دیدگاه های آرش در مورد آمریکا

[reyhaneh_h]

آقا آرش ( )؛ شما راجب این موضوع چیزی میدونید که:
هر سال 10 نفر رو از بین شهروندان امریکا به صورت رندوم برای شرکت توی دادگاه هایی دعوت می کنن و از اون ها میخوان به عنوان هیئت ژوری نظر بدن!
(معمولا دادگاه هایی که مربوط به جرائم سبک مثل دزدی و تخلفات رانندگی)
من شنیدم این افراد از بین کسایی انتخاب می شن که توی لاتاری برنده شدن؛ برای اینکه ببینن شخص توی امریکا هست یا نه و در صورت حضور پیدا نکردن توی دادگاه، بعدا سخت گیری هایی برای سیتیزن شدن طرف می کنن.
و معمولا هر سال یه ایرانی هم بینشون هست.

[sib 24]

این قضیه فقط مربوط به افرادی هست که سیتیزن هستن و ربطی به لاتاری اومدن کسی نداره.

[laili]

آقا آرش ( )؛ شما راجب این موضوع چیزی میدونید که:
هر سال 10 نفر رو از بین شهروندان امریکا به صورت رندوم برای شرکت توی دادگاه هایی دعوت می کنن و از اون ها میخوان به عنوان هیئت ژوری نظر بدن!
(معمولا دادگاه هایی که مربوط به جرائم سبک مثل دزدی و تخلفات رانندگی)
من شنیدم این افراد از بین کسایی انتخاب می شن که توی لاتاری برنده شدن؛ برای اینکه ببینن شخص توی امریکا هست یا نه و در صورت حضور پیدا نکردن توی دادگاه، بعدا سخت گیری هایی برای سیتیزن شدن طرف می کنن.
و معمولا هر سال یه ایرانی هم بینشون هست.

برای من هم چند روز پیش نامه اش اومد ..همونطوری که دوستمون گفتن ربطی به برنده های لاتاری نداره کلا هر شهروند سیتیزنی باید یه بار توی این دادگاهها شرکت کنه . ولی جاهائی داره برای دلیل که میتونید علامت بزنید و نرید یکی از دلایلش هم اینه که من هنوز سیتیزن نیستم ..که من این و زدم .ولی این نامه برای خود آمریکائی ها هم فرستاده میشه نگران نباشین .

[rs232]

در واقع جوری دیوتی یکی از واجبات مردم امریکا است که مثل خدمت سربازی می ماند و هر کسی که به عنوان هیئت ژوری انتخاب شد موظف است که در روز و ساعت مشخص شده خودش را به دادگاه معرفی کند. همان طوری که لیلی گفت اگر سیتیزن نباشید, زبان انگلیسی بلد نباشید و یا هر مشکلی داشته باشید که نتوانید به دادگاه بروید باید آن را بنویسید و نامه را به فرستنده برگردانید و اگر بهانه شما برای نرفتن مورد قبول بود نامه ای برای شما می آید که شما معاف هستید.
جالب است بدانید که در این مدت پنج سال برای من دو بار نامه آمد و هر دو بار من سیتیزن نبودم و برای همین جواب دادم که من سیتیزن نیستم. همان طوری که ریحانه گفت اگر در این مدت من در امریکا نبودم و جواب این دو نامه را نمی دادم طبق موارد قانونی که در پشت احضاریه دادگاه درج شده است به خاطر عدم حضور در دادگاه نامم برای اعمال موارد قانونی در کامپیوتر ثبت می شد. با اینکه من مشمول حضور در هیئت ژوری نبودم ولی موظف هستم که حتما علت مشمول نبودن خودم را در جواب نامه ذکر کنم زیرا انتخاب افراد توسط قوه قضاییه و به صورت اتفاقی انجام می شود و آنها در این مرحله با اداره مهاجرت و یا ادارات دیگر ارتباطی ندارند. ولی اداره مهاجرت می تواند از سوابق احتمالی ثبت شده در قوه قضاییه در زمان سیتیزن شیپی استفاده کند و زمانی که از شما برای سیتیزن شیپی انگشت نگاری می کنند عدم پاسخگویی شما به احضاریه دادگاه مشخص می شود و از شما سوال می کنند که در آن زمان کجا بودید و برای چه به دادگاه جواب ندادید.
بنابراین این داستان را زیاد شوخی نگیرید و اگر گرین کارت خود را گرفته اید و در ایران هستید حتما به یک نفر سفارش کنید که به جای شما به آن نامه پاسخ دهد.

[frozen mind]

خب با این اطلاعاتی که سوال ریحانه به ما داد، حالا دیگه واقعا باید بپرسم: «ریحانه خانم، دیگه چی شنیدی؟!»

[*Mohsen*]

بالاخره این ۳۹ صفحه رو با تمام پست هاش خوندم.من یکی از دنبال کنندگان وبلاگ ارش خان بودم و تازه با این فروم آشنا شدم و همین جا از آرش عزیز سپاس گذارم که تجربیات خودش را بی منت در اختیار مهاجرین آینده قرار می دهدکه مثل چراغی است در تاریکی.
خیلی دوست داشتم که من هم تجربه گرین کارد رو داشته باشم اما چه کنم که سربازی بیخ ریش ما رو گرفته.

[roze]

یاس عزیز

اگر این شعر را خودتان سروده باشید باید به خاطر چنین ذوق هنری به شما تبریک بگویم. بسیار زیبا و پر معنی است.

آرش عزیز شعر از خودم نیست و به نیابت از شاعر بی نامش تقدیم شما کردم.

سلام واقعا شعر قشنگی هست فکر کنم شعر هادی خرسندی باشه البته مطمئن نیستم فکر کنم یکبار شنیدم که تو یکی از برنامه های تلویزیونی خوند.

[maka2]

آرش جان
داشتم آمار هایی را در رابطه با ...

مسیح جان, در امریکا آمارها انگولک نمی شوند و مثلا اگر شما افراد بازنشسته..

---

آرش جان سوالی که ازتون دارم اینه که آیا فردی که گرین کارت داره میتونه به چه کشورهایی بدون ویزا ....

تا جایی که من می دانم با گرین کارت میتوانید به مکزیک و کانادا بروید ولی برای کشورهای دیگر نیاز به ویزا دارید. با این حال اگر گرین کارت داشته باشید ویزای هر کشوری را به راحتی به شما می دهند.

ولی بعد از سیتیزن دیگه جایی ویزا نمی خواد درسته؟

[rs232]

آرش جان
داشتم آمار هایی را در رابطه با ...

مسیح جان, در امریکا آمارها انگولک نمی شوند و مثلا اگر شما افراد بازنشسته..

---

آرش جان سوالی که ازتون دارم اینه که آیا فردی که گرین کارت داره میتونه به چه کشورهایی بدون ویزا ....

تا جایی که من می دانم با گرین کارت میتوانید به مکزیک و کانادا بروید ولی برای کشورهای دیگر نیاز به ویزا دارید. با این حال اگر گرین کارت داشته باشید ویزای هر کشوری را به راحتی به شما می دهند.

ولی بعد از سیتیزن دیگه جایی ویزا نمی خواد درسته؟

البته خیلی از کشورها هم حتی با پاسپورت امریکایی ویزا لازم دارند ولی آنها یا ویزا را در فرودگاه صادر می کنند و یا اینکه گرفتن آن راحت است. گمان کنم کشورهای اروپایی ویزا لازم ندارند چون اروپاییها هم می توانند بدون ویزا وارد امریکا بشوند. ولی کشورهایی مثل کوبا و لیبی و ونزوئلا و ایران به امریکایی ها ویزا نمی دهند و یا خیلی سخت ویزا می دهند که در این صورت باز هم برای ما خوب است چون می توانیم از پاسپورت ایرانی استفاده کنیم و به سادگی به آن کشورها برویم. مثلا کوبا کشور بسیار زیبایی است و خیلی هم ارزان است ولی امریکاییها نمی توانند به آنجا بروند در حالیکه ما می توانیم هر زمانی که خواستیم با پاسپورت ایرانی ویزا بگیریم و به آنجا برویم. از یکی از آشنایان ایرانی شنیدم که یکی از آشنایانش گفته که یکی از بستگانشان به کوبا رفته و با پانصد دلار هم تمام دندانهایش را درست کرده است هم عمل چشم کرده است. کوبا از نظر پزشکی خیلی پیشرفته است و درمان هم تقریبا مجانی است حتی برای توریست ها. انشاءالله قسمت باشد پاسپورت کوبایی هم بگیرم که دیگر کلکسیونم کامل شود!

[*Mohsen*]

وقتی اسم کوبا میشنوم یاد فیدل کاسترو میفتم و یک کشور منزوی اما واقعا کشوری با طبیعت زیبایی «كريستف كلمب» كوبا را زيباترين سرزمين از نظر طبيعت زيبا و سحرانگيز معرفي كرده است. میشه گفت تنهاترین کشوری که هنوز خودروهای دهه ۴۰ تا ۶۰ میلادی در ان تردد می کنند . جالبه که تحصیل در دانشگاه ای کوبا تا بالاترین مقطع رایگان است و کوبا از لحاظ اموزشی و پزشکی در دنیا مطرحه. همچنین هزینه درمان رایگان است و مردم این کشور بهداشت را خیلی رعایت می کنند حتی در مناطق روستایی.

[mrr777]

آرش عزیز. خوندن پست های اول وبلاگت خیلی سخته چون ارشیو ندارین. یه جا خوندم که فایل پی دی اف نوشته هاتون هست میشه برام بفرستین ممنون

[rs232]

آرش عزیز. خوندن پست های اول وبلاگت خیلی سخته چون ارشیو ندارین. یه جا خوندم که فایل پی دی اف نوشته هاتون هست میشه برام بفرستین ممنون

از لطف شما سپاسگزارم ولی من فایل آن را ندارم. با این حال من خودم تازگی ها یک چیزی کشف کردم که برای خواندن پست های قدیمی مفید است. اگر به نوار بالای صفحه نگاه کنید در سمت چپ آن نوشته است کلاسیک که می توانید آن را باز کنید و حالت های مختلف را امتحان کنید. به نظر من تایم اسلاید برای خواندن پست های قدیمی مناسب تر است.

[rs232]

قسم خوری در امریکا

این تاپیک را برای عزیزانی که مطالب من را از اینجا پیگیری می کنند مخصوص مهاجرسرا تنظیم کرده ام که مشکل منشور اخلاقی نداشته باشد.

از شهر ما تا اوکلند حدود نیم ساعت راه است ولی اگر بخواهم ساعت نه صبح آنجا باشم باید از دو ساعت قبل راه بیفتم چون ترافیک صبحگاهی در اتوبانی که به آن سمت می رود بسیار سنگین است. من هم همین کار را کردم و ساعت شش و نیم با مادرم از خانه راه افتادیم. از آنجایی که مرکز شهر اوکلند جای پارک زیادی ندارد تصمصم گرفتم که به شهر ریچموند بروم و ماشین را در آنجا پارک کنم و سپس توسط قطار به اوکلند برویم. خیلی وقت بود که سوار مترو نشده بودم و برای همین اشتباهی دو تا بلیط بیست دلاری از دستگاه خریدم در حالی که دو دلار رفت و دو دلار هم برگشت برای هر نفر بود. سوار مترو شدیم و در خیابان نوزدهم که مرکز شهر اوکلند است پیاده شدیم. هنوز ساعت هشت صبح بود و ما تقریبا یک ساعت زودتر رسیده بودیم. یک چهارراه آن طرف تر یک سینما تئاتر بزرگ بود که تعداد زیادی آدم در جلوی آن صف ایستاده بودند. ما هم می بایست به آنجا برویم ولی چون خیلی زود بود ترجیح دادیم که به یک کافه برویم و صبحانه بخوریم. ساعت هشت و نیم بود که ما هم به درون صف رفتیم. صف آنقدر طولانی بود که از پیچ چهارراه هم عبور می کرد. بعدا فهمیدم که دقیقا هزار و سیصد نفر در سالن بودند ولی در صف یک چیزی حدود دویست نفر جلوی ما ایستاده بودند. یک آفریقایی تبار با کت و شلوار و کراوات و کلاه بسیار شیک از مقابل آدمهایی که در صف ایستاده بودند قدم می زد و در حالی که یک پاکت در دستش بود با صدای بسیار بلند سرود ملی امریکا را می خواند. مادر من دو دلار به او داد و او هم گفت خداوند شما را بیامرزد. ساعت نه صبح شد و یک نفر آمد و گفت که مدارکتان در دستتان باشد و همه به صورت کیلویی به ترتیب وارد سینما تئاتر شدیم. گفتند مهمان ها و همراه ها به طبقه بالا بروند و بقیه در صف بایستند. مادر من هم به طبقه بالا رفت و در ردیف اول سکو بر روی یک صندلی نشست. صف خیلی زود جلو رفت و من هم وارد راهرو شدم. در آنجا یک نفر گرین کارت من را گرفت و یک پاکت به من داد و گفت که وارد سالن شوم و به قسمت جلو بروم. من به جلوی سالن رفتم و در آنجا یک نفر یک پرچم امریکای کوچک به من داد و گفت که در آن صندلی بنشین. همه هم همین کار را می کردند و به مرور سالن پر شد از آدم های مختلفی که بر روی صندلی های خودشان نشسته بودند. مادرم زنگ زد و گفت که من اینجا هستم و بعد دست تکان داد و من هم او را در بالای سکو پیدا کردم. سمت چپ من یک خانم مسن فیلیپینی نشسته بود و سمت راست من هم یک مرد میانسالی از یکی از کشورهای امریکای جنوبی بود. همه در حال باز کردن پاکت ها بودیم تا ببینیم که چه چیزی درون آن است.


یک دفترچه راهنما که بر روی آن نوشته های سرود ملی امریکا و قسم و این جور چیزها بود. یک پاکت زرد رنگ که بر رویش نوشته بود یک پیام مهم از رئیس جمهور و وقتی که آن را باز کردم دیدم که امضای اوباما بر روی آن است ولی دیگر حوصله نداشتم آن را بخوانم. اگر یک چک به مبلغ صد دلار در پاکت بود برایم جالب تر بود. چند تا هم فرم بود که برای رای دادن و این چرت و پرت ها بود. سالن خیلی بزرگ بود و سقف آن هم پر از نقش و نگارهایی بود که بر روی دیوار کنده کاری شده بود. سقف آن هم در برخی جاها مشبک بود و نور از پشت آن می تابید. تمام خانم هایی که در نقش و نگارهای دیوار و سقف بودند مشکل منشور اخلاقی داشتند. نقش های آنجا تقریبا مثل مینیاتورهای خودمان بود که ترکیبی از درخت و اسب و زن و مرد است با این تفاوت که در مینیاتورهای ما حجاب را کمی بیشتر رعایت می کنند. گردنم درد گرفت و از نگاه کردن به در و دیوار و سقف خسته شدم. یک کمی با آقایی که سمت راستم بود صحبت کردم و کمی هم با خانم فیلیپینی صحبت کردم. هنوز جماعت داشتند می آمدند و در جای خودشان می نشستند. یک خانم جوان در راهروی کنار ردیف صندلی ما ایستاده بود و تازه واردان را به صندلی های خودشان راهنمایی می کرد. او به همه یک پرچم کوچک امریکا می داد و می گفت کجا بنشینند. وقتی پرچم های او تمام شد یک سری پرچم دیگر از توی کیفش در آورد که با مال ما فرق می کرد و بسته بندی نایلونی داشت. خانم فیلیپینی که کنار من نشسته بود از جایش بلند شد و رفت از آن خانم خواهش کرد که پرچم او را با آن مدل های جدید عوض کند. وقتی برگشت و بسته بندی آن را باز کرد دید که جنس پرچمش خیلی بد است و پارچه آن مچاله شده است. هر چه به من نگاه کرد که من پرچم خودم را به او بدهم و پرچم غراضه بگیرم به روی خودم نیاوردم. خلاصه دوباره از جایش پا شد و رفت به انتهای سالن و از یک جایی یک پرچم مثل قبل خودش گیر آورد و عوض کرد و آمد و خندان گفت که بالاخره مال خودم را پس گرفتم.


پس از حدود یک ساعت بالاخره پروژکتوری که یک صفحه آبی را در تمام مدت نشان می داد به راه افتاد و شروع کرد به نشان دادن مناظر طبیعی امریکا. در جلوی سکو هم دو تا میز و یک میز سخنرانی بود دقیقا مثل سالن های کنفرانس خبری و با نورپردازی آبی به آن عمق داده بودند که تماشاگر با دیدن سخنران جوگیر شود. در جلوی من سه تا دختر جوان بودند و در عقب من هم چند تا آقا بودند که یکی از آنها خیلی مسن بود. در ردیف کنار ما هم یک دختر لهستانی نشسته بود که مشکل منشور اخلاقی داشت و من هر باری که می خواستم به او نگاه کنم پیرزن فیلیپینی فکر می کرد که می خواهم با او صحبت کنم و شروع می کرد به ور زدن و من هم به غلط کردن می افتادم. حالا این که ملیت این آدمها را از کجا فهمیدم بعدا برایتان می گویم. خلاصه پرده کوچک سینما که در بالای میز سخنرانی بود داشت منظره امریکا نشان می داد و یک آهنگ بسیار خواب آور هم گذاشته بود طوری که همه به خمیازه افتاده بودند و حتی من چند بار قشنگ خوابم برد و سرم به چپ و راست و عقب و جلو می افتاد و یکهو از چرت می پریدم و به خودم می گفتم من کجا هستم. آقای سمت راستی من هم قشنگ بر روی صندلی ولو شده بود و خوابیده بود. خانم فیلیپینی ولی با شور و شوق پرچم امریکا خودش را در هوا تکان می داد و به عکس ها و مناظر امریکا نگاه می کرد. بالاخره فیلم مسخره تمام شد و همه از خواب بیدار شدند و سخنران آمد و گفت که من از طرف دولت امریکا مفتی مفتی خرم که به شما اعلام کنم همه شما امروز به عنوان یک سیتیزن امریکا از این سالن خارج خواهید شد. سپس کلی سخنرانی کرد ولی خیلی مسلط بود و چیزهای خنده داری در وسط حرف هایش می گفت که جماعت را به شور و حال بیاورد. بعد شروع کرد به اسپانیولی حرف زدن و چند جمله گفت که همه اسپانیولی زبان ها برایش هورا کشیدند. بعد به فرانسوی صحبت کرد. بعد به چینی صحبت کرد. بعد به روسی و بعد به فیلیپینی و در آخر هم به هندی صحبت کرد. البته معلوم بود که چند جمله را به زبان های مختلف حفظ کرده است ولی به هرحال جالب بود. او گفت که جدش مثل بقیه امریکایی ها مهاجر بوده است و این مملکت را مهاجران ساخته اند و شما هم که نسل جدید مهاجران هستید باید آینده مملکت را بسازید. پیرزن فیلیپینی هم مثل بقیه هورا کشید و کف زد. حدود هشت نفر دیگر هم در میزهای روی سن نشسته بودند که به ترتیب حرف زدند. یکی از خانم ها پشت بلندگو آمد و شروع کرد به خواندن سرود امریکا و ما هم می بایست پشت سر او تکرار می کردیم. من که مثل مستر بین در کلیسا شده بودم و فقط لا لا لا لا می کردم چون کلمات سرود را بلد نبودم.


سپس یک نفر دیگر آمد و گفت که بلند شوید و دست راستتان را بالا بگیرید و بعد هم یک عبارت هایی گفت که ما می بایست تکرار می کردیم. من کاملا متوجه معنی همه آنها نشدم ولی یک چرت و پرت هایی بود در مورد این که من کشور اول خودم را امریکا می دانم و در برابر دشمنان دفاع می کنم و از این چیزها. بعد از قسم خوری همان مردکه اولی که چند زبانه بود آمد و گفت که اگر می خواهید برای پاسپورت خودتان در اینجا اقدام کنید باید مبلغ چک را بنویسید و بعد از اینکه از سالن خارج شدید به میزهایی که برای این کار گذاشته شده است بروید و به همراه فرمهای مربوطه درخواست پاسپورت کنید. من پول نقد با خودم آورده بودم و کارت بانکی هم داشتم ولی اصلا به فکرم نرسیده بود که دسته چکم را با خودم بیاورم بنابراین فهمیدم که نمی توانم برای پاسپورت امریکایی در اینجا اقدام کنم. البته خیلی هم بهتر شد چون اداره پست محله خودمان خیلی هم خلوت بود و راحت همه کارهایم را انجام داد. بعد از آن دوباره یک ویدیو پخش کردند که مهاجران نسل اولی امریکا را نشان می داد و خیلی جالب بود. زن ها و مردان و بچه هایی که تازه به امریکا رسیده بودند و نگرانی در قیافه آنها موج می زد. بعضی از آنها هم خندان بودند. یک عکس هم از اولین گروه چینی که به سنفرانسیسکو آمدند بود که همه شبیه اوشین بودند و خیلی جالب بود. عکس ها سیاه و سفید بودند و شاید برای همین بود که عمق بیشتری داشت. پس از آن سخنران آمد و گفت که الآن پرچم و نام تمام کشورهای عضو سازمان ملل متحد را بر روی ویدیو می بینید. هر کسی که اسم کشور خودش را دید بلند شود و بایستد. سپس دانه به دانه نام و پرچم کشورها آمد و وقتی که به لهستان رسید دیدم که آن دختر لهستانی ایستاد و وقتی به نام آن کشور امریکای لاتین رسید مرد سمت راستی من ایستاد. وقتی هم نام ایران را خواند من ایستادم و فکر کنم در آن سالن به آن بزرگی فقط یک یا دو نفر دیگر ایستادند. وقتی پرچم چین آمد تقریبا نصف سالن از جای خودشان بلند شدند و در نام مکزیک هم نصف دیگر سالن ایستادند. هر کشوری که می آمد همه اهالی آن جیغ می کشیدند و هیاهو می کردند و در بالای سالن هم که جای همراهان بود ولوله ای برپا بود. بالاخره همه بلند شده بودند و سخنران گفت که من همین جا از طرف دولت امریکا اعلام می کنم که از این لحظه به بعد همه شما سیتیزن و شهروند امریکا هستید و به همه شما تبریک می گویم. جمعیت هم پرچم های خودشان را در هوا تکان دادند و هورا کشیدند. من هم همان وسط داشتم بر روی زمین به دنبال برگه هایی که از دستم به زمین ریخته بود می گشتم. اوباما هم بر روی پرده سینما ظاهر شد و تبریک گفت و چند دقیقه ای سخنرانی کرد. سرانجام همان هایی که پرچم به دست ما داده بودند آمدند و یکی یکی اسم ها را خواندند و یک برگه به دست ما دادند که مدرک سیتیزن شیپی ما است. من برگه را گرفتم و به همراه جمعیت از سالن بیرون آمدم. در شلوغی مادرم را پیدا کردم که از پله های بسیار عریض بالکن پایین می آمد. در بیرون سالن افراد زیادی به ما حمله کردند که می خواستند ما به حزب آنها بپیوندیم و فرم ها را پر کنیم ولی ما به زحمت از دست آنها فرار کردیم و پس از سوار شدن به مترو به ماشین رسیدیم و به سمت خانه حرکت کردیم. وقتی به خانه رسیدیم ظهر بود و من پس از خوردن نهار به سر کارم رفتم.

چون دیدم هیچ کسی تا به حال در مورد جزئیات مراسم سیتیزنشیپی ننوشته است گفتم شاید بد نباشد که آن را بنویسم. امید که مقبول افتد.

[nora]

آرش عزیز من پنج سال هست که با مهاجرسرا آشنا شدم وبسیار از مطالب نوشته شده توسط شما لدت بردم همینطور از اگاهی دهی شما بهره مند شدم چند ساله که فکر میکنم در لاتاری برنده شده و حتما" به سانفرانسیسکو خواهم امد و با شما دوست خواهم شد.(هر چند من پانزده ساله لاتاری شرکت میکنم)

[shahrzad_a]

ممنون آرش جان کاملا تونستم مراسم رو تصور کنم و خیلی شیرین بود . بازم مبارکت باشه . فقط نمی دونم چرا هروقت از سیتیزنیت صحبت می کنی هوس می کنم برات دعا کنم و اولین چیزی که به ذهنم میاد اینه که "ایشالله سیتیزن بهشت بشی ننه " بعد که یه کم بهش فکر می کنم می بینم خیلی چیز بدی از آب درومد.
از شوخی گذشته انشالله هر جا زندگی می کنی سالم و شاد و راضی باشی.