لاتاری برنده شدم. برم آمریکا یا نرم؟

[abloom_ma]

...صحبت هاش مثل اوار روی سرمون خراب شد دیشب تا صبح نخوابیدیم وجواب این همه هزینه هارا رو چیکار کنیم دلسرد شدید شدیم انگیزه مونو از دست دادیم خانومم میگفت کاش نرفته بودیم ترکیه . حالا من این توضیحات رو دادم میخواستم ببینم کسی میتون کمک فکری بکنه ادامه بدیم ندیم. شاید این مطلب من به درد خیلی ها مثل خودم بخوره.ببخشید که زیاد حرف زدم

دوست عزیز شک نکنید که تمام بچه های مهاجر سرا نیز با مشکلات فراوانی جهت این مهاجرت روبرو بوده و خواهند بود....اما همانگونه که دوستان فرمودند برای بدست آوردن این موقعیت باید آماده یکسری مشکلات باشی تا آینده ای خوب را برای فرزندانت بوجود بیاری ....من هم مثل شما دارای دو فرزند هستم و در درجه اول به خاطر آینده تحصیلی و شغلی فرزندانم حاضرم مشکلات را به جان بخرم و این به این معنی نیست که بی گدار به آب بزنم اما میدونم اولش سختی وجود داره...اما من به آینده اش خوش بین هستم....بی شک ما همه ایرانی هستیم و سرزمین خودمون دوست داریم اما در اوضاع کنونی ....شاید بیشتر جای تامل داشته باشه....به هرحال اگه میونی زن و بچه های شما در این شرایط ایران در رفاه هستند و هیچ دغدغه ای در مورد آینده آنها تو ایران نداری بهتر از اینجا تکون نخوری و زندگیت را خراب نکنی چون کسانی که دارند میرن به امید یه زندگی بهتر قصد سفر دارند .....صلاح کار خویش خسروان دانند

---

برای این جو عوض بشه به افتخار دوستمون کپنهاک84 و خانواده محترمش هیپیپ هوراهورا هورررررررررررررررررررررررررررررررا

[StarIR]

سلام
دوستان ما بعد از برنده شدن که همه دوستان به اون اگاهی دارید با چه شور و شوغی پیگیر مراحل لاتاری طی ماه های گذشته بودیم که هزینه زیادی برای ما که چهار نفر بودیم در بر داشت .با این دلار لعنتی وبا این درامد الکی .بگذریم .هفته پیش رفتیم انکارا مصاحبه دادیم عالی بود هیچ نقص پرونده نشد 1500 دلار هزینه مدیکال شد 1320 دلار هم سفارت. خلاصه با هزینه تور هتل حتی غذا هم برای یک هفته با خودمون برده بودیم .چیزی نزدیک به 18 میلیون تومان خرجمون شد و برگشتیم غیر ازاون الافی توی انکارا که اصلا زمان نمیگذشت بچه ها خیلی اذیت شده بودند فقط کارمون شد بود پیاده روی توی بلوار اتاترک اخرش خیلی زجر کشیدیم . هرکس ما رو میدید میگفت نگران نباش میری آمریکا چند ماه کار میکنی جبران میشه .این مقدمات رو گفتم تا دیشب یک اشنائی خوبی توی آمریکا داریم که قرار بود بریم پیشش وکمکمون کنه روزهای اول راهمون بندازه .ایشون پسر دائی با جناق منه.با جناق من کیس ما رو بهش گفته بود. و ایشون با گشاده روئی با این که من تا حالا ندیدمش بنده خدا تقبل کرده بود. دیشب گفتیم یه زنگ بزنیم و خودمونو معرفی بکنیم و شرایط اونجا رو بپرسم . سرتونو درد نیارم . ایشون 15 ساله اونجاست سندیگو. مغازه تعمیر کامپیوتر داره بعد از احوال پرسی و پرسیدن کیس ما و و شرایطش گفت به نظر من نیاید اینجا اینجا مشکلات زیادی پیدا میکنید اول زبان ..گفت حتی اگه تافل رو هم گذروند باشید اینجا طور دیگه ای هست گفت شما باید یک سال اول رو از جیبتون بخورید و حساب و کتاب سر انگشتی کرایه خونه غذا و همه اون چیزهائی که طبیعی هستش والبته ارزون قیمت در محله های معمولی .حدود 3000 دلار در ماه خرج خانواده ما چهار نفر هستش. یعنی این یک سال که از جیبمون بخایم بخوریم به پول ایران در ماه میشه 10500000 تومان برای یک سال میشه126000000 میلیون تومان البته توهمین هین که داریم زبان اونجا میخونیم گفت اگه کارهای نظافت و و برای خانمم بچه داری و این جور کار ها که نیاز شدید به زبان نداره براتون پیدا کنم ماهی 800 دلار میتونید در امد داشته باشید البته خانم من کارشناس روان شناسی ودر محل کار خودش دارای پست بالا و خودمم کارشناس عمران دارم البته به تازگی گرفتم. البته من انتظار ندارم اونجا تا رفتیم فرش قرمز برامون پهن کنند. و تا حدودی میدونستم که چه خبره من سابقه رفتن به دانمارک رو دارم اما خانمم پیله کرده بود که بریم و گوش نمیکرد . این حرفای دوستمون توی آمریکا البته بنا به دوستی و دلسوزی بود میگفت با این ذهنیت بیاین اینجا توی آمریکا حتی برای آمریکا ئیها هم سخته و میگفت توی ایران اگه شرایط خوب و معمولی دارید ودر امد معمولی زندگیتونو نابود نکنید وبا این ذهنیت بیاین.. صحبت هاش مثل اوار روی سرمون خراب شد دیشب تا صبح نخوابیدیم وجواب این همه هزینه هارا رو چیکار کنیم دلسرد شدید شدیم انگیزه مونو از دست دادیم خانومم میگفت کاش نرفته بودیم ترکیه . حالا من این توضیحات رو دادم میخواستم ببینم کسی میتون کمک فکری بکنه ادامه بدیم ندیم. شاید این مطلب من به درد خیلی ها مثل خودم بخوره.ببخشید که زیاد حرف زدم

سلام دوست عزیز
اول از همه به خاطر اینکه مصاحبه تون به خیر و خوشی گذشته بهتون تبریک می گم.
راستش هرکسی از دیدگاه خودش به زندگی نگاه می کنه شاید برای ما که یه زوج جوون هستیم یه شروع تازه می تونه خیلی با ارزش باشه.
من اگه جای شما بودم یه روز وقت می ذاشتم و با همسرم رو یه کاغذ تموم داشته هام تو ایران و رو کاغذ میاوردم و بعد همه ی چیزهایی که ممکن تو آمریکا هم به دست بیاد کنارش می ذاشتم شاید به یه دید بلند مدت نسبت به اینده تون تو ایران و مقایسه اش با آمریکا راحت تر تصمیم بگیرید....
من به شخصه چیزهاای رو که فکر می کنم به دست میاد و می نویسم امیدوارم به کارتون بیاد....
اول از همه آمریکا یکی از پیشرفته ترین کشورهای دنیاست پس من به عنوان یه شهروند می تونم از این تکنولوژی بهره ببرم از تحصیل بگیرید تا مواد غذایی سالم!!!

توی آمریکا با تحقیقاتی که کردم با یکم صرفه جویی و برنامه ریزی خیلی خیلی زودتر از هرجای دیگه ای میشه در زمینه های مالی پیشرفت کرد فقط باید روش صحیحی در پیش گرفت!
تو ایران یه خونه و ماشین معمولی ارزوی 80 درصد جووناست در حالی که تو یه کشوری مثل آمریکا حداقل نیازهای اولیه ات (با برنامه ریزی)خیلی خیلی زودتر از ایران به دست میاد با یکم دقت میشه فهمید یه آمریکایی اگه بخواد می تونه لامبورگینیم به راحتی سوار شه!موضوع ماشین نیست موضوع اینکه با یکم صبر میشه هرچیزیو به دست اورد و خیلی چیزا از مرحله ی ارزو به هدف تبدیل میشن!
شما با پاسپورت آمریکایی بدون ویزا و با ارزش پول بالای اون ها می تونید به بیشتر کشورای دنیا سفر کنید به نظر من این عالی ترین بخششه!دنیا زیر پاتون میاد.
و خیلی چیزهای دیگه....
ما هم مثل شما با خیلی ها صحبت کردیم و می دونیم حداقل سه چهارسال اول روزهای سختی در پیش ولی امید بهبود همیشه وجود داره.فقظ احتیاج به صبر و کمی تلاش داره.
امیدوارم هر تصمیمی که می گیرید براتون لبریز خیر باشه.
همیشه خدابا بنده هاش......!

دوست عزیز به نظر من هرگز تحت تاثیر صحبت های منفی دیگران قرار نگیرید. همین الان افراد زیادی هستند که حاضرند 500 هزار دلار بدن و ویزای آمریکا رو از طریق سرمایه گذاری بگیرن در حالیکه اونم معلوم نیست که بهشون بدن یا نه.
اینکه در ابتدای امر تا جا افتادن متحمل هزینه هایی می شید که با احتساب دلار 3-4 هزار تومان تن و بدن آدم ور می لرزونه جای حرفی نیست اما هر چیزی بهایی داره. اینکه فرزندان شما در آسایش بیشتری نسبت به من و شما زندگی کنن مهمترین دستاوردی هست که این سختی ها رو میشه به امیدش سپری کرد.
من خودم یه مادر تنها با دو فرزند هستم که تنها پشتیبان فرزندانم بعد خداوند هستم و به خاطر اونا بدون هیچ پشتوانه خاصی و با جدیت دنبال کار مهاجرتم هستم. ضمنا این رو هم بگم که بر اساس تجربه ای که شخصا دارم در هر کجای دنیا که باشید نتیجه تلاشتون به مراتب بهتر از ایران خواهد بود.
نترسید و از لذت برنده شدن لاتاری که آرزوی اکثریت مردم دنیاست بهره ببرید. احتمالا همون فامیل باجناغتون هم غبطه می خوره که ایشون با کلی خرج و صرف زمان به اون نقطه از زندگیش رسیده و شما با هزینه و زمان به مراتب کمتر به همچین فرصتی دست خواهید یافت.

[StarIR]

یه مطلب دیگه هم اینجا برای ذلگرمی دوستان اضافه می کنم. من صمیمی ترین دوستم 6-7 سال پیش بر خلاف میلش و به خاطر اینکه همسرش گرین کارت آمریکا رو داشت رفت آمریکا. اونجا وضع مالی اصلا خوبی هم نداشت و بعد مدتی هم از همسرش جدا شد ولی جالبه که الان در نیویورک ! کار خوبی داره و وقتی ایران میاد بعد 10-15 روز از ایران می خواد فرار کنه. من تاریخ مصاحبه ام اسفند ماهه . به من میگه اگه همون اسفند ماه بهت ویزا رو دادن حتی یک ماه هم درنگ نکن. آخه من می خوام تا آخر خرداد در ایران بمونم که بچه هام امتحانشون تموم شه. دوستم میگه حتی اگه بچه ها از مدرسه یه سال یا بیشتر عقب بمونن به مراتب بهتر از اینه که بمونم ایران و این ریسک رو بکنم که تا چند ماه سفرمو تاخیر بندازم.. البته من همون اوایل تابستون می رم و عجله نمی کنم
اینا رو نوشتم که نگرانی ها رو از خودتون ذور کنید. این حرفا رو دوست صمیمی من که یه روز از رفتن به آمریکا متنفر بود به من می زنه.. کسی که اهل زندگی در کشوری جر ایران نبود و تازه اوضاع زندگی در اینجا به این سختی هم نبود

[bayat_r]

سلام
دوستان ما بعد از برنده شدن که همه دوستان به اون اگاهی دارید با چه شور و شوغی پیگیر................

دوست عزیز
همونطور که عمو سعید گفت شرایط برای هر کسی فرق میکند و با یک صحبت و یک مثال منفی نمیشه کلاً قید یک همچین موقعیتی رو زد. خب من هم بگم که سال گذشته دوست من با همین لاتاری رفت و با پول کم و بعد از دو هفته کار گیر آورد با حقوق ماهی 5000 تا و الان بعد از یکسال خونش رو عوض کرده و یک خونه مجهز با ماهی 2500 تا گرفته و از زندگی خیلی راضی هست... پس امیدوار باش و در بدترین شرایط به قول سعید بعد از یکسال با یک سطح زبان عالی و گرین کارت و اعتماد به نفس بیشتر بر میگردی و برای فرزندانت یک گرین کارت به ارث میذاری که یک عمر دعات کنن...
برو و نترس...من مطمئنم موفق میشیم...

[lot2013]

... . این حرفای دوستمون توی آمریکا ....

سلام به همه.
دلم نمی خواد این موضوع اینجا به درازا بکشه اما منو ببخشید ...
ببینید این انجمن مهاجر سرا راجع به مهاجرته، اینجا هم تاپیک کلیرنس، پس اگه ما انجائیم یعنی هممون تصمیمونو یه روزی گفتیم که ثبت نام کردیم، هزینه کردیم، مصاحبه رفتیم، از تموم دلبستگی هامون و دار و ندارمون بریدیم و حالا منتظریم...
پس چه بخوایم و چه نخوایم همینطوری شم وارد بازی شدیم.
مگه می شه همه این کارا رو خود بخودی انجام داده باشیم. ما راجع بهش فک کردیم و بعد تصمیم گرفتیم، حالا بعد از تمام این کارا، بر طبق عادت باز هم داریم
پرس و جو می کنیم که این کار درسته یا نادرست، خوب ما که از یه سرچشمه مطلق و بی اشکال که سوال نمی کنیم که، داریم از یه آدم مثل خودمون که همیشه دانسته هاش نسبی هست پرس و جو می کنیم، بخاطر همین نسبی بودن هست که هیچ انسانی دانا و کامل مطلق نیست، بزارید یه مثال بزنم، اگه شما یه سمت دره باشید و از اون نقطه همه چیزو ببینید برای رفتن به اون طرف دره نگاه می کنید که از اطراف کجا راه داره و از اون راه می رید، در حالیکه ممکنه یه نفر بگه چرا اینهمه راهو دور می زنی، ببین از وسط دره بری رهی نیست تا اون پایین، زودی م ری پایین بعد هم از اون طرف میای بالا، شما هم یه نگاه می کنی ممکنه قبول کنی، اما اگه می شده زاویه دیدتو عوض کنی و حالا از کنار به دره نگاه کنی، می دیدی که این عمق U شکل دره چندین برابر منحنی C شکل دور زدنه، حالا مار و خار و سنگ و بقیه شم ته دره بمونه، از راه خودت، نه سر خوردن و افتادن به ته دره داری و نه بالا اومدن از دیواره بلند و سخت اونو....
از طرف دیگه بخاطر همین نسبی بودن ما همیشه بدنبال یه سنبل و الگو مید گردیم، تا اونو نمونه آینده خودمون یا پیش فرض احتمالی در اثر موفقیت برای خودمون فرض کنیم، اما یادتون باشه اون آدم هم مثل ما نسبیه، مثل اینه که ناخدای کشتی بجای یه فانوس دریایی روی یه صخره محکم، نور چراغی رو دنبال کنه که خودشم شناوره، آیا این ناخدا هر گز به ساحل می رسه؟ شاید اگه چند ماه یا چند سال دیگه از همین آدم بپرسید اونجا چطوره، فقط از خوبیاش براتون بگه چون حالا نسبت به اون زمان دیدگاهش تغییر کرده، نهایتا بجای اینکه نظرات دیگران یا حتی خود دیگران رو ملاک کارامون قرار بدیم، بیاید دیدگاهو عوض کنیم و خودمونو مبدا حرکت قرار بدیم، ببینیم خودمون با همین توانایی ها و داشته هامون الان کجای کاریم، حرکت کنیم و بعد در یک زمان که برای خودمون تعیین کردیم خودمون رو نسبت به قبل بسنجیم، همونطور که دوست عزیزمون Saeedv13 گفتند منهم با نظر ایشون موافقم.

ضمنا اینجا و اونجا نداره شما هر جا که باشید با شناخت امکانات و توانایی هاتون موفق می شوید.
و صد البته که درهر زمانی شما می تونید تصیمیم تازه ای بگیرید، که چه بهتر که از روی شناخت خودتون ازخودتون باشه و وقتی تصمیمی گرفتید در انجام اون ثابت قدم و استوار باشید.
همگی موفق و سلامت باشید.

[usa lover]

سلام
دوستان ما بعد از برنده شدن که همه دوستان به اون اگاهی دارید با چه شور و شوغی پیگیر مراحل لاتاری طی ماه های گذشته بود

دوست عزیز یکی از بستگان همسر من خودش و خانومش با پول پیش خونه 50 متری در یک محله متوسط تهران0 1سال پیش اون هم از طریق راهها ی عیر قا نو نی خودشون رو به آمریکا رسوندن فقط این رو بگم که زمانی که رفتن چیزی در حدود 7 میلیون پول داشتن که بیشترش رو هزینه کردن که به آمریکا رسیدن مدرک هر 2 هم دیپلم بود
تا زمانی که سیتیزن شدن که اجازه آمدن به ایران رو نداشتن
ولی بعد از اون هر سال میان ایران
!-خونه ای که در حال حاضر در لوس آنجلس دارن ماهی 3000$ اجاره میدن
2-ماشینی که سوار می شن والا ما که هنوز ندیدیم نه سوار شدیم ولی تو عکسها دیدیم بی ام و 2013 اگه نباشه 2008 بود
3- ماه گذشته خانومشون اومد ایران و آپارتمانی به مبلغ 500 میلیون در یکی از منطقه های خوب تهران خریداری کرد
خانومشون الان اونجا پرستار هست خودشون نمایندگی یک چیزی مشابه آیس پک داره بی خود نمی گن امریکا کشور فرصت هاست.
فقط اضافه کنم که الان 2 تا دختر13-11 دارن تمام پسرای فامیل از 13 -14 ساله به بالا انواع نقشه ها رو می کشند که این 2 تا در آینده به غلامی قبولشون کنن)
شما ناچار نیستید برای شروع از شهر گرونی مثل سن دیگو شروع کنید
از شهرهای ارزانتر شروع کنید سعی کنید درماههای اول در هزینه ها صرفه جویی کنید و کار هم عار نیست اگر مجبور شید کمی سطح کارمون از کاری که اینجا انجام می دادیم پایین تر باشه قطعا موقتی خواهد بود

[kasrafo]

kopenhak عزیز
به نظر من کسایی که بچه دارن بیشتر باید بفکر اون طفلای معصوم باشن. اونا چه گناهی دارن که ما ازشون یه موقعیت فوق العاده رو بگیریم؟ موقعیتی که چند سال دیگه با چندین برابر این هزینه ها هم نه میتونن نه میتونیم براشون جور کنیم.
تو این بحثا جواب پدی عزیز منو تو این راه مصمم تر کرد:
"میخوام چند سال دیگه بچه هام بگن نور به قبرش بباره "

[ابی هانی]

سلام
دوستان ما بعد از برنده شدن که همه دوستان به اون اگاهی دارید با چه شور و شوغی پیگیر مراحل لاتاری طی ماه های گذشته بودیم که هزینه زیادی برای ما که چهار نفر بودیم در بر داشت ...

ضمن عذرخواهی از مامان سایه و مدیران محترم به جهت اینکه میدونم این مسائل جاش اینجا نیست.اما به جهت حساسیت این قضیه می خواستم مطالبی رو در تایید و تکمیل فرموده های دوستان عرض کنم و امیدوارم که مدیران محترم منو ببخشند و اگه لازم دونستید مطالب رو انتقال بدین
1) دوست عزیزم!شما از هزینه های اونجا گفتی و همه رو از ریال به دلار تبدیل کردی اما از درامدهای اونجا و تبدیل دلار به ریال حرفی نزدی.و اینکه اگه به امید خدا کار پیدا کردی درامدت به نسبت ریال چقدر میتونه خوب باشه
2) دوست گرامی!شما از سختیهای اونجا گفتی اما از آینده بچه هات نگفتی.و دوست شما به شما نگفت که بچه های شما چه آینده روشنی می تونند داشته باشند.از تحصیل گرفته تا کلیه امکانات یک زندگی راحت
3)بزرگوار! مهاجرت همیشه سخت بوده و هست و خواهد بود.حتی اگه از یک شهری تو مملکت خودت بخوای به شهر دیگه هم مهاجرت کنی . اما باید همه نکات مثبت و منفی هجرت رو روی کفه ترازو گذاشت و بعد قیاس کرد.
4)مهاجرت به این کشور شاید سخت و طاقت فرساتر از هرجای دیگه ای باشه.اما شک نکنید در درازمدت بسیار مفیده.تا حالا از خودتون پرسیدین چرا این همه آدمی که رفتند اگه سخت و بد بوده چرا کمتر کسی برگشته؟؟؟
5)دوست خوبم! من خودم بعد از 14 سال شغل دولتی داشتن و شغلهای دیگه ای که هم از لحاظ مدیریتی،اجتماعی و مالی منو ارضا میکنه و یک زندگی اگر نگم بسیار مرفه اما راحت و بدون دغدغه مالی ،با کمال میل این مهاجرت رو می پذیرم.به 1000 دلیل.دلایلی که بعضیهاش رو عمو سعید و دیگر دوستان گفتند.اما هیچ چیزی در این دنیا 100% نیست.خوب مطلق خداست و بد مطلق شیطان.پس باید به گونه ای زندگی کرد که خوب اکثر بود و بد اقل
6) هم قطاری عزیز! همانطوری که عمو سعید و دیگر دوستان گفتند باید دید نگاه شما به زندگی چگونه است.مثلا آیا من (و خانواده) طاقت چندماه سختی رو ارم یا نه؟باید انتظاری که آدم از زندگی داره رو در نظر گرفت.بحث فرش قرمز نیست.اما آیا من میتونم اگه لازم شد سر گرسنه رو بالشت بذارم یا نه؟آیا من میتونم غصه های دوری از پدر و مادر فامیل و دوست وآشنا رو تحمل کنم یا نه؟آیا میشه چند ماه بیکاری و خونه نشینی رو تحمل کرد یا نه؟یکسال بیکاری زمان زیادیه که شاید خیلی اغراق شده باشه.اما شما اگه خیلی پرانتظار نباشین میتونید تو ماههای اول هم یه کار معمولی پیدا کنید .پس نگران این موضوع نباشین.
در پایان پیشنهاد میکنم تاپیک آرش عزیز رو در مورد آمریکا حتما با دقت کامل بخونید.خیلی می ارزه که روش زمان بذارین.فکر کنم بتونه بهتون تو تصمیم گیری کمک کنه.
به امید موفقیت همگان

[hassan1358arab]

kopenhak84 عزیز خیلی ببخشیدا به نظرم اصلا تا 500 کیلومتری این اشنا نری بهتره.چونکه از این اشناها منم داشتم تو واشنگتن که حساب میکرد من باید ماهی 8000 دلار داشته باشم تا چند ماه اول بگذره در صورتیکه خانمش میگفت به حرفش گوش نده و اصلا اینطور نیست.که من کلا قیدشو زدم و سر هواپیما رو چرخوندم طرف لس انجلس.اشنا داریم تا اشنا .

[ali234]

کپنهاک عزیز ما به جای یک نفر با چهار پنج نفر از دوستان و اشنایانمون مشورت کردیم نظرها متفاوته . ولی یک نقطه مشترک بین صحبتهای همشون بود و اون اینکه باید زبانتون خوب باشه تا توی کارپیدا کردن موفق باشید . اینکه گفتند تافل هم داشته باشید زبان اینجا فرق می کنه باید بگم که بله تافلی که فقط روی کاغذ تست بزنی و یا با یک سطح مکالمه ضعیف نمره بیاری درسته به درد زندگی و پیدا کردن کار توی امریکا نمی خوره. اما شما اگر توی کانورسیشن قوی باشی می تونی گلیم خودت رو از آب بکشی بیرون. ما الان معلم خصوصی داریم و تا حدود زیادی راضی هستیم و زبانمون خیلی پیشرفت کرده دقیقا از روزی که برنده شدیم زبان خوندن رو شروع کردیم درسته باید توی محیط باشی تا پیشرفت کنی ولی خب باید اشنایی قبلی هم داشته باشید. همین الان شما به جای افکار ناامید کننده از وقتتون برای خوندن هرچه بیشتر زبان استفاده کنید. موفق باشید.

[roeentan]

به نظر من اگه سرمایتون به اندازه ایه که از کافی بودنش برای استارت مهاجرت و زندگی توی آمریکا اطمینان ندارید برای شروع به ایالتهایی با هزینه زندگی کمتر مثل تگزاس یا آتلانتا یا ... فکر کنید و در آینده به شهر دلخواهتون برید. هرچند ممکنه اونجا هم جابجایی و مهاجرت از ایالتی به ایالت دیگه سخت باشه و برای همیشه همون جایی که از هواپیما پیاده میشید بمونید اما قطعا همونجا هم از ایران خیلی بهتره. و باز هم به نظر من تنها مزیتی که وجود این آشناتون براتون داره اینه که وقتی برسید اونجا میاد فرودگاه دنبالتون و حد اکثر در حد یکی دو هفته برای کارای اولیه راهنماییتون می کنه، که با امید به خدا و تحقیق و پشتکار بیشتر قطعا به تنهایی هم به خوبی از عهدش بر میاید.

[mori5050]

[دوست عزيزخيلي متشكرازراهنمائي شما
يك سوال داشتم شماباكيس **48زمان مصاحبه دراسفندداريداشتباه نمي كنيدبنده باكيس **44درفروردين ابوظبي مصاحبه دارم ممنون اگربنده رانيزمطلع كنيد.
quote='StarIR' pid='268407' dateline='1359202646']
یه مطلب دیگه هم اینجا برای ذلگرمی دوستان اضافه می کنم. من صمیمی ترین دوستم 6-7 سال پیش بر خلاف میلش و به خاطر اینکه همسرش گرین کارت آمریکا رو داشت رفت آمریکا. اونجا وضع مالی اصلا خوبی هم نداشت و بعد مدتی هم از همسرش جدا شد ولی جالبه که الان در نیویورک ! کار خوبی داره و وقتی ایران میاد بعد 10-15 روز از ایران می خواد فرار کنه. من تاریخ مصاحبه ام اسفند ماهه . به من میگه اگه همون اسفند ماه بهت ویزا رو دادن حتی یک ماه هم درنگ نکن. آخه من می خوام تا آخر خرداد در ایران بمونم که بچه هام امتحانشون تموم شه. دوستم میگه حتی اگه بچه ها از مدرسه یه سال یا بیشتر عقب بمونن به مراتب بهتر از اینه که بمونم ایران و این ریسک رو بکنم که تا چند ماه سفرمو تاخیر بندازم.. البته من همون اوایل تابستون می رم و عجله نمی کنم
اینا رو نوشتم که نگرانی ها رو از خودتون ذور کنید. این حرفا رو دوست صمیمی من که یه روز از رفتن به آمریکا متنفر بود به من می زنه.. کسی که اهل زندگی در کشوری جر ایران نبود و تازه اوضاع زندگی در اینجا به این سختی هم نبود
[/quote]

[abas_kashan]

امید بزرگترین سرمایه آدمه

من بشخصه یک سوم پول دوستان دیگر برای رفتن ندارم ولی از قبل قبولی برنامه ریزیمو کردم و تمام مخارجو نوشتم

و یقین رسیدم افرادی که حزن و نا امیدی میارند حسود هستند و یا خودشون در ابتدا موفق نبودن

امید به خدا اول هر کار و و اعتماد بنفس و پشتکار دومین راز موفقیت

[niki shams]

امید بزرگترین سرمایه آدمه

من بشخصه یک سوم پول دوستان دیگر برای رفتن ندارم ولی از قبل قبولی برنامه ریزیمو کردم و تمام مخارجو نوشتم

و یقین رسیدم افرادی که حزن و نا امیدی میارند حسود هستند و یا خودشون در ابتدا موفق نبودن

امید به خدا اول هر کار و و اعتماد بنفس و پشتکار دومین راز موفقیت

خوب مسلمه که بدون برنامه و دست خالی کاری از پیش نمیره من هم موافقم که قبل ثبت نام باید جدی راجبش فکر کرد که در صورت برنده شدن برناممون چیه یا اصلا تواناییشو داریم.من فکر میکنم اگر با هدف و برنامه ریزی پیش بریم مسلما بعد از یه مدت نتیجه اونو خواهیم دید اونم تو کشوری مثل آمریکا.من معتقدم ما ایرانیها میتونیم خیلی زودتر تو کشور های دیگه منجمله آمریکا پیشرفت کنیم چون تو کشوری مثل ایران زندگی کردیم که پوست کلفتمون کرده با این تفاوت که اینجا هر چقدر بدویی بازم عقبی اما اونجا میتونیم از ثمره تلاشمون لذت ببریم.

[kasrafo]

---