگیم هم قمار کنم و دنبال این کار بروم،کاری که پارامترهای موفقیتش بر اساس آپشنهای متزلزلی مثل شانس و پارتیست و رسما ممکن است با کمی بدشانسی بازندۀ محض این قمار باشی .
البته همیشه هم این آپشن را هم برای خودم دارم که گوشه چشمی به آن داشته باشم چون روی دیگر سکۀ این قمار برنده شدن است ، ولی بین کسی که کل زندگیش را بر اساس قمار بچیند با کسی که از دور دستی برآتش دارد از زمین تا آسمان تفاوت است.حالا شما خودت تصمیم بگیر که تا چه حد حاضری ریسک کنی و فکر اینکه من چون استعداد دارم و باهوشم و سخت کوشم و علاقمند و...را از سرت بیرون کن چون در این رشته برای ورود تا جاییکه من تجربه کرده ام نیازی به این موارد نداری ولی اگر شانس به تو رو کرد و واردش شدی برای حفظ و ارتقای موقعیتت نیاز به موارد اشاره شده مثل استعداد و هوش و... است ولی قدم اول وارد شدن است،وقتی نتوانی وارد شوی حفظ و ارتقای آن معنا ندارد.

البته خیلیها هم هستند که با تحصیلات وارد دنیای حرفه ای بازیگری می شوند که البته با فرمول من، اینها جزو تحصیلکرده های خوش شانسند که باید بیشتر مدیون شانس و یا روابط خود باشتد نه استعدادو مهارتشان. در ضمن مرکز تحصیلی یا آموزشگاه یا دانشگاه می تواند به طور جدی در حالت بدشانسی هم به شما کمک کند و شما را به دنیای حرفه ای وصل کند. نه به این خاطر که به شما خوب آموزش می دهد و از شما بازیگر خیلی خوبی می سازد،بلکه می تواند مورد دیگر رمز موفقیت را برای شما ساپورت کند یعنی پارتی!یک آموزشگاه با کانکشنهای خوب در دنیای حرفه ای می تواند برای شما به عنوان پارتی عمل کند و شما را به جایی که می خواهی برساند .پس به نظر من در پیدا کردن مرکز آموزشی بازیگری معیار را بر روابط قوی آن مرکز با دنیای حرفه ای بگذارید نه سطح آموزشی آن.
اگر درتمام رشته های دنیا جواب 2*2 چهار است در این رشته ممکن است 0 یا 12- یا 20 باشد و هیچ قانونی وجود ندارد.حرفه ای که یک تینجر سیاهپوست بدون هیچ استعداد خاصی با یک معرف قوی و هنر کار گردان تبدیل به نامزد اسکار میشود ،یعنی که در همان آمریکایش هم نمی شود روی هیچ چیزش حساب کرد .حالا شما می پرسی که برای شما شانسی برای بازیگر شدن در آمریکا هست من می گویم :بله اگر شانس و پارتی خوب با شما یار باشد /نخیر اگر خدای استعداد و علاقه هم باشید و شانس با شما یار نباشد و نتوانید روابطی بهم زنید.
موفق باشید

مرسی

راستش میخواستم بیشتر از خودتون بدونم؟
الان توی آمریکا مشغول به چه کاری هستید؟

یعنی با این همه استعدادی که گفتین از هیچ casting call ی پیشنهادی نداشتین؟حتی یک نقش کوچیک؟

یعنی با این که تو ی آمریکا زندگی میکننین بیانتون و زبانتون با اونا فرق میکنه؟

پس بااین برنامه تمام هدفهامو باید پاک کنم ..........

می خواستم بپورسم دیگه دنبال بازیگری توی آمریکا نیستید .....یعنی اوجا هم پارتی؟

واستون دیگه هیچ شانسی نیست.
حتی واسه یه چنتا کار تبلیغاتی یا مدلی یا یچیزی توی این مایه ها؟

آخه توی شهر لوس آنجلس با این همه فیلم و صنعت فیلم سازی واسه یکی مثل شما با این همه استعداد یک فیلم هم نیست؟ پس وای به حال من که هدفم بازیگری توی هالیوود ......

خیلی دوست دارم از خودتون بپورسم که چیشد قیدشو زدین؟
در ضمن هزینه ها و مشکلات توی آمریا اصلا اجازه ی فکر کردن به بازیگری رو میده؟
وای چقدر سوال تو ذهنمه که می خوام بپرسم

[rasarasa]

راستش میخواستم بیشتر از خودتون بدونم؟
الان توی آمریکا مشغول به چه کاری هستید؟

یعنی با این همه استعدادی که گفتین از هیچ casting call ی پیشنهادی نداشتین؟حتی یک نقش کوچیک؟

یعنی با این که تو ی آمریکا زندگی میکننین بیانتون و زبانتون با اونا فرق میکنه؟

پس بااین برنامه تمام هدفهامو باید پاک کنم ..........

می خواستم بپورسم دیگه دنبال بازیگری توی آمریکا نیستید .....یعنی اوجا هم پارتی؟

واستون دیگه هیچ شانسی نیست.
حتی واسه یه چنتا کار تبلیغاتی یا مدلی یا یچیزی توی این مایه ها؟

آخه توی شهر لوس آنجلس با این همه فیلم و صنعت فیلم سازی واسه یکی مثل شما با این همه استعداد یک فیلم هم نیست؟ پس وای به حال من که هدفم بازیگری توی هالیوود ......

خیلی دوست دارم از خودتون بپورسم که چیشد قیدشو زدین؟
در ضمن هزینه ها و مشکلات توی آمریا اصلا اجازه ی فکر کردن به بازیگری رو میده؟
وای چقدر سوال تو ذهنمه که می خوام بپرسم

من فقط چند ماهیست که در آمریکا زندگی می کنم.
من الان مشغول انجام کارهای گرفتن پذیرش از دانشگاه هستم .اما کلا زمینۀ کاری خودم را عوض کرده ام و میخواهم فیلمسازی بخوانم که کمی مستقل تر و تکنیکی تر به نظر میاید و هرکسی در خیابان نمی تواند جای یک فیلمساز خوب را بگیرد.
من دیگر در اینجا دنبال بازیگری نرفتم که پیشنهادی به من بشود یانه .فقط یک بار به اصرار همسرم سری به یک انستیتوی استعداد یابی زدم آنها چندتا عکس از من گرفتند و گفتند اگر کارگردانی شما را دید و پسندید خبرتان می کنیم ومن اینقدر از محیطش منزجر شدم که دیگر هرگز سراغش نرفتم .

معلومه که بیان وزبانم با آنها فرق می کند مگر کسی که در آمریکا زندگی می کند یکهو معجزه می شود و زبان مادریش از فارسی به انگلیسی تغییر می کند؟! در بهترین حالت شهره آغداشلو را ببینید هنوز به طرز فجیعی لهجه دارد.
البته خوبی آمریکا اینست که خیلی از بازیگرانش لهجه دارند چون مهاجر زیاد است.مثلا پنه لوپه کروز که امسال نامزد اسکار بود گفت بار اول که در آمریکا روی فرش قرمز رفته اصلا انگلیسی بلد نبوده.ولی آیا همه مثل او خوش شانسند؟ شاید شما باشید وبخواهبد روی شانستان برنامه ریزی کنید ولی من دیگر
بریده ام.
شاید شما بازی در فیلم تبلیغاتی و مدلینگ ارضایتان می کند ولی من هربار که از این کارها کنم بیشتر از خودم منزجر می شوم چون دوست ندارم خودم را در حال دست و پا زدن ببینم.اینکه نقش بد و خوب وجود ندارد و بازیگر بد و خوب وجود دارد از نظر من قصۀ دلخوشکنکی بیش نیست که برای ماها درست کرده اند که دلمان را خوش کنند .وقتی نقشی درست کاراکتر سازی نشده باشد و فقط در حد یک حضور باشد خدای بازیگری را هم به راحتی ضایع می کند و همه را از آن فرد دلسرد می کند .منظورم از نقش بد نقش کوتاه نیست نقشهایی است که کاراکتر مشخصی ندارد و هیچ نقطۀ به یاد ماندنی هم در کاراکتر آن تعریف نشده ،که معمولا همین نقشها هم به آدمهای بی پارتی و بی شانس پیشنها می شود .
جالب است که طبق تحقیقات من یک نقش خوب با یک بازیگر متوسط مساوی اجرای خوب و به یاد ماندنی است که خیلی اوقات منجر به دریافت جایزه هم می شود و اگر دفت کنید می بینید که در جشنواره ها اکثرا نقشها هستند که جایزه می گیرند .ولی یک نقش بد که درست شخصیت پردازی نشده با یک خدای بازیگری نتیجه اش فقط ضایع شدن بازیگر است .

نه شما نباید همۀ هدفهایتان را پاک کنید من اینها را گفتم که با چشم بازتر و منطقیتر پیش روید، شاید شما از دارو دستۀ خوش شانسها باشید و شاید مثل من قُد نباشید و راحت تر بتوانید رابطه بهم بزنید ولی من نمی توانم با اهداف دیگری غیر از دوستی خالصانه با کسی رابطه بهم برسانم چون از خودم بدم میاید و همش ته ذهنم درگیر این هستم که لبخندهایم به این آدم تصنعیست ،او خیال می کند که من دارم با او رفاقت می کنم ولی من در ذهنم چیز دیگری می پرورانم و همین مرا اذیت می کند که نمی توانم با او بی شیله پیله باشم.خیلیها این خصلت مزخرف مرا ندارند و به مقاصد کاری ارتباط برقرار می کنند.ولی من با چنین خصلتی هرگز در این دنیای روابط بازیگری، به جایی نمی رسم .
اینها را می گویم که کمی به خودتان فکر کنید ببینید آدم این کارها هستید یا نه؟چقدر بازیگری برایتان اهمیت دارد اگر سرخوردگی شما را به ناامیدی و دپرشن می رساند بهتر است وارد این کار نشوید چون این کار همان اندازه که موفقیت وشهرت و پول ممکن است داشته باشد به همان اندازه هم ممکن است ناراحتیهای روانی به بار آورد. این بستگی مستقیم با خواستۀ شما از این رشته دارد شاید شما با نقشهای کوچک هم شاد باشید ولی برای من که همه چیز را در بهترین حالت ممکن می خواهم و بلند پروازیم تا روی سکوی اسکار هم پرواز می کند سخت است که شاهد دست و پا زدن نا امید خودم در راهی که یکبار آنرا تا ته رفته ام و همه جوره امتحانش کرده ام باشم.
آدم با آدم فرق می کند و چون این کار قاعدۀ خاصی ندارد شاید شما از مشاهیر بازیگری شدید،خدا را چه دیدید! اول روحیۀ خودتان را بسنجید بعد خودتان را درگیر این کار کنید .
اگر بتوانید وارد این کار شوید پول خوبی در آمریکا می گیرید ولی همانطور که بارها گفتم مهم وارد شدن است.
موفق باشید

من قصد آزردن شما رو نداشتم...
.....
ولی خب به نظر من آدم باید خودشو گول بزنه...باور کنید ! من الان مسلما به اینده امید ندارم...اما میتونم بگم به به چه چه عجب هنری !
میتونم کارمو رو دیوار بزارم بگم عجب شاهکاریه !!! چه ایرادی داره !
یه جورایی داستان هنر هم برای ما شد خون جگر...
اگه من باعث ناراحتی شما شدم عذر میخوام !
[quote]

نه دوستم من آزرده خاطر نشدم فقط بازگویی این مسائل برایم کمی سخت است و مثل اینست که یک زخم را دوباره بکاوم.
امیدوارم که روزی شانس در خانۀ همه ما را بزند وبیشتر از آن امیدوارم که دنیای روابط و پارتی بازی برچیده شود که هر کسی بتواند در جایگاه واقعی خود قرار گیرد.به امید چنین روزی ما ههچنان ادامه می دهیم و رویا می بافیم تا کور شود هرآنکه نتواند دید! به سلامتی همۀ رویا پردازان عالم که خودم از اعضای پرو پا قرص آن هستم!

[ariyan]

[quote='ariyan' pid='54014' dateline='1275391138']


راستش میخواستم بیشتر از خودتون بدونم؟
الان توی آمریکا مشغول به چه کاری هستید؟

یعنی با این همه استعدادی که گفتین از هیچ casting call ی پیشنهادی نداشتین؟حتی یک نقش کوچیک؟

یعنی با این که تو ی آمریکا زندگی میکننین بیانتون و زبانتون با اونا فرق میکنه؟

پس بااین برنامه تمام هدفهامو باید پاک کنم ..........

می خواستم بپورسم دیگه دنبال بازیگری توی آمریکا نیستید .....یعنی اوجا هم پارتی؟

واستون دیگه هیچ شانسی نیست.
حتی واسه یه چنتا کار تبلیغاتی یا مدلی یا یچیزی توی این مایه ها؟

آخه توی شهر لوس آنجلس با این همه فیلم و صنعت فیلم سازی واسه یکی مثل شما با این همه استعداد یک فیلم هم نیست؟ پس وای به حال من که هدفم بازیگری توی هالیوود ......

خیلی دوست دارم از خودتون بپورسم که چیشد قیدشو زدین؟
در ضمن هزینه ها و مشکلات توی آمریا اصلا اجازه ی فکر کردن به بازیگری رو میده؟
وای چقدر سوال تو ذهنمه که می خوام بپرسم

من فقط چند ماهیست که در آمریکا زندگی می کنم.
من الان مشغول انجام کارهای گرفتن پذیرش از دانشگاه هستم .اما کلا زمینۀ کاری خودم را عوض کرده ام و میخواهم فیلمسازی بخوانم که کمی مستقل تر و تکنیکی تر به نظر میاید و هرکسی در خیابان نمی تواند جای یک فیلمساز خوب را بگیرد.
من دیگر در اینجا دنبال بازیگری نرفتم که پیشنهادی به من بشود یانه .فقط یک بار به اصرار همسرم سری به یک انستیتوی استعداد یابی زدم آنها چندتا عکس از من گرفتند و گفتند اگر کارگردانی شما را دید و پسندید خبرتان می کنیم ومن اینقدر از محیطش منزجر شدم که دیگر هرگز سراغش نرفتم .

معلومه که بیان وزبانم با آنها فرق می کند مگر کسی که در آمریکا زندگی می کند یکهو معجزه می شود و زبان مادریش از فارسی به انگلیسی تغییر می کند؟! در بهترین حالت شهره آغداشلو را ببینید هنوز به طرز فجیعی لهجه دارد.
البته خوبی آمریکا اینست که خیلی از بازیگرانش لهجه دارند چون مهاجر زیاد است.مثلا پنه لوپه کروز که امسال نامزد اسکار بود گفت بار اول که در آمریکا روی فرش قرمز رفته اصلا انگلیسی بلد نبوده.ولی آیا همه مثل او خوش شانسند؟ شاید شما باشید وبخواهبد روی شانستان برنامه ریزی کنید ولی من دیگر
بریده ام.
شاید شما بازی در فیلم تبلیغاتی و مدلینگ ارضایتان می کند ولی من هربار که از این کارها کنم بیشتر از خودم منزجر می شوم چون دوست ندارم خودم را در حال دست و پا زدن ببینم.اینکه نقش بد و خوب وجود ندارد و بازیگر بد و خوب وجود دارد از نظر من قصۀ دلخوشکنکی بیش نیست که برای ماها درست کرده اند که دلمان را خوش کنند .وقتی نقشی درست کاراکتر سازی نشده باشد و فقط در حد یک حضور باشد خدای بازیگری را هم به راحتی ضایع می کند و همه را از آن فرد دلسرد می کند .منظورم از نقش بد نقش کوتاه نیست نقشهایی است که کاراکتر مشخصی ندارد و هیچ نقطۀ به یاد ماندنی هم در کاراکتر آن تعریف نشده ،که معمولا همین نقشها هم به آدمهای بی پارتی و بی شانس پیشنها می شود .
جالب است که طبق تحقیقات من یک نقش خوب با یک بازیگر متوسط مساوی اجرای خوب و به یاد ماندنی است که خیلی اوقات منجر به دریافت جایزه هم می شود و اگر دفت کنید می بینید که در جشنواره ها اکثرا نقشها هستند که جایزه می گیرند .ولی یک نقش بد که درست شخصیت پردازی نشده با یک خدای بازیگری نتیجه اش فقط ضایع شدن بازیگر است .

نه شما نباید همۀ هدفهایتان را پاک کنید من اینها را گفتم که با چشم بازتر و منطقیتر پیش روید، شاید شما از دارو دستۀ خوش شانسها باشید و شاید مثل من قُد نباشید و راحت تر بتوانید رابطه بهم بزنید ولی من نمی توانم با اهداف دیگری غیر از دوستی خالصانه با کسی رابطه بهم برسانم چون از خودم بدم میاید و همش ته ذهنم درگیر این هستم که لبخندهایم به این آدم تصنعیست ،او خیال می کند که من دارم با او رفاقت می کنم ولی من در ذهنم چیز دیگری می پرورانم و همین مرا اذیت می کند که نمی توانم با او بی شیله پیله باشم.خیلیها این خصلت مزخرف مرا ندارند و به مقاصد کاری ارتباط برقرار می کنند.ولی من با چنین خصلتی هرگز در این دنیای روابط بازیگری، به جایی نمی رسم .
اینها را می گویم که کمی به خودتان فکر کنید ببینید آدم این کارها هستید یا نه؟چقدر بازیگری برایتان اهمیت دارد اگر سرخوردگی شما را به ناامیدی و دپرشن می رساند بهتر است وارد این کار نشوید چون این کار همان اندازه که موفقیت وشهرت و پول ممکن است داشته باشد به همان اندازه هم ممکن است ناراحتیهای روانی به بار آورد. این بستگی مستقیم با خواستۀ شما از این رشته دارد شاید شما با نقشهای کوچک هم شاد باشید ولی برای من که همه چیز را در بهترین حالت ممکن می خواهم و بلند پروازیم تا روی سکوی اسکار هم پرواز می کند سخت است که شاهد دست و پا زدن نا امید خودم در راهی که یکبار آنرا تا ته رفته ام و همه جوره امتحانش کرده ام باشم.
آدم با آدم فرق می کند و چون این کار قاعدۀ خاصی ندارد شاید شما از مشاهیر بازیگری شدید،خدا را چه دیدید! اول روحیۀ خودتان را بسنجید بعد خودتان را درگیر این کار کنید .
اگر بتوانید وارد این کار شوید پول خوبی در آمریکا می گیرید ولی همانطور که بارها گفتم مهم وارد شدن است.
موفق باشید

من قصد آزردن شما رو نداشتم...
.....
ولی خب به نظر من آدم باید خودشو گول بزنه...باور کنید ! من الان مسلما به اینده امید ندارم...اما میتونم بگم به به چه چه عجب هنری !
میتونم کارمو رو دیوار بزارم بگم عجب شاهکاریه !!! چه ایرادی داره !
یه جورایی داستان هنر هم برای ما شد خون جگر...
اگه من باعث ناراحتی شما شدم عذر میخوام !
[quote]

نه دوستم من آزرده خاطر نشدم فقط بازگویی این مسائل برایم کمی سخت است و مثل اینست که یک زخم را دوباره بکاوم.
امیدوارم که روزی شانس در خانۀ همه ما را بزند وبیشتر از آن امیدوارم که دنیای روابط و پارتی بازی برچیده شود که هر کسی بتواند در جایگاه واقعی خود قرار گیرد.به امید چنین روزی ما ههچنان ادامه می دهیم و رویا می بافیم تا کور شود هرآنکه نتواند دید! به سلامتی همۀ رویا پردازان عالم که خودم از اعضای پرو پا قرص آن هستم!
[/quote]
خوب درسته تلاش کردین

ولی بعضی از بازیگرا هم از کار ها و کاراکتر های کوچیک شروع کردن و یواش یواش پله ها رو با صبر پیمودند

شما هم میتونیین اروم اروم پیشرفت کنین

[wushu kung fu]

[quote='rasarasa' pid='54111' dateline='1275417667']


خودم در راهی که یکبار آنرا تا ته رفته ام و همه جوره امتحانش کرده ام باشم.[quote]

دوست عزیز این که میگید شما همه کارو کردید این طور که من متوجه شدم داخل ایران بود نه آمریکا درسته ولی در حالی که تو آمریکا چندان تلاش نکردید آیا این میشه که شما بگید من همه کارو کردم همه می دونیم که ایران با آمریکا خیلی فرق داره