اولین سفر به آمريكا برای فعال سازی گرین کارت

[shadi79]

الان داشتم كليرنس ٢٠١٤ رو مي خوندم. از كجا به كجا رسيديم.همون روزها هم مي گفتم هيچ چيزي قابل پيش بيني نيست. شايد رفتيم و نشد!!
اما با همه ي مشكلاتي كه برام پيش اومده باز هم تلاش مي كنم اين شانس تغيير مثبت رو از خودمون نگيرم. البته اميدوارم واقعاً مثبت باشه!! يهو ديديد آنچنان همه چي بهم ريخت كه از ايران پست گذاشتم!! هيچ چيزي قابل پيش بيني نيست ، اما من كوتاه نميام مگر آنجايي كه.....ديگه واقعاً بايد كوتاه بيام!!
شرايط من شبيه بازماندگان از لاتاري شده......راستي آيا پشيمون شديد از اومدن؟ واسه من سخته اما پشيمون نيستم ، اينم يه بخش از زندگيمه كه بايد تجربه اش مي كردم . فقط اميدوارم پام گرون در نياد!

قصه گوی عزیز همیشه اولش سخته ولی کم کم درست می شه مثل همه بار اولهایی که توی زندگی تجربش می کنیم

[aghamilad]

سلام دوستان.
من یه بلیط میخوام بگیرم که 3.5 ساعت توی نیویورک توقف داره.
آیا برای کارای مهاجرتی کافی هست یا خیر.
باتشکر

سلام
بله کافیه کافیه حتی میشه گفت کمی زیاد هم هست
موفق باشید

[bahreini.ehsan]

سلام دوستان.
من یه بلیط میخوام بگیرم که 3.5 ساعت توی نیویورک توقف داره.
آیا برای کارای مهاجرتی کافی هست یا خیر.
باتشکر

سلام
بله کافیه کافیه حتی میشه گفت کمی زیاد هم هست
موفق باشید

آخه توی همین تاپیک برای 2015 بحث بود که شاید کافی نباشه! دوستانی که تجربه فرودگاه جان اف کندی رو دارن، از شما چقدر کارای مهاجرتی طول کشید؟

[Vahid2014]

امروز براى تجديد خاطره يه سر به منتظرسرا٢٠١٤ زدم واقعا جاىsoli asali توى همه تاپيكها خاليه حيف شد سولى ويزا نگرفت گفتم يه يادى ازش كرده باشم خيلى پارسال زحمت كشيدوبراى بچه ها هورا كشيد
سولى جان دوست داريم هرجاهستى روزگار بكامت باشه
يه زحمت هم بكش وترمز منتظرسراراهم بكش داره روزهاى انتظار بعضيها ٤ رقمى ميشه

[sun2000]

سلام نمیدونم در این تاپیک از دوستان ۲۰۱۴کسی هست که در ابتدای ورود به امریکا بچشون بدنیا بیاد؟از نظر بیمه ازشون سوال دارم لطفا اکر اطلاع دارید خصوصی به من اطلاع بدید؟یا هرکس که در مورد بیمه و هزینه بیمارستان میدونه
ممنون میشم از اهنماییتون

[مامان خانم]

الان داشتم كليرنس ٢٠١٤ رو مي خوندم. از كجا به كجا رسيديم.همون روزها هم مي گفتم هيچ چيزي قابل پيش بيني نيست. شايد رفتيم و نشد!!
اما با همه ي مشكلاتي كه برام پيش اومده باز هم تلاش مي كنم اين شانس تغيير مثبت رو از خودمون نگيرم. البته اميدوارم واقعاً مثبت باشه!! يهو ديديد آنچنان همه چي بهم ريخت كه از ايران پست گذاشتم!! هيچ چيزي قابل پيش بيني نيست ، اما من كوتاه نميام مگر آنجايي كه.....ديگه واقعاً بايد كوتاه بيام!!
شرايط من شبيه بازماندگان از لاتاري شده......راستي آيا پشيمون شديد از اومدن؟ واسه من سخته اما پشيمون نيستم ، اينم يه بخش از زندگيمه كه بايد تجربه اش مي كردم . فقط اميدوارم پام گرون در نياد!

سلام دوست عزیزم
یادته برای همه دعا می کردی الان این پستت را خواندم انگار منتظر یک تلنگر بودم که برگردم به عقب حتی اشکهام هم توی چشمهام جمع شد اما تو عزیز ترین و امیدوارترین بودی بین ما
بانوی قصه ها سخته چرا دروغ بگوییم به خودمان که نمیتوانیم دروغ بگوییم
چند وقت پیش مریض شدم توی حالت مریضی ارزو میکردم از خواب بلند شوم و توی ایران باشم اما چه بگویم ان طرف هم فقط اخبار نا امیدی خشک سالی الودگی و .... این چیزهاست که پایبندم می کنه پایبند اینده بچه هایی که سرنوشتشان به من وصل شده
خیلی از برنامه های ما هم درست نشد جالبه با همسرم تا امروز کار مورد علاقه امان را پیدا نکردیم برعکس من که اصلا برای هیچ کار تمام وقتی هنوز مصاحبه نداشتم همسرم مدام در حال مصاحبه شدن است ان هم چی برای ترم پاییز کلا دیگه منتظر هیچ چیز نیستم اما یک جور عجیبی امیدوارم
همه می گویند باید صبر کرد خوب صبر می کنیم تنها قسمت عالی ماجرا بچه هایم هستند که در مدرسه غوغا کرده اند همین تا حدودی باعث دلگرمی هردو ما است
اما دلم می خواهد امشب به شیوه خودت برایت دعا کنم به شیوه قصه گو عزیزم
* با ارزوی صبر و خبرهای خوش و فردای زیبا برای *
قصه گو عزیزم
Reza noruzi
Shadi 79
Farshad varaste
Jojo hami
M saber
aaraam
حاجی واشنگتن
رضا۲۰۱۵
وتمامی دوستان گل و همسفران ۲۰۱۴ من پاینده و امیدوار باشید
با امید مامان خانم

[mpas89]

سلام قصه گوی گرامی
این مطلب آخری که نوشته بودید یک مقدار نگران کننده و مبهم بود
من هم مثل شما قبول شده لاتاری ۲۰۱۴ هستم که گرین کارت رو گرفتیم و بعد ۴۵ روز با خانواده برگشتیم ایران ، البته از اول هدفمون همین بود . من با اینک دو خواهرم بیش از ۳۰ ساله که در بستن ساکن و سیتی زن هستند ولی هنوز برای مهاجرت و زندگی و آینده نگرانی دارم .
با توجه به فعالیتون خوب شما و روحیه بالاتون انتظار چنین مطلبی رو نداشتم و اگه امکانش هست می خواستم که علت نگرانی و احتمال تصمیم به بازگشت رو بدونم شاید ما هم که قصد داریم تا چند ما دیگه برای مهاجرت بیاییم ، از تجربه شما استفاده کنیم. شما ماشااله بمب انرژی تالار هستین و خواهید بود .
با آرزوی سلامتی و شادکامی و موفقیت در تمام مراحل زندگی برای شما
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
سلام دوست خوبم،اينقدر تعريف داديد كه همه چي يادم رفت!!! ممنونم.
اولاً كه بعله! بايد نگران باشيد، نگراني هميشه چيز بدي نيست، شما رو به موقعيت هوشيارتر مي كنه ، حقيقتش مسئله اينه كه همسرم نتونست مرخصيش رو تمديد كنه، از طرفي ما هنوز جرأت نمي كنيم پل هاي پشت سرمون رو خراب كنيم، از طرف من اين رو به همه بگيد كه بزرگترين اشتباه همينه، بايد يه درامد يا يه پس انداز عالي توي ايران باقي بمونه، كار مرتبط با رشته ي آدم اينجا به ( خيلي خيلي خيلي ....) سختي به دست مياد. و بخصوص اگه قرار باشه من به عنوان يك زن سر كار برم ولي براي همسرم كاري نباشه! اصلا همچين چيزي با خلق و خوي إيراني ها سازگاري نداره. جايي رو كه كار مي كنم به خواب هم نميديدم، و اين رو يه هديه ي بزرگ از طرف خداوند ميدونم، ولي حاضر نيستم بدون همسرم اينجا بمونم مگر با دعاي خير شما بتونه پرونده ي باز نشستگي زودتر از موعد رو به سر انجام برسونه.
اگر صلاح دونستيد جوابم رو كپي پيست كنيد بلكه صحبت هام مفيد باشه!!
موفق باشيد.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
قصه گوی گرامی ، ممنون از پاسخ صادقانه شما . من براتون آرزو می کنم که خداوند هر چی خیره ومصلحت هست سر راهتون قرار بده.
کاملا با صحبت های شما موافقم ، امیدوارم که همه ما آگاهانه و با شناخت قدم در راه مهاجرت بگذاریم .

[farshad varaste]

سلام
راستش با اینکه باید ساعت پنج صبح نشده برای رفتن سرکار بیار شم، ولی دلم نیومد راجع به این بحث مطلب ننویسم.
شاید این حرفا بیشتر بدرد تاپیک کلیرنس 2015 بخوره تا اینجا، ولی بهرحال هستن دوستانیکه میان این تاپیک سر میزنن یا دوستانی مثل mpas89 که هنوز تصمیم قطعی به مهاجرت نگرفتن. دوستان بزرگترین مشکل برای ما مهاجرین در اینجا برای پیدا کردن کار سه چیز هست: اول زبان دوم سابقه کار و سوم که مهمتر هست داشتن حال و هوای ایرانه. اگر میخواید اینجا موفق باشید و کار خوب پیدا کنید دنبال یاد گرفتن زبان باشید. سابقه کار رو نمیشه کاریش کرد و اکثرا به شما اطمینان میکنن و حرفاتون رو راجع به سابقه و مهارتهاتون باور میکنن ولی بمحض اینکه بدردشون نخوری بیرونت میکنن. و مسئله مهمتر از اینها اینه که باید چند وقتی القاب و عنوانهای ایرانتو فراموش کنی، حداقل برای دو سال. شما اگه مهندس باشید یا اصلا دکتر باشید حداقل دو سال طول میکشه که بتونید از مدرکتون اینجا استفاده کنید اون هم مستلزم اینه که یه پلان برای خودتون تعریف کنید و طبق اون پیش برید.
دوستان عزیزی که اینجا هستن لازمه بدونن کار کردن توی آمریکا ارزش حساب میشه. کار کردن نه اینکه چه کاری کردن. بخدا من خانمی رو در فرد مایر دیدم که با افتخار و لبخندی بر لب داشت دستشویی ها رو میشست و از چهرش میشد فهمید که اصلا براش مهم نیست که چکار میکنه. و همون قدر که کار ارزش حساب میشه بیکاری بد و زنندست و آدم بیکار رو چه زن باشه چه مرد باشه چه نوجوان به سن قانونی رسیده، به چشم انگل میبینن و حاضر نیستن به هیچ قیمتی بیکار باشن. اینجا کار زیاده ولی شاید اولش کار خوب و مناسبی نشه پیدا کرد البته مناسب از نظر ما که دلمون میخواد راه بریم یا پشت میز بشینیم و از در و دیوار واسمون پول بباره و طبیعیه که تا وقتی اینجا جا نیوفتیم و راه و چاه رو نشناسیم نمیتونیم کار صددرصد باب میلمون رو گیر بیاریم. ولی مطمئنم که میشه و ما ایرانیها واقعا نخبه هستیم( مخصوصا من (: ) و هرجا بریم موفقیت دنبالمون میاد نه اینکه ما دنبالش بریم و اینکه میگم میشه یعنی که باید بشه و اصلا اومدیم که بشه و خواهشا برای یک ثانیه هم به اینکه نمیشه فکر نکنید.
در پناه حق

[goliii]

سلام
راستش با اینکه باید ساعت پنج صبح نشده برای رفتن سرکار بیار شم، ولی دلم نیومد راجع به این بحث مطلب ننویسم.
شاید این حرفا بیشتر بدرد تاپیک کلیرنس 2015 بخوره تا اینجا، ولی بهرحال هستن دوستانیکه میان این تاپیک سر میزنن یا دوستانی مثل mpas89 که هنوز تصمیم قطعی به مهاجرت نگرفتن. دوستان بزرگترین مشکل برای ما مهاجرین در اینجا برای پیدا کردن کار سه چیز هست: اول زبان دوم سابقه کار و سوم که مهمتر هست داشتن حال و هوای ایرانه. اگر میخواید اینجا موفق باشید و کار خوب پیدا کنید دنبال یاد گرفتن زبان باشید. سابقه کار رو نمیشه کاریش کرد و اکثرا به شما اطمینان میکنن و حرفاتون رو راجع به سابقه و مهارتهاتون باور میکنن ولی بمحض اینکه بدردشون نخوری بیرونت میکنن. و مسئله مهمتر از اینها اینه که باید چند وقتی القاب و عنوانهای ایرانتو فراموش کنی، حداقل برای دو سال. شما اگه مهندس باشید یا اصلا دکتر باشید حداقل دو سال طول میکشه که بتونید از مدرکتون اینجا استفاده کنید اون هم مستلزم اینه که یه پلان برای خودتون تعریف کنید و طبق اون پیش برید.
دوستان عزیزی که اینجا هستن لازمه بدونن کار کردن توی آمریکا ارزش حساب میشه. کار کردن نه اینکه چه کاری کردن. بخدا من خانمی رو در فرد مایر دیدم که با افتخار و لبخندی بر لب داشت دستشویی ها رو میشست و از چهرش میشد فهمید که اصلا براش مهم نیست که چکار میکنه. و همون قدر که کار ارزش حساب میشه بیکاری بد و زنندست و آدم بیکار رو چه زن باشه چه مرد باشه چه نوجوان به سن قانونی رسیده، به چشم انگل میبینن و حاضر نیستن به هیچ قیمتی بیکار باشن. اینجا کار زیاده ولی شاید اولش کار خوب و مناسبی نشه پیدا کرد البته مناسب از نظر ما که دلمون میخواد راه بریم یا پشت میز بشینیم و از در و دیوار واسمون پول بباره و طبیعیه که تا وقتی اینجا جا نیوفتیم و راه و چاه رو نشناسیم نمیتونیم کار صددرصد باب میلمون رو گیر بیاریم. ولی مطمئنم که میشه و ما ایرانیها واقعا نخبه هستیم( مخصوصا من (: ) و هرجا بریم موفقیت دنبالمون میاد نه اینکه ما دنبالش بریم و اینکه میگم میشه یعنی که باید بشه و اصلا اومدیم که بشه و خواهشا برای یک ثانیه هم به اینکه نمیشه فکر نکنید.
در پناه حق

در پی صحبتهای شما بگم که اون روز یکی از شبکه ها داشت اوباما رو نشون میداد و هیستوری میداد که قبل از ریاست چقدر کارهای پایین انجام داده البته از نظر ما ایرانی ها مثلا گارسون بوده یه مدت باغبون بوده یعنی حتی اوباما هم اونجا با اینکه مال اونجا بوده یهویی صبح پانشده بهش بگن بیا اینهم ریاست من به این معتقدم که تا زمانی که فکر ایران هستیم که مثلا ما اونجا این بودیم و اون بودیم در هیچ جای دنیا به هیچ چیزی نمیرسیم چون در ناخوداگاه ذهنمون داریم دوباره ایران رو طلب میکینم و کائنات مطمئن باشید که هرچه را در ناخوداگاه ذهن شما هست رو واستون براورده میکنه پس ایران رو از ذهنتون پاک کنید فقط واسه یه مسافرت چند روزه بهش نگاه کنید از لحظه به لحظه زندگیتون لذت ببرید حتی اگه مشکلات بسیار باشه که به نظرمن همیشه یه سری مشکلات هست تا ادم قدر لحظه های خوبش رو بهتر بفهمه بهرحال امیدوارم که پشیمونی واسه هیچ کس نباشه واسه بچه های مهاجرسرا هم نباشه به امید داشتن روزهای هرچه بهتر در ینگه دنیا

[قصه گو]

ميشه آقا فرشاد ، ميشه ، اگه خانواده با هم يك دل و يك دين باشن ميشه، چرا كه نه؟ توي اين راه بايد كمك حال هم باشيم.همونطور كه توي تاپيك جا ماندگان لاتاري گوشزد كردم ، فكر نكنن اين نيمه ي گم شده اومده اينجا داره خوش مي گذرونه، دنبال راه حله كه اون يكي نيمه رو بياره! كه يه زندگي جديد و خوشگل اينجا راه بندازن. به هر حال منتظر گذر زمان ميمونم، چون فعلاً كاري از دست من برنمياد جز دعا.
تاپيك پارسال رو كه خوندم رسيدم به صفحاتي كه من و ندا و خانم شما متوجه شديم كه جز پروسه ي كليرنس نبوديم، و چقدر خوب و شيرين بود شادي نهفته در يكايك اون پست ها.

[قصه گو]

در مورد زبان يه چيز جالب بگم، با هر كس غير آمريكايي تا دو ساعت ميتونم حرف بزنم ، اما با يه آمريكايي.....هر چه طي اين ساليان عمر ياد گرفتم مي پره، اگه گوشم هنر كنه و از روي شواهد متوجه بشه طرف چي ميخواد، دو كلمه ي مشابه ( نه درست. ) ، مي گم و اون بيچاره باهاش جمله ميسازه. اصلا لهجه اشون رو نمي فهمم. اگه بالا دستيم ايراني نبود تا حالا اخراج شده بودم، بيچاره ها خيلي باهام حوصله مي كنن!!

[aghamilad]

دوستان من الان برادرم حدود 1 سالی هست ترکیه زندگی میکنه و تاحالا 2 بار رفتم پیشش یک بار برای توریستی و یکبار هم برای مصاحبه و تقریبا با شرایط مهاجرت و بهتر بگم با شرایط سخت مهاجرت اشنا شدم اینکه برادرم در ایران مهندس بود و الان اونجا کارگره بسیار منا نگران میکنه که منی که تازه 1 ماه هست درسم تموم شد و تجربه انچنانی ندارم و با اندکی دانستن زبان که تازه الان به صورت کاملا فرشده دارم کلاس میزم اونجا باید چیکارکنم؟ من در ایران راحت میتونم پول در بیارم بدونه نیاز به انجام کارهای سنگین البته با توجه به رشته معماری که خوندم و تقریبا کار خانوادگیمون هست . شما دوستان متاهل یک حسنی که دارید اینکه میدونید یکی پا به پاتون هست و هرجور حساب کنید دو نفر خیلی بهتر از یک نفر هست و لااقل دلتنگیهاتون بسیار کمتر به چشم میاد تا ما مجردها . خلاصه بگم کلی با خودم کلنجار رفتم و به این نتیجه رسیدم برم اونجا یه 2 ماه بمونم و پاس سفید بگیرم و برگردم تا هم بتونم توی این 2 ماه به شرایط و نیازهای اونجا اشنا بشم تا زمانی که به ایران برمیگردم بتونم طبق چیزی که در امریکا دیدم برم دنبال تجربه کسب کردن و در این دو سالی که در ایران هستم بتونم اندوخته ای برای خودم درست کنم تا شاید هنگام برگشت به امریکا بتونم با خیال راحت برگردم و هم اینکه شاید هم کار برادرم هم درست بشه و با هم بریم امریکا . به نظر شما دوستان با تجربه تصمیم درست و منطقی هست؟
ببخشید که سرتون را درد اوردم . با ارزوی بهترینها

[jojo_hami]

دوستان من الان برادرم حدود 1 سالی هست ترکیه زندگی میکنه و تاحالا 2 بار رفتم پیشش یک بار برای توریستی و یکبار هم برای مصاحبه و تقریبا با شرایط مهاجرت و بهتر بگم با شرایط سخت مهاجرت اشنا شدم اینکه برادرم در ایران مهندس بود و الان اونجا کارگره بسیار منا نگران میکنه که منی که تازه 1 ماه هست درسم تموم شد و تجربه انچنانی ندارم و با اندکی دانستن زبان که تازه الان به صورت کاملا فرشده دارم کلاس میزم اونجا باید چیکارکنم؟ من در ایران راحت میتونم پول در بیارم بدونه نیاز به انجام کارهای سنگین البته با توجه به رشته معماری که خوندم و تقریبا کار خانوادگیمون هست . شما دوستان متاهل یک حسنی که دارید اینکه میدونید یکی پا به پاتون هست و هرجور حساب کنید دو نفر خیلی بهتر از یک نفر هست و لااقل دلتنگیهاتون بسیار کمتر به چشم میاد تا ما مجردها . خلاصه بگم کلی با خودم کلنجار رفتم و به این نتیجه رسیدم برم اونجا یه 2 ماه بمونم و پاس سفید بگیرم و برگردم تا هم بتونم توی این 2 ماه به شرایط و نیازهای اونجا اشنا بشم تا زمانی که به ایران برمیگردم بتونم طبق چیزی که در آمریکا دیدم برم دنبال تجربه کسب کردن و در این دو سالی که در ایران هستم بتونم اندوخته ای برای خودم درست کنم تا شاید هنگام برگشت به آمریکا بتونم با خیال راحت برگردم و هم اینکه شاید هم کار برادرم هم درست بشه و با هم بریم آمریکا . به نظر شما دوستان با تجربه تصمیم درست و منطقی هست؟
ببخشید که سرتون را درد اوردم . با ارزوی بهترینها

به نظر من کاملا تصمیم درستیه

[farshad varaste]

دوستان من الان برادرم حدود 1 سالی هست ترکیه زندگی میکنه و تاحالا 2 بار رفتم پیشش یک بار برای توریستی و یکبار هم برای مصاحبه و تقریبا با شرایط مهاجرت و بهتر بگم با شرایط سخت مهاجرت اشنا شدم اینکه برادرم در ایران مهندس بود و الان اونجا کارگره بسیار منا نگران میکنه که منی که تازه 1 ماه هست درسم تموم شد و تجربه انچنانی ندارم و با اندکی دانستن زبان که تازه الان به صورت کاملا فرشده دارم کلاس میزم اونجا باید چیکارکنم؟ من در ایران راحت میتونم پول در بیارم بدونه نیاز به انجام کارهای سنگین البته با توجه به رشته معماری که خوندم و تقریبا کار خانوادگیمون هست . شما دوستان متاهل یک حسنی که دارید اینکه میدونید یکی پا به پاتون هست و هرجور حساب کنید دو نفر خیلی بهتر از یک نفر هست و لااقل دلتنگیهاتون بسیار کمتر به چشم میاد تا ما مجردها . خلاصه بگم کلی با خودم کلنجار رفتم و به این نتیجه رسیدم برم اونجا یه 2 ماه بمونم و پاس سفید بگیرم و برگردم تا هم بتونم توی این 2 ماه به شرایط و نیازهای اونجا اشنا بشم تا زمانی که به ایران برمیگردم بتونم طبق چیزی که در آمریکا دیدم برم دنبال تجربه کسب کردن و در این دو سالی که در ایران هستم بتونم اندوخته ای برای خودم درست کنم تا شاید هنگام برگشت به آمریکا بتونم با خیال راحت برگردم و هم اینکه شاید هم کار برادرم هم درست بشه و با هم بریم آمریکا . به نظر شما دوستان با تجربه تصمیم درست و منطقی هست؟
ببخشید که سرتون را درد اوردم . با ارزوی بهترینها

میلاد جان این نظر شخصی منه شاید نظر بقیه و یا شرایط شما فرق داشته باشه، بنظر من مهاجرت برای ما مثل این میمونه که یه دونه ای رو از ایران برداری ببری مثلا توی آمریکا بکاری، طبیعتا نمیشه و نباید جابجاش کرد تا بمونه و ریشه بگیره حالا شما بفرض دو ماه یا اصلا شش ماه اومدی و دو سال هم برگشتی ایران چیزی برات تغییر نمیکنه و تا اینجا ثابت نشی و توی این راه قدم نزاری نمیتونی بفهمی چه خبره.
امیدوارم هر تصمیمی میگیری بهترینها در انتظارت باشه

[مامان خانم]

دوستان عزیزی که ان طرف سال کار کرده اید هر چند کم سعی کنید فرم های مالیاتی را پر کنید در تمام کتابخانه ها مراکزی که مشاوره رایگان میدهند را به شما معرفی میکنند کلا برای ما که درامد چندانی نداشتیم عالی است چون چک مبلغ کسر شده را برایمان میفرستند موفق باشید