تا حالا پشیمون شدید از رفتن؟

[sib 24]

دوستان دیروز استادم بهم گفت شما ایرانی ها همتون باهوش هستید.و همه شاگرد های ایرانی من بهترین بودن و هستن.حالا ببینید مگه کسی میتونه بگه من از مهاجرت پشیمونم..درود بر همه ایرانیهای داخل وخارج از وطن که آدم رواینجور سر بلند میکنند.بزنید کف قشنگه رو

[Riverside]

دوستان دیروز استادم بهم گفت شما ایرانی ها همتون باهوش هستید.و همه شاگرد های ایرانی من بهترین بودن و هستن.حالا ببینید مگه کسی میتونه بگه من از مهاجرت پشیمونم..درود بر همه ایرانیهای داخل وخارج از وطن که آدم رواینجور سر بلند میکنند.بزنید کف قشنگه رو

درود بر شما و امید که آینده ای تابناک در انتظارتون باشه

بله ما با هوشترین انسانهای این کره خاکی هستیم ولی دریغ و دو صد افسوس که در زمینه کارهای گروهی و تیمی ضعیف ترین انسانها هستیم چیزی که در این عصر از زندگی بشر از ملزومات اصلی انجام پروژه های عظیم است...

[امير جو]

من هنوز وارد امریکا نشدم شاید 1 ماه دیگه این تاپیک و امروز خوندم و بد جوری تکونم داد احساس کردم حرف دل منو میزنید تجربه 4 سال خارج از ایران بودن و برای تحصبل دارم یادم 18 سالم بود و با چنان هیجانی تو فرودگاه از خانواده خداحافظی کردم که متوجه اشکهای پدرم نشدم گفتم میرم و دیگه با این مملکت کاری ندارم بعد از 6 ماه تازه فهمیدم چه بلایی سر خودم آوردم وقتی با ایران صحبت میکردم همه بهم گفتن برگرد تازه فهمیده بودم چقدر خانواده رو لازم دارم نمیگم بچه ننه ولی تازه متوجه شده بودم وابستگی یعنی چه؟؟ تصمیم گرفتم بمونم و ادامه بدم تا درسم تموم شه برا تعطیلات اومدم ایران ایندفه تو فرودگاه من بیشتر از پدرم گریه کردم و اونم یک لبخندی میزد که من دلم خوش باشه. حالا بعد از 12 سال دوباره تو همون وضعیتم اینو از صمیم قلبم میگم که واقعا هیچ هیجانی ندارم که حتی ناراحتم چون میدونم چی در انتظارم ولی وقتی به آینده نگاه میکنم منطقم چیز دیگه ای میگه. میگه برو و آینده رو برا همه بساز برو و نردبانی شو تا همرو نجات بدی برو ولی خودخواه نباش. غربت خیلی سخته مهم نیست کجا باشه غربت جایی که عزیزانت پیشت نیستن غربت غربته
شرمنده

[alireza2753]

چه خوب گفت این دوست عزیز غربت جایی که عزیزانت پیشت نباشن به نظر من دوستانی که در ایران صاحب موقعیتی هستند بیشتر دل نگران رفتن هستن که شاید در صورت عدم موفقیت حتی جایگاه کذشته را هم از دست بدهند و برای کسانی که فرزند هم دارند سخت تر دوستی دارم که در حال حاضر در امریکا زندگی میکنه و بعد از شنیدن قبولی در لاتاری گفت وقتی اینجایی دلتنگ ایران و وقتی ایران دلتنگ امریکا مطمئنا دوستان مجرد سریعتر خودشان را تطبیق خواهند داد چرا که اگر در صو رت نیاز به تحمل کمی سختی تحملش راحتر است
به طور مثال هزیه های منزل ، خودرو و هزینهای مرتبط با فرزندان قطعا بسیار بیشتر از هزینه های یک فرد مجرد است

[yousef_eidi]

همونطور که بارها کاربران مختلف نوشته اند خوشبختی در زندگی در هر نقطه ای از کره زمین بستگی به احساس آدمیزاد داره. یکی از زندگیش در خوش آب و هواترین نقاط دنیا و داشتن کاری پر درآمد راضی نیست و دیگری از زندگی در نقطه ای بد آب و هوا و دور از تمدن با حقوقی بخور و نمیر لذت می بره. اگر دو مهاجر فرضی با شرایط یکسان در کشور مبدا رو تصور کنید که هر دو به مقصدهای یکسان مهاجرت می کنند و در زندگی به یک اندازه هم پیشرفت می کنند و ازشون در مورد میزان موفقیتشون سئوال کنین بعید هست که پاسخ یکسانی دریافت کنید. متاسفانه تا حال برخورد کاربران مشتاق برای جلای وطن با مهاجرین ناراضی از وضعیت خودشون طوری بوده که کمتر کسی جرات کرده تجربیات تلخ خودش رو بیان کنه و به نظر من این بزرگترین نقطه ضعف مهاجرسراست. حتم دارم با همکاری و حمایت همگی دوستان در آینده ای نزدیک "واقع بینی" جای "رویا پردازی" را خواهد گرفت. به امید آن روز.

واقعا از دوستانی که هنوز ایران هستند خواهش میکنم اجازه بدن فقط دوستان اونور در این تاپیک شرکت کنند.یادمون باشه امید همیشه خوب است اما باید واقع بین بود و درست تصمیم گرفت . به یاد داشته باشیم صحبت دوستانی که از شرایط بد امریکا میگن کم ارزشتر از اونایی که ازش تعریف میکنن نیست.یادمون باشه برای ما همیشه مرغ همسایه غازه.اگه واقع بین باشین اینو در مورد شهرهایی که برا مصاحبه رفتین صددرصد لمس کردین.شهرهایی مثل انکارا و دبی که چقدر اطرافیان و تبلیغات واسه ما بزرگش کردن و صد البته یک دهم اونی که واسه ما تعریف کرده بودن هم نبودن .

[شهلا 1346]

برادر عزیز امیر خان من یک سوال از شما و همه دوستانی که رفتند ولی رضایت ندارند و در واقع پشیمان هستند دارم چرا برنمی گردید ؟ چون من برای خودم یک محدودیت زمانی گذاشتم و از حالا تصمیم دارم که بعد از یک سال اگر شرایط قابل قبول نبود برگردم و این رو به دوستان و فامیل هم گفتم و اصلا نگران برگشتن نیستم .

سلام
من یکماه هست امدم و می بینیم این دنیا ارزش بعضی چیزا را نداره مثلا ماشین مدل بالا داشته باشی و مادر پیرت را تنها بزاری تا از دوری تو افسرد
گی بگیره و خودت هر شب قبل از خواب بخاطر دوری عزیزانت اشک بریزی و بخوابی در حالی که تو ایران یک پراید داشتی و خوشحال کنار خانواده ات بودی و....
ولی باید بیایید ببینیت تجربه کنید بفهمید و ارزوی امریکا را برای همیشه از دلتون بیرون کنید
اونموقع با رضایت کامل از زندگی که داری کشورت و خانواده تون زندگی میکنید

---

اینو لطفا برای کسانیکه بیکارند ارسال کنید
دالاس تگزاس 70 تا ایرانی را تو شرکتی استخدام کرده و طرح توسعه هم داره
تو قسمت دالاس 2013 نوشته بودند و چند نفری هم از جاهای مختلف رفتند و مشغول شدند

[soheilbadami]

سر کار خانم این کهنه مهاجرای اینجا میگن مهاجرت 8 سال اولش سخته ! (البته زندگی هم همون 100 سال اولش سخته !) شما که فکر کنم تازه امده باشید ولی توصیه میکنم نگذارید که افسردگی به شما چیره بشه چون دیگه در اومدن ازش اسان نخواهد بود. روزی 15 دقیقه پیاده روی یک داروی معجزه اسا هست ! امتحانش ضرری نداره.

[nasim]

سلام . ممنون از همگي. حق با شماست . شايد من زياد بدبينم. يا زياد واقع بين.من زمان ثبت نام 15 سالم بود و اصلا نميدونستم زير 18 سال قبول ميكنن. اون زمان من مهاجر سرايي نميشناختم. و امريكا برام فقط امريكايي بود كه در فيلمها ميديدم اما الان ديدم با مطالعه مطالب مثبت و منفي بازتر شده و ميتونم عاقلانتر تصميم بگيرم. 100 در 100 من هدف مند هستم. و اميدوارم با تلاش بتونم به اهدافم برسم . من خيلي خيلي شمارو دوست دارم و مديون و ممنون شما هستم.

دوست عزیز از شما کم سن و سال تر هم برای تحصیل و آینده بهتر به کشور های دیگه رفتن . در انتها این خودتی که تصمیم می گیری اما به این فکر کن یک سال دیگه همچین موقع به کدوم راهی که رفتی آفرین خواهی گفت. شما قرار آیندتو توی این سن بسازی . حالا به نظرت توی کدوم کشور برات بهتره که استارت زندگیتو بزنی .؟؟

[شهلا 1346]

دوست خوبم من بجای یکربع روزی 4 ساعت پیاده روی میکنم
2 ساعت برای دنبال کار رفتن 2 ساعت هم برگشتن تازه امروز فهمیدم ماشین کرایه میدن ماهی صد دلار بیخود مفصل های پامو از بین بردم
البته اینچا همه چیز شرط داره و اون اینه که سه ساله قراردادببندید و بیش از 12هزار مایل در سال نرانید و اگر بیشتر رانندگی کنید مازداش را باید بپردازید .

خوب حالا بهتون میگم چرا برنمیگردم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

من مدیر مالی بودم با 16 سال سابقه کار و برگردم ایران بیکارم
شوهرم کارمند شهرداری بود و برگرده باید بره تو آژانس کار کنه
پسرم تازه دیپلمش را گرفته و سربازی رفته و میخواست کارشو شروع کنه و براش فرقی نمیکنه اینجا یا اونجا
16 سال کار کردیم کل پس اندازمون شده 60 م 15 میلیون ترکیه خرج کردیم 10 میلیون بلیط مون شد فقط یک مسیر 10
میلیون گذاشتیم ایران پسر دیگه ام سود پول بگیره ماهی دویست هزار تومان برای پول تو جیبیش بقیه اش هم دلار خریدم و امدیم آمریکا
با این پول سه ماه میتونیم سه نفری زندگی کنیم و بعدش حتی پول برگشت هم نداریم مگر همون ده میلیون ایران را برامون بفرستن تا برگردیم
تازه برگردیم نه وسایل خونه داریم که 20میلیون هزینه خرید وسایل میشه کار نداریم ماهی 600 هزار تومان هم اجاره خونه مون میشه دوباره باید 4 ماهی تو ایران سختی بکشیم تا کار پیدا کنیم و زندگیمون را سر و سامان بدیم یعنی 16 سال به عقب برگشتیم .
ما متاسفانه این زندگی را تو ایران نمیتونم تحمل کنیم خواسته هامون تو ایران خیلی بیشتر از اینجاست
مثلا تو ایران خونه سه خوابه داشتیم منطقه خوب شهر اینجا تو خونه یک خوابه زندگی میکنیم
اونجا هر اتاقی یک تلویزیون و کامپیوتر و سرویس اتاق خواب و دراور و ماهواره داشتیم اینجا سه تا بشقاب و 3 تا قاشق و یک کتری و تشک هم نخریدم چون هم خیلی گرونه هم اگر بخوایم جابجا بشیم کلی هزینه باربری باید بدیم
اونجا هر روز ماشین لباسشویی و ظرف شویی را به برق میزدیم اینجا از ترس پول برق ظرفها را با دست میشوریم و لباسها را هفته ای یکبار میشوریم
اونجا ماشین داشتیم و اگر هم نبود آژانس سوار میشدیم یا با تاکسی جایی میرفتیم اینجا پیاده میریم چون بلیط اتوبوس برای یک روز 5 دلاره و برای سه نفر میشه 15 دلار
اینجا یک چراغ تو خونه روشن میکنیم اونجا لوستر و تمام نور مخفی های خونه را روشن میکردیم و خلاصه ......
اگر همه ایرانیا بیان و زندگی و کار کردن امریکایی ها را ببین و الگو بگیرن با همین صرفه جویی ها ایران گلستان میشه
ولی باز من الا ن برگردم ایران نمیتونم با این شرایط زندگی کنم و میخوام مثل قبل زندگی کنم
اینا از زندگیش خیلی راضی هستند از یک راننده اتوبوس پرسیدم چند حقوق میگیری گفت هزار دلار گفتم فقط 700 میشه کرایه استودیو برای خرجت کم نمیاری گفت 6 تا دوست هستیم یک خونه گرفتیم سهم هر کدام میشه 300 دلار 700 هم برای خودم میمونه گفتم نمیخوای بیشتر کار کنی پول بیشتری داشته باشد گفت نه برام کافیه بهش گفتم ازدواج کنی بازم کافیه گفت بهش فکر نکردم
تو ایران کجا 6 نفر میتونن تو یک خونه زندگی کنند و راضی هم باشند اینجا پیر زنها اغلب راننده اتوبوس هستند ولی اگر مادر بزرگ ما رانندگی کنه میگیم مادر جون چقدر بهت حقوق میدن من بهت میدم ولی شما تو این سن سال کار نکن .
ولی هروز بجای دیدن مردم عصبی و اخموی ایران چهره هایی را می بینی که لبخند میزنند و بهت سلام میکنند و این بخاطر اینه که به همین زندگی قانع هستند و حرص و طمع ندارن البته مقدار زیادیش بخاطر اینه که تورم مثل ایران نیست که همش دنبال خرید و خونه و زمین و ملک باشی تا در اینده گرون بشه و.....همه چیز را خودتون میدونید
من هم ایران بودم گفتم چرا اونا که ناراضی هستند بر نمیگردند حالا درکشون کردم
بقول یک ایرانی میگفت ما خانم تکیه پاره شدیم شما اولشه
گفتم یعنی چی گفت شما مگر یک پسر تون ایران نیست خودتون اینجا پدر و مادرتون ایران نیستند گفتم چرا گفت تیکه پاره یعنی همین تازه وقتی پسرتون اینجا ازدواج کنه یا از این ایالت بره تنها شدین میفهمین یعنی چی !!!
گفت من یک پسرم کالیفرنیا یکی تگزاس و یکی دبی دارم و خودم هم اینجا و خانواده ام ایران و...... من کجا میتونم با شرایط برگردم ایران وقتی که بچه ها اینجا هستند
پیش این برم یا اون خودم هم که بیکار نیستم
خونه بچه ام خواستم برم گفته برات هتل میگیرم حتی تو خونش منو را نمیده این روشی هست که تو امریکا بچه ها یاد میگرند ما با عاطفه ایرانی بدنبال بچه هامون هستیم و اونا به روش امریکایی با ما برخورد میگنن تیکه پاره شدن یعنی این ......

ولی خوشحالم که امدم چون یاد گرفتم درست زندگی کردن یعنی چی؟ چی تو زندگی ارزش داره و چی نداره ؟؟ ارزو امریکا امدن دیگه ارزو نیست به حقیقت پیوسته
و امیدوارم تو دو سه سال خسارتی را که به خودمون زدیم جبران کنیم و برگردیم تو کشور خودمون بقیه سالهای زندگیمون را بدون عشق امدن به امریکا ادامه بدیم
همه چیز اینجا خوب و قشنگه ولی اگر اینجا بدنیا آمده بودیم من تا بحال سعی کردم از اینجا بودن لذت ببرم و همه جا را بگردم و این ها را نوشتم برای کسانیکه که میگن چرا اونایی که ناراضی هستند برنمیگردندند
واقعا شرایط برگشتن را ندارن و این به معنی نیست که راضی هستند و یا شما را متقاعد میکنند که نیایدید . اتفاقا به نظر من حتما باید بیاین و از نزدیک همه چیز را ببینید و بعد خودتون تصمیم بگیرید شما بعد از گرفتن گردیت کارت میتونید برگردید و 6 ماه بعد مجددا برگردید آمریکا ولی مجبور نیستید از اول همه چیز را بفروشید و از کارتون استفا بدید و پل های پشت سرتون را خراب کنید و مجبور باشید بمونید
امیدوارم همه کسانیکه برنده میشن و خوش شانس هستند این شانس همیشه باهشون باشه و تو آمریکا هم با خوش شانسی هایی که میارند زندگی خوبی داشته باشند.

[rs232]

من شرایط خانم شهلا را کاملا درک می کنم و می دانم که چه روزگار دشواری را با خانواده سپری می کنند. دشواری مهاجرت تنها یک داستان و یک افسانه نیست بلکه واقعیتی از زندگی است که شما با تمام وجود خودتان آن را تجربه می کنید. باید بگویم که خانم شهلا و شوهرشان واقعا دل شیر داشته اند که در مورد سرمایه زندگی خودشان چنین ریسک بزرگی را پذیرفته اند و امیدوارم که لااقل بتوانند کاری پیدا کنند تا از پس مخارج اولیه زندگی خودشان بر بیایند.

من همیشه دیگران را به مهاجرت تشویق می کنم ولی در ضمن نباید واقعیت ها و یا حداقل های لازمه برای زندگی در امریکا را نادیده گرفت. واقعیت این است که یک مدیر مالی و یا حسابدار با چند ده سال سابقه کار اگر شانس بیاورد و زبان انگلیسی را در حد خوبی بداند شاید بتواند یک شغل فروشندگی در یک فروشگاه را به دست بیاورد. برای کارمند یک اداره در ایران هم هیچ شغلی در امریکا وجود ندارد مگر این که فروشندگی و یا کارهای بدنی که آن هم تازه بستگی به میزان آمادگی او برای پذیرش چنین کارهایی دارد. دانستن این موضوع سخت نیست و اصلا تجربه کردن نمی خواهد و اگر یک نفر در این مورد مطالعه کافی داشته باشد متوجه می شود که آیا شغل او به درد امریکا می خورد یا خیر.

اگر یک نفر لوله کش, نجار و یا آشپز ماهر باشد شانس او برای پیدا کردن یک شغل مناسب به مراتب بیشتر از کسی است که مثلا بیست سال مدیر یک اداره و یا یک سازمان در ایران بوده است. در امریکا هیچ شغلی برای نشستن و امضا کردن فرمها و پرونده ها وجود ندارد و خودشان هم دارند بازمانده های چنین شغل هایی را که از نسل های قبلی باقی مانده اند از کار برکنار می کنند.

اگر خانواده های عزیزی که در ایران هستند به خودشان بگویند که حالا ما می رویم تا ببینیم چه می شود من و دیگر دوستانی که در امریکا هستند از همین حالا می توانیم به آنها بگوییم که هیچ طوری نمی شود جز این که آنها سرمایه و موقعیت های شغلی خودشان را در ایران از دست می دهند بنابراین باید از قبل مطالعه کنند و بدانند که آیا در زمینه شغلی آنها کاری در امریکا برای آنها پیدا خواهد شد یا خیر.

با این حال توصیه من به خانم شهلا این است که تا جایی که می توانند برای ماندن در امریکا تلاش کنند چون آنها بهای آن را به طور کامل پرداخت کرده اند و شاید اگر بتوانند با حداقل زندگی بسازند فرزند آنها در امریکا آینده بهتری داشته باشد. ولی این هم مستلزم این است که پسر شما بخواهد ادامه تحصیل بدهد و دوباره به مدرسه برگردد و درس بخواند در غیر این صورت کار کردن او در مکدونالد هیچ آینده ای را برای او به همراه نخواهد آورد.

از طرف دیگر شرایط ایران هم لااقل برای شما چندان درخشان نیست و ممکن است اگر به ایران برگردید با نداشتن سرمایه و شغل دچار دشواری های بسیار بیشتری شوید با این تفاوت که شما در امریکا امید به یک زندگی بهتر دارید ولی در ایران دیگر چنین امیدی هم برای شما باقی نخواهد ماند. شاید اگر در امریکا دوام بیاورید و سختی ها را پشت سر بگذارید و سیتیزن شوید موقعیت های بهتری برای زندگی به شما روی بیاورد. ولی همه این ها به این شرط است که شما یک کار پیدا کنید تا بتوانید بمانید و این هم کار چندان آسانی نیست و ممکن است مجبور شوید به جای چهارساعت حتی هشت ساعت در روز پیاده روی کنید.

خلاصه حرف من می تواند چنین باشد:
آمدن به امریکا با مطالعه و پشتوانه کافی: خوب است
آمدن به امریکا بدون مطالعه و پشتوانه لازم: بد است
پشیمان شدن و برگشتن از امریکا بدون تلاش کافی برای ماندن: بدتر است

یعنی اگر مثلا شما یک کار بد کرده اید و بدون مطالعه و پشتوانه کافی به امریکا آمده اید کار بدتر از آن این است که بهای پرداخته شده برای آن را نادیده بگیرید و بدون نهایت تلاش خود برای ماندن به ایران برگردید. به نظر من پشیمان شدن و برگشتن به معنای جبران مافات نیست بلکه به معنای حرام کردن و پایمال کردن بهایی است که به درستی و یا نادرستی برای آن پرداخت کرده اید.

امیدوارم که شما و دیگر مهاجران عزیزی که به امریکا آمده اید به زودی به یک آسایش نسبی در زندگی خودتان دست پیدا کنید و دوران سختی را هر چه زودتر پشت سر بگذارید.

[soheilbadami]

فقط میتونم بگم که تاپیک خوبی هست و تشکر کنم از مهاجر سرا که روزنه ای رو برای درد و دل و به اشتراک گذاشتن تجربیات ناموفق باز کرده برای کسانی که به خوبی به مشکلات خود واقفند و توقع هیچ نسخه ای هم ندارند و اینکه بازگشت رو هم چه خوب یا بد جزئی از پروزه مهاجرت خود محسوب میکنن بدور از خیال پردازی و .... و برای این دوستان ارزوی موفقیت میکنم هر جا که هستن و یقین دارم که خوشبختی تنها از یک راه نمیگذره.
مهاجرت در سنین بالاتر و با وجود بچه ها و غیره داستان خاص خودش رو داره و گاهی ادم فکر میکنه که در یک رودخانه خروشان افتاده و اب او رو به هر مسیری که میخواد میبره گاهی به کناره های اروم و گاهی به مرکز پر خروش و در کل رندوم ها در این شرایط بیشتر به زندگی حاکم میشن تا تصمیمات و خواستها و شاید این رندوم ها ادم رو به مبدا برگردونن
به قول این خارجیا " نو بادی نوز ! "

[ali234]

من این پستهای اخیر رو خوندم و نظرم اینه: باید ببینید برای چه منظوری مهاجرت کردید؟

اگه به دنبال یک زندگی راحت و مرفه در سطح همون زندگی که توی ایران داشتید ، هستید باید بدونید که حتما از مهاجرت پشیمون میشید. من و خانواده ام می دونستیم که اگه مهاجرت کنیم به امریکا ممکنه نتونیم سفر بریم ممکنه نتونیم هفته ای چندشب شام بریم بیرون بخوریم ممکنه نتونیم به قول معروف ریخت و پاش داشته باشیم ولی ما برای اینها مهاجرت نکردیم که حالا بهمون فشار بیاد!

ما برای خیلی چیزهای دیگه مهاجرت کردیم که توی ایران نمی شد با ماهی 10 میلیارد تومن درآمد هم داشت!!! توی تهران اگه توی قصر هم زندگی کنی ممکنه خانمت با بچه کوچیک و کالسکه میاد از پیاده رو رد بشه از پشت سر یک ماشین بیاد هی بوق بزنه و توهین که برو کنار اینجا ( پیاده رو!!!!!! ) راه منه !! ممکنه وقتی میخوای از خیابون ردبشی اشهدت رو بخونی بعد رد بشی!

اینجا دوتا ماشین با هم تصادف کردند ما از پنجره داشتیم نگاه می کردیم اول از همه دوتا راننده پیاده شدن با همدیگه دست دادن و به همدیگه گفتن ؟ R U ok? نه اینکه هزار تا فحش و ناسزا به هم تحویل بدن.

اینجا مردم همدیگه رو دوست دارن و به هم احترام میزارن. اینجا بعد از کارت وقتی با خانواده می ری بیرون چه بقول این خانم دلیوری باشی چه پزشک جراح باشی به یک میزان احترام می بینی .

و خیلی چیزهای دیگه که خودتون می دونید و وارد جزییات نمیشم. ولی خب درسته از نظر رفاهی توی چند سال اول ممکنه یک درصد اون رفاهی که توی کشور خودمون ایران داریم رو نداشته باشیم. ممکنه یک تحصیلکرده اینجا مجبور بشه دلیوری کنه و...

به نظرم در نهایت هر فردی خودش ته دلش می تونه بفهمه که کجا زندگی شادتری داره و مهمترین چیز هم همینه. مگه ما چندسال زنده هستیم و زندگی می کنیم .. بهتره جایی باشیم که راضی تر و شادتریم. نیشخند و خوشحالی دوست ودشمن در مقابل این عمر کوتاه و زندگی شادی که شما می تونید داشته باشید پشیزی ارزش نداره. یک چیز خوبی من و خانمم از این امریکایی ها یاد گرفتیم اونم اینه که برای خودمون زندگی کنیم نه دیگران.

انشالله همه موفق باشید و سرافرازی ایرانی ها رو ببینیم.

[hitab]

دقیقا به خاطر همین شرایط هستش که من اینجا کارم رو نگه داشتم . خونه و وسایل رو هم همینطور به همه هم گفتم تا دو سال دیگه بر میگردیم . واقعا هم اگر شرایط واسمون اونطور که برنامه ریزی کردیم پیش نره راه بازگشت رو داریم. موافقم که ایران بدترین نیست و امریکا هم بهترین نیست. سپیده جان در هر حال باید تلاش کرد و تجربه های جدید کسب کرد و نباید زود نا امید شد. حتما راههایی هست که بشه شرایط رو بهتر کرد . برات آرزوی موفقیت میکنم .

[soheilbadami]

سلام دوستان عزیز "اینجا همه به هم احترام می گذارند، درسته ولی این نشان دهنده این نیست که همدیگر را دوست دارند . هر مملکتی خوب و بدی خودش را داره و این دلیل بر این نمیشه که اینجا مدینه فاضله هست . اینجا من یکبار سرم گیج رفت و خوردم روی زمین و هیچ کس حتی نگاهم هم نکرد تا حالم بهتر و شد و بلند شدم . مردم ایران عصبی هستند درست، ولی من زیر سوال نمی

صحبتهای شما به طور کلی مقبول هست و حاکی برخی واقعیات که البته بیشتر اختلافات فرهنگی باعث این احساسات هست اما نکته ای هست که در امریکا به علت برخی مسائل و قوانین (که ذکر جزئیات خارج از مطلب هست) کمک به دیگران چندان کار اسانی نیست ولی من به شخصه اینجا در بدو ورود تصادف شدیدی داشتم که با وجودی که دیر وقت شب بود اما مردم از ماشینها پیاده شدن و برای کمک به من نزدیک شدند کاری که شاید خودم اگر بودم جراتش رو نداشتم ! به هر شکل هر جا همه جور ادمی هست ولی اینکه نزاد سفید مثل ما نیستن کاملا مشخص و شاید هم طبیعی است.

[A.R.R]

اين بخش بسيار مفيد براى افرادى است كه بين رفتن و نرفتن گير كردن مدتى كه هيچ نوشته اى نداره اميدوارم كه كمى فعال بشه...
با تشكر