بر ما چه گذشت، چه می گذرد؟

[الهه سابق]

نه بابا! من دیگه مدیر نیستم که. من تا چند ساعت پیش داشتمش ولی الان منم دیگه ندارمش!

[mercedeh2011]

شوخی کردم عزیزم ... من دیروز هم نداشتم؛ الهه جون چه بارونی میاد
*****
امروز دومین سالگرد فوت پدربزرگمه و ما داریم میریم خونه مادربزرگم ... چقدر این دور هم بودنها برای من لحظه لحظه اش سخت می گذره
*****
مامان اومده میگه تو بری من با غرغرهای بابات چیکار کنم

[الهه سابق]

آخ آره، الان از پنجره دیدم. عاااشق بارونم. از چتر هم متنفرم.

---

مرسده، ناراحتی که داری میری؟ فکر کنم وقتی نوبت من بشه، علاوه بر اینکه خیلی خوشحالم که همسرمو میبینم، ولی از وحشت دیوونه بشم.
شوهرم میگه مطمئنم وقتی ویزات بیاد، جا میزنیو نمیای آمریکا. اون منو از خودمم بهتر میشناسه

[sara mas]

ولی‌ من فکر کنم وقتی‌ که ویزا‌م بیاد از هولم لباسامم جا بذارم فقط خودم بدوم برم ))

اینطوری فکر نکنین بچه ها...به نظر من هر تغییری توی زندگی‌ خوبه و میتونه کلی‌ تجربه‌های خوب به تجربه‌های هر کسی‌ اضافه کنه. همه جا هم آسمون آبیه...قرار نیست بریم مریخ زندگی‌ کنیم که. من خودم چند سالی‌ که برای درس جای دیگه بودم خیلی‌ به تجربه هام اضافه کرده. آدم خیلی‌ پخته تر می‌شه و خیلی‌ چیزا یاد میگیره که بدون تغییر نمی‌شه بهشون رسید و تجربه کرد

[shabnam.84]

رندگی بالا پایین زیاد داره به قول سارا هر سفر . مهاجرت و خیلی مسائل دیگه به تجربه های آدم اضافه میکنه و یاد میگیریم که تو شرایط مختلف چجوری
باهاشون کنار بیایم.ما بچه ها هم همیشه قرار نیست کنار خانواده هامون باشیم. ازیه جایی دیگه باید مستقل شد. امیدوارم برای همه اتفاق های خوب بیفته

[mercedeh2011]

نه عزیزم ... من دلم میخواد برم ... لحظه شماری کردم این لحظه رو
می بینی که حتی اسمم رو گذاشتم "مرسده ی رها"
در این شکی نیست که من میخواستم و می خواهم و خواهم رفت ...
تفکر و آینده من مال اینجا و این شرایط نیست
خسته شدم از خیلی چیزا ...
ضمناً می دونم که زندگی اونجا هم به بهشتی که تصور می کنیم نیست
به هرحال پاره های تن من اینجا هستن
حس تولدی دیگره
وقتی بچه به دنیا میاد نمی خنده ؛ گریه می کنه
یه دوست عزیزی که رفته استرالیا و چندصباحیست اونجاست یه مقاله نوشته که هرازگاهی سعی می کنم اون رو بخونم تا آروم بشم
میذارمش اینجا شما دوستای گلم هم اگه دوست داشتین بخونید که حس خوبی پیدا کنید ... قشنگه

---

یک بزرگی همیشه میگفت مهاجرت پدیده بسیار بزرگی. پدیده بزرگی که صرفا باعث تغییر در محل زندگی نمیشه بلکه باعث تغییرات مهمتری هم در زندگی میشه. امروز به زندگیم در سه سال گذشته نگاه میکنم میفهمم که درست میگفت.
یکی از عواقب مهاجرت احساس سردرگمی است. وقتی مهاجرت میکنی، اوایل برات خونه هنوز همون جایی که توش متولد شدی، بزرگ شدی و ریشه دادی. خانه یعنی وطن، یعنی همون جایی که ازش کندی و پرکشیدی.
با مرور زمان زندگیت توی محیط و کشور جدید شکل میگیره، چند سالی که گذشت حس میکنی محل جدید زندگیت رو دوست داری و بهش وابسته شدی، اما هنوزم غریبی، هنوزم نمی تونی با خیال راحت بهش بگی خونه!
به کشورت سفر میکنی، اما یکجورایی حس اونجا هم احساس غریبگی میکنی، اونقدر دور بودی که دیگه آدمها و کوچه ها و اون هوا برات آشنا نیست. بر میگردی اما انگار خونه نیستی، انگار مهمانی در خانه دیگری.
این چند ماه اخیر دچار سردرگمی غریبی بودم. ایران برام خونه بود و خونه نبود. اینجا هم همینطور. حس میکردم اگر به این کشور تازه اسم خونه رو بدم به وطنم خیانت کردم. یکی از بدترین احساسها در زندگی اینه که ندونی خونه کجاست!
این حس ناخوشایند مدتها همراهم بود. تا اینکه شنبه شب تو راه ملبورن به بندیگو در حال رانندگی چیزی به خاطرم اومد، یک دیالوگ از یکی از محبوبترین فیلمهام - نامادری!
شاید بتونم بگم بهترین سکانس فیلم همین سکانس، سکانسی که ایزابل، جولیا رابرتز با جکی، سوزان ساراندن در رستوران نشسته اند و درباره دختر جکی صحبت میکنند. ایزابل می گه: من روزی رو میبینم که اون، آنا، داره ازدواج میکنه، من توی اتاق باهاش تنها هستم، تورش رو صاف میکنم، لباسش رو مرتب میکنم و بهش میگم هیچ زنی تا به حال اینقدر زیبا نبوده، و من می ترسم که اون آرزو کنه، کاش مادرم اینجا بود. و سوزان در جواب میگه: و ترس من اینه که چنین آرزویی نداشته باشه، اما واقعیت اینه که اون مجبور نیست انتخاب کنه، اون میتونه هر دوی مارو داشته باشه، میتونه هر دوی ما رو دوست داشته باشه. میتونه به خاطر وجود هر دوی ما آدم بهتری باشه. من گذشته اون هستم و تو می تونی آینده اش باشی!
و درست همون شب بود که حس کردم پاسخ سردرگمی هام رو پیدا کردم. من مجبور نیستم انتخاب کنم. من میتونم هر دو رو داشته باشم. هر دو می تونن خونه باشند. یکی گذشته و دیگری آینده. امروز جای اون حس سردرگمی رو حس خوشایندی گرفته، احساس خوشبختی، خوشبختی از داشتن دو تا خونه! امروز صبح وقتی به آسمان نگاه کردم ناخودآگاه زیر لب خواندم: هرکجا هستم، باشم، آسمان مال من است. و امروز آرزو میکنم تا بتونم آدم بهتری باشم، خوبی هر دو جا رو در کوله بارم داشته باشم، خوبی هر دو خونه رو / ط.ک

[sara mas]

من واقعاً حرف دوست مرسده رو قبول دارم و خودم هم بهش رسیدم. به خاطره همین تونستم خیلی‌ راحت تر و خوشحال تر از خیلی‌‌ها تو یه کشور دیگه زندگی‌ کنم. فقط کافیه آدم بخواد احساس خوشحالی‌ و خوشبختی‌ کنه. حالا اینجا، اونجا، هر جا...

از صمیم قلبم برای همهٔ دوستان مهاجرسرا آرزوی خوشبختی‌ می‌کنم چون همتون خوبین

[arian307]

بچه ها بچه هاااااا... نامه دعوت به مصاحبه ی مننننننننننننننننننننننننن اووووووووووووووووومددددد...
اما میگن خودم باید وقت بگیرم.. تو تاپیک ارمنستان هم پرسیدم....
آکارووووو کجاییییی به دادم برسسسسسسس :دی
شما هم خودت وقت گرفتی یا وقت دادن بتتتت؟؟؟

[الهه سابق]

آرین عزیز این سیستم جدیده که خودت باید وقت بگیری

[arian307]

آرین جان این سیستم جدیده که خودت باید وقت بگیری

الاهه جون سوالم رو تو تاپیک ارمنستان میپرسم که به هم نریزه.. لطفا بیا اونجا

[simi]

بعد اپرو شدن مدارك از uscis به nvc كه ميره ما نبايد كاري بكنيم ؟؟؟؟ :-(

[negi]

بعد اپرو شدن مدارك از uscis به nvc كه ميره ما نبايد كاري بكنيم ؟؟؟؟ :-(

باید منتظر باشید تا برای تکمیل مدارک باهاتون تماس بگیرند یا مکاتبه کنند.

[girl]

تبریک میگم آرین جان. امیدوارم یکضرب ویزاتونو بگیرید

[الهه سابق]

آفرین جودی با این امضای خوشگلت

[omead]

بعد اپرو شدن مدارك از uscis به nvc كه ميره ما نبايد كاري بكنيم ؟؟؟؟ :-(

فرد petitioner (فرد سیتیزن) با همون ایمیلی که در فرم G-1145 قسمت E-notification معرفی کرده، ایمیل بزنه و در این صورت ظرف ۲ یا سه روز کیس نامبر و فرم DS-3023 رو براتون می‌فرستند که بعد طرف مهاجر (همسر یا نامزد فرد سیتیزن) باید فرم DS-3023 رو پرکنه و بعد اسکن کنه و بعد اسکن رو با ایمیل خودش به NVC بفرسته. منتظر نامه کاغذی نباشید که ۲ هفته کارتون عقب میفته.