سست شدن بنیان خانواده در آمریکا

[kavoshgarnet]

من یک دو روزی بود که می خواستم درباره تربیت فرزندان در تاپیک "نکته های جادویی آمریکا" بنویسم ولی این تاپیک را که خواندم دیدم بد نیست موضوع را در اینجا مطرح کنم. مدت زیادی است که از نحوه رفتار بچه ها در آمریکا شگفت زده هستم. اینها اینجا در شیکاگو و اوانستون و اسکوکی و چند شهر دیگر که من رفته ام و دیده ام از پدر و مادر خود بسیار حرف شنوی دارند و بسیار فرمان بر هستند. من خانواده های آمریکایی, ایرانی, آفریقایی و هندی را از نزدیک دیده ام و با آنها رفت و آمد داشته ام و از ادب همه آنها در شگفت هستم. از سوی دیگر ما اینجا در شیکاگو بچه خیلی به ندرت بیرون از خانه می بینیم. یکی از دلیلهای این بیرون نیامدن بچه ها فرمان پذیری آنها از پدر و مادر است. و خودم شخصا خیلی مایل هستم که بدانم اینها چطور بچه هایشان را اینطوری تربیت می کنند. آیا مدرسه آنها را یاد می دهد یا مربوط به محیط خانواده است.
در مورد نافرمانی بچه هایی که از ایران می آیند روشی که یک خانواده آفریقایی برای من توضیح داد جالب بود. آنها هم همین مشکلات را اوایل تجربه می کنند. او به من گفت در اینگونه موارد به بچه چند سیلی بزن و بعد از او بخواه که به پلیس زنگ بزند در این حالت یا بچه برای همیشه حساب دستش خواهد آمد و یا اینکه به پلیس زنگ می زند و او تاکید داشت که پلیس قطعا طرف پدر و مادر را خواهد گرفت و در این صورت هم بچه برای همیشه حساب دستش خواهد آمد. هر چند که من خودم به شدت مخالف سیلی زدن هستم اما او تاکید داشت که ما آفریقایی ها باید اینکار را بکنیم وگرنه نمی توانیم بچه هایمان را برای جامعه آمریکا تربیت کنیم. اما بچه های ایرانی بیشترشان با کتک خوردن و مخصوصا سیلی لجوج تر شده و کنترل آنها سخت تر می شود آما مطمئن باشید پلیس آمریکا با کتک زدن بچه تا جایی که بچه آسیب جسمی یا روحی نبیند هیچ پدر و مادری را مجازات یا توبیخ نخواهد کرد و اگر بچه آسیب روحی یا جسمی ببیند اتفاقا این خیلی خوب است که به بچه ها یاد بدهند فورا با پلیس تماس بگیرند و باید در اینگونه موارد حق را به بچه ها داد. هر چند که یکی از اساتید کلاس زبان ما هم بین صحبت هایش تاکید بر تنبیه متعادل بچه ها داشت اما خودم که کاملا با تنیه بچه ها مخالف هستم خیلی کنجکاو هستم ببینم که در اینجا واقعا چطوری است که بچه ها اینقدر فرمان پذیر و مودب هستند.

خانواده:
در مورد خانواده هم برداشت من متفاوت از بسیاری از دوستان ایرانی است. اتفاقا در اینجا هم به استحکام خانواده بسیار اهمیت می دهند اما چرا پنجاه درصد ازدواجها منجر به طلاق می شود؟ به نظر من بخشی از همین موضع به خاطر علاقه به استحکام خانواده است. برای نمونه زنی که می بیند ادامه دادن با شوهرش برای آینده بچه هایش خوب نیست به خاطر بچه هایش از شوهر جدا می شود و یا مردی که می بیند این زن در آینده مادر خوبی برای بچه هایش نخواهد بود خیلی راحت جدایی را ترجیح می دهد. کاراکترهای بسیاری در جدایی موثر هستند که توضیح همه آنها در اینجا امکان پذیر نیست و من هم آشنایی زیادی در این باره ندارم و تنها چیزهایی که در اینجا خوانده یا شنیده یا دیده ام را مختصرا بازگو می کنم. گاهی افراد به خاطر حفاظت از خودشان جدا می شوند و این بهتر از این است که دو نفر به خاطر حرف و حدیث دیگران زجر و شکنجه را تحمل کنند. حتی گاهی یک نفر به خاطر اینکه طرف مقابلش آسیب نبیند جدایی را ترجیح می دهد و این موضوعات در تمامی جوامع وجود دارد. اما اگر کشورهای جهان سوم را با آمریکا مقایسه کنیم به این نتیجه خواهیم رسید که اگر در کشورهای جهان سوم مرد یا زن بعد از جدایی به مانند آمریکا از آسیبهای اجتماعی در امان بودند آمار جدایی در کشورهای جهان سوم خیلی فراتر از آمریکا می رفت.

[saied-k]

سلام به همه دوستان مهاجر سراييم !

من به عنوان يك شخص متاهل كه يك فرزند كوچك يك و نيم ساله دارم ،‌ و قصد مهاجرت دارم و احتمالا با بسياري از تفاوتهاي اشكار جامعه ايران و امريكا مواجه خواهم شد ، وارد اين بحث مي شوم.

- در مورد خانواده و همسر :

همه ما ميدانيم كه بزرگترين تفاوت فرهنگي بين جامعه ايران و امريكا ، تفاوت نگاه اشخاص به مسايل جن.سي است. با توجه به اينكه فرهنگ ايراني از ابتداي تولد نگاه بسيار ويژه اي به مسئله جن.سيت دارد و شروع بزرگنمايي اختلافات جن.سي در كودكان از سنين كم شروع مي شود و با رسيدن به سنين بلوغ به حداكثر خود مي رسد ؛ و با توجه به محدوديت هاي موجود از نوع پوشش گرفته تا نحوه برخورد افراد فاميل و حتي خانواده با يكديگر ، من تئوري « عدم سلامت جن.سي در بزرگسالان » را براي بسياري از زنان و مردان ايراني محتمل مي دانم. ( لطفا اجازه بدهيد توضيح دهم ! ) منظور من از اين تئوري داشتن رفتار هاي عجيب و بيماري هاي ... و غيره نيست . من بزرگ شدن بيش از حد مسئله جن.سيت را اينگونه نام نهادم. كه متاسفانه براي بسياري از ايرانيان و مسلمانان و كلا مردمان جهان سوم ،‌ وجود دارد. كلا وقتي در جوامع انساني سطح سواد ( با تحصيلات اشتباه نگيريد ) پايينتر باشد و رونق اقتصادي و جاذبه هاي تفريحي و وجود كسب و كار هاي مفيد و زمان بر كمتر باشد ، در بين افراد جامعه توجه به خرافات و مسايل غير ضروري بيشتر مي شود. توجه بسيار زياد به مسئله ... در ايران علاوه بر ريشه هاي مذ.هبي در اين مسير هايي كه نام بردم هم ريشه دارد. حال در جوامع پيشرفته مثل امريكا مي بينيم كه كمتر به اين مسئله به عنوان يك تابو نگاه مي شود و كودكان از ابتدا با پوشش هاي عجيب و غريب كه نشاندهنده چيز هايي است كه نبايد ديده شوند نيستند ،‌ به دختر ها نمي گويند زشته نخند يا ندو و بدنتو بپوشون و به پسر ها شعر پسرا شيرن مثل شمشيرن و دخترا موشن مثل خرگوشن ! ياد نمي دهند تا دچار غرور كاذب به دليل جن.سيت خود نشوند . دخترها با پسر ها به استخر مي روند و انها را دوستان دوران مهد كودك و دبستان خود مي بينند و نه چيز ديگر. 20 سال بعد هم همين زنان و مردان در استخر هاي مختلط داراي چشمان سيري هستند كه به بدن ج.ن.س مخالف اينقدر كه ما جهان سومي ها حساسيم ، حساس نيستند.

ما در ايران ياد مي گيريم با اين شرايط زندگي كنيم ، دوران بلوغ را بگذرانيم و ازدواج كنيم و بچه دار شويم ،‌ حالا اگر به خاطر شرايط خانوادگي و اعتقادات و تعصباتي كه داريم نتوانيم خود ، همسر و فرزندانمان را در جامعه اي تصور كنيم كه مسايل .... يك امر ساده ( غير تابو ) است ، دچار مشكلات زيادي در جامعه مقصد خواهيم شد. اگر ازدواج زن و مرد از ابتدا غلط بوده باشد ( يعني عشقي عميق در ميان نباشد ) ازدواج چه در ايران چه در مريخ هم يا دوام نمي اورد يا افراد صرفا همخانه هم مي شوند و به خاطر نياز هاي مالي و خدماتي با هم زندگي خواهند كرد كه در اين صورت به قول آلماني ها : يك پايان تلخ ، بهتر از يك تلخي بي پايان است ! و اگر عشق است از آن نوعي كه من به همسرم دارم و او به من ، از ان نوعي كه اكثر زن و شوهر هاي ايراني به هم دارند ! پس چه جاي نگراني است . من و همسرم در طول سالهاي زندگي مشترك هميشه به دنبال رفاه بيشتر و داشتن ازادي هاي بيشتر بوده ايم و همه اينها را با يكدگر خواسته ايم ، من فكر نمي كنم زندگي در امريكا براي افرادي چون ما مشكلاتي كه مطرح شد بوجود بياورد . پس نتيجه گيري كلي من اينست كه حضور زن و شوهر در جامعه امريكا به عنوان يك بالابرنده درجه عمل مي كند . اگر دوست باشند دوستي بيشتر و همدلي عميقتر مي شود ( به خاطر آزادي ها و رفاه احتمالي بيشتر و وجود بستر هاي اماده تر براي لذت بردن از زندگي نسبت به ايران ) ؛ و اگر مشكلات عميق ( حتي بيان نشده ) داشته باشند حضور در جامعه ازاد تر و رو راست تر باعث فوران اين جريان خفته شده و تكليف انها را زودتر روشن خواهد كرد. در ضمن تمام احتمالات و استثنائات را هم در نظر داشته باشيم ! حوادث پيش بيني نشده زندگي مي تواند تاثيرات بي شماري روي سرنوشت انسان بگذارد و مسئله ازدواج هم از اين قاعده مستثني نيست .

- در مورد فرزندان :

از بسياري از دوستان كه با داشتن فرزندان خردسال و نوجوان به امريكا رفتند شنيده ام كه استقلال و منيت بچه ها در جامعه امريكا به واسطه حضور قوي و بهينه سيستم اموزشي بسيار بيشتر از ايران است. و اين قطعا مسئله خوب و مفيدي براي فرزندان است. به هر حال اگر ما به امريكا مهاجرت كنيم فرزندان ما پس از طي چند سال و اميخته شدن در ميان همسالان امريكايي خود در مدارس و جامعه و فراموش كردن تدريجي انچه از ايران به ياد دارند (در مورد مسايل اموزشي منظورم هست ) كم كم افرادي مي شوند كه با من و ما اختلاف عقيده و مسلك خواهند داشت. و اتفاقا اين همان چيزي است كه من ( شخص خودم را عرض مي كنم ) به دنبالش بودم . من مهاجرت كردم چون دوست نداشتم فرزندانم در شرايط مشابه خود من خردسالي و نوجواني شان را سپري كنند . حال در طول سالها ما پدر و مادر ها بايد خود را با شرايط جديد اشنا كنيم و با نگاه كارشناسانه و روشن به اينده فرزندمان نگاه كنيم و دست از مقايسه جامعه مبدا و مقصد برداريم و نگوييم ما چه طور بوديم و تو چه طور هستي ؟!
در مورد صحنه هايي كه در ان فيلم دوستمان گفته بودند و ميدانيم در امريكا اتفاق مي افتد ، ايا ما نميدانيم در همين ايران خودمان هم اين رفتارها بين نوجوانان و جوانان وجود دارد ولي به دليل محدوديتها در خفا انجام مي شود. به جاي اتاق امن خانه پدري در محيط هاي پر خطري اتفاق مي افتد كه مشكلات زيادي را با خود به همراه مي اورد ؟ فكر مي كنيد سن اغاز داشتن رابطه ... در ايران با امريكا تفاوت زيادي دارد ؟! من به شخصه دوست دارم اگر فرزند نوجوانم به سن بلوغ رسيد و به اين مسئله احتياج داشت و به جاي اينكه در بدر دنبال كيس مورد نظر و جاي مكان و دوستان ناباب باشد بتواند با دوست صميمي خودش و شخصي كه همديگر را براي اين رابطه انتخاب كرده اند در اتاق خودشان در منزل من راحت باشند. و با مبارزه بي دليل با اين ميل انساني فرزند خود را به دوري از خانواده و پناه بردن به محيط هاي پر خطر شهري وا ندارم. شما زمان و هزينه اي كه جوانان امريكايي براي ارضاي اميال ... خود صرف مي كنند را با خيابان گردي و ها و ماشين گردي هاي بچه هاي ايران مقايسه كنيد . اين مسئله يا در ايراني ها سركوب مي شود يا با راه هاي مزخرف خطر آفرين ودردسر ساز تامين مي شود . من فكر مي كنم اين مسايل براي نوجوانان امريكايي بسيار ساده تر و گذرا تر از ايراني ها حل مي شود و با بالارفتن سن روال طبيعي خود را خواهد يافت. در مورد نوجوانان فقط صبر و مهرباني نتيجه بخش است و بس !

عذر خواهي مي كنم اگر مطلبم زيادي باز بود ، ولي اگر مهاجر سرايي هستيم بياييد در مورد مسايل مهم ، رو راست حرف بزنيم و اينقدر از تابو هاي موجود در ذهنمون نترسيم ، نا سلامتي مي خواهيم اينده متفاوتي رو براي خودمون و خانوادهامون رقم بزنيم !!!

[Haghighat]

راستش من متوجه نمیشم چرا وقتی صحبت از خیانت یا روابط تعریف نشده یا آزادی در روابط ، در زندگی آمریکا نشینان میشه فوری اون رو با ایران مقایسه میکنن و اینطور عنوان میشه که" مگه در کشور خودمون نیست و چنین و چنان .." همه ما میدونیم تو کشورمون چی میگذره ولی این دلیل بر توجیح این رفتار نیست و حتی عیان بودن این رفتارها در کشورهای آزاد هم دلیل بر صحیح بودنش نیست. اگه خانم یا آقا یی که زن و شوهر هستند دوست پسر یا دوست دختر داشته باشند این یک نا هنجار اجتماعی هست و فرقی نمیکنه که در چه کشوری این رفتار ناهنجار اتفاق افتاده! حالا هرچقدر هم به بهانه استقلال شخصیتی زوجین در آمریکا یا کشورهای آزاد از کنارش بگذرند.

[smebi2011]

دوستان عزیز با تشکر از همه شما که صمیمانه در این مبحث برای محکم کردن بنای خانواده در غربت مشارکت می کنید ، خواهشمندم راهکارهای خود را برای جلوگیری از به هم پاشیدن ارکان خانواده عنوان کنیم مثلا" با توجه به وفور مواد مخدر در دبیرستانهای آمریکا چکار باید کرد تا بچه های ما به آن گرایش پیدا نکنند و یا ....... نه اینکه خود را از این مسائل مبرا کنیم ، چون امیدوارم این مشکلات برای هیچ مهاجری اتفاق نیافتد ولی اگه افتاد چه باید کرد؟

[humsun]

راستش من متوجه نمیشم چرا وقتی صحبت از خیانت یا روابط تعریف نشده یا آزادی در روابط ، در زندگی آمریکا نشینان میشه فوری اون رو با ایران مقایسه میکنن و اینطور عنوان میشه که" مگه در کشور خودمون نیست و چنین و چنان .." همه ما میدونیم تو کشورمون چی میگذره ولی این دلیل بر توجیح این رفتار نیست و حتی عیان بودن این رفتارها در کشورهای آزاد هم دلیل بر صحیح بودنش نیست. اگه خانم یا آقا یی که زن و شوهر هستند دوست پسر یا دوست دختر داشته باشند این یک نا هنجار اجتماعی هست و فرقی نمیکنه که در چه کشوری این رفتار ناهنجار اتفاق افتاده! حالا هرچقدر هم به بهانه استقلال شخصیتی زوجین در آمریکا یا کشورهای آزاد از کنارش بگذرند.

نمی دونم ولی شاید به این خاطر باشه که می خوان قید مکان رو از این جمله بردارن و به این نکته اشاره کنن که همه گیر شده این موضوع. البته خیلی هم اشتباه نیست و شاید این یکی از دستاوردهای تکنولوژی، آزادی و .... باشه متاسفانه همیشه مشکلات بروز می کنن و بعد جامعه جهانی یه تکونی برای رفع اون می خورن که خب برای خیلیها دیر شده!
من فکر می کنم صمیمیت و دوست بودن با سایر اعضا خانواده و محکم بودن ارتباط بین همسران می تونه کمک کنه.

[soheilbadami]

راستش من متوجه نمیشم چرا وقتی صحبت از خیانت یا روابط تعریف نشده یا آزادی در روابط ، در زندگی آمریکا نشینان میشه فوری اون رو با ایران مقایسه میکنن و اینطور عنوان میشه که" مگه در کشور خودمون نیست و چنین و چنان .." همه ما میدونیم تو کشورمون چی میگذره ولی این دلیل بر توجیح این رفتار نیست و حتی عیان بودن این رفتارها در کشورهای آزاد هم دلیل بر صحیح بودنش نیست. اگه خانم یا آقا یی که زن و شوهر هستند دوست پسر یا دوست دختر داشته باشند این یک نا هنجار اجتماعی هست و فرقی نمیکنه که در چه کشوری این رفتار ناهنجار اتفاق افتاده! حالا هرچقدر هم به بهانه استقلال شخصیتی زوجین در آمریکا یا کشورهای آزاد از کنارش بگذرند.

دقیقا حرف شما درست هست ولی خب مثلا با کجا مقایسه کنیم ؟ اروپا که وضع از این لحاظ بدتر هست . جالب اینکه ما فرهنگی به ظاهر بر پایه دین داریم اما اینطور به نظر میرسد که زیر ساختهای مذهبی در نزد خانواده های امریکایی به نسبت ما محکم تر باشد که خود عامل باز دارنده در ازادیهای بی قید و شرط شخصی هست.
نکته دیگر اینکه این مسئله به گفته شما ناهنجار چندان مقید به مکان نیست و بنا به تجربه شخصی من بیشتر با سطح رفاه در ارتباط هست یعنی در 2 سر طیف فقر کامل (از همه نوعش ) و رفاه کامل بیشتر به چشم میخورد و تصور من این هست که 90 درصد مهاجران یا حد اقل نو مهاجران کمتر در این 2 گروه جای میگیرند و قاعدتا باید خطر کمتری متوجهشان (متوجهمان !) باشد مگر به قول دوستان اصل و اساس تشکیل ان خانواده چیز دیگری بوده باشد و یا موارد تقریبا استثنایی که همیشه از پیش بینی ها خارج اند.

[frozen mind]

دوستان، بحث داره خوب پیش میره. لطفا ادامه بدین و منحرفش نکنین.

@ابی22 عزیز، از بیان نظرتون متشکرم، اما توجه داشته باشین که قرار نیست در مهاجرسرا فقط به مسائل مربوط به شرکت در لاتاری تا گرفتن ویزا پرداخته بشه. مسائل بعد از گرفتن ویزا تا حتی جا افتادن (به طور نسبی) در جامعه آمریکا هم میتونه در این انجمن مورد بحث انجام بگیره.
خیلی از مهاجرا با این قسمت دوم مشکل دارن و نیازمند به اشتراک گذاشتن تجربه ها هستن.
البته با نظر شما درباره «ماجرای جن گیری من» و تاپیکهای مثل اون کاملا موافقم!

@Haghighat گرامی، در این که این جور چیزها قبیحه و در هر صورت و در هر مکان غلطه، تردیدی نیست. اما بررسی کلی علل بروز این رفتارها و مسائل (فارغ از محل وقوع)، و نحوه مواجهه با اون، به نظر من در حیطه موضوعات مهاجرسرا نیست.
در عین حال، من شخصا افراد زیادی رو دیدم که تصور می کنن مهاجرت ممکنه به احتمال زیاد زندگی خانوادگی اونا رو به مخاطره بندازه چون اون طرف روابط آنچنانیه و وضع روابط خانوادگی بسیار بدتر از ایرانه. توجه داشته باشین که این افراد در ایران زندگی کردن و با جامعه اون آشنا هستن و به هر حال بلدن چطور با كم و كاستي هاي اون در اين مورد خاص كنار بيان. حالا اگر کسانی که در آمریکا زندگی می کنن و قبلا هم ایران بودن بتونن مقایسه ای از این دو در زمینه مورد بحثمون ارائه بدن، تا حد زیادی ترس و نگرانی کسانی که خواهان مهاجرت هستن کمتر میشه.
حالا اگر در حین مقایسه، راه چاره ای هم برای حفظ کیان خانواده در کوران مهاجرت پیدا بشه، فبها المراد و نعم المطلوب!

اگر نوشته ام چندان مفهوم نیست منو ببخشین، دور و برم اینقدر شلوغه که حتی صدای ذهن خودمو هم نمی شنوم!

[Haghighat]

دوستان من فکر میکنم نوشتارم چندان گویای هدفم نبود پس لازم دیدم یه توضیح مختصری بدم. واقعیت اینه که بعضی از ما ها بر اساس یک تربیت نا صحیح سعی در انتخاب بین بد و بدتر هستیم و این کار رو با مقایسه این دو انجام میدیم و در پایان نتیجه میگیریم که این بد در این شرایط چه بسا خوب هم هست. توصیه من از مقایسه نکردن زندگی ایرانی و آمریکایی - البته در مواردی که پسندیده نیست و قبلا هم ذکر کردم- در واقع فقط این بود که منتج به انتخاب بد در مقایسه با بدترنشیم و بدین ترتیب کار خودمون رو توجیح نکنیم. تو مدرسه یا تو دانشگاه وقتی نمره بدی میگرفتیم فوری میگفتیم همه بد دادن! همه نمره پایین گرفتند و به این ترتیب خودمون رو از زیر بار تاوان عدم مسولیت خلاص میکردیم و این تو زندگی اغلب ما شده عادت ! حالا با این توجیح که بابا این رفتارها تو کشور خودمون هم که این همه محدودیت داره عادی شده چه برسه به یه کشوری مثل آمریکا! بخوایم سرسری ازش بگذریم و اون عمل رو عادی جلوه بدیم به نظر این بنده حقیر صحیح نیست!

[saied-k]

دوستان من فکر میکنم نوشتارم چندان گویای هدفم نبود پس لازم دیدم یه توضیح مختصری بدم. واقعیت اینه که بعضی از ما ها بر اساس یک تربیت نا صحیح سعی در انتخاب بین بد و بدتر هستیم و این کار رو با مقایسه این دو انجام میدیم و در پایان نتیجه میگیریم که این بد در این شرایط چه بسا خوب هم هست. توصیه من از مقایسه نکردن زندگی ایرانی و آمریکایی - البته در مواردی که پسندیده نیست و قبلا هم ذکر کردم- در واقع فقط این بود که منتج به انتخاب بد در مقایسه با بدترنشیم و بدین ترتیب کار خودمون رو توجیح نکنیم. تو مدرسه یا تو دانشگاه وقتی نمره بدی میگرفتیم فوری میگفتیم همه بد دادن! همه نمره پایین گرفتند و به این ترتیب خودمون رو از زیر بار تاوان عدم مسولیت خلاص میکردیم و این تو زندگی اغلب ما شده عادت ! حالا با این توجیح که بابا این رفتارها تو کشور خودمون هم که این همه محدودیت داره عادی شده چه برسه به یه کشوری مثل آمریکا! بخوایم سرسری ازش بگذریم و اون عمل رو عادی جلوه بدیم به نظر این بنده حقیر صحیح نیست!

سلام به همه !
دوست عزيز مهاجر سراييم ،‌حقيقت جان !
بنظرم پست اولي كه بعد از پست بنده نوشته بوديد ، در جواب مستقيم به نوشته هاي من بوده ، البته دوستان با پاسخهاي خوبشون بحث رو ادامه دادند و سهيل عزيز هم مشابه انچه مي خواستم بنويسم فرمودند.
در جواب پست جديد شما لازم است خاطر نشان كنم ، كساني كه قصد مهاجرت دارند ، يعد از شناخت معضلات محيط اوليه زندگيشان وكشور محل تولد ، انگيزه حركت بدست مي اورند ، پس نبايد عجيب باشد كه مقايسه مبدا و مقصد انجام بگيرد. اگر من مي خواهم به امريكا بروم و از ناشناخته هاي محيط مقصد بي اطلاع هستم پس بهترين روش براي من مقايسه شرايط ايران و امريكاست. من مي خواهم بفهمم در مواجه با مشكلاتي كه در كشور خودم دارم ؛ در كشور جديد چه واكنشهايي مي توانم انجام دهم . ايا با مطالعه و زمينه سازي و بستر سازي در مورد فرهنگ شخصي خود و خانواده ام مي توانم از محيط مقصد بهترين بهره وري را بكنم ؟! در مورد مسايل بد و ناهنجار من امريكا را با ايران مقايسه مي كنم ، چون در اين مقطع براي من مهم نيست كه مردم چين يا ژاپن يا برزيل در مواجه با اين مسايل چه واكنشي نشان مي دهند و عرف در جامعه انان چگونه است. پس به نظر من در مورد مسايل احتمالي پيش رو مقايسه ايران و امريكا بهترين راه شناخت راه حل است. تجربيات جهان شمول همه ما در هر دو جامعه جوابگو خواهد بود ولي ما به دنبال ريزه كاري هاي فرهنگي هستيم كه اعماق ذهن ما را درگير كرده اند و جامعه مقصد را براي ما مرموز مي سازند. اين نام بردن هاي مدام از ايران به خاطر اين است كه بگوييم ما از چه چيز اين مملكت گريزان شديم و براي اينكه در مقصد دوباره دچار ان نشويم به حافظه مان رجوع مي كنيم و به ياد مي اوريم در شرايط محدود ايران چه كرديم ؟! و در شرايط جديد چه واكنشي خواهيم داشت اگر همان مشكل پيش بيايد يا حتي بدتر هم شود ؟

در حقيقت نظرات من در مورد مسايلي كه در پست قبلي مطرح كردم به واسطه تبيين و تبليغ اين نظريه بوده است كه : بيان افراطي و بزرگنمايي از مشكلات فرهنگي جامعه امريكا به دور از مطالعه دقيق و مقايسه همان معضلات اجتماعي در جامعه ايران ، مي تواند به ايجاد دلسردي و ترس هاي كاذب در تازه مهاجران بيانجامد و به جاي ياد اوري اين موضوع كه ، در ايران هم با همان مشكلات درگيريم منتها با امكانات كمتر و محدوديت هاي بيشتر ، مدام ذهنمان را متوجه نيمه خالي ليوان مي كند.

درباره انتخاب بين بد و بدتر هم كه فرموديد ، لازم است عرض كنم ما ايراني ها سالهاست در گرداب اين انتخاب گير افتاده ايم ولي دلهاي اميدوار و مغز هاي هوشيار ايرانيان از بين همين بد و بدتر ها ؛ بسيار خوب و خوبتر ها ساخته است ! يادمان باشد همه ما ادب از بي ادبان اموخته ايم ، تا بدي و تاريكي را نشناسيم نمي توانيم به خوبي و روشني مشتاق شويم و در راه ان جانفشاني كنيم.


خدايا چنان كن سرانجام كار ، كه تو خشنود باشي و ما رستگار ......

.

[Haghighat]

ببینید دوستان. من هم به عنوان کسی که در ایران متولد شده و رشد کرده و شخصیتش شکل گرفته به همه مسائل ریز و درشت زندگی در ایران آگاه هستم. زندگی ایرانی مغلطه ایی است از سنت ها، مذهب، قوانین حقوقی و فقهی و حتی پیشینه تاریخی ما هست که تک تک اون ها در ریزترین ، تاریک ترین و خصوصی ترین مسائل زندگی ما تاثیرگذار هست من نمیخوام خیلی مسائل رو باز کنم و لزومی هم نمیبینم چون تک تک ما همه این هارو در ثانیه ثانیه زندگیمون از نزدیک لمس کردیم. من هم قبول دارم که این مقایسه گریز ناپذیر هست این خیلی طبیعی هست . بله درسته ما تابوهای زیادی داریم که همین تابوها با زندگی های مدرن امروزی اروپایی و آمریکایی همخوانی نداره. هر ایرانی مهاجر، خودش یک دایره المعارف سیار مسائل مختص ایران هست و با مواجه به هر مشکلی اولین کاری که میکنه جستجو در این دائره المعارف هست.ولی دوستان، این مقایسه چه فایده ایی داره؟ چه فایده ایی داره که بگیم در ایران زنها به مردها خیانت میکنند و برعکس ولی در خفا! ولی در آمریکا این چنین نیست و همه چیز روشن و واضح بیان میشه! چه فایده ایی داره که بگیم جامعه مذهبی ما به خیلی از مسائلی که در جامعه غیر مذهبی آمریکا رعایت میشه پایبند نیست! این مقایسه ها مشکل مهاجران رو حل نمیکنه! ماهیت مسائل رو بایستی بی قیاس بررسی کرد. سوال اینه که چرا اغلب زن و شوهر مهاجر بعد از مهاجرت زندگیشون دچار مشکل میشه و در نهایت به جدایی ختم میشه؟ عشق و علاقه و احترام متقابل هر یک از زوجین به یکدیگه که از از ارکان حفظ بنیان خانواده هست ربطی به ایران یا ایرانی بودن یا آمریکا یا امریکایی بودن نداره. نسخه ایی هست که همه جا جواب میده اما رسیدن به این موقعیت نیاز به ممارست و آگاهی داره! ابزارهای حفظ خانواده با محیط می بایست تغییر کنه. زندگی در کشورهای پیشرفته پیچیدگی بیشتری داره و به همین نسبت زوجین باید آگاهی بیشتری نسبت به زندگی مشترک داشته باشتد و قطعا برای حفظش باید بیشتر تلاش کنند. دیگه از ابزارهایی مثل حقوق فقهی یا شریعت یا یا مسائل دیگری که زوجین رو مکلف به انجام کاری میکنه خبری نیست ! زوجین باید روابطشون رو بیشتر مراقبت کنند و آگاهانه و بدون تعصب از پیوندهای خانوادگی محافظت کنند.
واقعیت اینه که همیشه در این مسائل کلی گویی میشه ولی وقتی کسی مشکلی داره نیاز به اطلاعات با جزئیات بیشتری داره. شاید دوستان اگر تجربیاتشون رو در اختیار بقیه بگذارند بیشتر راه گشا باشه! البته اگه این خصلت در لفافه سخن گفتن ایرانی ها اجازه بده!

[amiry]

. سوال اینه که چرا اغلب زن و شوهر مهاجر بعد از مهاجرت زندگیشون دچار مشکل میشه و در نهایت به جدایی ختم میشه؟

ممنونم که از منحرف شدن بحث (اتفاقی که اصولا در خیلی از تاپیکها می افته ) جلوگیری می کنید.
می ترسم باز هم دوستان به همین سوال بالا اینطور پاسخ بدهند که:" کی گفته اغلب زن و شوهر های مهاجر دچار مشکل میشند؟" حکایت ما در خیلی از بحثها شده حکایت کودکی که وقتی مادرش قربان صدقه چشمهای بادامی اش می رفت می گفت : "مامان من بادوم میخوام"
دوستان اصلا تصور کنید که هیچ طلاقی بین مهاجرین در امریکا اتفاق نمی افتد. و زندگی ها در ایران به اعلی درجه بی اعتمادی و خیانت رسیده است.همچنین تصور کنید من نوعی متاهل مهاجرت کرده ام ولی شبها کابوس میبینم که همسرم از من جدا خواهد شد. حال فقط شما که سالهای زیادی در امریکا زندگی کرده اید راهنمایی کنید که چه باید کرد؟ برای تقریب ذهن مثال میزنم که آیا وجود فرزند میتواند باعث کمرنگ شدن این مساله بشود؟ ( در ایران تصور عمومی این است که بچه که بیاد بقیه اش درست میشه) آیا خانه دار بودن زن و در نتیجه بیکار بودنش( خانمها شاکی نشوند لطفا) دلیل تشنج در روابط زوجین است؟ در سوی دیگر آیا سر کار رفتن زن مشکل آفرین خواهد بود و زیادی امریکاییش خواهد کرد؟
اینها همه مثال بود. در مثل مناقشه نیست. لطفا در پاسخ به من به اصل موضوع بپردازید.
با تشکر

[rs232]

به نظر من هر چقدر که امکانات مادی بیشتر شود و یا نیاز افراد خانواده به یکدیگر کمتر باشد پیوند آنها ناخودآگاه سست تر خواهد شد. در امریکا افراد یک خانواده هر کدام برای خودشان ماشین دارند و هرکدام برای خودشان کار می کنند و هرکدام هم دوستان و روابط اجتماعی خودشان را دارند. در ایران بخشی از پیوندهای خانوادگی از روی نیاز مالی و یا نیاز اجتماعی است و همه آن را نمی شود به حساب نیاز عاطفی گذاشت. ولی وقتی که یک خانواده ایرانی به امریکا مهاجرت می کند تنها چیزی که می تواند خانواده آنها را مستحکم نگه دارد پیوند عاطفی است. بنابراین ناخودآگاه شکنده تر می شود و مثلا پسر و یا دختری که به راحتی وام کالج می گیرند و یا خرج عروسی و خرج جهیزیه و این چیزها را ندارند نیازی هم به حمایت والدین خود احساس نمی کنند. یا خانمی که به راحتی می تواند خرج خود و بچه هایش را در بیاورد و از نظر اجتماعی هم مشکلی برای زندگی مستقل ندارد آستانه تحملش خیلی پایین تر از زمانی می آید که در ایران بوده است. به هر حال امریکا همیشه همین بوده است و خواهد بود و این ما هستیم که باید ببینیم تا چه اندازه می توانیم خودمان را تطبیق دهیم و در ضمن در مستحکم نگه داشتن خانواده خود موفق باشیم.

[humsun]

با حرف آرش عزیز موافقم که وقتی نیاز افراد به هم کمتر بشه پیوندشون سست تر می شه ولی یه نکته ای همیشه برای ما خانمها وجود داره مثلا شما خانومی رو در نظر بگیرید که مورد آزار همسرش قرار میگیره یا در صورت خیانت همسرش تو جامعه نمی تونه به جایی شکایت کنه چون شرعی تلقی میشه ولی حالا مهاجرت کرده و خودش رو تو جامعه آزاد می بینه که وقتی بخاطر آزار همسرش یا خیانت اون به جایی شکایت می کنه ازش حمایت می شه. همینطور هم بچه ها اونا مجبور نیستن طوری زندگی کنن که پدر و مادر می خوان و .... خودتون بهتر می دونید. کلا این رو می خواستم اضافه کنم که مساله حمایت و نوع جامعه هم هست و فقط نیاز کمتر نیست. یکی از دوستان من در ایران با داشتن حق طلاق و شغل مناسب وقتی همسرش دستش رو بلند کرد رفت و طی یک ماه طلاق گرفت ولی هفته بعد شوهر وارد محیط کارش شد و هر چی از دهنش در اومد گفت و یه وصله ناجور هم زد. خوب تو آمریکا می تونه این کارو بکنه؟ پس مسلما اونجا راحت تر می شه خانواده سست رو از هم پاشید. من به طور کلی می گم خانواده در زمانی سست می شه که روابط انسانی نادرستی تعریف شده و شکل گرفته باشه و مهاجرت که خوب مسلما انرژی، طاقت، هزینه و... زیادی از ادم میگیره پس اون خانواده رو زودتر و راحت تر به نابودی می رسونه وگرنه خانواده ای که درست شکل گرفته باشه در همه جای دنیا منسجم خواهد ماند. ولی حالا کی می تونه بدون خطا تشکیل خانواده بده؟!

[amiry]

ولی حالا کی می تونه بدون خطا تشکیل خانواده بده؟!

دقیقا نکته همین جاست. پس بیایید فرض کنیم که ازدواج نسبتا موفقی هم انجام گرفته و روی مسائل بعد از ازدواج بحث کنیم که ممکنه در ولایت غربت ارکان خانواده را سست کنه. قطعا کسی دست بلند کردن روی همسر ، خیانت، اعتیاد و از این قبیل ناهنجاری ها را تایید نخواهد کرد و توصیه به ادامه زندگی با چنین فردی نخواهد کرد ولی سوال من اینه که آیا دلائل ناکامی خانواده ها در غربت فقط همین عواملند؟ باید مسائل دیگری هم در میان باشد برای کسی که مهاجرت کرده. صحبت من بر سر عوامل ناشناخته ای هست (لا اقل برای من) که ممکن است یک خانواده سالم را پس از مدتی به خانوادهای نابه هنجار تبدیل کند که منجر به جدایی زوجین شود. کسی میتونه به کامنت آرش چیزی اضافه کنه؟
البته آرش با نگرش سیستماتیک به موضوعات اصولا حرف آخر را میزنه.

[saied-k]

کسی میتونه به کامنت آرش چیزی اضافه کنه؟

و در جامعه ازادتر و داراي قوانين حمايتي بيشتر ، زوج هايي كه داراري مشكلات پايه اي هستند ، به محض رسيدن به توانايي و استقلال فردي بيشتر ، و همچنين با توجه به تغييراتي كه در نظريات قبلي كه منشا در باور هاي قديمي جامعه مادري داشت ، ايجاد مي شود ، به فكر پايان دادن به مشكلات في مابين افتاده و با توجه به راحتي خيالشان بابت حرف فاميل و دوستان و ... و عدم نگاه منفي جامعه به موضوع طلاق يك پايان تلخ را به داشتن تلخي بي پايان ترجيح مي دهند. و صد البته اين مسئله مفيدي خواهد بود و شرايط جديد به روشن شدن تكليف اين زوجها كمك خواهد كرد.

فكر مي كنم تا اينجاي قضيه با من موافق باشيد و شايد گله اي از اين شرايط احتمالي هم براي ما پيش نيايد. ولي ترس عمده دوستان از اين فكر اغاز مي شود كه اگر خدايي ناكرده زوجهايي كه در ايران مشكلات حاد و تجربيات جدي در مورد خيانت ، دعوا و كتك كاري و ... ( مسايل جدي ) ندارند ؛ به سبب قرار گيري در محيطي كه به نظر مي رسد طلاق در ان امري عادي باشد ، تحت تاثير قرار بگيرند و با مشكلات ابتدايي به جداي فكر كنند چه ؟؟
به نظر من همه ما بايد قبل از مهاجرت از اين موضوع مطمئن شويم كه خود و همسرمان چقدر از ازدواجمان راضي بوده ايم و واقعا شريك تمامي شادي ها و غمهاي هم هستيم و خواهيم بود ؟ اگر بتوانيم با كمك همسرمان به اين سوالات پاسخ دهيم و موقعيت فعلي را بررسي كنيم ، احتمالا در پيش بيني آينده دچار اشتباه نخواهيم شد و دچار تجربيات تلخ نخواهيم بود. قبلا هم عرض كردم مهاجرت به امريكا و قرار گرفتن در محيط جديد را بايد كاملا تجربه كرد علاوه بر تصميم گيري هاي خودمان از تاثيرات حوادث پيش بيني نشده هم غافل نباشيم.