غربت من و تو ... غربت تو و من

[arshida]

سعدیا «حب وطن» گرچه حدیثی است صحیح نتوان مُرد به سختی که من اینجا زادم

[Zoso]

بعد از این همه مدت برگشتم که بگم سه ماه اول چون من توی این شهر هیچ کسی رو نداشتم خیلی بد گذشت...خیلی خیلی بد. اما الان که کالج در شرف شروع شدن و سرم شلوغ شده خیلی وضعم بهتر شده و اصولا فکر وطن مطن از سرم رفته بیرون!
فقط اینجا کار نیست. حتی اگه بخوای برای مک دونالد زمین شوری هم بکنی کار نیست.

[arvin2000]

غربت یعنی ضربه خوردن از کشور خودت

[mohammad.maleki]

دیگه زندگی داره اینجا سخت میشه خیلی سخت
شاید غربت سخت باشه ولی به سختی عذاب اینجا نیست
خیلی ها میخوان بمونن و اینجا رو بسازن ولی در شرایط فعلی نمیشه چیزی رو ساخت نمیشه !!!

[dreamer60]

می پرسی از من
اهل کجايم؟
من کولی ام
من دوره گردم.
پرورده ی اندوه و دردم .

بر نقشه ی دنيا نظر کن
با يک نظر از مرز کشورها گذر کن
بی شک نيابی سرزمينی
کانجا نباشد در به در هم ميهن من ...

((شادروان ژاله اصفهانی))

[mohammad.maleki]

همه چیز از جایی شروع شد که می خواستم بیشتر بدانم. کندن و رفتن سخت است و به وضوح صدای ریشه هایی که شکسته می شوند را در اعماق قلبم می شنوم. سفری را آغاز خواهم کرد به ناشناخته ترین بخش زندگیم. سفر به تنهایی.... قرار است اینجا به قولی که به یک استاد داده ام عمل کنم و بنویسم چه چیز این غرب صنعتی با شرق عاشق ما تفاوت دارد. زندگی در خارج از ایران دریچه ای است از یک قلب ایرانی به سرزمینی سرد در انتهای غرب. من عاشق فضا هستم و قبل از آن عاشق خانواده ام. من عاشق وطنم هستم و قبل از آن عاشق سیاره آبی رنگی که داریم با تمام قدرت تخریبش میکنیم. من عاشق برنامه نویسی هستم و قبل از آن عاشق راندن در جاده ای بی انتها. من محمد هستم

[فردا]

ای بابا من که خودم حالم خرابه...نوشته های اینجا رو هم که خوندم دیگه....
فکر نکنم هیچ ملتی مثل ما با اینکه خونه پدریش ثروتمند و دوست داشتنیه به روزگاری افتاده باشه که پیه ترک وطن به تنش بماله...
هرچند که......... از ماست که بر ماست !

[الهه سابق]

من هنوز نزفتم. یعنی کارم هنوز درست نشده که برم. حس بدیه. از یه طرف میخوام هرچی زودتر با همسرم باشم، از یه طرف...
وای خدا! هنوز چندماه مونده تا برم ولی دارم دیوونه میشم.
فقط میتونم بگم لحظه لحظه اینجا رو با تمام وجودم دارم میبلعم.
صبح که از خواب پا میشم و خودمو توی تخت خودمو اتاق خودم میبینم، یه لرزش شیرین توی وجودم میفته. وقتی مامان و بابامو میبینم، وقتی توی خیابونای تهران راه میرم، وقتی از پنجره آشپزخونه کوچه رو میبینم، دلم میخواد برمو کف کوچه رو ببوسم، آخه خاک وطنمه، خاک خونمه، مال خودمه.
تو خونه ما فقط مامانم روزه میگیره، ولی من عاشق افطاریم و لحظه های قبل و بعدش، آخه یاد بچگیام میفتم، اونموقع که کوچولو بودمو روزه کله گنجیشکی میگرفتم. چون عاشق افطارم هر شب با مامانم افطار میکنم. همه خونواده با مامانم افطار میکنیم. بهترین لحظه است.
وقتی دم افطار میزنم تلوزیون ایران و دعای قبل از افطارو میشنوم، وقتی مامانم سفره افطاری میندازه و بوی نون سنگک تازه و چایی و زولبیا به مشامم میخوره، وقتی سریالای مسخره ماه رمضون تلوزیون ایرانو میبینم، وقتی ..... دلم نمیخواد از دستشون بدم این لحظه هارو. اصلا دلم نمیخواد.... اصلا

[online27H]

خصلت ما آدما اینه که هر وقت بیرون دایره باشیم با تمام وجود آرزو داریم که داخل دایره رو ببینیم و وقتی که به آرزومون میرسیم و غصه دیگه ای برای خوردن نداریم دلمون برای بیرون دایره تنگ میشه ! همیشه یه چیزی برای قصه خوردن باید داشته باشیم وگرنه روزمون شب نمیشه !!!

[nahid.t]

وقتی صحبت از غربت میشه یاد شعر اهل کاشانم سهراب می افتم.....
.....هر کجا هستم ، باشم ،
آسمان مال من است .
پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است .
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچ های غربت ؟
من نمی دانم
که چرا می گویند : اسب حیوان نجیبی است ، کبوتر زیباست .
و چرا در قفس هیچکسی کرکس نیست.
گل شبدر چه کم از لاله ی قرمز دارد.
چشم ها را باید شست ، جور دیگر باید دید.
واژه ها را باید شست .
واژه باید خود باد ، واژه باید خود باران باشد
چترها را باید بست ،
زیر باران باید رفت .
فکر را ، خاطره را ، زیر باران باید برد ......
نمیدونم هنوز زندگی در غربت را تجربه نکردم بی شک سخت است ولی اگر بتونیم جور دیگه ای ببینیم واقعا شاید خیلی معیار ها برای غربت عوض بشه

[cmbt]

من هنوز نزفتم. یعنی کارم هنوز درست نشده که برم. حس بدیه. از یه طرف میخوام هرچی زودتر با همسرم باشم، از یه طرف...
وای خدا! هنوز چندماه مونده تا برم ولی دارم دیوونه میشم.
فقط میتونم بگم لحظه لحظه اینجا رو با تمام وجودم دارم میبلعم.
صبح که از خواب پا میشم و خودمو توی تخت خودمو اتاق خودم میبینم، یه لرزش شیرین توی وجودم میفته. وقتی مامان و بابامو میبینم، وقتی توی خیابونای تهران راه میرم، وقتی از پنجره آشپزخونه کوچه رو میبینم، دلم میخواد برمو کف کوچه رو ببوسم، آخه خاک وطنمه، خاک خونمه، مال خودمه.
تو خونه ما فقط مامانم روزه میگیره، ولی من عاشق افطاریم و لحظه های قبل و بعدش، آخه یاد بچگیام میفتم، اونموقع که کوچولو بودمو روزه کله گنجیشکی میگرفتم. چون عاشق افطارم هر شب با مامانم افطار میکنم. همه خونواده با مامانم افطار میکنیم. بهترین لحظه است.
وقتی دم افطار میزنم تلوزیون ایران و دعای قبل از افطارو میشنوم، وقتی مامانم سفره افطاری میندازه و بوی نون سنگک تازه و چایی و زولبیا به مشامم میخوره، وقتی سریالای مسخره ماه رمضون تلوزیون ایرانو میبینم، وقتی ..... دلم نمیخواد از دستشون بدم این لحظه هارو. اصلا دلم نمیخواد.... اصلا

برام نظرات شما خیلی‌ جالب بود.من که فقط دلم برای خانواده خودم و همسرم(خیلی‌ دوستشون دارم) و دوستام تنگ می‌شه.(کمی‌ هم برای فضا و وسایل خونم).ولی‌ اصلا و به هیچ عنوان دلم برای کوچه و خیابون،مردم ،برنامه‌های تلوزییون ایران،محیط کار،...تنگ نمی‌شه تازه خیلی‌ هم خوشحالم که دیگه این قدر اعصابم هر روز خورد نمی‌شه .اینجا وقتی‌ میرم بیرون بیشتر احساس غریبی و عدم امنیت می‌کنم تا اون یک ماهی‌ که آمریکا بودم.دوست دارم هر چه زودتر برگردم.میدونم راه سختی در پیش دارم ولی‌ راه درست همینه

[shahrzad_a]

خصلت ما آدما اینه که هر وقت بیرون دایره باشیم با تمام وجود آرزو داریم که داخل دایره رو ببینیم و وقتی که به آرزومون میرسیم و غصه دیگه ای برای خوردن نداریم دلمون برای بیرون دایره تنگ میشه ! همیشه یه چیزی برای قصه خوردن باید داشته باشیم وگرنه روزمون شب نمیشه !!!

نا شکری تو خصلت آدمهاست. اما مهاجرت , تحمیلی است برای ایرانیها . وگرنه می شد از اول همه تو دایره باشن. لعنت بر هر دلیلی که خانواده هامون رو تیکه پاره کرده. دلتنگی قابل تحمله, اما دوری مشکلات ملموس تر و جدی تری داره که تا وقتی ایرانین فکرشم نمی کنین. اما اقلا نسل های بعدی رو ( هوپ فولی ) نجات بدین. دیگه احتمالا نوه هاتون, هم مادرشون و هم مادر بزرگشون رو تو امریکا دارن. چقدر خوشبختن

[soheilbadami]

بنظرم ما 90 درصد بخاطر مسئله یا مسائلی هوای مهاجرت میکنیم که در 90 درصد بقیه جهان چنان پیش پا افتاده هستند که کسی تصورش رو نخواهد کرد اما به واقع چنان بر وجود سنگینی میکنن که شما برای رهایی از اونها یا بدست اوردنشون پروزه بزرگ و خطرناکی مثل مهاجرت رو کلید میزنین و وقی داخل شدی بعد از مدتی همون مسائل برای شما هم پیش پا افتاده هستن و بعد نوبت واقعیتهای بعضا تلخ و شیرین دیار جدید است وقت سر و کله زدن مثلا با مدیری که توی دلت میدانی که شاید باید سالها بدود تا به چیزی که تو سالها پیش بودی برسد و امثالهم.
القصه بدون تعارف اگر اکثر انگیزه مهاجرت برای ادامه تحصیلات عالیه یا اشتغال در ناسا بود قبل از این و از طرق دیگر مثل ویزای کار و تحصیل و غیره به این دیار رهسپار میشدیم و همه چیز هم از قبل معلوم بود که مثلا کجا زندگی میکنی و چه کاری داری درامد چقدر هست و الی اخر ولی مهاجرت به این شکل با همه برنامه ریزیها باز هم قدم زدن در تاریکی و ازمون سعی و خطاست تا سالها تا شاید بشود با چنگ و دندان برای نسل بعد زندگی بهتری ساخت بقول شهرزاد هوپفولی ! که البته ان هم رویش ننوشته که حتما عملی باشد.
به هر حال من که از رو نرفتم فعلا شما چطور ؟!

[الهه سابق]

راستش من واقعا واسه چیزایی که گفتم دلم تنگ میشه. واسه کوچه و خیابون و مردم.
به نظر من آدما هر چقدر هم که یه چیزایی واسشون بی اهمیت و حتی کمی آزاردهنده هم باشه، روزی میرسه که دلشون هوای همون چیزا رو میکنه.
در مورد من که اینطوره. آخه میدونید تا پارسال که هنوز هیچ صحبتی راجع به آمریکا رفتنم نبود، اگه یکی همین حرفارو بهم میزد بهش میخندیدم و میگفتم مگه میشه آدم دلش واسه این خیابونای داغون و شلوغ و آدمهای خسته و عصبی ایران تنگ بشه؟!
ولی واسه خودمم جالبه که از وقتی پرونده مهاجرتم تشکیل شده، تمام این چیزا واسم خیلی عزیز شدن. نمیدونم چرا انقدر هم این حس توی وجودم شدید شده و واقعا داره آزارم میده.

[فردا]

منهم با نظر دوستمون cmbt کااااملا موافقم! سالهاست که از زندگی توی این محیط نامطلوب در عذابم و هر چه زمان میگذره وضع بدتر و بدتر میشه! خسته ام از همه ی آدمهایی که تو رو به چشم یک زن ناتوان یا به قول خودشون یک ضعیفه نگاه میکنند! هر کاری بکنی حتی قویتر از مردها هم تو هر عرصه ای ظاهر بشی باز این فکر بیماری که در این مملکت وجود داره نمیذاره مثل یه انسان زندگی کنی! با حق و حقوق یه انسان...

راست میگی هدیه.
من هم به عنوان کسی که در حد امکان در این جامعه برای بدست آوردن حقم اعتراض کردم و بابت داشتن جقوق اولیه ام بیشترین انرژی رو گذاشتم؛واقعن ازین محیط خستم دیگه.حتی وقتی قرار کسی من رو با صفت مطلوبی معرفی کنه میگه این خانم یک دختر زبون درازِ که زیر بار حرف زور نمیره.آخ که چقدر زور داره این حرف!