تحمل بلاتکلیفی تا گرفتن ویزا و سفر به آمریکا

[Pay]

سلام به تمام دوستان و مدیران محترم. من حدود 1 ساله که بصورت مهمان سایت شما رو میخونم و پیگیری میکنم ولی حالا فرصتی دست داد تا عضو بشم و احیانا" اطلاعات خودمو به اشتراک بذارم. این سایت بسیار مفیده و به دوستان دلگرمی میده.خلاصه ای از وضعیت خودمو اینجا شرح میدم و در ادامه قصد دارم تاپیکی جدا به عنوان تحمل بلاتکلیفی تا گرفتن ویزا و سفر به آمریکا ایجاد کنم که امیدوارم بقیه دوستان هم بپسندند.
من برادرم متولد آمریکاست و در سال 2000 برای من که مجرد بودم تقاضای گرین کارت کرد که در طول این سالها من ازدواج کردم و الان صاحب 2 فرزند پسر هستم.طبق قانون مهاجرت متقاضی مجازه تا حداکثر 1 سال تغییر وضعیت خودشو اعلام کنه که من پس از هر تغییر در اولین فرصت اینکارو انجام دادم تا سال گذشته که مثل خیلی از دوستان ظرف فاصله های کوتاهی نامه ارسال پول ها و معرفی نماینده و .. بدستم رسید که یکی بعد از دیگری را انجام دادم و فرم ها رو پر کردیم در آن زمان کتگوری ما کارنت شد ولی ما شامل نقص پرونده( اصل شناسنامه آمریکایی برادرم) شدیم که او هم بعلت مشغله زیاد در آمریکا و اینکه باید جهت تسریع در دریافت شناسنامه آمریکاییش به شهر دیگه ای میرفت کمی تعلل کرد و در نهایت بعد از تکمیل کامل پرونده ما مثل خیلی از دوستان با کمال تعجب دیدیم که ویزا بولیتن عقب گرد کرده و مشکلات بلاتکلیفی گریباگیر ما شد که در تاپیک جدید مفصلا" شرح میدهم. امیدوارم تکلیف همه دوستان بزودی مشخص بشه و تا قبل از اون بتونیم با کمک همدیگه این شرایط سخت رو تحمل کنیم.
***************************************
کتگوری : F4
تاریخ درخواست : JUL 2000
شماره پرونده : ABD2005XXXXXX
تاریخ تکمیل : OCT 2010
منتظر ظهور نامه مصاحبه
********************************************************

[Pay]

من در تهران فروشگاه داشتم و با حدود 20 سال سابقه کار خوب بعد از اینکه متوجه شدم کار مهاجرت ما نزدیک است به صرافت افتادم که فروشگاهم رو اجاره بدم (چون اگر میایستادم تا نامه مصاحبه مون میامد و تازه به فکر میافتادم ممکن بود مستاجر خوبی گیر نیارم یا مشکلات دیگه ای پیش بیاد). خوشبختانه مستاجر خوبی(با یک صنف متفاوت) بعد از حدود 2 یا 3 ماه برای فروشگاهم پیدا شد و آنجا را اجاره دادم.چون منزلم اجاره ای بود ومجبور بودم یا یکسال تمدید کنم ویا خسارت پیش از موعد بدم(با توجه به اینکه طبق روال زمان مصاحبه و دریافت ویزا کمتر از یکسال بود و فروشگاهمو هم اجاره داده بودم) تصمیم گرفتیم به ویلای ساحلی که از قبل پدرم درشمال داشت و کمتر مورد استفاده بود نقل مکان کنیم تا نامه مصاحبه برسد.
قبل از رفتن ما به شمال من حدود 2 سال کلاس مکالمه انگلیسی میرفتم و همسرم هم به همین ترتیب زبان انگلیسی و تخصص مورد علاقه شو بروز میکرد . پسر بزرگترم به مدرسه غیر انتفاعی خوبی میرفت که متناسب با سنش دوره زبان داشت.با شروع تابستان 89 و شلوغی شمال رفتن به شمال گزینه جالبی و مفرحی بود که عملا" یک استراحت بعد از سالها کار و یه تجربه کوچک دوری از بستگان و وابستگیها برای من و خانواده ام محسوب میشد.با شروع پاییز و فصل مدارس و خلوتی شمال و فصل بارندگی و طوفان و سرما و همچنین بیکاری من و تنهایی خانواده دوران جدیدی شروع شد که فقط امید به اینکه بزودی نامه مصاحبه میرسد آنرا تسلی میداد.تصمیم گرفتیم در فواصل مشخصی همگی به تهران برویم تا من به خرده کارهایم برسم و خانواده و بستگان را ببینیم و احساس تنهایی و غربت نکنیم.در این فواصل برنامه های مسافرت داخلی هم میذاشتیم که از یکنواختی در بیایم و روحیه خانواده رو همچنان مثبت نگهداریم.تنها مشگل ما مدرسه پسرم بود که اگر اونو ثبت نام میکردیم دست و پامون بسته میشد و نمیتونستیم جنب بخوریم که همسرم زحمت تدریس خصوصی پسرم بطور جدی و روزمره رو بعهده گرفت تا از مدرسه ایران عقب نیفته و سر خودش هم گرم باشه.با رسیدن ژانویه باز شدن جدول ویزا بولیتن و عقب گرد کردن آن متوجه شدیم که ظاهرا" نامه مصاحبه زمان طولانی تر از تخمین ما بدستمان میرسد بنابراین تصمیم گرفتیم از اول بهمن ماه پسرم را حوالی منزلمان در مازندران ثبت نام کنیم و با پرس و جو مدرسه بسیار خوبی پیدا کردیم که با وجود دولتی بودن بسیار بهتر از مدرسه غیر انتفاعی بالای شهر تهران بود( با آن هزینه های سرسام آور!!) خوشبختانه با زحماتی که همسرم کشیده بود و کوشش های پسرم به هیچ وجه از مدرسه عقب نبود( و حتی جلوتر بود!) و بعد از مدت زمانی تعطیلات عید و شلوغی شمال و هوای بهاری و باز تجربه ای جدید در فصلی جدید.در این زمان جدول ویزا بولیتن برای کتگوری ما پیشرفت ماهی >> یک ماه رو داشت و با نزدیک شدن امتحانات خرداد مدارس و محاسبه حدودی پیشرفت ویزا بولیتن( که به 4 ماه نیاز داشتیم!) و برآورد اینکه هزینه های ماندن در ایران( شمال یا تهران یا ...) بسیار بالاتر ازخارج(حتی آمریکا)(حتی کشورهای آسیای جنوب شرقی) و با توجه به محدودیت های زندگی در ایران که دلیل اولیه تصمیم هر مهاجری برای مهاجرته و همچنین با توجه به اینکه من در مدت اشتغالم (واردات کالا)بارها به کشورهای آسیای جنوب شرقی سفر کرده بودم تصمیم گرفتیم با خرید بلیط 6 ماهه هواپیما(با امکان جابجایی تاریخ) و گرفتن ویزای 2 بار ورود(4ماهه) تایلند و برنامه 2 ماهه سفر مالزی و در انتها برگشت از طریق ابوظبی (با توقف یک هفته ای جهت مصاحبه) باز هم تجربه جدیدی داشته باشیم از نوعی مهاجرت موقت. خوشبختانه امتحانات پسرم تمام شد و او هم با شاگرد اول شدنش ما رو روسفید کرد و همسرم هم نتیجه زحمتهاش رو گرفت و من هم که تمامی مدارکمو ازقبل ترجمه کرده بودم بقیه مدارکمون رو هم ترجمه کردم و 11 خرداد با پرواز الاتحاد از طریق ابوظبی راهی بانکوک شدیم.
از فرودگاه بانکوک یکراست با تاکسی به پاتایا به هتلی که من قبلا" آشنایی داشتم رسیدیم و بعد از 4 روز آپارتمان 2 خوابه تمام مبله زیبایی (طبقه 14با دید دریا)در یک مجتمع مسکونی بزرگ با تمامی امکانات نزدیک ساحل جامتین در محله اروپایی اطراف پاتایا به قیمت بسیار مناسبی برای 2 ماه اجاره کردم و زندگی جدیدو شروع کردیم.از آن زمان یک ماه میگذره و بسیار خوشحالیم.اینجا بسیار شهر شادیه و غم و غصه و تنهایی در اینجا معنی نداره. هزینه ها بسیار پایین تر از ایرانه( که بزودی در یه تاپیک جداگانه در قسمت تایلند شرح میدم) و از همه مهمتر بهترین آزمون برای تجربه مهاجرت خانوادگی بدور از وطن و فامیل و بستگانه .من در اینجا بنوعی ارتباط کاری قبلیمو حفظ کردم تا شاید در آینده هم بتونم در آمریکا ادامه ش بدم. کلاس های زبان خودم و همسرم رو مجددا" با معلم آمریکایی شروع کردیم که با توجه به اینکه اینجا فقط باید انگلیسی صحبت کنید بسیار موثره. در صددیم برای بچه ها هم برنامه یاد گیری انگلیسی با تناسب به سنشون بذاریم که با توجه به کلاسهای متعدد و مدارس بین المللی فراوان داریم تحقیق میکنیم کدومش نزدیکتر وبهتره. در این مدت یکماه چند تن از بستگان هم از ایران به ما سر زدند(با هزینه کم) که بسیار باعث خوشحالی ما بود .
در انتها من بعنوان دوست مهاجر شما توصیه میکنم اگر از بلاتکلیفی خسته شدید و میخواهید تجربه متفاوتی از نوعی مهاجرت و سازگاری با محیط خارج از کشور.امتحان تحملتون در محیطی غیر از ایران باتفاق خانواده و تجربه اجاره مسکن( قرارداد)- اجاره ماشین (قراردادطولانی و بیمه)- مسافرتهای متعدد در یک کشور خارجی ما ماشین و قطار و کشتی و ... دوست یابی خانوادگی و ارتباط با همسایه های غیر ایرانی واز ملیتهای مختلف - یادگیری زبان کاربردی روزمره با معلم آمریکایی و لهجه آمریکایی- سازگاری بچه ها با محیط و مدارس و کلاسهای غیر ایرانی- روال دوست یابی در محیطهای ورزشی و بار و کلاب و رفتار معمول و از همه مهمتر هزینه کمتر از ایران با زندگی مرفه تر و متفاوت >> همچنین تجربه ای رو برای خودتون و خانواده تون مهیا کنید.
از اینکه با حوصله تا انتها نوشته منو مطالعه کردید سپاسگزارم و اگه سوال یا اطلاعاتی در مورد تیتر این تاپیک( تحمل بلاتکلیفی تا گرفتن ویزا و سفر به آمریکا) داشتید همین جا و اگر در مورد سفر به تایلند و امثالهم داشتید ذیل انجمن تایلند در تاپیک مسافرت طولانی(مهاجرت موقت) تا حد اطلاعاتم پاسخ میدم.

[amir_khoramian]

سلام دوستان,من پدر و مادرم گرین کارت دارند و ما هم باید حدود 4 سال دیگه منتظر بمانیم تا کارنت بشیم,این بلاتکلیفی خیلی سخته,اما تو خود نامه ای که کیس نامبر رو اعلان میکنند نوشته که تا وقتی که جواب نیومده چیزی رو نفروشید و یا از کارتون انصراف ندید.

[Pay]

دوست عزیزم امیر: البته من بعد از ارسال شما نوشته ام را تکمیل کردم و امیدوارم متوجه باشید که این موقعیت برای تعدادی از دوستان که ویزا بولیتن عقب گرد بیسابقه ای کرده استثناست وگرنه اصولا" کل این پروسه تا قبل از ابن از زمان ارسال پولها مجموعا" حداکثر تا 6 ماه بیشتر طول نمیکشید. بله اگر کسی واقعا" امکان اینرا داشته باشد که زمان کوتاهی که سفارت به ایشان میدهد تا خودش و زندگی و کار و مدرسه بچه و کار همسر و درس و خانه و ... جمع و جور کند بسیار همت خوبی دارد . وقتی زمان رفتن بنا به تخمین شما نزدیک میشود و دلشوره ها زیاد و یکدنیا مسئولیت روی دوشتان تصمیم گیری مشگل است. شما میخواهید بهترین وضعیت را بوجود آورید ولی همیشه تخمین شما درست نیست.

[Pay]

یک موضوع قابل توجه دیگر که قبلا" در چند ارسال از دوستانی که سفر نامه خود رو نوشته بودند دیده شده بود و اکثریت ما درگیر آن هستیم یک سری سوال تکراری است:
" شما هنوز اینجائید؟ هنوز نرفتید؟ خبر شما رو از فلانی در آمریکا داشتیم!!؟! مدرسه بچه رو چکار میکنید؟ اگه برید میخواهید چه کار کنید؟ برای شغل چه فکری کردید؟" و خیلی پرسش مشابه.
در نظر بگیرید شما در یک پروسه زمان بلاتکلیف گیر کردید و بارها و بارها خیلیا از شما این سوال ها رو میپرسن.خیلیا از روی خیرخواهی و دوستی . خیلیا نگرانتونن. خیلیا میپرسن که اطلاعاتشون زیاد شه. خیلیا هم میخوان سر به تنتون نباشه و دعا میکنن ایشاله کارش درست نشه و پشت سرتون هم میگن اصلا" پروسه انتظار برای مهاجرت شما از پایه دروغه و ... و این حق رو بخودشون میدن که در مورد زندگی خصوصی شما چه رودر رو چه پشت سرتون اظهار نظر کنن. اونا چه دلسوز و چه دشمن فکر نمیکنن که به هیچ وجه نمیتونن دلسوزتر از خودتون برای زندگیتون باشن .اگه یه وقت شما از یک دلسوز واقعی مثل پدر یا مادر یا دوست صمیمی مشاوره خواستید موضوع فرق میکنه ولی اظهار نظری که هرکس بخودش اجازه میده هر وقت دلش بخواد در موردتون ابراز کنه متاسفانه از فرهنگهای بد ایرانیست . رفته رفته به این موضوع حساس میشید و هرچقدر هم خوددار باشید همسرتون ممکنه نتونه تحملش کنه یا دلیلی برای خودداری نبینه. من این موضوع رو پیش کشیدم تا دوستان آماده مهاجرت نحوه واکنششون رو به این موضوع عنوان کنند و ببینیم تحمل یکی از کوچکترین مسائل بلاتکلیفی چگونه امکانپذیره!

[rs232]

یکی از مشکلاتی که در ایران انتظار مهاجرت را دشوار می کند و دوستمان هم به آن اشاره کرد حرف و حدیث دیگران است. هر کسی که آدم را می بیند می گوید که پس امریکا رفتنت چه شد؟ تو که هنوز اینجا هستی! حالا اگر مهاجرت از طریق همسر و یا نامزد باشد که دیگر خدا نکند چند ماه کار آدم به تاخیر بخورد و آنگاه است که همه می گویند بابا طرف تو را سر کار گذاشته است! آنجا امریکا است و الآن طرف دارد برای خودش خوش می گذراند و به ریش من و تو می خندد! آخر تو چقدر ساده ای بچه! اگر پشت گردنت را دیدی نامزدت را هم دوباره می بینی! مگر خل است که برای خودش دردسر ایجاد کند و تو را ببرد! اگر واقعا می خواست دست تو را می گرفت و می برد سفارت دو روزه برایت ویزا می گرفت! حالا ببین چه ریگی به کفشش است که شش ماه آزگار تو را علاف خودش کرده است! چقدر بهت گفتیم این کار را نکن مگر توی گوش تو فرو رفت؟! طرف برای خودش شبها میرود دیسکو و خوش گذرانی و حال می کند بعد تو اینجا پای تلفن غمبرک زده ای که ببینی چه زمانی به تو زنگ می زند! دستت هم که دیگر اصلا به او نمی رسد مهرت را هم قاب کن بچسبان به دیوار اطاق خوابت! این دفعه که زنگ زد بگو تکلیف من را همین الآن روشن کن! آخر یک ماه, دو ماه, سه ماه, آخر چقدر باید صبر کنی؟! آمدیم و ده سال دیگر هم کارت درست نشد و بعد دیدی که عکسش را با دو تا بچه بغلش برات فرستاد! اینقدر ساده نباش بچه جان یک مقداری عقلت را به کار بنداز! یک مقداری صفحه حوادث روزنامه ها را بخوان تا ببینی چه جوری سر بچه های معصوم و بی عقلی مثل تو را کلاه می گذارند! کارنت نشده و وقت سفارت دیر شده و این چیزها همه اش کلکه جانم! یعنی چی که کارنت نشده پس چطوری دختر قنبر خانم دو هفته ای کارش درست شد رفت ایتالیا!؟ امریکا که همه چیزش مدرن تر و مجهز تر از ایتالیا است پس اگه کار اون دو هفته ای درست شد کار تو باید دو روزه درست می شد! خامت کردند جانم خامت کردند! حالا ببین من کی دارم میگم که یک ریگی به کفش آن طرف است و تو هی ساده بازی در بیاور!
بله! خلاصه آنقدر این حرف ها را می زنند که آدم همه چیز را فراموش می کند و اولویت درجه اول مهاجرت فقط می شود فرار کردن از این حرف و حدیث هایی که اطرافیان برای آدم درست می کنند. خدا نکند یک شب طرف زنگ نزند و یا تلفن را جواب ندهد تا طعنه و کنایه ها و پچ پچ ها شروع شود و بگویند آخی طفلکی بمیرم برات! چی شد؟ تلفنت را هم دیگه جواب نمیده؟ دیگه زنگ هم بهت نمی زنه؟ خوب سرش شلوغه دیگه! من هم اگه بودم جواب تلفن رو نمی دادم! کلاسش رفته بالا دیگه تحویلت نمیگیره دختر جان! حالا ببین دستش به کجا بنده که جواب تلفنت را هم نمیتونه بده! ای خاک بر سر تو بکنند که این همه خواستگار خوب را پراندی و خودت رو گرفتار کردی! مرضیه بعد از تو شوهر کرد الآن بچه دومش هم تو راهه! دوباره زنگ بزن اگر رفت رو پیغام گیر چهار تا درشت بهش بگو که لااقل دلت خنک بشه!

[پريچهر رحيمي]

یک موضوع قابل توجه دیگر که قبلا" در چند ارسال از دوستانی که سفر نامه خود رو نوشته بودند دیده شده بود و اکثریت ما درگیر آن هستیم یک سری سوال تکراری است:
" شما هنوز اینجائید؟ هنوز نرفتید؟ خبر شما رو از فلانی در آمریکا داشتیم!!؟! مدرسه بچه رو چکار میکنید؟ اگه برید میخواهید چه کار کنید؟ برای شغل چه فکری کردید؟" و خیلی پرسش مشابه...

دقيقا دوست عزيز ديگه داره حالم بهم ميخوره وقتي ميپرسن كار آمريكات چي شد يا اينكه بنده خالي بند فرض ميكنند
واقعا براي اين افراد متاسفام..... بعضي وقتها هم ميام اين داستاناي دوستانو ميخونم بد جور عصبيم ميكنه اتفاقاتي كه براشون افتاده فكر مي كنم كه خدايي نكرده نكنه اين اتفاقا هم براي من بيافته

[dreamer60]

بنده صادقانه اعتراف می کنم که در نظر سنجی این تاپیک برای حفظ آبرو و پرستیژ گزینه 2 را انتخاب نموده ام . و حال که عذاب وجدان خواب را از چشم بنده مدتیست که گرفته اینجا کتبا" و شفاها" اعلام می دارم که گزینه صحیح برای بنده همان گزینه 1 می باشد ...
از دوستان عزیز معذزت می خوام ...

[Blaze]

منم خيلي فكر كردم گزينه 2 رو زدم ، خدايي الان در حال ادامه تحصيلات ارشد هستم و بنا به اينكه دانشجو هستم گزينه 2 رو انتخاب كردم اما از لحاظ ذهني مدت هاست شدم گزينه 1

از اينجا مونده از اونجا رونده شدم .

[dreamer60]

دوستان
مدتی هست ( به خصوص بعد از اعلام ویزا بولتن اکتبر و حواشی اون ) که حضور همگی ما کمرنگ تراز گذشته شده ( البته نه همه ) شاید به دلیل سرخوردگی و .... .( این مساله رو بارها توسط بسیاری از دوستان گلم در پیام های خصوصی شنیدم ) ولی در این شرایط سخت باز هم باید حداقل خود ماها به هم امید و انرژی بدیم . این تاپیک حاضر بعد از کلی صحبت با مدیران عزیز توسط pay محترم باز شد . درسته شاید حرفی که می خوام بزنم مورد توافق مدیران عزیز زیاد نباشه ولی حالا که اغلب دوستان سکوت اختیار کردن و موضوع مهمی نیست که بخوایم در موردش بحث کنیم , شاید بشه از این تاپیک حداقل برای یک مدت محدود و به صورت موقت استفاده کنیم و مشکلاتی که امروز دست به گریبان ما شدن رو به زبون بیاریم . مهاجرت همش فرم ها و کتگوری ها نیست.... اون بحث های تخصصی فط یه گوشه از رواله مهاجرته .... بلاتکلیفی ها و انتطار های طولانی برای رفتن و بعد از اون دلتنگی و غربت و بی کاری و تفاوت فرهنگ ها و ..... این ها هم بخش مهمی از روال مهاجرت هستن ..... شاید اگه من قبلا" تجارب امروزم رو داشتم ...امروز حال بهتری داشتم ....
بهتره بیایم و از مشکلات روحی و روانی که این مدت گریبان همگیمون رو گرفته حداقل و فقط در این تاپیک حرف بزنیم
این کار میتونه فواید زیر رو داشته باشه :
1) افرادی که در ابتدای این راه دشوار قرار دارن می فهمن که هیچ وقت اولین هدفشون رو رفتن نکنن یا حداقل براش زمانی در نظر نگیرن .... منظورم اینه که برنامه ریزی های زندگیشون رو 100% بر مبنای رفتن نچینن وبتونن از زندگیشون کمال لدت رو ببرن ...بدونن همیشه اجتمال اینکه تاریخ ها به عقب برگرده یا اینکه fbi چک مدت طولانی طول بکشه هست و این یک قسمت جدا نشدنی در روال اخذ گرین کارته.
2) مهاجرسرا و به خصوص تالارهای مهاجرت خانوادگی از این سکوت رهایی پیدا می کنن.(رمز زنده موندن مهاجرسرا در مرحله اول حضور و مشارکت فانون مند اعضاست)
3) با گفتن مشکلات هم یک مقدار از نطر روحی بهتر میشیم و هم امکان این هست که در این بین برای حل بعضی از مشکلات دوستان راه حل هایی داشته باشن مگر نه اینکه همه ما اینجا دوست و همراه هم هستیم ؟؟؟؟
و اما مضرات :
1) شاید یه کم بحث ها احساسی بشه و از دایره قوانین مهاجرتی بیرون بیاد و این مساله شاید از اهداف بنیان گذاران مهاجرسرا (مسعود عزیز) کمی دور باشه ... راه حل این مساله هم این هست که هر موقع ایشون یا مابقی مدیران عزیز به این نتیجه رسیدن که طرح این مسایل بی فایده و بی مورد هست می تونن تمامی پست ها رو حذف کنن .و من به شخصه به عنوان کوچک ترین عضو خانواده مهاجرسرا اعلام می کنم که 100% و تحت هر شرایطی تابع فوانین مهاجرسرا هستم .
همه این حرف ها فقط یه طرح بود و خوب و بدش رو شما هستین که مشخص می کنین
(( هم اکنون نیازمند یاری سبزتان هستیم ))

[dreamer60]

لادن جان ممنون از همکاریت ... واقعا" نمی دونستم در پس اون لبخند و تیکه های همیشگیت این قدر درد داری..... دوست خوبم فقط می تونم برای بهتر شدن شرایط پدر و مادر عزیزتون به درگاه خداوند مهربون دعا کنم ....
بعضیی وقت ها میشه که می بینم یه دختر از صد تا مرد مثل من محکم تر و قوی تره ... شما یکی از اونها هستید ...
یه روز خوب می یاد ..... (بهتون قول میدم )

[behnia]

لادن عزیز ممنون از اینکه ما رو هم شریک خودت میدونی/

[bsbali]

لادن عزیز
امیدوارم بتونی مثل همیشه با صبر و تحمل بر مشکلات خودت غلبه کنی و سایه مادر و پدرت همیشه بالای سرت باشه و زودتر کارت درست بشه و بتونید به همراه خانواده بروید.

[amir2640]

با سلام به شما دوستان عزیز

باید از دریمور عزیز تشکر کنم بابت این پیشنهاد خوبش وهم چنین از ladan خانوم که مسائل مربوط به مهاجرتشونو با ما در میان گذاشتن و امید وارم خیلی زود مشکلاتشون حل بشه
فکر میکنم همه ما کمو بیش مشکلاتی در مهاجرت داریم و طرح این مسائل باعث میشه که انتظار کشیدن قابل تحمل تر بشه به خصوص با این ویزا بولتن لعنتی

[rs232]

لادن عزیز, اگر مهاجرت را به چهار بخش مساوی تقسیم کنیم شما تا زمان گرفتن ویزا و ورود به کشور امریکا در بخش اول آن هستید و به نظر من این بخش آسان ترین و قابل تحمل ترین بخش مهاجرت است. پس باید استوار و صبور باشید و خودتان را برای مواجهه با مراحل بعدی آماده کنید.